Δευτέρα, Οκτωβρίου 20, 2008

Η κυρία με τη φωτογραφία

Οι Κυριακές. Ξαπλωμένοι μέχρι αργά στο κρεββάτι. Χουζουρεύοντας μέχρι η απόλυτη ανάγκη για καφέ να μας διώξει από το κρεββάτι. Με τις πυτζάμες ξαπλωμένοι στους καναπέδες διαβάζοντας εφημερίδα. Μετά φαγητό που μοσχοβολάει, ταινίες που δεν μας πολυαρέσουν αλλά μας κοιμίζουν γλυκά κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα. Φίλοι, μια βόλτα, γέλια και το βράδυ η σκέψη πως όσο έχεις αυτόν που αγαπάς κοντά σου, η εβδομάδα δεν θα είναι και τόσο δύσκολη. Οι Κυριακές. Ήσυχες μέρες οι Κυριακές. Έτσι θα έπρεπε να είναι.
Τις τελευταίες εβδομάδες έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τις Κυριακές. Νιώθω μιά μικρή ενοχή για τις δικές μου όμορφες Κυριακές.

Πριν μερικές εβδομάδες, χρειάστηκε να κάνουμε μιά φωτογράφηση σ’ ένα ξενοδοχείο γνωστής αλυσίδας ξενοδοχείων ημιδιαμονής. Σε αυτά που όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε πάει λόγω έλλειψης εντελώς ιδιωτικού χώρου.
Ήταν Κυριακή πρωί και ο ιδιοκτήτης μας είχε διαβεβαιώσει πως ο κόσμος είναι ελάχιστος κι έτσι δεν θα ενοχλούσαμε. Κουβέντες, γέλια, αστεία – διακριτικά πάντα για να μην ενοχλήσουμε. Κάποια στιγμή που ήμουν στη ρεσεψιόν και κουβέντιαζα με τον ιδιοκτήτη μπήκε μια κυρία μέσα. Πρέπει να ήταν μεταξύ 45-55 χρονών. Κομψή, καλοχτενισμένη, με μιά κόκκινη τσάντα. Από εκεί έβγαλε μια φωτογραφία . Από αυτές που βγάζουν στα μπουζούκια και κορνιζάρουν μετά στο σαλόνι για να έχουν να θυμούνται τις όμορφες στιγμές. Στη φωτογραφία ήταν η ίδια κυρία και ο σύζυγος της. Άρχισε να ρωτάει επίμονα τον ιδιοκτήτη αν τον έχει δει, αν είναι σίγουρος, αν και πότε αλλάζει η βάρδυα στη ρεσεψιόν, αν έχουν αρχεία με όσους έρχονται στο ξενοδοχείο.Ο ιδιοκτήτης της απάντησε αρνητικά σε όλες τις ερωτήσεις χωρίς να γίνει αγενής. Η κυρία, που θα μπορούσε να ήταν η μαμά μου, ξααέχωσε τη φωτογραφία στη τσάντα της κι έφυγε λέγοντας πως θα ξαναπεράσει αργότερα για να ρωτήσει τους απογευματινούς. Ήταν Κυριακή μεσημέρι. Λίγο μετά τη μία.


Ήταν λες κι έβλεπες ελληνικό σίριαλ, μόνο που δεν ήταν καθόλου αστείο. Φαντάσου μιά γυναίκα που αντί να ετοιμάζει το οικογενειακό τραπέζι ή να βάφεται να βγει για μιά βόλτα στη κυριακάτικη λιακάδα, πήρε σβάρνα τα ξενοδοχεία τέταρτης κατηγορίας ψάχνοντας τον άνδρα της. Φαντάσου τί μπορεί να πέρναγε εκείνες τις ώρες από το μυαλό της. Φαντάσου πώς πέρασε και τί μεσολάβησε την προηγούμενη νύχτα. Μάλλον, δεν μπορείς. Τρελλή θα την πεις, αναξιοπρεπή ίσως. Την απόγνωση της όμως μάλλον δεν την φαντάζεσαι. Ούτε η ίδια θα μπορούσε ποτέ να την φανταστεί. Κανείς μας δεν μπορεί.


Και σκέφτομαι πώς αλλάζει ρότα η ζωή μας. Πώς χάνουμε την επάφη μας με την πραγματική πραγματικότητα και φέρνουμε σβούρες γύρω από το χείλος του γκρεμού. Πώς ξεπουλάμε τα όρια μας για ν’ αγοράσουμε μιά πετονιά που δεν μπορεί ν’ αντέξει όλες μας τις ελπίδες. Σκέφτομαι πως ίσως αυτή η κυρία να μοιάζει με την Αντιγόνη του «κυρίου Επισκοπάκη»: ίσως να περίμενε κι αυτή όλη της τη ζωή έναν Σωτήρη για να την σώσει. Κι αυτός μετά να γύρισε την πλάτη στην ίδια και στον κόσμο της που είχε βάλει σε τροχιά γύρω από αυτόν. Αυτό είναι το κακό με τον έρωτα: σε αναγκάζει να τα βγάλεις όλα στο σφυρί για να καταλήξεις με μιά φωτογραφία στο χέρι κι ένα σωρό ερωτήσεις σε ξένους. Το μόνο πράγμα που δεν πρέπει τελικά να ψάχνεις σε αυτή τη ζωή, είναι δικαιοσύνη. Και γιατί άλλωστε να μας δικαιώσει κάποιος για όσα φορτώσαμε σε ξένους ώμους;


Δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα της γυναίκας εκείνης. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να ζουν έτσι. Οι ζωές των ανθρώπων δεν θα έπρεπε να φτάνουν εκεί. Δεν θα έπρεπε οι Κυριακές να ξεφεύγουν από την ακτίνα του οικογενειακού τραπεζιού και να φωλιάζουν σε βρώμικα δωμάτια. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν στους δρόμους γυαναίκες με κόκκινη τσάντα και πρησμένα μάτια. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να ψάχνουμε γι’ αυτόν που θα μας σώσει. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να ευχόμασταν να ήμασταν κάποιος άλλος. Τις Κυριακές θα έπρεπε να πέρναμε ό,τι καλύτερο μας αξίζει και να το πολλαπλασιάσουμε για να μας βγάλει την εβδομάδα. Όχι να διαλύουμε τα κομμάτια μας σε μικρότερα κομμάτια.

Τις Κυριακές θα έπρεπε να μην ήταν πια πολύ αργά. Nα μην μας κυνηγάει κανένας. Πολύ δε περισσότερο, ο ίδιος μας ο δυστυχισμένος εαυτός.

22 σχόλια:

πολυβιος είπε...

υπέροχο

Ανώνυμος είπε...

Μας έκανες την καρδιά περιβόλι Δευτεριάτικα.

Ανώνυμος είπε...

Κρίμα...

Ανώνυμος είπε...

χμ,το φαγητό πώς μοσχοβολάει όταν είσαι κάτω από τα σκεπάσματα; ποιός το μαγείρεψε; εκτός αν εννοείς ντελίβερι σε κατσαρόλα :Ρ Κατά τ'αλλα,μακάρι οι άνθρωποι να ήμασταν πιο έντιμοι ώστε να μη φέρνουμε σε τέτοια θέση όσους αγαπήσαμε κάποτε

Ερμής είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ερμής είπε...

Θλιβερή ιστορία. Και ναι έχεις δίκιο, το οτι έγινε Κυριακή την κάνει ακόμα πιο θλιβερή... :(

Ανώνυμος είπε...

Είσαι υπέροχος. Μπήκες μέσα στην ψυχή μου. Παντρεύτηκα πριν 5 μήνες και πρόσφατα ανακάλυψα τυχαία οτι ο αντρας μου που λατρεύω με απατούσε με μια παλιά του σχέση (που είχε παράλληλα με μενα) μόλις 1 μήνα μετά το γάμο μας και ενώ είμαστε υπέροχα μαζί και πολύ ευτυχισμένοι. Από τότε έχω διαλυθεί. Δεν γυρνάω με τη φωτογραφία ζητώντας αποδείξεις αλλά είναι πολλές οι στιγμές που θα ήθελα να δώσω τέλος στη ζωή μου. Δεν μπορώ να ζήσω μ'αυτον τον πόνο αλλά δεν μπορώ να ζήσω και μακρυά απο 'κείνον που είναι ολη μου η ζωή. Το μόνο που με κρατάει είναι ο αγαπημενος μου γιός απο τον πρώτο μου γάμο που δεν θα θελα να στενοχωρήσω τόσο....

nanakos είπε...

Μάλιστα. Ένας πολύ σκληρός άνθρωπος που ήξερα πριν χρόνια, είχε πει πως από τη στιγμή που μια μάνα ζει και συνεχίζει μετά τον θάνατο του παιδιού της τότε όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε στη ζωή.
Αυτή η άκομψη και χοντροκομμένη απάντηση για το "θα ήθελα να δώσω τέλος στη ζωή μου".
Όλα διορθώνονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Kαλή τύχη
Just keep swimming.

Ανώνυμος είπε...

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν'ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
κρατήσατε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
Ντίνος Χριστιανόπουλος

Σουσουράδα είπε...

κρίμα για όλη αυτή τη δυστυχία που κουβαλάει ο κόσμος πάνω του και δε μπορεί να τη διώξει... λάθος επιλογές από την αρχή; τι να φταίει άραγε και οι Κυριακές μοιάζουν τόσο μοναχικές;

tsok είπε...

Υπέροχο το κείμενό σου νανάκε μου.
Εξαίρετο το ποίημα του Χριστιανόπουλου ανώνυμε.
Σας ευχαριστώ θερμά και τους δύο.

patsiouri είπε...

"από τη στιγμή που μια μάνα ζει και συνεχίζει μετά τον θάνατο του παιδιού της τότε όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε στη ζωή."

Eχω δύο τέτοιες μαμάδες στο πολύ πολύ στενό μου περιβάλλον.
Όταν κάνω μαλακισμένες σκέψεις, αμέσως μετά σκέφτομαι εκείνες.
Και όλα μοιάζουν πανέμορφα.
Όλα όμως.
Και το τυχόν κέρατο, και η τυχόν απόλυση και ο τυχόν χωρισμός...μέχρι και το να τα σπάσω με ένα φίλο.

Ας μη γινόμαστε μηδενιστές βέβαια.
Είναι όμορφα όταν οι δύο βρίσκονται εις σάρκαν μίαν.
Και είναι Κυριακή.
Και σου μαγειρεύουν κι'από πάνω...

Λυπάμαι εκείνους που δεν ερωτεύτηκαν ποτέ και ναι, υπάρχουν τέτοιοι.
Τους λυπάμαι για έναν πολύ απλό λόγο.
Δε θα καταλάβουν ποτέ τι εννοεί το χειρότερο καψουροτράγουδο του Θέμη Αδαμαντίδη...( για Χριστιανόπουλο δεν το συζητάμε!)
Και αυτό αποτελεί μέγιστη κατάρα φίλοι μου...

patsiouri είπε...

Επίσης, όποιος θέλει ας μπεί στο παρακάτω λίνκ.
Είναι ένα πόστ του Μπαμπάκη.
Δε χρειάζεται να διαβάσετε την ανάλυση της Μήδειας, ρίξτε μόνο μια ματιά στο υστερόγραφο...

http://mpampakis.wordpress.com/2008/10/10/medeia-2/

Alitovios είπε...

Τις μισώ τις Κυριακές γιατί μου 'χει μείνει τότε που ήμουν πιτσιρικάς και την επόμενη είχα σχολείο, στο οποίο σχεδόν πάντα ήμουν αδιάβαστος.

nanakos είπε...

Αλητόβιε, αυτό είναι το σύνδρομο "Αθλητική Κυριακή". ¨ολοι αμς το έχουμε περάσει!

Marina είπε...

Αν οι Κυριακές ήταν σαν αυτές που θάθελες, οικογενειακές, χαλαρές με τις εφημερίδες, θα ήταν ιδανικά πλασμένες. Δυστυχώς σχεδόν πάντα δεν είναι έτσι για όλους. Τόσο για τη γυναίκα του ξενοδοχείου, όσο και για τα αναπάντεχα γεγονότα υγείας που διαλέγουν τις Κυριακές για να μας τρομάζουν. Μακάρι όλοι να έχουν γαλήνη τις Κυριακές.

georgethebeast είπε...

ego pali miso tis kiriakes genika!!!
oloi einai ejo me ena amaji nomizontas oti tha persaoun kala,oloi trexoun na vroun tin dithen eytixia stis tavernes kai meta trexala na vroun parking konta sto spiti tous,oloi asxolountai me tin mpala....
oi kiriakes tha eprepe na einai sto spiti na xouxouliazeis kato apo to stroma me to etero imisi kai na xazeyeis stin tileorasi oti aidia exei to star....

ayta!

Ανώνυμος είπε...

Οι κυριακές είναι οι πιο θλιβερές μέρες και η - υπέροχα γραμμένη και συγκινιτική - ιστορία σου το αποδεικνύει.

Ανώνυμος είπε...

Οι Κυριακές είναι αβάσταχτες όταν η ζωή σου είναι άδεια την υπόλοιπη εβδομάδα και μοναδικές όταν τις μοιράζεσαι, με φίλους, με αγαπημένο, με οικογένεια. Αν και σπάνια σε σχολιάζω, είναι ένα από τα πιο συγκινητικά και καλογραμμένα σου κείμενα.

enteka είπε...

υπέροχο

Ανώνυμος είπε...

"Πολύ Κυριακή για έναν άνθρωπο..." Κική Δημουλά.
Το δικό μου σχόλιο για το θέμα της Κυριακής, είτε απατημένου είτε όχι...

Ανώνυμος είπε...

Από όσο γνωρίζω, ο περισσότερος κόσμος μισεί τις Κυριακές γιατί δεν μπορεί να τις ευχαριστηθεί όπως του έχουν περάσει το μήνυμα πως θα έπρεπε είτε οι γονείς του είτε οι διαφημίσεις είτε ο περίγυρός του.

Τώρα αυτό με την κυρία, πιστεύω πως όποιος είναι τρελλά ερωτευμένος και ζηλεύει μπορεί κάλλιστα να βρεθεί στη θέση της. Προφανώς, κανείς ή καμιά σας δεν ερωτεύτηκε ποτέ!