Παρασκευή, Φεβρουαρίου 10, 2012

Saved by the pizza

Τώρα αν σου πω ότι τόσους μήνες είχα χάσει τον κωδικό του blog μου, θα με πιστέψεις? Αν σου πω ότι κρυβόταν σ' ενα χαρτάκι, μέσα σ' ένα άλλο χαρτάκι μέσα σ' ένα πολύ παλιό σημειωματάριο που σκονιζόταν πίσω από τρεις φέτες καλοριφέρ και το ξέθαψα πριν λίγο που χρειάστηκε να ψαρέψω ένα κομμάτι πίτσας που μου έπεσε πίσω από το καλοριφέρ (δεν θες να ξέρεις πώς)? Δεν έχει μείνει και πολύ μυαλό. Ούτε σ' εσένα φαντάζομαι, οπότε και με καταλαβαίνεις.
Ξέρεις πόσο πολύ θα ήθελα να σου έλεγα πως με είχαν απαγάγει οι εξωγήινοι κι επέστρεψα έγκυος, με καινούρια ουρά και μια γιγαντιαία κρεατοελιά-πομπό πίσω από την αμυγδαλή αλλά δυστυχώς δεν έγινε αυτό. Ούτε - δυστυχώς - με κλείδωσε ο κύριος Μιράν στο υπόγειο του σαλαματζίδικου να γυαλίζω τις μορταδέλες και να υποσιτίζομαι με παστουρμάδες. Η ζωή, εκτός από σκληρή, είναι και ανόητη πολλές φορές.
Τέλος πάντων, καλά είμαι. Οι γονείς καλά είναι, ο Λέννυ χοντρό έχει παραμείνει, στην αδελφή ακόμα ψάχνουμε ναυτικό να την παντρέψουμε και την γιαγιά την σπουδάσαμε κομμώτρια. Η σπιτονοικοκυρά μου εξακολουθεί να φλερτάρει τον μαύρο καβαλάρη που μας κυβερνά φορώντας νυχτικές με αβυσσαλέα ντεκολτέ. Στη δουλειά, η Τέχνη κοχλάζει και όσο μεγαλύτερη γίνεται κρίση τόσο πληθαίνουν τα οράματα των καλλιτεχνών. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Γιατί όλοι νομίζουν πως είναι σημαντικότερο να ανεβάσουν στη σκηνή ένα πολιτικό δράμα για το αδιέξοδο που ζούμε από την δική μου καλλιτεχνική ανησυχία που είναι η θεατρική διασκεύη του Star Trek No 2("Khan: a genetically superior tyrant exhiled to a barren planet!). Όπως καταλαβαίνεις, και θα σου εξηγήσω και αναλυτικότερα αργότερα, βαρέθηκα τα αδιέξοδα.
Αυτά τα λίγα για αρχή. Ελπίζω να είσαι καλύτερα απ' ό,τι σε άφησα. Καλημέρα. Σ' αγαπώ.