Τhe final countdown

Σου υπόσχομαι για τις επόμενες 365 μέρες να σε κρατάω σφιχτά και να μην αφήσω κανέναν να σου κάνει κακό.
Καλή χρονιά!

Φέτος τα Χριστούγεννα...

...το κάψαμε!

Spirit

"Whenever I get gloomy with the state of the world, I think about the arrivals gate at Heathrow Airport. General opinion's starting to make out that we live in a world of hatred and greed, but I don't see that. It seems to me that love is everywhere. Often, it's not particularly dignified or newsworthy, but it's always there - fathers and sons, mothers and daughters, husbands and wives, boyfriends, girlfriends, old friends. When the planes hit the Twin Towers, as far as I know, none of the phone calls from the people on board were messages of hate or revenge - they were all messages of love. If you look for it, I've got a sneaking suspicion... love actually is all around".

To styling της επανάστασης. Seriously!

"Όπως σε κάθε δραστηριότητα, οι ενδυματολογικές επιλογές σου πρέπει να βασίζονται στις ειδικές απαιτήσεις της περίστασης. Αν σκέφτεσαι να συμμετάσχεις σε διαδήλωση, η ελευθερία κίνησης, η προστασία από τις καιρικές συνθήκες και τα χημικά, όπως και η πρόβλεψη για ενδεχόμενη σύλληψη είναι οι παράμετροι που θα κατευθύνουν όλο το στάιλινγκ.

Ένα χαριτωμένο σινιόν θα σε βολέψει
περισσότερο από κάθε άλλο χτένισμα.

Ωστόσο, το αυξημένο ενδεχόμενο να φωτογραφηθείς σε ανύποπτη στιγμή, εν δράσει και το πρόσωπο σου να κάνει τον γύρο του κόσμου μέσω των ειδησεογραφικών πρακτορείων είναι ένας ακόμη λόγος για να μπεις στον κόπο να συνδυάσεις την κομψότητα και την πρακτικότητα.

Έτσι, για να μην σπας το κεφάλι σου σε σχέση με το τι είναι όμορφο και ταυτόχρονα κοινωνικά αποδεκτό σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, μελετήσαμε το θέμα σε βάθος και καταλήξαμε στις παρακάτω προτάσεις που σίγουρα θα διευκολύνουν τις επιλογές σου.

Το σημείο κλειδί είναι η καταπολέμηση της λιπαρότητας που προσελκύει τα δακρυγόνα και μπορεί να κάνει τη ζωή σου πραγματικά δύσκολη. Γι' αυτό, πριν ξεκινήσεις από το σπίτι, φρόντισε να κάνεις ένα καλό μπάνιο και λούσιμο, με κάποιο κανονικό σαπούνι αντί για αφρόλουτρο. Αυτή τη φορά μην βάλεις κρέμα σώματος, αλλά οπωσδήποτε μην ξεχάσεις το αποσμητικό σου, που ιδανικά πρέπει να είναι και αντιϊδρωτικό.

Μαλλιά: οποιοδήποτε μαζεμένο στυλ είναι κατάλληλο, αρκεί να εξασφαλίζει ότι δεν περισσεύει τίποτα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για λαβή. Αυτό σημαίνει ότι, δυστυχώς, πρέπει να ξεχάσεις για λίγο τις κοτσίδες και τα ξέμπλεκα μαλλιά στους ώμους, όπως και κάθε ενδιάμεσο στυλ, τύπου Έιμι Γουάινχαουζ.

Ένα χαλαρό ή σφιχτό σινιόν, ψηλά στην κορυφή του κεφαλιού ή χαμηλά στον αυχένα είναι ό,τι πρέπει και συμβαδίζει απόλυτα με την φετινή μόδα. Μπορείς να στολίσεις το χτένισμα με όποιο αξεσουάρ σου αρέσει και συνηθίζεις, αρκεί να είναι αρκετά σταθερό και να μην σε εμποδίζει να καλύψεις το κεφάλι αν χρειαστεί.

Μακιγιάζ: μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά επιβάλλεται! Όσο καλύτερα βαμμένη είσαι, τόσο περισσότερη προστασία αποκτάς απέναντι στα δακρυγόνα. Ωστόσο, προσοχή: όλο το μακιγιάζ πρέπει να γίνει μόνο με προϊόντα σε σκόνη, χωρίς λιπαρά στοιχεία. Μια πολύ ελαφριά κρέμα, εφόσον τη χρειάζεσαι, χωρίς ίχνος λιπαρότητας, είναι η μεγαλύτερη παραχώρηση που μπορείς να κάνεις, μαζί με ένα μολύβι χειλιών, από κερί μέλισσας κατά προτίμηση. Από κει και πέρα ό,τι μπει από πάνω πρέπει να έχει τη μορφή πούδρας ή σκιάς.

Εννοείται ότι το υγρό μέικαπ και το κονσίλερ απαγορεύονται, αλλά μπορείς να χρησιμοποιήσεις σταθερή πούδρα 2-1 που θα καλύψει οποιαδήποτε ατέλεια.

Το περίγραμμα των ματιών γίνεται άψογα με σκούρα σκιά και λεπτό πινελάκι, ή μπατονέτα για τ' αυτιά, ενώ για χρώμα στα χείλη μπορείς να βάλεις κάποιο σκούρο ρουζ σε σκόνη που θα απλώσεις με λίγο βαμβάκι, ή και με τα δάχτυλα. Περιττό να πούμε ότι η μάσκαρα πρέπει να είναι αδιάβροχη...

Μάτια: γενικώς τα γυαλιά, είτε οράσεως είτε ηλίου, είναι προστατευτικά για τα μάτια και χρησιμεύουν πολύ στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αλλά ιδιαίτερα, αν συνηθίζεις να φοράς φακούς επαφής, άσε τους στο σπίτι και φόρα οπωσδήποτε τα γυαλιά σου! Οι φακοί επαφής είναι πολύ επικίνδυνοι σε περίπτωση που εκτεθείς σε δακρυγόνα γιατί μπορεί να σου προκαλέσουν ανεπανόρθωτη βλάβη στα μάτια. Σ' αυτή την περίπτωση, αν ξεχαστείς με τους φακούς, φρόντισε να τους αφαιρέσεις αμέσως μόλις αντιληφθείς ότι επίκειται επίθεση, ή το συντομότερο δυνατό αμέσως μετά, προσέχοντας τα χέρια σου να είναι απολύτως καθαρά. Διαφορετικά, ζήτα από κάποιον με καθαρά χέρια να σε βοηθήσει και στη συνέχεια ξέπλυνε καλά τα μάτια με νερό, ή τεχνητά δάκρυα.

Ρούχα: οτιδήποτε άνετο και βαμβακερό είναι ιδανικό. Τα βαμβακερά υφάσματα και τα φυσικά υλικά (μαλλί, λινό, μετάξι) είναι καλύτερα από συνθετικά (νάιλον, ασετάτ, βινύλ κ.λπ. που χρησιμοποιούνται σε αντιανεμικά, αδιάβροχα κ.λπ.) γιατί δεν αλλοιώνονται από τα χημικά. Το ίδιο καλά είναι και τα δερμάτινα μπουφάν, αλλά είναι πολύ ακριβότερα και δεν αξίζει να τα εκθέσεις σε τέτοιες συνθήκες. Αθλητικές φόρμες, τζιν και παντελόνια εκστρατείας είναι σίγουρες επιλογές, ενώ από πάνω καλύτερα να προτιμήσεις τα φούτερ και τα t-shirts με μακριά μανίκια. Η κουκούλα του φούτερ μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμη στην περίπτωση που χρειάζεται να καλύψεις τα μαλλιά σου για να τα προστατέψεις από τα χημικά, ενώ το φερμουάρ σου επιτρέπει να κουμπωθείς στα γρήγορα για να προστατέψεις το δέρμα σου από την ίδια αιτία.

Παπούτσια: η περίσταση επιβάλει ίσια, κλειστά, δετά, βολικά παπούτσια, κατάλληλα για τρέξιμο. Οποιοδήποτε αθλητικό, ή ήδη μαλακωμένο ορειβατικό μποτάκι σου αρέσει, είναι μια χαρά. Οτιδήποτε άλλο μπορεί να περιμένει στην ντουλάπα. Γόβες και μπαλαρίνες, ανεξαρτήτως σχεδίου και ύψους τακουνιού είναι απαγορευτικά για τη δουλειά που συζητάμε.

Αξεσουάρ: είναι περιττό βάρος και έννοια. Αντίθετα, ένα σφιχτοϋφασμένο βαμβακερό μαντήλι ή πασμίνα μπορεί να δώσει το απαραίτητο χρώμα στην εμφάνισή σου και αν χρειαστεί να δεθεί σφιχτά στο πίσω μέρος του κεφαλιού για να προστατέψει τη μύτη και το στόμα σου από τα δακρυγόνα.

Τσάντα: η τσάντα φάκελος και οποιοδήποτε άλλο τσαντάκι δεν διαθέτει αρκετά μακρύ λουρί για να κρεμαστεί στους ώμους, είναι εκτός θέματος. Ιδανικό είναι το ελαφρύ σακίδιο και σαν δεύτερη επιλογή, οι τσάντες τύπου "ταχυδρόμος" που κρέμονται στο ύψος του γοφού, περασμένες χιαστί απ' τον ώμο.

Όποια τσάντα κι αν διαλέξεις, φρόντισε να την γεμίσεις με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Η ταυτότητα, τα κλειδιά, λίγα χρήματα για εισιτήρια, νερό και κάποιο σνακ είναι ανάμεσα στα βασικά. Χαρτί και στυλό για σημειώσεις μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμα, όπως και οποιαδήποτε φάρμακα μπορεί να παίρνεις σε σταθερή βάση, όπως αντιϊσταμινικά, αντιβιοτικά κ.λπ. Σίγουρα, ένα μπουκαλάκι νερό δεν πρέπει να σου λείπει, όπως και μερικές αλλαξιές σερβιέτες, ή ταμπόν για την περίπτωση που είσαι αδιάθετη ή περιμένεις περίοδο. Επίσης καλό θα ήταν να έχεις και μια αλλαξιά εσώρουχα, ένα καθαρό t-shirt κι ένα έξτρα μαντήλι μέσα σε ξεχωριστά νάιλον σακουλάκια για να μπορείς να αλλάξεις το ταχύτερο αν τα ρούχα σου βραχούν για οποιονδήποτε λόγο.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν δεν είσαι κατάλληλα προετοιμασμένη, πρέπει να ξέρεις ότι έχεις κάθε δικαίωμα να εκφράζεις την αντίθεσή σου με ειρηνικό τρόπο. Αλλά σε καμιά περίπτωση μην εμπλακείς σε βίαια επεισόδια ή σε οποιαδήποτε μορφή φθοράς ξένης περιουσίας, ή κλοπής, ακόμα κι αν οι φίλοι σου, η παρέα σου ή η ομάδα σου σε προτρέπουν διαφορετικά. Να θυμάσαι ότι αυτού του είδους οι συμπεριφορές στρέφονται τελικά ενάντια στον σκοπό σου και είναι αντίθετες στην αρχή της δημοκρατίας που είναι ο σεβασμός για τους άλλους, ακόμη κι αν έχουν διαφορετική γνώμη από εμάς".

* Eυχαριστώ πολύ τον Αθήναιο που μου έστειλε το λινκ και πάντα βρίσκεται στα μετόπισθεν του ακραίου κουλεμανσόν, ευχαριστώ τους συντάκτες του womenonly.gr για το αστείρευτο χιούμορ τους (αν πάλι δεν πρόκειται για αστείο αλλά εννοούν αυτά που γράφουν υπόσχομαι να συνεισφέρω οικονομικά στη νέα πτέρυγα του Arkham Asylum) και εν τέλει ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να το διαβάσω και αυτό χωρίς να μου ξεκολλήσουν οι φρονιμήτες από τα γέλια

13 φεγγάρια κι ένα προφυλακτικό

Θα ήθελα να δώσω πάρα, μα πάρα πολλά συγχαρητήρια στον άνθρωπο που εν μέσω της αθηναϊκής θράκας γέμισε την πόλη με την EMO - version της Κατερίνας Κούκα και της Λένας Αλκαίου. K - U - D - O - S ! Γέλασε λιγάκι το χειλάκι μας - αν και όταν το πρωτοείδα παραλίγο να τρακάρω με μιά γουρούνα (γυναίκα όχι μηχανή).
Η φωτογράφιση αυτή αποδεικνύει πως οι ελληνίδες καλλιτέχνιδες, ως άλλες Μαντόνες, αφουγκράζονται τον παλμό της κοινωνίας και συμπνέουν με τα νεανικά δεδομένα των τελευταίων 2 χρόνων και εξελίσσουν τη νύχτα-πίστα. Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, καστανά '80ς μαλλιά και μιά μούτζα στα μούτρα της κακούργας της δισκογραφικής που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κάνει πιστολατρίς της Θέλξης.
Ελπίζω μόνο να έχουν χορηγό τα προφυλακτικά αλλιώς κάτι έχει πάει πολύ στραβά. Αν και μεταξύ μας, σύμφωνα με τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, στη σήμανση STOP σταματάς, κοιτάς, φεύγεις. Με αυτή τη λογική, η νύχτα σταματά στο μπουζουξίδικο, τσεκάρει τα πανέρια των λουλουδούδων κι αποχωρεί για τον Διογένη/ Electroworld! Ίσως η απαγορευτική σήμανση να ήταν πιο appropriate! Ίσως!
Και μιά παράκληση: Αν το σχήμα συνεχίσει για την επόμενη σεζόν, θα ντυσούν τις τραγουδίστριες καγκούρες? Please, please, please!

Tonight we dine in hell.

Η ώρα είναι 17:20.
Ματάκια τσούζουν.
Μυτούλα τσούζει.
Λαιμουδάκος τσούζει.

Όπως μας πληροφόρησε πριν λίγο η Σοφία, τώρα χρησιμοποιούνται κάτι νέα δακρυγόνα που δεν τα βλέπεις αλλά είναι πιο αποτελεσματικά (εναντίον σου φυσικά). Αναπόφευκτα το μυαλό μου πήγε στις κούφιες πορδές: silent but deadly. Ποτέ δεν ξέρεις από που θα εμπνευστεί ο καθένας.
Τα ΜΑΤ μας έχουν περικυκλώσει. Βγήκα για τσιγάρα και ήταν παντού τριγύρω. Περπατάνε κι αναπνέουν σαν τον Νταρθ Βέηντερ. Η τελευταία μόδα είναι να τους χαρίζεις λουλούδια. "Αν κάποιος άγνωστος σας χαρίσει ξαφνικά στο δρόμο λουλούδια θα είναι γιατί τον άγγιξε το Impulse". Λουλούδια δεν είχα. Μια τυρόπιτα μισοφαγωμένη κρατούσα. "Θες?" είπα του ματατζή που ψώνιζε χαρτομάντιλα (μέχρι και οι ίδιοι είναι αλλεργικοί στα δακρυγόνα). Την κοίταξε καχύποπτα. "Με ζαμπόν?" με ρώτησε. "Κουρού" του απάντησα. Δεν μου μίλησε. Σήκωσε την ασπίδα του και πήγε πίσω στη σειρά.
Ο φίλος μου ο περιπτεράς μου είπε να μην ανησυχώ όσο είναι η αστυνομία εκεί και μας φυλάει. Τον συμπαθώ πολύ αλλά δεν μπόρεσα να μην προσέξω πόσο αποκομμένος είναι από την πραγματικότητα. Και πέρα από τα τελευταία γεγονότα δεν έχει προσέξει πως στο σινεμά όταν φωνάζεις την αστυνομία, διευκολύνεις την καταστροφή? Λες να είναι πιο ηλίθιος από εμένα και αν τον συμπαθώ άδικα τόσο καιρό?

Ματάκια τσούζουν λιγότερο.
Λαιμουδάκος περισσότερο.

Και τα ελικόπτερα στριφογυρνούν πάνω από τα κεφάλια μας. Από το πρωί σαν τα κοράκια πάνω από τα κεφάλια μας. Κι εκεί που νομίζεις πως ο κύκλος κλείνει, άντε πάλι από την αρχή. Ελπίζω σύντομα να έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχει λόγος μας ξυπνήσουν τα ελικόπτερα. Όπως επίσης θα ήθελα να σταματήσουν και ΟΛΕΣ οι κουλεμανσόν πληροφορίες που δίνει ο ένας στον άλλον "εμπιστευτικά". Πώς γίνεται ξαφνικά ΟΛΟΙ να έχουν "σίγουρες πηγές" στους αντιεξουσιαστικούς κόλπους, δεν μπορώ να καταλάβω. Ό,τι μαλακία ακούσει ο καθένας την αναπαράγει - σίγουρα προσθέτοντας τη δική του πινελίτσα. Για παράδειγμα, σήμερα έμαθα - από σίγουρη πηγή- πως η μισή Βουλή (το εσωτερικό της δηλαδή) έχει καεί από έφοδο κουκουλοφόρων αλλά δεν το λένε για να μην χάσει η κοινή γνώμη την εμπιστοσύνη της στη δημοκρατία. Ξέρεις, η Βουλή δεν κάηκε και η εμπιστοσύνη στη δημοκρατία (obviously) έχει κλονιστεί. Stop talking, stop listening.
Aκούω ποδοβολητά. Πάω ν' ανοίξω τα φώτα για να βλέπουν από πού θα μας κάψουν.

W

Excited yet??????

A beggar on a beach of gold

Όταν ξεκινάς, βάζεις μπρος χωρίς να ξέρεις. Ελπίζεις, εύχεσαι, κλείνεις τα μάτια, σταυρώνεις τα χέρια και δαγκώνεις ελαφρά τις άκρες των δαχτύλων σου. Υπολογίζεις τη ζωή και τους μήνες σου, τα βάζεις κάτω με χαρτί και θεωρητικό μολύβι και κάνεις τους λογαριασμούς σου. Ξεχνώντας πως μιά απίθανη στιγμή, σε μια απίθανη μέρα όλα αυτά που σημείωνες στο τεφτεράκι σου μπορεί να αλλάξουν.
Περπατώντας στους δρόμους της Αμβέρσας το προηγούμενο Σάββατο σκεφτόμουν πως το ωραιότερο πράγμα στη ζωή είναι πως δεν μπορείς να παίρνεις τίποτα σαν δεδομένο. Ζούμε χωρίς δικλείδες, χωρίς ζώνες ασφαλείας παρ' όλο που πείθουμε τον μικρό μας εαυτό για το αντίθετο. Σε ξεκουνάει και σε αναστατώνει αυτή η σκέψη γιατί ο άνθρωπινος φόβος νικάει το πάθος της απρογραμμάτιστης συνέχειας. Τη μιά στιγμή είσαι εδώ, την επόμενη οι συγκυρίες σ' έχουν διακτινίσει σε νέες απίθανες προοπτικές. Δεν ξέρεις τί θα γίνει, δεν ξέρεις τί θα καταφέρεις, δεν ξέρεις πού θα σε βρει να γονατίζεις η επόμενη μέρα. Δεν ξέρεις απλά ελπίζεις. Ελπίζεις πως οι εικόνες της ζωής σου θα φανερωθούν σε μεγαλύτερη ανάλυση, οι μουσικές σου θ' ακουστούν απ' όλα τ' ανοιχτά παράθυρα του κόσμου και οι λέξεις που αγάπησες θα πλημμυρίσουν κάθε σελίδα που δεν σκέφτηκε κανείς να γεμίσει.
Τη στιγμή που νομίζεις πως κρατάς κάτι στην αγκαλιά σου καταλαβαίνεις πως αυτό το κάτι τελικά λέγεται κάτι παραπάνω. Και πατάς το restart.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα και το μόνο που βλέπω μπροστά μου είναι τα κόκκινα μαλλιά της Belinda Carlisle την ώρα που τραγουδάει 'Runaway horses'.
Σ' έναν γυαλιστερό μύλο λούνα πάρκ.

"Just like a book I read, I'm heading west".

From an asylum far, far away...

Αγαπημένοι μου

αποφάσισα να σας γράψω μετά από τόσο καιρό για να σας ενημερώσω για την κατάσταση της υγείας μου. Όπως καλά γνωρίζετε, εδώ και πολύ καιρό νοσηλεύομαι σε δημόσια κλινική στο Περού προσπαθώντας να απαλλαχθώ από την εξάρτηση μου από τις τηγανητές πατάτες, και τη βραστή γίδα.
Μέχρι σήμερα έχω σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Έχω φτάσει στο σημείο να τρώω μόνο ένα κιούπι πατάτες ανά τέσσερις ώρες ενώ, απαγκιστρώθηκα παντελώς από τη γίδα. Η τελευταία επιτυχία μου οφείλεται σε crash therapy που περιλάμβανε πολλά πιάτα γίδας συνοδευόμενα από πικάντικες πόζες του πρωθυπουργού σε φλεγόμενα locker rooms. Είμαι σε καλό δρόμο κι ελπίζω να βρίσκομαι το συντομότερο κοντά σας, ανανεωμένος και πιο λαμπερός από ποτέ.

Εδώ χάμου στα καταραμένα ξένα τα περνάμε πολύ ωραία. Μόλις τελειώσουμε με τα πρωινά ηλεκτροσόκ, παρακολουθούμε ντοκυμαντέρ κομμωτικής από τον Περουβιανό ομότιμο του Τέλη Κίκερη, τον Φερνάντο Σοκερέ. Μετά ταίζουμε τις γαλότσες, τα τσιντσιλά και τις κόμπρες κι όπως βγει ζωντανός από το μαντρί το βράδυ κοιμάται στην απομόνωση που είναι μακράν καλύτερη από τους κοιτώνες.
Τις προάλλες είδα στα πεταχτά και τον Θέμη Γεωργαντά που ήρθε για επείγουσα λοβοτομή. Τον πήγαν στα υπόγεια που τα ασβέστωναν προχτές και τα χρησιμοποιούν για έκτακτες και πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Έχουν κι ένα διαστημόπλοιο εκεί αλλά δεν ξέρω να σας πω περισσότερα. Ο φίλος μου ο Παραπίου είχε κατέβει μια φορά γιατί του είχε γλιστρήσει το μπαλάκι του πινγκ πονγκ και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Το δε μπαλάκι βρέθηκε την επόμενη μέρα αλλά έφερνε περισσότερο σε πεπόνι του χάντμπολ.
Αυτά είχα να σας πω. Πρέπει να πω για την πρωινή μου φάλαγγα. Προσοχή στην τρίλιζα γιατί έμαθα πως σέρνεται επιδημία.

Σας φιλώ,

Ο δικός σας Νανάκος!

We should have seen this coming

Το χάος μόνο χάος μπορεί να φέρει. Η βία μόνο βία και όταν δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι δεν μπορείς να διανοηθείς πού θα τελειώσει η κατρακύλα. Όταν δεν μπορείς να συντονίστεις εσύ και οι λοιποί άρχοντες σε ρυθμούς κοινωνικής δράσης, σεβασμού και ασφάλειας, όταν εγκαταλείπεις μιά κοινωνία αδιαφορώντας για τα κομμάτια και τις δομές της τότε δεν μπορείς να περιμένεις σωτηρία.Tην ξέρω την απάντηση: "θα καταλογιστούν ευθύνες και η δικαιοσύνη θα κάνει το έργος της".

Εγώ ξέρω πως αυτή τη στιγμή, η ώρα είναι 20:05 και μόλις κάηκε το χριστουγεννιάτικο δένδρο στο Σύνταγμα. Ζούμε σε μιά χώρα που κάηκαν τα Χριστούγεννα.

It's time that you won

I don't know you
But I want you
All the more for that
Words fall through me
And always fool me
And I can't react
And games that never amount
To more than they're meant
Will play themselves out

Take this sinking boat and point it home
We've still got time
Raise your hopeful voice you have a choice
You'll make it now

Falling slowly, eyes that know me
And I can't go back
Moods that take me and erase me
And I'm painted black
You have suffered enough
And warred with yourself
It's time that you won

Take this sinking boat and point it home
We've still got time
Raise your hopeful voice you had a choice
You've made it now
Falling slowly sing your melody
I'll sing along

Falling slowly - Glenn Hansard & Marketa Irglova

In silence

In the name of my father I will find a job in silence...
In the name of friendship I will use you in silence...
In the name of my career I will forget myself in silence...
In the name of success I will stress my silence..

υγ. Όπως καταλαβαίνεις, μ' έχει καταπιεί η Τέχνη. Μη νομίζεις όμως πως έχω ξεχάσει τα προβλήματα της Σαντρέλας Ξύστρα.

Τραγούδια για τις μέρες #38: "What seems like an interlude now..."

Love will come through - Travis


Islands in the stream - Dolly Parton & Kenny Rogers


If you come to me - Atomic Kitten


I come undone - Jennifer Rush


Dream a little dream - Louis Armstrong


My side of the bed - Susanna Hoffs


Tenderness - General Public


Trouble is a friend - Lenka


Us against the world - Westlife


Interlude - Siouxsie & Morrissey

Κ α λ ή
ε β δ ο μ ά δ α
&
κ α λ ό
μ ή ν α!

Inspired by ...

Δεν είναι παράλογο να φοβάσαι πως θα μείνεις "single" σ' ένα κόσμο που υπάρχουν τόσα όμορφα cupcakes?! Πού πήγε η σιγουριά πως πάντα υπάρχει κάποιος που θα θέλει να μοιραστείτε το ίδιο γλυκό? Ε? Πού πήγε?

Η πρώτη μου φορά

Χθες το μεσημέρι πήγα στην Εθνική τράπεζα στα Εξάρχεια για να κάνω μια κατάθεση. Κρατούσα ένα φάκελλο με χρήματα, μια μπουγάτσα και το ipod που έπαιζε ένα τραγούδι των Radiohead που ευτυχώς τελείωσε γρήγορα και ακολούθησε όλο το νέο cd του Ρέμου.
Ήταν λίγο μετά τις 2 και η τράπεζα ήταν σχεδόν άδεια. Δεν πήρα νούμερο προτεραιότητας γιατί σκέφτηκα πως θα ήμουν ο επόμενος. Πίσω μου ακολούθησαν δύο κύριοι που ήταν πιο ρεαλιστές και τύπωσαν αμέσως νούμερο παίρνοντας τη δική μου σειρά. Τράβηξα ένα χαρτάκι και κάθησα.
Μέσα στο κεφάλι μου είχε κολλήσει ο στίχος "σε ανέχτηκα πολύ μα τελειώσαμε τρελλή" κι άρχισα να φαντάζομαι μια τρελλή κυρία που περιμένει τον άντρα της στο σπίτι φορώντας ένα πυρέξ για καπέλο. Το γαϊτανάκι των συνειρμών ξεκίνησε: πυρέξ - κανελλόνια - έχω μιά λιγούρα- δεν φτούρησε η μπουγάτσα - τί να κάνει το Μάο στη Θεσσαλονίκη? - τέλειωσε άραγε το φεστιβάλ?- μεγάλη μαλακία το 'Hancock'...
Δεν πρόλαβα να απολαύσω το ντανταϊστικό ταξίδι του μυαλού όταν η άκρη του ματιού μου συνέλαβε μιά περίεργη κινητικότητα: ένας αδύνατος τύπος με κατεβασμένο μάλλινο σκούφο στο πρόσωπο, έσερνε τον φρουρό μέσα στο κατάστημα πιέζοντας του το κεφάλι με ένα όπλο.
"Ληστεία!" φώναξε και σωριάστηκε η κοπελίτσα που καθόταν δίπλα μου που τόση ώρα κράταγε μούτρα στον φίλο της. "Ληστεία, ακίνητοι όλοι!" ξαναφώναξε και μια υπάλληλος της τράπεζας τρούπωσε αστραπιαία κάτω από το γραφείο λες και αντί για ληστή μας επισκέφτηκαν 6 ωραιότατα ρίχτερ.
Ο ληστής έριξε τον φρουρό στο πάτωμα. Μ' έπιασε μια ξαφνική στεναχώρια γιατί είναι πολύ καλός άνθρωπος: είναι ευγενικός κι επιτρέπει και τα σκυλιά στη τράπεζα. Ούτε οπλοφορεί. Ένα γουόκι τόκι έχει μόνο κι αυτό μάλλον θέλει μπαταρίες.
Ο νεαρός με την κουκούλα πέρασε από τα ταμεία με μια πλαστική σακούλα και απαίτησε τα λεφτά τους. Χωρίς να το συνειδητοποιήσω, έχωσα τον φάκελλο με τα λεφτά στο κάθισμα κι έκατσα πάνω του. Μόλις τελείωσε με τα ταμεία, έκανε μια γύρα στους πελάτες με παρατεταμένο το όπλο και τους άρπαζε τα λεφτά. Όταν έφτασε σ' εμένα με ρώτησε "εσύ τί έχεις?". "Δεν έχω τίποτα, για ανάληψη ήρθα". Χωρίς να το θέλω παρατήρησα τα σηκωμένα μου χέρια κι ένιωσα μιά προσωπική περηφάνια που τα χέρια μου ήταν τόσο καθαρά και τα νυχάκια μου κομμένα. Δεν μου απάντησε κι έτρεξε στην πόρτα. Φεύγοντας μας είπε: "Μην καλέσετε τους μπάτσους γιατί θα σας κάψουμε!". Και βγήκε τρέχοντας.
"Έλα Γιώργο. Μας έκλεψαν πάλι. Θα κατέβεις?" ήταν οι πρώτες λέξεις που ακούστηκαν από τον ένα ψύχραιμο ταμία. "Κλείσαμε, κλείσαμε για σήμερα" μας φώναξαν και βγήκαμε όλοι έξω.
"Γιατί δεν του έδωσες τα λεφτά σου?" με ρώτησε μετά ένας κύριος που μόλις είχε χάσει ένα φάκελο με 500άρικα (και το χαρτί της εφορίας). "Γιατί ήταν πάνω από 1,80 και λιγότερο από 60 κιλά: δεν δίνω τίποτα σε ανθρώπους κάτω των 80 κιλών". Ξαναφόρεσα τ' ακουστικά μου κι έβαλα τη Μισιρλού από το Pulp Fiction. Everybody cool this is a robbery.

Κομμένες οι μαλακίες

Τραγούδια για τις μέρες #37: "so many lovely songs are waiting to be sung"

The music played - Matt Monro


Yesterday, when I was young - Shirley Bassey


Heaven stood still - Willy de Ville

Don't call this love - Leon Jackson


If you go away (ne me quittes pas) - Sheena Easton


Hoppipolla - Sigur Ros


Have I told you lately? - Rod Stewart


Let the heartaches begin - Long John Baldry


The first time ever I saw your face - Leona Lewis


Someone like you - Van Morrison

Breakfast club

Μην ξεχνάς πως το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας!

Πάρε μια μπερούγκα απ' το Αιγαίο

Toν τελευταίο καιρό υπάρχουν μερικά θέματα που με απασχολούν. Χωρίς συγκεκριμένη σειρά αξιολόγησης είναι τα εξής:

* Σχεδόν κάθε μέρα βρίσκω πάνω στη μουρίτσα της Μπουλούς ένα αυτοκόλλητο που γράφει "Το πεζοδρόμιο είναι για τους πεζούς". Και ο κεφτές για το τηγάνι. Το περίεργο είναι πως βρίσκω αυτό το αυτοκόλλητο ακόμα και όταν δεν παρκάρω στον πεζόδρομο. Έχω στήσει δόκανο: όποιον πετύχω θα τον θάψω στο παρτέρι να κομποζάρει με τις πικροδάφνες.

** Κάτι περίεργο συμβαίνει με την μπερούγκα του Χάρη Ρώμα. Έτρωγα στον Μπαρμπα-Γιάννη (σεφταλιές σε βαθύ πιάτο με πατάτες τηγανιτές) και χάζευα στην αφίσα ενός έργου του. Δεν είναι περίεργο που το περουκίνι φαινόταν ν' ανεμίζει? Πώς μακραίνουν οι αλογότριχες? Βγάζουν ψαλίδα? Ποιά είναι η σχέση τους με τον στατικό ηλεκτρισμό?


*** Δεν μας έφτανε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος σε λίγους μήνες θα έχουμε και το πρώτο μαύρο Karate Kid! O γιος του Will Smith θα πρωταγωνιστήσει στο remake της ταινίας που έκανε σταρ τον Ραλφ Μάτσιο και μελανά τα μπούτια της αδελφής μου από τα απανωτά χτυπήματα του 'γερανού'. Αν δεν συμμερίζεσαι το δράμα αυτό είτε είσαι ανήλικος (και κλείσε το pc πριν το πω στη μαμά σου) είτε ζεις σε μια τρύπα στο δάσος και σε λένε Νταβε-Lee.


**** Xθες βράδυ, στόλιζαν με Χριστουγεννιάτικα την Αμαλίας. Τώρα μπορεί και να έμοιαζαν με Πασχαλιάτικα. Πάντως δεν ήταν και πολύ όμορφα. Για την ακρίβεια ήταν πολύ άσχημα αλλά, από την άλλη, τα λαμπάκια είναι πάντα μιά παρηγοριά.

***** Έχει κανείς νέα από την Ειρήνη Μερκούρη?

****** Ο Λέννυ χτες άνοιξε την πόρτα. Μόλις μάθει να κρεμάει τις κουρτίνες θα τον βγάλω στον Τριανταφυλλόπουλο.

******* Η αστυνομία Εξαρχείων κάνει σεμινάρια κι ενημερώνει τις γυναίκες πώς ν ' αντιμετωπίσουν τον πυρηνικό όλεθρο, τον χημικό πόλεμο και τον ραδιοπόλεμο (αυτό μπορεί να το λέω και λάθος αλλά αν είσαι ραδιοφωνικός παραγωγός μπορεί και να έχει μιά λογική). Ευτυχώς που δεν γίνονται σεισμοί. Υ.Γ. Καλά να πάθεις!

Mέσα στον γυάλινο κώδωνα

Στη ζωή, έρχεται κάποια στιγμή που νομίζεις πως τα έχεις όλα: την καλύτερη οικογένεια, τον πιο υπέροχο σύντροφο, τους πιστότερους φίλους, την δημιουργικότερη δουλειά, τον πιο χνουδωτό σκύλο. Φαίνονται πως όλα είναι στη θέση τους και, μάλιστα, με τη δυναμικότερη προοπτική που θα μπορούσες να φανταστείς. Αλλά δεν μπορείς να φανταστείς.
Και ξαφνικά χάνεις τον έλεγχο. Τα έχεις όλα αλλά κάθε τί που θες να απολαύσεις συνοδεύεται από ένα κόμπο. Θες να περνάς όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο με τον άνθρωπο σου γιατί τόσο πολύ τον αγαπάς, αλλά δεν μπορείς. Θες να κοιμάσαι στη δουλειά σου γιατί τόσο πολύ την αγαπάς, αλλά δεν μπορείς. Θες να περάσεις χρόνο με τους φίλους σου γιατί, πώς να γίνει, έχουν περάσει πολλά χρόνια που τους λατρεύεις αλλά ούτε αυτό το μπορείς. Πρέπει να βρεις μιά ισορροπία ανάμεσα σε όλους και όλα. Πες μου πώς γίνεται;
Πώς γίνεται να μοιράσεις έτσι τη ζωή σου ώστε να μην αδικείς κανένα κομμάτι της; Πώς γίνεται μέσα στη νύχτα να σταματήσεις το μυαλό σου από το να τρέχει στο συναίσθημα που δεν κατάφερες να αποδώσεις την ημέρα που έφυγε ή την ημέρα που θα έρθει;
Τον τελευταίο καιρό ζω μέσα σε μιά μόνιμη ενοχή. Προσπαθώντας να τα κάνω όλα, νιώθω πως δεν κάνω τίποτα. Νιώθω πως έχω χάσει τον έλεγχο. Λίγο ή πολύ δεν ξέρω. Πάντως τον έχω χάσει. Και όλα αυτά που θα έπρεπε να απολαμβάνω φαίνεται πως απομακρύνονται. Μου φαίνεται πως όλα κουβαριάζονται μέσα στο μυαλό μου. Ακόμα και το μπλόγκ μου που αγαπάω τόσο πολύ εδώ και χρόνια εξαφανίζεται μέσα στον ορυμαγδό της μέρας. Έχω πολλά να γράψω αλλά νομίζω πως έχω αρχίσει να ξεχνάω πώς.
Είναι οι μέρες που ξεχνάω πώς. Οι μέρες που δεν ξέρω πώς. Όλα συνεχίζουν αλλά δεν ξέρω προς τα πού. Και η μέρα έχει τελικά πολύ λίγες ώρες για να ξεκαθαρίσω τόσους προορισμούς.
Υours faithfully.

Η πρώτη αλήθεια του Νοέμβρη

"Έτσι όπως είμαστε αγκαλιά, μοιάζουμε με δυό σφηνοτουβλάκια!"

Ο κύριος Επισκοπάκης (part 1)

*Πόστ μέσα στο πόστ του πόστ

Την Κυριακή το βράδυ (μεθαύριο δηλαδής) ελπίζω να καταφέρω επιτέλους να κοιμηθώ για ένα χορταστικό πεντάωρο. Μόλις ξυπνήσω θα καθίσω ήσυχα ήσυχα στο κομπουτεράκι μου και θα σας πω αναλυτικά τα νέα των τελευταίων 10 ημερών. Μερικά θέματα προς συζήτηση: "Πώς αναγνώστης του Αθηνοράματος μου έκοψε κομμάτι από τον αγκώνα" / "Βολταρέν υπόθετο" / "Πλήθος μαινόμενο" και πολλά, πολλά άλλα. Θα σας έλεγα να έρθετε στο θέατρο αλλά για τις επόμενες 2 εβδομάδες είμαστε γεμάτοι. Χο, χο, χο ...χρρρρ...φσσστ

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου

Κηδεύουμε απόψε στις 11 τον φίλο, ζάπλουτο ασθενή και γκόμενο της Ίζι Στήβενς
Ντένυ Ντουκέτ
ετών 38 (πες 45).
Θα ακολουθήσει δέηση στο Σύνταγμα.
Dress code: Αυστηρά και μόνο αποχρώσεις του ροζ.
Προτεινόμενη στάση: ξάπλα στο πεζοδρόμιο με βλέμμα απλανές για τουλάχιστον 40 τηλεοπτικά λεπτά.

Mε λένε Μήτσο

"Από τον Απρίλιο του 1996, ο Μήτσος ζει κι αυτός κάτω από τα φυλλώματα της οξιάς στο Καταφύγιο της Αρκούδας. Τρώει μεγάλες ποσότητες τροφής (περίπου 18 κιλά ημερησίως). Του αρέσουν πολύ τα λαχανικά, όπως και στις περισσότερες αρκούδες του καταφυγίου. Το βάρος του ξεπερνά τα 250 κιλά.Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο Μήτσος ήταν αρκετά δραστήριος για τα δεδομένα της ηλικίας του. Τριγυρνούσε σε όλη την έκταση του χώρου του, έκανε μπάνια και ξάπλωνε για ώρες έξω από τη φωλιά του, στη δροσιά που δημιουργούσαν τα φυλλώματα των δέντρων. Πολλά πρωινά, ο Μήτσος πάλευε παίζοντας με την φίλη του Κατερίνα, και άλλες φορές έκανε μπάνιο στην πισίνα του, παίζοντας με κλαδιά και φύλλα.Του αρέσει πολύ να κοιμάται, όλες τις ώρες της ημέρας και έτσι πολλές φορές θα τον δούμε να κοιμάται στη φωλιά του, ή και έξω στα σκιερά μέρη του Καταφυγίου".

Εγώ λέω να τα βροντήξουμε όλα και να πάμε να κάνουμε τις διακοπές της αρκούδας - με προαιρετική βέβαια την μεγάλη κατανάλωση των λαχανικών. Πού θα βρεις καλύτερα?

υγ Στο www.arcturos.gr μπορείς να υιοθετήσεις τον Μήτσο ή κάποιον από τους φίλους του (τον Κυριάκο, την Κατερίνα, την Τασούλα, τον Γιωργάκη κ.α.)

Starfish

Είναι ιδέα μου ή ξαφνικά έχουν εξαφανιστεί οι αστερίες από τη θάλασσα? Όλο το καλοκαίρι το πέρασα με μάσκα κι αναπνευστήρα και δεν είδα ούτε έναν. Που πήγαν?

Η κυρία με τη φωτογραφία

Οι Κυριακές. Ξαπλωμένοι μέχρι αργά στο κρεββάτι. Χουζουρεύοντας μέχρι η απόλυτη ανάγκη για καφέ να μας διώξει από το κρεββάτι. Με τις πυτζάμες ξαπλωμένοι στους καναπέδες διαβάζοντας εφημερίδα. Μετά φαγητό που μοσχοβολάει, ταινίες που δεν μας πολυαρέσουν αλλά μας κοιμίζουν γλυκά κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα. Φίλοι, μια βόλτα, γέλια και το βράδυ η σκέψη πως όσο έχεις αυτόν που αγαπάς κοντά σου, η εβδομάδα δεν θα είναι και τόσο δύσκολη. Οι Κυριακές. Ήσυχες μέρες οι Κυριακές. Έτσι θα έπρεπε να είναι.
Τις τελευταίες εβδομάδες έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τις Κυριακές. Νιώθω μιά μικρή ενοχή για τις δικές μου όμορφες Κυριακές.

Πριν μερικές εβδομάδες, χρειάστηκε να κάνουμε μιά φωτογράφηση σ’ ένα ξενοδοχείο γνωστής αλυσίδας ξενοδοχείων ημιδιαμονής. Σε αυτά που όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε πάει λόγω έλλειψης εντελώς ιδιωτικού χώρου.
Ήταν Κυριακή πρωί και ο ιδιοκτήτης μας είχε διαβεβαιώσει πως ο κόσμος είναι ελάχιστος κι έτσι δεν θα ενοχλούσαμε. Κουβέντες, γέλια, αστεία – διακριτικά πάντα για να μην ενοχλήσουμε. Κάποια στιγμή που ήμουν στη ρεσεψιόν και κουβέντιαζα με τον ιδιοκτήτη μπήκε μια κυρία μέσα. Πρέπει να ήταν μεταξύ 45-55 χρονών. Κομψή, καλοχτενισμένη, με μιά κόκκινη τσάντα. Από εκεί έβγαλε μια φωτογραφία . Από αυτές που βγάζουν στα μπουζούκια και κορνιζάρουν μετά στο σαλόνι για να έχουν να θυμούνται τις όμορφες στιγμές. Στη φωτογραφία ήταν η ίδια κυρία και ο σύζυγος της. Άρχισε να ρωτάει επίμονα τον ιδιοκτήτη αν τον έχει δει, αν είναι σίγουρος, αν και πότε αλλάζει η βάρδυα στη ρεσεψιόν, αν έχουν αρχεία με όσους έρχονται στο ξενοδοχείο.Ο ιδιοκτήτης της απάντησε αρνητικά σε όλες τις ερωτήσεις χωρίς να γίνει αγενής. Η κυρία, που θα μπορούσε να ήταν η μαμά μου, ξααέχωσε τη φωτογραφία στη τσάντα της κι έφυγε λέγοντας πως θα ξαναπεράσει αργότερα για να ρωτήσει τους απογευματινούς. Ήταν Κυριακή μεσημέρι. Λίγο μετά τη μία.

Ήταν λες κι έβλεπες ελληνικό σίριαλ, μόνο που δεν ήταν καθόλου αστείο. Φαντάσου μιά γυναίκα που αντί να ετοιμάζει το οικογενειακό τραπέζι ή να βάφεται να βγει για μιά βόλτα στη κυριακάτικη λιακάδα, πήρε σβάρνα τα ξενοδοχεία τέταρτης κατηγορίας ψάχνοντας τον άνδρα της. Φαντάσου τί μπορεί να πέρναγε εκείνες τις ώρες από το μυαλό της. Φαντάσου πώς πέρασε και τί μεσολάβησε την προηγούμενη νύχτα. Μάλλον, δεν μπορείς. Τρελλή θα την πεις, αναξιοπρεπή ίσως. Την απόγνωση της όμως μάλλον δεν την φαντάζεσαι. Ούτε η ίδια θα μπορούσε ποτέ να την φανταστεί. Κανείς μας δεν μπορεί.


Και σκέφτομαι πώς αλλάζει ρότα η ζωή μας. Πώς χάνουμε την επάφη μας με την πραγματική πραγματικότητα και φέρνουμε σβούρες γύρω από το χείλος του γκρεμού. Πώς ξεπουλάμε τα όρια μας για ν’ αγοράσουμε μιά πετονιά που δεν μπορεί ν’ αντέξει όλες μας τις ελπίδες. Σκέφτομαι πως ίσως αυτή η κυρία να μοιάζει με την Αντιγόνη του «κυρίου Επισκοπάκη»: ίσως να περίμενε κι αυτή όλη της τη ζωή έναν Σωτήρη για να την σώσει. Κι αυτός μετά να γύρισε την πλάτη στην ίδια και στον κόσμο της που είχε βάλει σε τροχιά γύρω από αυτόν. Αυτό είναι το κακό με τον έρωτα: σε αναγκάζει να τα βγάλεις όλα στο σφυρί για να καταλήξεις με μιά φωτογραφία στο χέρι κι ένα σωρό ερωτήσεις σε ξένους. Το μόνο πράγμα που δεν πρέπει τελικά να ψάχνεις σε αυτή τη ζωή, είναι δικαιοσύνη. Και γιατί άλλωστε να μας δικαιώσει κάποιος για όσα φορτώσαμε σε ξένους ώμους;

Δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα της γυναίκας εκείνης. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να ζουν έτσι. Οι ζωές των ανθρώπων δεν θα έπρεπε να φτάνουν εκεί. Δεν θα έπρεπε οι Κυριακές να ξεφεύγουν από την ακτίνα του οικογενειακού τραπεζιού και να φωλιάζουν σε βρώμικα δωμάτια. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν στους δρόμους γυαναίκες με κόκκινη τσάντα και πρησμένα μάτια. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να ψάχνουμε γι’ αυτόν που θα μας σώσει. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να ευχόμασταν να ήμασταν κάποιος άλλος. Τις Κυριακές θα έπρεπε να πέρναμε ό,τι καλύτερο μας αξίζει και να το πολλαπλασιάσουμε για να μας βγάλει την εβδομάδα. Όχι να διαλύουμε τα κομμάτια μας σε μικρότερα κομμάτια.

Τις Κυριακές θα έπρεπε να μην ήταν πια πολύ αργά. Nα μην μας κυνηγάει κανένας. Πολύ δε περισσότερο, ο ίδιος μας ο δυστυχισμένος εαυτός.

To άλλο σου μισό

Νατάσα: Εγώ τώρα ποιά είμαι?
Γιώργης: Εσύ είσαι εγώ.
Νατάσα: Κι εσύ ποιά είσαι?
Γιώργης: Εγώ είμαι εσύ!
Νατάσα: Το χέρι με τα μπιζού τίνος είναι?
Γιώργης: Της Τάμουτας είναι. Μετά τις 20 παραστάσεις θα της δείξουμε και το πόδι.
Νατάσα: Γιατί μας βγάλανε Victor/Victoria?
Γιώργης: Γιατί ο φωτογράφος έφαγε για βράδυ σουπιές με σπανάκι και ξύπνησε με καούρες.
Νατάσα: Και τί απεικονίζουμε ακριβώς για να ξέρω τί θα πω αν με ταπεινώσει ο πρώην?
Γιώργης: Μια αθηναϊκή πίστα μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Νάτασα: Τέλεια! Πολύ προχωρημένη ιδέα! Ποιός το σκέφτηκε?
Γιώργης: Ένας ταλαντούχος.
Νατάσα: Θα του στείλω τα cds μου.
Γιώργης: Άργησες: τον σταυρώσανε χτες βράδυ έξω από το μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
Νατάσα: Ποιάς?
Γιώργης: Μιάς, μην ασκολείσαι. Η Τάμουτα πού είναι?
Νατάσα: Βγήκε να πάρει πλίξ.
Γιώργης: Μόλις γυρίσει να την βάνεις να γυαλίσει τα ντράμς.
Νατάσα: Μόλις γυρίσει θα την βάνω να μου κάνει πεντικιούρ με ρολό για να μαθαίνει στην οικοδομή.
Γιώργης: Είσαι μεγάλο σκολείο! Είναι τιμή μου που θα είμαι μαζί σου μέχρι την 28η Οκτωβρίου.
Nατάσα: Κι εγώ πολύ χαίρομαι που θα σε βοηθήσω να κλείσεις την καριέρα σου.

Οι ταινία της εβδομάδας: Μπρίκι, Κουρτίνα, Παντελόνα

Δυό φιλενάδες πηγαίνουν για δίμηνες καλοκαιρινές διακοπές στη Βαρκελώνη. Εκεί ερωτεύονται έναν ζωγράφο, μετά από λίγο έρχεται και η πρώην γυναίκα του που είναι τρελλή για το τρελλοκομείο και στο τέλος όλοι πεθαίνουν. Ή παντρεύονται, θα σε γελάσω.
Η τελευταία ταινία του Γούντυ Άλεν, Vicky Christina Barcelona, έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές και θεωρείται μία από τις καλύτερες του εδώ και πολλά χρόνια. Μιά σατιρική σπουδή στην αμερικάνικη ρηχότητα και στο μποέμ ευρωπαϊκό ταπεραμέντο. Στον ανεκπλήρωτο έρωτα και το ατελείωτο ταξίδι μέχρι να βρούμε την τέλεια συνταγή της ευτυχίας. What a load of crap!
Αν την ίδια ταινία υπέγραφε κάποιος άλλος σκηνοθέτης, θα του πέταγαν χαμόν. Η Σκάρλετ περιφέρεται από δω κι από 'κει σαν αγγούρι με ρόδες γλείφοντας τα χείλια της και τινάζοντας τα μαλλιά της που τα έχει βάψει πλέον στο κίτρινο του ταξί. Μαζί της η Ρεμπέκα Χόλ που είναι η μελαχροινή φωτοτυπία της: ίδιο στήσιμο, ίδιες μούτες, ίδιες κινήσεις. Άντι για χιούμορ, βαρετές εξυπνάδες και η Βαρκελώνη κινηματογραφημένη σαν καμβάς σε ταξιδιωτικό ρεπορτάζ του Τόκου. Φυσικά και υπήρχε και το voiceover που όλοι αγαπάμε στις ταινίες του Άλεν αλλά αυτή τη φορά κλώτσαγε πολύ άσχημα.
Ευτυχώς που υπήρχε και ο Μπαρδέμ που μετά από τόσες ταινίες αποφάσισε να κάνει τον ωραίο και όχι τον φτυσμένο από τη ζωή και τη μοίρα. Η πολύ ευχάριστη έκπληξη της ταινίας ήταν η Πενέλοπε που, ευτυχώς, το Volver της γύρισε τη βίδα στον εγκέφαλο κι αποφάσισε να δείχνει σταθερά σε κάθε της πλέον ταινία πως έχει ταλέντο. Έχει γίνει πια γυναίκα με εκρηκτικές ερμηνείες και δεν θυμίζει σε τίποτα το εκνευριστικό ποντίκι που ξέραμε. Άρχισε να στρογγυλεύει κιόλας μπας και γίνει η νέα Σοφία Λόρεν - αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Το 'Μπρίκι, Κουρίνα, Παντελόνα' δεν είναι κακή ταινία. Είναι μιά αδιάφορη ταινία που πολυδιαφημίστηκε για το ερωτικό της τρίγωνο και οι περισσότεροι έτρεξαν να τη δουν μπας και πάρουν μάτι την Πηνελόπη που φιλάει τη Σκάρλετ που φιλάει τον Χαβιέρ. Αυτό συμβαίνει στα πεταχτά για 3 δευτερόλεπτα. And that's that. Από την άλλη, η ταινία δεν είναι το 'Match point' που, όσο να το κάνεις, μας είχεξεκολλήσει η ψυχή από την πλήξη. Απλά είναι μια ταινία που αν δεν την είχε κάνει ο Άλεν δεν θα έβγαινε ποτέ στις αίθουσες.
Σάτσελ, αν με διαβάζεις, πες στον μπαμπά σου ν' αποκηρύξει όλες του τις ταινίες από το "Everyone says 'I love you'" και δώθε και να κάτσει σπίτι του να παίζει όμποε - αλλά όχι σε ώρες κοινής ησυχίας γιατί ενοχλεί. Οι υπόλοιποι προλαβαίνετε το Wall-E!

Ευχαριστώ τα Εξάρχεια

Προς του κατοίκους των Εξαρχείων

Αγαπητοί κάτοικοι των Εξαρχείων

Θα ήθελα να σας ενημερώσω πως ευθύνομαι σε μεγάλο βαθμό για τους ρημαγμένους καθρέφτες των διπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων. Για σπασμένες ζάντες από ρόδες που δεν ίσιωσαν κατά το παρκάρισμα. Για βαθουλωμένες πόρτες και γρατζουνισμένα πλαϊνά αυτοκινήτων που παρατήθηκαν άτσαλα και χωρίς δεύτερη σκέψη κλείνοντας γωνίες και δρόμους. Για στραπατσαρισμένους προφυλακτήρες που βρέθηκαν παρκαρισμένοι - κυριολεκτικά- πάνω στο δικό μου, αγνοώντας την πιθανότητα πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί κι εγώ να ξεπαρκάρω.
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που με βοηθήσατε να αντιμετωπίζω πλέον το αυτοκινητάκι μου (a.k.a.. τη Μπουλού) ως τανκ. Με την απλή νοητή πινακίδα στα αυτοκίνητα σας "Χτύπα! Το αξίζω" κατάφερα σήμερα να κυκλοφορώ χαρούμενος κι αμέριμνος στους στενούς δρόμους της ακόμα πιο στενής σας συνοικίας. Σας χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη που διαψεύσατε τις όποιες φοβίες του μπαμπά μου πως η ζωή του αυτοκινήτου στα Εξάρχεια είναι δύσκολη.
Δεν θα μπορούσα να τα είχα καταφέρει χωρίς την πολύτιμη βοήθεια σας.
Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου,

Νανάκος.