tag:blogger.com,1999:blog-115829952024-03-07T11:27:03.278+02:00Χώρος_o.k. by Nανάκοςnanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.comBlogger672125tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-51463462925117150312022-10-18T13:10:00.002+03:002022-10-18T13:26:25.317+03:00Η πόλη των χαμένων παιδιών<p>Αν επιστρέψεις μετά από χρόνια στην πάλαι ποτέ πολύβοη μπλογκόσφαιρα, θα νιώσεις, αρχικά, λες και βρίσκεσαι σε μια πόλη που ο χρόνος και οι ταξιδιώτες την προσπέρασαν. Περπατάς, περπατάς, κλικ εδώ, κλικ εκεί, κλικ και παραπέρα αλλά το μόνο που έχει μείνει ανοιχτό είναι ένα μουσείο με χιλιάδες χιλιάδων αναμνήσεις καλά φυλαγμένες πίσω από αλεξίσφαιρα τζάμια. Όσοι χάρισαν τις ιστορίες τους σε αυτό το μουσείο, μάζεψαν το υπόλοιπο της ζωής τους σ' ένα μπαουλάκι κι εξαφανίστηκαν κι αυτοί. Άφησαν πίσω μόνο τα τετραδιάκια τους. Όχι για να τα βρει κάποιος και να τα διαβάσει αλλά για να πούν πως έχουν κι αυτοί κάπου κρυμμένο ένα μικρό θησαυρό. Ένα τοσοδούλι ανεκτίμητο θραύσμα μιας άλλης ζωής, ενός άλλου μα και τόσο ίδιου ανθρώπου. Κανείς δεν είναι πια εδώ. Τουλάχιστον, έτσι φαίνεται.</p><p>Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που αλλωνίζαμε σαν παχουλά, ανέμελα αρνάκια από μπλογκόσπιτο σε μπλογκόσπιτο και ο καθένας μας είχε πάντα ανεξάντλητα αστεία και παινέματα και γνώμες και λέξεις με θαυμαστικά για να κεράσει τον κάθε επισκέπτη. Λέγαμε τόσα πολλά και αυθόρμητα σα να μιλούσαμε σε μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα με τον κολλητό μας. Γράφαμε χωρίς φραγμό λες και σημειώναμε σ' ένα μαγικό ημερολόγιο που θα κρατούσε τα μυστικά μας κρυφά και θα μας απαντούσε ή θα μας συμβούλευε σε κάθε απίθανη απορία. Λόγια, μουσικές, εικόνες. Ο καθένας μας, όλοι μας. </p><p>Τα χρόνια όμως κύλησαν. Και σιγά σιγά αυτή η όμορφη γειτονιά ερήμωσε. Οι υποχρεώσεις όλων πλήθυναν, η ανεμελιά συρρικνώθηκε, η ανάγκη να μιλήσεις λίγο ακόμα στο τέλος μιας μέρας γεμάτης λόγια και ευθύνες χάθηκε. Είναι όπως τα παιδιά που όπως μεγαλώνουν όσο και να επιθυμούν να τρέξουν στον δρόμο με τους φίλους τους παίζοντας κυνηγητό, δεν έχουν πια χρόνο. Και σιγά σιγά, εκτός από τον χρόνο, χάνουν και την διάθεση για παιχνίδι. Κι έτσι, μέρα με την ημέρα, το μεγάλο μπούγιο της γειτονιάς μικραίνει ώσπου το μόνο που μένει από την μεγάλη παρέα είναι ένα όνομα στο κουδούνι του σπιτιού κι ένα παράθυρο με σβηστό φως. Και κάθε φορά που περνάς βιαστικά ή τυχαία από την γειτονιά που έζησες κοιτάζεις το παράθυρο και λες "εδώ έμενε ο φίλος μου, ο τάδε. Κάποια στιγμή θα σου πω μια ωραία ιστορία του". Αλλά, δεν θα την πεις ποτέ γιατί βαθιά μέσα σου τον νιώθεις δικό σου άνθρωπο και τις περιπέτειες του θες να τις κρατήσεις για τον εαυτό σου.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdoIa-1RtUw23V5Cc5goNwm5biGdooXMQoIR87zlrEAi_wMQscq7xfLPHjMd04KITETw4WbSjusvmq20-szU5dX-4sDXpzJn7Z1euD8av6-80brTN0RRIVhtiImWa-_k3yxX7hOQXTIeYfwqb2tbp2XSQDh1feacAwl71Uwtp5mtnW_Ubbvg/s4032/IMG-2459.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdoIa-1RtUw23V5Cc5goNwm5biGdooXMQoIR87zlrEAi_wMQscq7xfLPHjMd04KITETw4WbSjusvmq20-szU5dX-4sDXpzJn7Z1euD8av6-80brTN0RRIVhtiImWa-_k3yxX7hOQXTIeYfwqb2tbp2XSQDh1feacAwl71Uwtp5mtnW_Ubbvg/w480-h640/IMG-2459.jpg" width="480" /></a></div>Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν σήμερα η γειτονιά μας. Θα ήταν σκληρή και αδιάφορη; Θα ήταν με κλειστά παντζούρια και βρώμικα μπαλκόνια; Θα ήταν μονόχρωμη και αφιλόξενη; Θα ήταν χαρούμενη και φιλική; Θα ήταν το πληκτρολόγιο σφεντόνα ή περίστροφο; Θα γελούσαμε με τα κατορθώματα των άλλων ή θα ξεψαχνίζαμε την κάθε λέξη σκάβοντας για μια καλά κρυμμένη προσβολή; Θα επισκεπτόμασταν το κάθε ιστολόγιο φορώντας πιτζάμες ή πανοπλία; Ποιος ξέρει; Ακόμα κι εγώ διαβάζοντας παλαιότερα πόστς θυμώνω με τον εαυτό μου και σκέφτομαι πως μερικά πράγματα δεν θα τα έγραφα σήμερα. Ή τουλάχιστον θα τα διατύπωνα με διαφορετικό τρόπο. Στο βάθος όμως πιστεύω πως όσο κι αν αλλάξαμε, όσα βήματα κι αν κάναμε μπροστά ή όσα στραβοπατήματα μας έκαναν να γλιστρήσουμε σε χαντάκια και βάλτους ο τρόπος και ο λόγος δεν θα άλλαζαν. Γιατί ήμασταν πολλά τα αρνάκια. Κι αν ξεστράτιζε κάποιο, τα υπόλοιπα θα το ξανατραβούσαν στο λειβάδι.<p></p><p>Ξέρω πως αυτά δεν θα τα διαβάσει πια κανείς σας. Αλλά ξαναβρήκα τους κωδικούς του μπλογκ μου σε μια παλιά ατζέντα και πέρασα τις τελευταίες μέρες με γέλια και συγκίνηση που είχα καιρό να νιώσω. Γιατί θυμήθηκα πώς είναι ο κόσμος με πόρτες ανοιχτες.<br /> Και για λίγο ξέχασα τον ζόφο των ημερών κι επέστρεψα σε μέρες που δεν θέλω να ξεχάσω και σ' έναν εαυτό που θέλω να επαναφέρω.</p>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-6799106401005276582015-05-26T02:17:00.001+03:002015-05-26T02:17:25.358+03:00There and back again<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σκέφτομαι και δεν γράφω. Δέκα χρόνια και κάτι από το πρώτο ποστ εδώ. Ένας χρόνος και κάτι από το τελευταίο. Και σκέφτομαι, γιατί δεν γράφω; Γιατί δεν έρχομαι συχνότερα; Γιατί όταν θυμάμαι το μπλογκ μου, με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι σα να έχω φάει σαλάτα. Αφού εγώ πρώτος απ' όλους υποστηρίζω πως οφείλουμε να επιστρέφουμε ή ιδανικά να μην αφήνουμε ό,τι αγαπάμε; Και ξέρεις, δεν το σκέφτηκα αυτό τώρα αλλά το συλλογιέμαι εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αλλά εσχάτως βρήκα την απάντηση. Ή καλύτερα αποδέχτηκα αυτό που<br />
Πριν λίγες ημέρες, περίπου τυχαία, ανέτρεξα στο μπλογκ για να θυμηθώ μια ασήμαντη πληροφορία. Και όπως ήταν φυσικό, άρχισα να διαβάζω αποσπάσματα από ένα ημερολόγιο του οποίου τους κωδικούς είχα σχεδόν ξεχάσει. Και κατάλαβα πως δεν γράφω πια εδώ γιατί φοβάμαι. Απλά πράγματα.<br />
Φοβάμαι να αναμετρηθώ με αυτόν που ξεκίνησε να γράφει εδώ. Γιατί μετά από τόσο καιρό, είμαι σχεδόν σίγουρος πως δεν είμαι εγώ. Έχουν περάσει χιλιάδες μέρες και νύχτες από τότε που άνοιξα αυτόν τον λογαριασμό. Μαζί με αυτές πέρασαν πρόσωπα, καταστάσεις, συνθήκες, χαμόγελα, δάκρυα, νότες, εικόνες, αισθήματα, μάχες, απώλειες. Πολλές απώλειες. Αλλά δεν το καταλαβαίνεις, όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Μόνο μερικές άσπρες τρίχες βλέπεις που κι αυτές τις προσπερνάς και αφήνεις ένα ποστ-ιτ στο ψυγείο "ν' αλλάξω τις λάμπες στο μπάνιο".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7OQE1xxlUkankSpEcpfDBpGOHKyTwqZtwgc004NaP2kqAv5gfgT0_Wmbs0ZszwuXUu-ttfQWsE-PTiA8QEUhoB6oPBdCSfINGHBSMZIDA9t_Art0RD2wRAA3EYOzHI6tTKAv6/s1600/IMG_0222.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7OQE1xxlUkankSpEcpfDBpGOHKyTwqZtwgc004NaP2kqAv5gfgT0_Wmbs0ZszwuXUu-ttfQWsE-PTiA8QEUhoB6oPBdCSfINGHBSMZIDA9t_Art0RD2wRAA3EYOzHI6tTKAv6/s320/IMG_0222.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Γυρίζοντας πίσω λοιπόν συνειδητοποίησα πως μερικά φώτα μέσα μου έσβησαν. Φυσικά και άναψαν καινούρια και ο παλιός μου εαυτός θα εστίαζε σ' αυτά. Απόψε όμως με νοιάζουν περισσότερο αυτά που έμειναν πίσω σβηστά. Το κέφι για τις λέξεις, ας πούμε. Η δροσιά που σε πλημμυρίζει ο εξορκισμός της αποδόμησης. Αυτή η φρεσκάδα που νιώθεις ολόκληρος όταν αυτό που σε συνθλίβει γίνεται μια μοιρασμένη γελοιότητα και μικραίνει τόσο που ξαναβρίσκεις μακάρια τον ύπνο σου. Η μοιρασιά. Αυτή ξέχασα, τελευταία, πώς γίνεται. Πώς μοιράζεις την τράπουλα της ζωής σου και δίνεις τα φύλλα της σε οικείους αγνώστους να παίξουν για να δεις αν στο τέλος έχεις τίποτε σημαντικό να χάσεις. Ξέχασα. Πολλά είναι αυτά που ξέχασα. Ξέμαθα. Αυτό είναι. Ξέμαθα από πολλά.<br />
Δεν φταίει κανείς. Καμία κρίση, καμία κοινωνία, καμία απογοήτευση. Φταίει που πέρασαν τόσες χιλιάδες μέρες από την πρώτη μέρα εδώ. Φταίει που έγινα πιο δυνατός, που έμαθα να λέω 'όχι', που το βλέμμα μου έγινε πιο διαπεραστικό, που έγινα πιο πολεμιστής, που έμαθα να δένω τα κορδόνια μου.<br />
Εδώ όμως θυμήθηκα πως δεν θέλω να δένω τα κορδόνια μόνος μου. Δεν θέλω να είμαι αυτός που δεν έχω ανάγκη κανέναν και τίποτα. Δεν θέλω να είμαι αυτός που δεν τον νοιάζει κανείς και αδιαφορεί για ό,τι καίγεται. Δεν θέλω να είμαι σκληρός κι αδιαπέραστος. Έχω ανάγκη να σπάω. Έχω ανάγκη να επιστρέφω στην ανασφάλεια της εξάρτησης από τα πρόσωπα, τις λέξεις και τις επιλογές μου. Έχω ανάγκη να θυμάμαι όσα μαθαίνω αλλά να μην γίνομαι αυτά που παθαίνω.Έχω ανάγκη να μην ξεχνάω το παρελθόν, να μην το αρνούμαι. Έχω ανάγκη να επιστρέψω. Μερικές χιλιάδες μέρες πίσω.</div>
nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-80001578424244024912014-04-22T21:25:00.000+03:002014-04-22T21:25:55.900+03:00Κρακ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πριν ένα χρόνο ακριβώς σαν σήμερα είχα αποφασίσει πως θα αργούσα πολύ να ξαναγράψω εδώ - αν ξαναέγραφα ποτέ. Τα τελευταία δυο χρόνια έχουν αλλάξει τόσα πολλά στη ζωή μου που εμπόδιζαν την επαφή με τον χοντρούλη που ξεκίνησε αυτό το ιστολόγιο. Ξέρετε πώς είναι: από αύριο θα αρχίσω να γράφω, από μεθαύριο θα ξαραχνιάσω, πόσο μου έλειψε το blog μου κλπ κλπ. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Ήθελα αλλά ένιωθα πως δεν ήμουν πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Και πριν ένα χρόνο ακριβώς σαν σήμερα συνέβη κάτι που - σχεδόν- μου απογόρευσε να ξαναγράψω.<br />
Ο Λέννυ σε μια από τις απριλιάτικες βόλτες του βούτηξε σ' ένα συντριβάνι. Μετά από λίγες ημέρες άρχισε να βήχει. Εκεί άρχισε μια κτηνιατρική σκυταλοδρομία μέχρι να βγει το πόρισμα: πνευμονία! Ακολούθησαν τα γνωστά: αντιβίωση, αγωγή, βασιλική περιποίηση. Τα ξέρεις, τα έχεις κάνει. Δυο εβδομάδες μετά, οι πνεύμονες είχαν καθαρίσει. Και φάνηκε ξεκάθαρα ένας όγκος λίγο παραπάνω από 2 κιλά (αυτό το μάθαμε μετά την επέμβαση) που είχε αγκαλιάσει τρυφερά αλλά θανάσιμα σφιχτά, πολλά από τα ζωτικά του όργανα.<br />
Σαν σήμερα. Νωρίς το πρωί μου το είπε η κτηνίατρος. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε αλλά σ' εκείνο το τηλεφώνημα άκουσα ένα κομμάτι από την καρδιά μου να σπάει. Και το ένιωσα να πέφτει. Και ξέρω πως είναι παράλογο αλλά στιγμές στιγμές το νιώθω ακόμα να κατρακυλά χωρίς σταματημό. Ήταν το 'κρακ' που νιώθεις όταν είσαι μπροστά σ' ένα οριστικό τέλος. Που καμία αισιόδοξη σκέψη δεν μπορεί να σε κοροιδέψει, κανένα "όλα θα πάνε καλά" δεν μπορεί να σε ξεγελάσει. Ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που δεν είπα ψέμματα στον εαυτό μου ενώ συνηθίζω να κάνω το ακριβώς αντίθετο μήπως και γίνει το ελάχιστο βήμα προς στ' οποιοδήποτε φως.<br />
Μετά όλα έγιναν γρήγορα. Ο οργανισμός δεν ανταποκρινόταν στην θεραπεία και το σύστημα φαινόταν πως έκλεινε οριστικά. Το σαββατοκύριακο του Πάσχα δεν έφαγε, ούτε ήπιε μια στάλα νερό και την Δευτέρα του Πάσχα τον φίλησα για τελευταία φορά. Βιαστικά. Σα να τον ξαναβλεπα μετά από μισή ώρα. Όπως τα πρωινά που έφευγε από το σπίτι και δίναμε ραντεβού έξω από το κομμωτήριο για να πάρουμε την γιαγιά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8KMm2BBt7-tAumjhsw2t9EgvynG6QcmCtecxHl1Mw6SqbVzfWl2Zi5u5UHsKVaERmjfogzrHX3zIagkA2Fq_-MvNyyHBhKwdEFXADvt_dPcXgejYVdMaGxGyax3qFCJeEk7iX/s1600/lenny.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8KMm2BBt7-tAumjhsw2t9EgvynG6QcmCtecxHl1Mw6SqbVzfWl2Zi5u5UHsKVaERmjfogzrHX3zIagkA2Fq_-MvNyyHBhKwdEFXADvt_dPcXgejYVdMaGxGyax3qFCJeEk7iX/s1600/lenny.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Πολλές φορές ξεκίνησα να γράφω. Αλλά για κάποιο λόγο μου ερχόταν στο νου εκείνη η βόλτα που είχαμε πάει και όπως περπατούσαμε, ο Λέννυ σταμάτησε. Με κόιταξε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και μετά λιποθύμησε. Και αυτή είναι μια εικόνα που δεν μπορώ εύκολα να ξεπεράσω. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Και νιώθω πως έπρεπε την πρώτη φορά που θα γράψω κάτι εδώ οφείλω να είναι για τον αγαπημένο μου φίλο που έζησα κοντά του 8 υπέροχα χρόνια. Και που κάθε φορά που έγραφα εδώ, ήταν κάπου κοντά μου και μασούσε κάτι ή κοιμόταν απλωμένος σ' ένα στρώμα σα να του ανήκε όλος ο κόσμος.<br />
Και ναι, το ξέρω πως αληθινά τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα αλλά όταν χάνεις τον φιλαράκο σου το μόνο τελικά που μετράς είναι η απουσία του και, δυστυχώς, όχι τόσο ο κόσμος που γνωρίσατε μαζί.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-9971428071477641392014-02-26T13:41:00.001+02:002014-02-26T13:42:31.683+02:00As if we never said goodbye<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/YF5h3r_nQO4" width="420"></iframe><br /></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κι όμως, ζω! </span></span></div>
</div>
nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-46754511847504788762012-08-27T18:50:00.002+03:002012-08-27T18:52:16.466+03:00Fresh<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj90ePTQ1Vn_dUmwpSOg5942WJ_49DpqoXZ4Scu_3K8ydimhXz1wlUtkBYZTjS6XA5Sa_ItMQJjhPN0a2wkKeUleptTgY9cNyxDAzH203BHpkycXyDxhCI5odPYRC7NYtep5ekx/s1600/2012-08-27+01.44.05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj90ePTQ1Vn_dUmwpSOg5942WJ_49DpqoXZ4Scu_3K8ydimhXz1wlUtkBYZTjS6XA5Sa_ItMQJjhPN0a2wkKeUleptTgY9cNyxDAzH203BHpkycXyDxhCI5odPYRC7NYtep5ekx/s320/2012-08-27+01.44.05.jpg" width="320" /><span style="background-color: #cc0000;"><span style="background-color: white;"></span></span></a></div>
<br />
<h2 style="color: #660000; text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;"><b>KEEP CALM</b></span></h2>
<h2 style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="color: #660000;">&</span><br style="color: #660000;" /><span style="color: #660000;">ΚΑΙ ΠΕΤΑ</span><br style="color: #660000;" /><span style="color: #660000;">ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ</span></b></span></h2>
<h2 style="text-align: center;">
<b style="background-color: white; color: white; font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ</b></h2>
</div>
nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-18931907784554649482012-02-10T09:20:00.003+02:002012-02-10T10:03:00.929+02:00Saved by the pizza<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyuDni4bla2lQdtHfihJaRvwIXyUJAtakuIF93P1ZK1Di0Sf4hDe9AfqRXTj3UUS2AgcPuuwBSqh026bCj0yX-y-e8J6vCstHp9MpfmTHI1pbs3dtHzwD3h1T_sf4kLeJXZCbU/s1600/501753075v2_460x460_Front_Color-SkyBlue_padToSquare-true.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyuDni4bla2lQdtHfihJaRvwIXyUJAtakuIF93P1ZK1Di0Sf4hDe9AfqRXTj3UUS2AgcPuuwBSqh026bCj0yX-y-e8J6vCstHp9MpfmTHI1pbs3dtHzwD3h1T_sf4kLeJXZCbU/s400/501753075v2_460x460_Front_Color-SkyBlue_padToSquare-true.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5707413581363793618" border="0" /></a>Τώρα αν σου πω ότι τόσους μήνες είχα χάσει τον κωδικό του blog μου, θα με πιστέψεις? Αν σου πω ότι κρυβόταν σ' ενα χαρτάκι, μέσα σ' ένα άλλο χαρτάκι μέσα σ' ένα πολύ παλιό σημειωματάριο που σκονιζόταν πίσω από τρεις φέτες καλοριφέρ και το ξέθαψα πριν λίγο που χρειάστηκε να ψαρέψω ένα κομμάτι πίτσας που μου έπεσε πίσω από το καλοριφέρ (δεν θες να ξέρεις πώς)? Δεν έχει μείνει και πολύ μυαλό. Ούτε σ' εσένα φαντάζομαι, οπότε και με καταλαβαίνεις.<br />Ξέρεις πόσο πολύ θα ήθελα να σου έλεγα πως με είχαν απαγάγει οι εξωγήινοι κι επέστρεψα έγκυος, με καινούρια ουρά και μια γιγαντιαία κρεατοελιά-πομπό πίσω από την αμυγδαλή αλλά δυστυχώς δεν έγινε αυτό. Ούτε - δυστυχώς - με κλείδωσε ο κύριος Μιράν στο υπόγειο του σαλαματζίδικου να γυαλίζω τις μορταδέλες και να υποσιτίζομαι με παστουρμάδες. Η ζωή, εκτός από σκληρή, είναι και ανόητη πολλές φορές.<br />Τέλος πάντων, καλά είμαι. Οι γονείς καλά είναι, ο Λέννυ χοντρό έχει παραμείνει, στην αδελφή ακόμα ψάχνουμε ναυτικό να την παντρέψουμε και την γιαγιά την σπουδάσαμε κομμώτρια. Η σπιτονοικοκυρά μου εξακολουθεί να φλερτάρει τον μαύρο καβαλάρη που μας κυβερνά φορώντας νυχτικές με αβυσσαλέα ντεκολτέ. Στη δουλειά, η Τέχνη κοχλάζει και όσο μεγαλύτερη γίνεται κρίση τόσο πληθαίνουν τα οράματα των καλλιτεχνών. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Γιατί όλοι νομίζουν πως είναι σημαντικότερο να ανεβάσουν στη σκηνή ένα πολιτικό δράμα για το αδιέξοδο που ζούμε από την δική μου καλλιτεχνική ανησυχία που είναι η θεατρική διασκεύη του Star Trek No 2("Khan: a genetically superior tyrant exhiled to a barren planet!). Όπως καταλαβαίνεις, και θα σου εξηγήσω και αναλυτικότερα αργότερα, βαρέθηκα τα αδιέξοδα.<br />Αυτά τα λίγα για αρχή. Ελπίζω να είσαι καλύτερα απ' ό,τι σε άφησα. Καλημέρα. Σ' αγαπώ.nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-48791137984921334842011-06-03T03:15:00.002+03:002011-06-03T04:22:12.118+03:00Πώς θα βυθίσω την Έλλη;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD4ZObFkwiN61QDY-WRVQ5NVN6S97ABbVD5aW-vOvS60lF1K66WHP0QHLJhMqE8vpEsPXDVqAFjNapvi9VEMusg-DDCClZwNapbTXN6zdS3xAZJte-hCRbRAxJmgvUZaOUyD9e/s1600/6c71e410d0f698fba808cfca4de314d0.wix_mp.png"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 400px; height: 351px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD4ZObFkwiN61QDY-WRVQ5NVN6S97ABbVD5aW-vOvS60lF1K66WHP0QHLJhMqE8vpEsPXDVqAFjNapvi9VEMusg-DDCClZwNapbTXN6zdS3xAZJte-hCRbRAxJmgvUZaOUyD9e/s400/6c71e410d0f698fba808cfca4de314d0.wix_mp.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5613797330991474258" border="0" /></a>Τα δυο χρόνια και κάτι που μένω σ' αυτό το σπίτι, συγκατοικώ με τον χτύπο ενός ρολογιού. Σε στιγμές απόλυτης ησυχίας, τις νύχτες, τα μεσημέρια ακούγεται ένα απαλό τικ- τοκ. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ένα παλιό ρολόϊ που είχα χάσει αλλά πριν λίγους μήνες αποκαλύφθηκε πως μου το είχε βουτήξει ένας φίλος μου και το αντάλλαξε μ' έναν φορτιστή κινητού. Ρολόγια δεν φοράω. Με τον καιρό πάντως κατάλαβα πως όταν πάψει ν' ακούγεται αυτό το ρολόϊ από το πουθενά, κάτι δυσάρεστο πρόκειται να συμβεί. Το ρολόϊ είχα να το ακούσω από χθες.<br />Απόψε έπεσα νωρίς για ύπνο. Τις τελευταίες μέρες, τα μαλλιά μου κατσαρώνουν από την υγρασία και δεν κοιμάμαι καλά. Στις 03:00 ακριβώς χτύπησε το ξυπνητήρι. Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα για να τηγανίσω λίγο χαλλούμι και μερικές φετούλες φλαμαντζέρι. Ανοίγω το ψυγείο, άφαντο το χαλούμι! Άνοιξα συρτάρια, τάπερ, τις παγοθήκες, τίποτα. Αφού το θυμάμαι πολύ καλά: πριν ξαπλώσω έλεγξα το ψυγείο και ήταν εκεί. Σαν τώρα το θυμάμαι: 400 γραμμάρια λαχταριστό τυράκι που είχε ταξιδέψει από τη Λεμεσό και περίμενε με λαχτάρα να γίνει η λαχτάρα ενός λιχούδη ανθρώπου το ξημέρωμα μιας Παρασκεύης. Από τα διαόλια μου παραλίγο να τηγανίσω τ' ακτινίδια. Και ξέρω ποιός κρύβεται πίσω από όλα αυτά: η Έλλη Αλεξίου!<br />Η Έλλη Αλεξίου (η γνωστή) ζούσε εδώ μέχρι το '88 που πέθανε. Απ' όσο έμαθα από τη σπιτονοικοκυρά κανείς άλλος δεν έχει πεθάνει εδώ αλλά όλοι οι υπόλοιποι ένοικοι μετά τα 2 χρόνια έφευγαν. Και είχε κι ένα ρολόϊ τοίχου στο σαλόνι που ακουγότανε μέχρι τα Παναθήναια. Η σπιτονοικοκυρά μου ήταν φιληνάδα με την αείμνηστη και ήξερε το σπίτι πολύ καλά καθώς γλεντικοπούσανε με τσάϊ, εργολάβους κι αναμνήσεις από τα παλληκάρια του Ε.Α.Μ.<br />Κάθε φορά που σταματάει το ρολόϊ, χάνω κάτι. Στην αρχή ήταν μια στέκα του μπιλιάρδου. Λίγο αργότερα, ένα σφουγγαρόπανο. Μετά έχασα το best της Λίτσας Γιαγκούση. Πριν λίγο καιρό, το dvd του Showgirls. Απόψε το χαλλούμι. Ως εδώ!<br />Δεν ξέρω αν τις ώρες που λείπω παίζει μπιλιάρδο και ακούει το "Έκλαψα, πόνεσα", σίγουρα πάντως δεν σφουγγαρίζει. Δεν ξέρω τί θέλει να καταφέρει αλλά καλά θα κάνει να κρατήσει τα μεταπολεμικά χεράκια της μακριά από το ψυγείο και τα λοιπά πράγματα μου γιατί θα πάθει κομμουνιστικό εξορκισμό. Και στο κάτω κάτω, αν θέλει να με διώξει ας χτυπήσει καμιά κατσαρόλα, ας κλείσει δυνατά καμιά πόρτα, ας φέρει μια βόλτα τους καναπέδες - τα γεροφαντάσματα άραγε πάσχουν από αρθριτικά? Αν θέλει να τα πάμε καλά, να πλύνει τις κουρτίνες. Ή να καθήσει στην είσοδο της πολυκατοικίας και να περιμένει να συνοδεύσει την φιληνάδα της στο μακρύ ταξίδι. Κάτι ενυδατικές φορτώνει κι από μέρα σε μέρα είναι έτοιμη να μπαρκάρει. <br />Έξαλλος είμαι. Ακούω πάλι το εκκρεμές. Έφαγα σκέτο το μπέϊκον. Αρχίζω πόλεμο. Από αύριο. Τώρα πάω για ύπνο.nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-87363149209033357392011-04-05T10:31:00.005+03:002011-04-05T10:41:00.766+03:00Είχα πάει λαϊκήΌπως πολύ καλά γνωρίζεις, το μόνο χρώμα που δεν αφορά το ψυγείο μου είναι το πράσινο! Mε εξαίρεση τη μανούλα που την πιάνει ο δαιμονισμός και μου στέλνει (αλάδωτες) σαλάτες και λοιπά λαχανικά σε τάπερ - μάντεψε πού καταλήγουν! - το σχήμα της αγκινάρας δεν το ξέρω. Γενικά, i don't do green! Πρόσφατα όμως αποφάσισα να κάνω μια στροφή στην κουζίνα μου κυρίως για λόγους οικιακής οικονομίας: πετάς ένα πρασσόριζο στη θράκα και τέρμα το δίλημμα "πώς να φτιάξω σήμερα τα νιόκι". Όπως καταλαβαίνεις για να χρυσώσω το χάπι (στον εαυτό μου) έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό που θα διευκόλυνε την εβδομαδιαία μου επίσκεψη στη λαϊκή της Καλλιδρομίου. Και το βρήκα.<br />Ένα καρότσι! Παλιακό και σιδερένιο από εκείνα που σούρνουν οι γριές ρημάζοντας αδιάκριτα στο πέρασμα τους καλτσόν και αστραγάλους. Προς στιγμήν, η ιδέα να προσαρμόσω λεπίδες στις ρόδες και να το βγάζω βόλτα σα να ήταν το άρμα του Gladiator μου φάνηκε ιδιάιτερα θελκτική αλλά σκέφτηκα τί θα έκανε ο Snoop Doggy Dog στη θέση μου και παραιτήθηκα από το σκέδιο. Πέραν τούτου, το <span style="font-style: italic;">Βebέ</span> μου ψώνισε καρότσι και μου το έβαψε μπλέ γαλαζί που κομποζάρει απίθανα με μια μπλούζα που έχω χάσει από το '99 και την κλαίω ακόμα.<br />Το γαλάζιο μου καρότσι είναι το πιο πεντάμορφο όλου του κόσμου και δεν έβλεπα την ώρα να το βγάλω στο σεργιάνι.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6qce8I-Q4vdX3ZDlE7KsUEUMULvoDujvbol7rhOKKRY0b-Ka_JHE-rmxzBDdY_ZZm0ZZn62pxSPYBlIXFZGME_7tj5X6TcPOaRy3MmQSv2VtZKbdCvF19aT6narbsLZVYS00O/s1600/P4020216.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6qce8I-Q4vdX3ZDlE7KsUEUMULvoDujvbol7rhOKKRY0b-Ka_JHE-rmxzBDdY_ZZm0ZZn62pxSPYBlIXFZGME_7tj5X6TcPOaRy3MmQSv2VtZKbdCvF19aT6narbsLZVYS00O/s400/P4020216.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5592001164151539138" /></a><br />Έτσι λοιπόν, το Σάββατο το πρωί και αφού το καρότσι είχε περάσει μια δραματική εβδομάδα στο σπίτι εξαιτίας των πολλών (πάρα πολλών) διακοσμητικών ιδεών μου, έκανε το ντεμπούτο του στον ωραιότερο δρόμο της Αθήνας.<br />Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν βγήκαμε από το σπίτι. Αυτά τα καρότσια, βλέπεις, είναι one size και αν είσαι λίγο παραπάνω από το ύψος της μέσης συνταξιούχας τότε είσαι καταδικασμένος να περιφέρεσαι μπαταρισμένος από πάγκο σε πάγκο απολογούμενος " στις πρόβες το έκανα καλύτερα". Η δεύτερη κατραπακιά ήρθε όταν μια κυρία στον πάγκο με τις καυκαλήθρες (για τη σπανακόπιτα που δεν θα φτιάξω) με κοίταξε, μου χαμογέλασε, μου έγνεψε στα δεξιά της και μου ξαναχαμογέλασε. Της χαμογέλασα, κοίταξα στο πλάϊ της και αντίκρυσα με τρόμο ένα πανομοιότυπο με το δικό μου, μπλέ καρότσι - μη σου πω και καλύτερο καθώς η ταλαιπώρια των χρόνων και των μαρουλιών το είχαν μεταλλάξει ευχάριστα. Θα της έσκαγα τις ρόδες αλλά ας όψεται το προσκοπικό μου παρελθόν.<br />Κρίμα στο βάψιμο, κρίμα στα βιολογικά όνειρα, κρίμα στον εξαρθρωμένο ώμο. Το ενδεχόμενο να βάλω το <span style="font-style: italic;">Bebέ</span> να μου βάψει εκ νέου ένα πουά καρότσι και να του ενσωματώσει στερεοφωνικό και μια χύτρα, το βλέπω πιθανό. Το ενδεχόμενο να ξαναπάω στη λαϊκή, το αφήνω ανοιχτό στις συναστρίες.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWjJ-O0inPkMsAGhnqsPFJ0aInTSxlzrKYxSih_HtRqxPha5yxQ09Rv68pKFZCQ0UdGrEphr-_vh3_0VPNgO3-ZNAZzOG42tKeI5M7Gy5b3GQOL_4qXS9_Vebh6KYqw5YAOC2L/s1600/P4020215.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWjJ-O0inPkMsAGhnqsPFJ0aInTSxlzrKYxSih_HtRqxPha5yxQ09Rv68pKFZCQ0UdGrEphr-_vh3_0VPNgO3-ZNAZzOG42tKeI5M7Gy5b3GQOL_4qXS9_Vebh6KYqw5YAOC2L/s400/P4020215.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5591999208582044722" border="0" /></a><br />Ευτυχώς που η καλή μου γειτόνισσα Ματίνα με βοήθησε να σηκώσω το βαριά ηττημένο μου καρότσι και να φτάσουμε στον πάγκο με τα μανταρινάκια!nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-82953855725928939582011-03-29T02:21:00.005+03:002011-03-29T02:45:44.162+03:00Π<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHB3BeP1da2WBK1yhs0jpEb79OHUg_vcfZr0-B8plpKWXBiBn5F6B6fTf0TZFigbA3vBhOG21BMDpZ2x0D7a9rySdpeswBx7FPdQQohkorR8Em8EKgRe808SFLjNxt5PyRf11l/s1600/french_fries.png"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHB3BeP1da2WBK1yhs0jpEb79OHUg_vcfZr0-B8plpKWXBiBn5F6B6fTf0TZFigbA3vBhOG21BMDpZ2x0D7a9rySdpeswBx7FPdQQohkorR8Em8EKgRe808SFLjNxt5PyRf11l/s400/french_fries.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5589279924549367650" border="0" /></a>Πρώτη πάντων, η πατάτα. Γι' αυτό και μετά από τόσο καιρό σκέφτηκα πως αν είναι να ξαναγράψω, χρειαζόμουν μια αλλαγή. Βαρέθηκα να βλέπω τη φάτσα του Λέννυ που με κοιτούσε επικριτικά κάθε φορά που έγραφα κάτι που δεν τον αφορούσε. Βαρέθηκα λίγο την ομπρέλλα θαλάσσης ενώ κατά βάθος ο χειμώνας είναι η αγαπημένη μου εποχή. Από την άλλη σκέφτομαι μήπως το καινούριο ρούχο του blog μου (που πιστέψτε με ακόμα και αυτή η τόσο απλή αλλαγή μου πήρε δυο μέρες χαμένες μέσα σε ακαταλαβίστικες συντομογραφίες ) είναι μια από τις αποφάσεις που κατά καιρούς παίρνω αλλά δεν τηρώ: δεν θα πάω γυμναστήριο πριν πάρω καινούρια φόρμα/παπούτσια/τραγούδια για το ipod. Και όταν τα κάνω όλα αυτά, παραδέχομαι απλά πως δεν αντέχω την αφόρητη πλήξη του γυμναστηρίου. Κι εκεί τελειώνει η συζήτηση.<br />Είναι 02:43 ξημερώματα Τρίτης. Η κόκα κόλα τελειώνει, το τασάκι γέμισε, ένας σκύλος μόλις κατάπιε ένα άλιεν (και μετά ένα λουκάνικο), τα πόδια μου μ' έχουν ειδοποιήσει πως είναι ώρα για ύπνο και το τελευταίο κομμάτι της πίτσας θα το αφήσω για τη μαμά μου που θα έρθει το πρωί να μου καθαρίσει τα μπαλκόνια. Αλλά αποφάσισα να μην κοιμηθώ με τη σκέψη πως "αύριο θα αρχίσω να ξαναγράφω".<br />Γύρισα (ξανά). Και αν βρεθεί ένας χριστιανός να με βοηθήσει ν' αλλάξω το πράσινο φόντο με μια υπέροχη φωτογραφία από αχνιστές λαχταριστές πατάτες, θα ήμουν υπόχρεος.<br />Καλημέρα.nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-76256838087534194512011-02-02T14:47:00.003+02:002011-02-02T14:53:40.619+02:00Χάνομαι γιατί αξίζει<div style="text-align: center;"><iframe title="YouTube video player" class="youtube-player" type="text/html" width="480" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/a1BEAypiwCE" frameborder="0"></iframe><br /><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 153);font-size:130%;" ><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Αν αργήσω, κοιμήσου</span></span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Από 14 Φεβρουαρίου</span><br /></div>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-24070963475503814132011-01-01T10:30:00.004+02:002011-01-01T10:52:56.997+02:00Η χρονιά του χούλα χουπ!"Στρωτή θα είναι η ζωή όσων το πρωί ανοίγουν το παράθυρο κι έχουν την πολυτέλεια της διάθεσης να κοιτούν τον ουρανό ως πέρα και το βράδυ ανάβουν το φως και νιώθουν ωραία που γύρισαν στο σπίτι. Στρωτή ζωή θα έχουν οι άνθρωποι που αγοράζουν ,ε προσμονή το φρέσκο ψωμί, που βάζουν λουλούδια στο τραπέζι, που χαίρονται ένα καλό κούρεμα, που ξεροτηγανίζουν δυο αβγά μάτια, που φιλούν και φιλιούνται κάπως συχνά, που ρίχνουν ή τρώνε κανένα χαστουκάκι χωρίς να το παίρνουν πολύ βαριά, που σπάνε το πόδι και οι φίλοι έρχονται να γράψουν στο γύψο σαχλαμαρίτσες, που ψηφίζουν εξάπαντος, που ξέρουν τα λόγια των ρεφρέν της Μαρινέλλας, που ονειρεύονται ένα εξωτικό ταξίδι και μαζεύουν τα λεφτά σιγά σιγά, που παίζουν με τη γάτα τους και βγάζουν ένα ένα τα τσιμπούρια απ' το σκυλί τους, που καμαρώνουν στους αρραβώνες των παιδιών τους, που πάνε τα εγγόνια τους σε μπαλ μασκέ, που συνεφέρνουν το ετοιμόρροπο πατρικό στην επαρχία, που κηδεύουν το γονιό τους με τιμές" από 'Τα σακιά' της Ιωάννας Καρυστιάνη.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9oOH893Y0bXsq461AluKPC3ky-G4fEOTbk5pSHbkNm2PmOrcH48FC0ilsCYU-Mvxi8iwCghKltOAeJDAUtK-55mpISBjjAByd9DsFKx94ocZaKiE_A2x7RdCAEBBMWlwaiBIv/s1600/2011_BEGINNING_OF_YEAR_INSPIRATION.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9oOH893Y0bXsq461AluKPC3ky-G4fEOTbk5pSHbkNm2PmOrcH48FC0ilsCYU-Mvxi8iwCghKltOAeJDAUtK-55mpISBjjAByd9DsFKx94ocZaKiE_A2x7RdCAEBBMWlwaiBIv/s400/2011_BEGINNING_OF_YEAR_INSPIRATION.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5557135230675789474" border="0" /></a><br /><br />Καλή μας χρονιά και να μην ξεχνάμε πως τα πράγματα εκτός από χειρότερα μπορούν πράγματι να γίνουν καλύτερα! Να είστε όλοι καλά, να χαμογελάτε και να ελπίζετε! <br /><br /><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/VDBAwQuQ9LA?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/VDBAwQuQ9LA?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-62071982048933419712010-11-16T16:26:00.003+02:002010-11-16T16:32:56.226+02:00Το ρετιρέ της κολάσεωςΚάτι άλλο ήθελα να γράψω σήμερα αλλά όταν είδα αυτό το trailer κατάλαβα το αληθινό μου καθήκον. Λόγια δεν έχω Μόνο δείτε το!<br /><br /><div style="text-align: center;"><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/dmJZm01qpAs?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/dmJZm01qpAs?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /></div>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-75966615420323019622010-11-03T21:03:00.004+02:002010-11-03T21:07:44.657+02:00Η μετακόμιση της Φρόσως Θεμιστοκλέους<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq4X6H6l73sMg2J_9UlYM7m0skbcGpYaXN5c3Irm_uEFu1_ddSTqCn09-Znqv0yBO_pknXaPs-9KwuNE9O9sIXQVJEPkZHJLIhG5nVqevBQuVZF88oQ952_gTfUDv3uWi0l4N4/s1600/frosw.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq4X6H6l73sMg2J_9UlYM7m0skbcGpYaXN5c3Irm_uEFu1_ddSTqCn09-Znqv0yBO_pknXaPs-9KwuNE9O9sIXQVJEPkZHJLIhG5nVqevBQuVZF88oQ952_gTfUDv3uWi0l4N4/s400/frosw.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5535401252513174498" border="0" /></a>Μερικοί από εσάς ίσως να θυμούνται πώς μπήκε στη ζωή μας η Φρόσω ξαφνικά <a href="http://nanakos.blogspot.com/2009/09/blog-post_09.html#comments">πέρυσι</a> το καλοκαίρι. Πώς την βουτήξαμε από το ορφανοτροφείο και την κάναμε μωρό.<br />Στην αρχή την πήρα στο σπίτι και κοιμόμασταν 'γκαλιά. Mου έφαγε παπούτσια, σεντόνια και μιά μελόντικα αλλά τί να κάνεις; Παιδί ήταν ακόμα. Όταν μετακομίσαμε έναν όροφο πιο κάτω χαιρόταν πολύ γιατί επιτέλους είχε πολύ χώρο να τρέξει. Εκεί όμως ανακάλυψε και το σκουπιδιάρικο που επισκεπτόταν εκκωφαντικώς το δρόμο μας κάθε βράδυ στις 11. Αυτό είχε σαν επακόλουθο, ν' ανακαλύψει και όλη η γειτονιά την Φρόσω!<br />Τα πρωινά στο θέατρο, τ' απογεύματα στο θέατρο περνούσε τις μέρες της με χάδια κι αγκαλιές απ' όλο τον κόσμο, ακόμα και από αυτούς που δεν συμπαθούν τα σκυλιά. Γιατί η Φρόσω μπορεί να είναι ασκημομούρα κοπελιά αλλά είναι επίσης και ακαταμάχητη.<br />Κι εκεί που άρχισε να συνηθίζει το πολιτιστικό γλωσσάρι της Αθήνας, την μάζεψε η Πρόνοια. Στον ρόλο της Πρόνοιας η Τασία. Το Σού μπορεί να αποκαλούσε την Φρόσω 'Γεωργία' (a.k.a. Βασιλειάδου) αλλά της φαινόταν αδιανόητο ένα χοντρό σκυλί που θα έπρεπε να ραχατεύει σε παχουλό καναπέ κοιτάζοντας το κενό μ' ευδαιμονία, ανεβοκατεβαίνει ολημερίς σκάλες και χαιδολογιέται με τον πρώτο τυχάρπαστο που έχει όραμα αλλά όχι την κοινή αίσθηση καθαριότητας (κάπως έτσι ορίζει το Σου τους καλλιτέχνες). Και έτσι έγινε.<br />Η Φρόσω Θεμιστοκλέους μετακόμισε στη Μαυρομιχάλη αλλά κράτησε το πατρικό της. Στην αρχή την βλέπαμε συχνά. Μετά αραιότερα. Μετά μας έβλεπε κι έκανε πως δεν μας ήξερε. Προφανώς γιατί στο δικό μας πρόσωπο δεν αναγνώριζε το αυστηρό πρόγραμμα του Σου: ξύπνημα στις 07:00 με πρωινό κοτόπουλο και μετά ελεύθερη να κοιμηθεί μέχρι τις 19:30. Εκείνη την ώρα που έκανε δεύτερο διάλειμμα το σαπούνια της Εδέμ, η Φρόσω είχε ραντεβού με την κατσαρόλα. Το ραντεβού χανόταν μόνο αν έρχονταν οι εξωγήινοι και απήγαγαν το Σου, πράγμα που έως τη σήμερον δεν έχει συμβεί. Στη συνέχεια το πρόγραμμα περιλάμβανε 'γκαλιά με την Τασία μέχρι μία από τις δύο να βγάλει την κόρυζα και να πάει στο κρεβάτι της.<br />Το τέλειο πρόγραμμα.<br />Το ωραιότερο ήταν πόσο αρμονικά κούμπωσε η Φρόσω στη ζωή της Τασίας και τ' αντίστροφο. Το Σου με ανεξάντλητα αποθέματα αγάπης και αστείρευτη όρεξη να διηγείται τις αναρίθμητες κουλεμανσόν ιστορίες της και η Φρόσω ήθελε μόνο την ασφάλεια πως το αφεντικό της θα γυρίσει στην ώρα του από τη δουλειά και θα την έπαιρνε αγκαλιά. Αυτό ήταν όλο.<br />Βρήκαμε την Φρόσω πριν ένα χρόνο και δυό μήνες περίπου και αναδρομικά σκέφτομαι πως αυτό το σκυλί είχε πολύ συγκεκριμένο λόγο που μπήκε στις ζωές μας: ήρθε για να μας θυμίσει πως στο τέλος τέλος ό,τι και να έχει συμβεί το μοναδικό πράγμα που μπορεί να σου δώσει δύναμη είναι η αγκαλιά των άλλων. Και δεν το λέω με την ρομαντική έννοια ξαπλωμένος ανάσκελα, δαγκώνοντας ένα τριαντάφυλλο. Η Φρόσω λόγω του καρδιακού της προβλήματος θα έπρεπε να είχε πεθάνει όταν ήταν έξι μηνών. Ήταν όμως πολύ αποφασισμένη να βρει ανθρώπους να την αγαπήσουν πραγματικά. Όπως και έγινε.<br />Πριν λίγο καιρό, την πήγαμε για τις καθιερωμένες εξετάσεις της κι εκεί φάνηκε πως η κατάσταση της είχε επιδεινωθεί πολύ. Εξωτερικά όλα ήταν υπέροχα αλλά δυστυχώς ο χρόνος τελείωνε. Η γιατρός ήταν εκείνη που είπε πως αυτό το σκυλί το συντήρησε μόνο η αγάπη. Και λόγω της αγάπης έπρεπε να την κοιμήσουμε μόλις φαίνονταν τα πρώτα σημάδια εξασθένησης γιατί θα υπέφερε. Αλλά όλοι υπολογίζουμε χωρίς τον ξενοδόχο.<br />Όπως εκείνο το απόγευμα του Αυγούστου που με είδε η Φρόσω και σκέφτηκε "αυτό είναι το θύμα που θα με βγάλει από τ' ορφανοτροφείο" έτσι και πριν λίγες μέρες, ενώ καθόταν ανάμεσα στα μπούτια του Σου και του μπωλ της με το κοτόπουλο σκέφτηκε "τώρα είμαι πολύ ευτυχισμένη, δεν θα βρω καλύτερη στιγμή". Και απλά διάλεξε ποιός χτύπος θα ήταν ο τελευταίος. Αληθινά δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή!nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-28239421351541166112010-09-22T22:48:00.004+03:002010-09-22T23:05:39.782+03:00Season premiereΚανονικά θα έπρεπε να είχα ξεκινήσει να ξαναγράφω εδώ και 3,5 εβδομάδες, μόλις γύρισα δηλαδή πάνω κάτω από τις διακοπές. Αλλά κάτι η προσαρμογή, κάτι μιά νέα γρίπη που έπρεπε να δοκιμάσω, κάτι τα πατάρια που είναι συγκοινωνούντα δοχεία κι έχουν μετατρέψει τον μπερντέ σε haunted mansion, ξεχάστηκα και πέρασαν οι μέρες. Αν βέβαια ήξερα πριν λίγα λεπτά πως ο Πασχάλης θα ξανακάνει τεστ DNA θα κατέβαζα για πάντα τα ρολά! Αλίκη, σ' αγαπώ!<br />Ελπίζω να είστε όλοι γεροί και δυνατοί, να ξεφουσκώσατε από τα πολλά καρπούζια και, κυρίως, ο γυναικείος πληθυσμός ν' απέβαλλε αυτό το φρικτό πορτοκαλί χρώμα που παίρνετε όταν σας λιώνει η αυγουστιάτικη σούπερ νόβα. Για να είμαι ειλικρινής, μου έλειψε αυτός ο μαχαλάς όσο τίποτε.<br /><div style="text-align: center;">Στρώστε τα τραπέζια, το μαγαζί άνοιξε.<br /> Καλό μας φθινόπωρο!<br /></div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDDn3gKoGyEgebkuOZDcue4Vq3a8x3kV1WcfGDlAQVdER6lPIY74FapB79qUP53Rt8SGunF2GfQJzP7Z7e0xbfWdOrQxLb-E9cONcbQmjoai-T0JbA9HSJ1VAdvPfE6YvOjSJ4/s1600/Glee_Season_2_Desktop_by_rhiblitzleberry.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 261px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDDn3gKoGyEgebkuOZDcue4Vq3a8x3kV1WcfGDlAQVdER6lPIY74FapB79qUP53Rt8SGunF2GfQJzP7Z7e0xbfWdOrQxLb-E9cONcbQmjoai-T0JbA9HSJ1VAdvPfE6YvOjSJ4/s400/Glee_Season_2_Desktop_by_rhiblitzleberry.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5519830996457347426" border="0" /></a>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-52858160386851385062010-08-17T11:33:00.002+03:002010-08-17T12:15:43.211+03:00Λίγο ακόμα...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh24Gi10wtiaXi0YAzrV0ePiiFupeIDfcIuB8FaV-541NPslChDYuO2zB2KYaOsCwVn1-yVvj12w1DoUGtgZuntRdu5GDmptH23OawlbZOg39jgS44_AaC5xqfZarYfvF6LzhIO/s1600/2.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh24Gi10wtiaXi0YAzrV0ePiiFupeIDfcIuB8FaV-541NPslChDYuO2zB2KYaOsCwVn1-yVvj12w1DoUGtgZuntRdu5GDmptH23OawlbZOg39jgS44_AaC5xqfZarYfvF6LzhIO/s400/2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5506304871925894770" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMP5ota8KjHnR2GQKRBQE3iyC1vc6pxKSYt0g9XIA9IAQ0WpU47t2MHqDhEp8eRPyVUz8RUcQ7FJRlg6NaYKxpfHHR18fofw11eQkuHDWGO9_7nzWzwuoxIfScDsPUjStHqOQd/s1600/GALAXIDI+PANORAMIC+151108.jpg"><br /></a>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-59325342768058739412010-07-27T02:36:00.004+03:002010-07-27T04:07:33.764+03:00The curious case of Bebe Lilly<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi-MWs2owxiIvCwBR5SuvgxogVkAWbHa83R2-NcJ9m8IqOj81M3owYD6NTGF55UWR8Tf6NRJEoddhSecwHkGaensRqp1qTeerHSQTlNDndQi9kPDRnZ3VUAYBly7seNFqa6ELA/s1600/Bebe_Lilly_3.jpg"><img style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 288px; height: 288px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi-MWs2owxiIvCwBR5SuvgxogVkAWbHa83R2-NcJ9m8IqOj81M3owYD6NTGF55UWR8Tf6NRJEoddhSecwHkGaensRqp1qTeerHSQTlNDndQi9kPDRnZ3VUAYBly7seNFqa6ELA/s400/Bebe_Lilly_3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5498363454571935922" border="0" /></a>Κυριακή πρωί. 9 το πρωί, που αν το μετατρέψεις σε καλοκαιρινό ωράριο ισούται με 05:15 -05:20 περίπου μιάς οποιασδήποτε άλλης μέρας του χρόνου. Είχα κοιμηθεί πριν λίγες ώρες μετά από αδυσώπητο ξενύχτι στην κουζίνα του 'Top Chef' - μαγειρέυαμε κάκτους και μας βρήκε το χάραμα. Κι έκει που ονειρεύομουν πως είχα κερδίσει στον πρωινό διαγωνισμό και είχα ασυλία για το βράδυ κάτι άρχισε να με τραβάει μακριά από την κουζίνα του Λας Βέγκας και τους λαοπρόβλητους συμπαίκτες μου.<br />Μιά εκνευριστική φωνή ανάμεσα στην Μπρίτνη και την Αρετούλα την Κετιμέ περασμένη από ογδοντάρι τόρνο. Ήταν φριχτό. Ξύπνησα περισσότερο από την ανατριχίλα και λιγότερο από την φασαρία. Μέχρι να συνέλθω ολοσχερώς, ο εφιάλτης είχε περάσει αλλά μέσα στο κεφάλι μου στροβιλιζόταν ένα αναπάντητο ερώτημα: "είναι ο παππούς εκεί?!" Σηκώθηκα όπως όπως κι άρχισα να ψάχνω το σπίτι, αναθεματίζoντας την ώρα και τη στιγμή που ήθελα μεγάλο διαμέρισμα με 4 πατάρια. Κάτω από το κρεββάτι, πίσω από τις κουρτίνες, κάτω από το ντοφινουά άφαντος ο παππούς. Και το μάτι ημίκλειστο και με κριθαράκι.<br />Άφου ξετίναξα το σπίτι και παππού δεν βρήκα, κάθησα να πιώ ένα ρημαδοκαφέ μπας και κοιμηθώ λιγάκι. Μόλις πήγε να με πιάσει το κινέζικο κι άρχισα τα χασμουρητά έβαλε πάλι μπρος ο δαίμονας. Ήταν η Μπεμπέ Λιλύ κι έψαχνε τον παππού! Άκου λοιπόν τί ανακάλυψα!<br />Η Μπεμπέ Λιλύ είναι ένα βουβαλομωρό που ψάχνει τον παππού. Όχι τον παππού της, έναν παππού γενικά. Του τηλεφωνεί στο σπίτι και απαντά μια κοπελιά (πιθανότατα η αποκλειστική που του προσέχει το χόλτερ) αλλά αυτή η γκαμούζα δεν τον δίνει στο τηλέφωνο αν δεν μάθει πρώτα ποιά τον ζητάει. Λογικό μου φαίνεται γιατί σου λέει τον ξεσκατίζω όλη μέρα τον κωλόγερο, να έρθει τώρα η πρώτη τυχάρπαστη να μου φάει το επικουρικό μέσα από τα χέρια?'. Η Μπεμπέ Λιλύ δεν μιλάει ποτέ με τον παππού. Θέλει μόνο να έρθει να την πάρει αγκαλιά, να της μιλήσει για τον ήλιο και το φεγγάρι, να πάνε ταξίδι μακρινό στ' αστέρια και τον ουρανό. Πιλότος ο παππούλης! Και απ' όσο είδα μετά στο ιντερνέτ, η Μπεμπέ τηλεφωνεί στον παππού από το κινητό της ενώ κρύβεται πίσω από το τραπέζι και κάτι φυτά εσωτερικής διακόσμησης. Παίζει κρυφτό για χάρη του παππούλη που όπως φαίνεται, μιλάνε μεταξύ τους και μέσω msn (με κάμερα παρακαλώ) ή facebook. Κάτι αυτά, κάτι η Χρύσπα που παντρεύοτανε και είχε πάρει σβάρνα τους καναπέδες πρωί πρωί διερωτώμενη τί κυλότα θα φορέσει στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της, δεν ξανακοιμήθηκα.<br />Μέχρι το μεσημέρι προσπαθούσα να καταλάβω ποιό μπαλκόνι ήταν η ένατη πύλη που με έσουρε στην κόλαση της Μπεμπέ Λιλύ. Όχι τίποτε άλλο να πάω την ώρα που θα έτρωγαν το κυριακάτικο λεμονάτο να κάνω σαματά στους γονείς και να ξεμπροστιάσω το ανώμαλο που τσιλιμπουρδίζει με τον κάθε τιποτένιο που το παραμυθιάζει πως είναι ο Άγιος Βασίλης. Και νομίζαμε πως ο πράσινος χοντροσαλαμάκης ήταν το χειρότερο που θα μας τύχαινε. Πρώτα ο Gummy bear, μετά η κρίση, ύστερα η τρικυμιώδης περούκα του Χάρη Ρώμα και τώρα η Μπεμπέ. Συμπέρασμα: η Τζούλια τώρα δικαιώνεται!nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-72796450396498259012010-07-19T13:31:00.001+03:002010-07-19T13:34:22.842+03:00Διάβασε με<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1hYGmFf94B0H9blkzz5e9DmVXPeBJqEOHqWsL3AUkEpY7-FZ3R2o3wf9k940mHByv4f-4YBNYi6Nbm3ES-Z0_Qs9bvf_7mX5h43PThgqAsszV3Q0fxp2FoFjm4uaWPpHYaDaI/s1600/37519_140265002658709_100000256311422_329802_4279201_n.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1hYGmFf94B0H9blkzz5e9DmVXPeBJqEOHqWsL3AUkEpY7-FZ3R2o3wf9k940mHByv4f-4YBNYi6Nbm3ES-Z0_Qs9bvf_7mX5h43PThgqAsszV3Q0fxp2FoFjm4uaWPpHYaDaI/s400/37519_140265002658709_100000256311422_329802_4279201_n.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5495563308992210770" border="0" /></a>Φέτος το καλοκαίρι, η Φρόσω ταξιδεύει στο 'Νησί κάτω από την ομίχλη'!<br /></div>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-69074266524404476492010-06-29T12:29:00.000+03:002010-06-29T12:30:34.427+03:00Prepare to die<div style="text-align: center;"><object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Yp5IggAXBa4&hl=el_GR&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Yp5IggAXBa4&hl=el_GR&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object><br /></div>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-49991112404365092672010-06-21T22:33:00.003+03:002010-06-21T22:39:07.666+03:00Φρόσω Θεμιστοκλέους/ Words of wisdom<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh39DpwLRu5Q7u5SQYYHQDWvyIkyA10KQaTqFb90PzM1VNEGNIwn4xUa_hFP5cBoFE1YJ6H7_hDJqju8iuzAGFMQiScA1bfX7YP4AqCZzEmZCJbXzZyTTcMcy7ZrJ4EPxgV13Ie/s1600/frosw2.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh39DpwLRu5Q7u5SQYYHQDWvyIkyA10KQaTqFb90PzM1VNEGNIwn4xUa_hFP5cBoFE1YJ6H7_hDJqju8iuzAGFMQiScA1bfX7YP4AqCZzEmZCJbXzZyTTcMcy7ZrJ4EPxgV13Ie/s400/frosw2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5485312888394849474" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center; font-style: italic;">"Δεν είναι εξαντλητικό όταν ένας ηλίθιος σου βάζει τα γυαλιά νομίζοντας πως αυτό είναι εξυπνάδα?"<br /><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-size:85%;">(Δρ Φρόσω Θεμιστοκλέους σε road trip στην Χαλκίδα<br />Γιούνης του 2010)<br /></span></div></div>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-62665612749117849342010-06-18T15:00:00.009+03:002010-06-18T15:33:01.019+03:00Η.Ε.Α.R.T.S.Μόλις κοίταξα πως η τελευταία μου ανάρτηση ήταν πριν ένα μήνα! Σοκ! Πότε πέρασε ο μήνας?! Θα ήθελα να γράψω κάτι βαθυστόχαστο του τύπου "ο χρόνος κυλά και η ζωή μας γίνεται μιά περίληψη: Discuss" αλλά ξέρετε καλά πως οι λοβοτομές που κάνω εδώ και χρόνια δεν αποδίδουν, γιατί να πιάσει αυτή που έκανα την Δευτέρα?!<br />Τώρα που η δουλειά και οι καθημερινές αγωνίες έχουν ηρεμήσει ελπίζω πως θα έχω λίγο παραπάνω χρόνο για να σας αναλύσω τα θέματα μου που, ως συνήθως, είναι εξαντλητικά πολλά. Ακολουθούν previews:<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMfhe3zHQE2JA0QFCGRph84jaVNewBCmQqxQmUCbPUUbKi4tQK9QBGoDwyPEIbXXWp_Y6Gi9EyY90sfy22vdv1qsAY1xv8SUXDIcPwrogzauOJxg1PWqDYaC-g9FQLIsV9Qsce/s1600/Movie_preview_screen13bacdefg_copy.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 186px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMfhe3zHQE2JA0QFCGRph84jaVNewBCmQqxQmUCbPUUbKi4tQK9QBGoDwyPEIbXXWp_Y6Gi9EyY90sfy22vdv1qsAY1xv8SUXDIcPwrogzauOJxg1PWqDYaC-g9FQLIsV9Qsce/s320/Movie_preview_screen13bacdefg_copy.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484087636267348498" border="0" /></a><br /><br />Καταρχάς, η Σούκι! Θα μείνει Σούκι ή θα γίνει Ρογκ και θα φωνάξει και την υπόλοιπη παλιοπαρέα των Χ-Μεν? Πού θα παέι η βαλίτσα με τον Μπιλ: θα κοιμηθούν ποτέ στο ίδιο φέρετρο? Θα γίνει ο Λαφαγιέτ ο πρώτος trans βρυκόλακας? Τί θα κάνει η Τζέσικα με τον παρθενικό της υμένα (huge issue!)? Και κυρίως, πότε θα μας τραγουδήσει η μάνα της Τάρα το "What's love got to do with it?" Κανονικά θα με απασχολούσαν και οι παρονυχίδες της Μαριάν αλλά σήμερα - αύριο θα την φάει το έρεβος οπότε δεν σέρνω <span style="font-style: italic;">και</span> αυτόν τον καημό. (Υγ. αν δεν κατάλαβες για τί πράγμα παραλυρώ, δεν μπορώ να σε βοηθήσω!)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCSyoXLY1lbEn59a_jLyrdsLQLb6E49_BuWjD9ORfFwSoE39UHsJHrKLxFv0XgNxYWnihEyzItyobwmi99f5ET4qrNyjEe3uqKUntmdrTTkHtaY2Jd1pA66Gy4O8PEM5VNK5vL/s1600/heart+sookie.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCSyoXLY1lbEn59a_jLyrdsLQLb6E49_BuWjD9ORfFwSoE39UHsJHrKLxFv0XgNxYWnihEyzItyobwmi99f5ET4qrNyjEe3uqKUntmdrTTkHtaY2Jd1pA66Gy4O8PEM5VNK5vL/s400/heart+sookie.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484082556613155474" border="0" /></a><br /><br />Στην υγεία μου είμαι -μάλλον- καλά. Έχασα 4 κιλά αλλά ευτυχώς τα ξαναπήρα. Για λίγες μέρες δεν κοιμόμουν τα βράδια γιατί θυμήθηκα μιά μέρα πως και τα δυο μου ξαδέλφια - στην ηλικία μου πάνω κάτω- <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">είχαν</span> ένα θεματάκι με την καρδιά. Όπως καταλαβαίνεις, ξάπλωνα αγκαλιά μ' ένα σακ βουαγιάζ ψιθυρίζοντας το "Πιστεύω" και το "Του παραδείσου λεμονιά" εναλλάξ γιατί είναι στα sos. Κάποια στιγμή βαρέθηκα να κουτουλάω από τη νύστα όλη την ημέρα και πήρα απόφαση πως αν είναι να με βρει η ώρα η καλή είναι προτιμότερο να πάω ξεκούραστος και φράπα παρά να με δει τόσος κόσμος σαν λιαστή τομάτα. Ξέρω πως είναι λίγο μακάβριο (και κακόγουστο) αλλά έχω ζητήσει στην κηδεία μου να μ' έχουν ξαπλωτό σ' έναν καναπέ. Με ίσιο μαλλί. Και ανοιχτά μάτια. Και μιά 'Βαβούρα' στο χέρι. It'll be a blast, σου λέω!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh42kPp95_PTsgnqx-WapE9gYbDppSvCq2M8zuOFFJWC9UdgQfVmcndq7ItttRI6trhikhI1u1xdNMDnT4pQaeWFqUO0SbNaslF0-aOgt_SBTSN5uS0l0gQ0BklQo-TACf-oJUV/s1600/Heart-Shaped-Pizza.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh42kPp95_PTsgnqx-WapE9gYbDppSvCq2M8zuOFFJWC9UdgQfVmcndq7ItttRI6trhikhI1u1xdNMDnT4pQaeWFqUO0SbNaslF0-aOgt_SBTSN5uS0l0gQ0BklQo-TACf-oJUV/s400/Heart-Shaped-Pizza.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484082833872421282" border="0" /></a><br /><br />Την προηγούμενη Κυριακή, έγινα νονός! Βάφτισα έναν υπέροχο μπόμπιρα, τροφαντό σαν χριστουγεννιάτικο χαμ, καλόκαρδο σαν χόμπιτ και διαρκώς γελαστό λες και του γαργαλάς μόνιμα τα μαλακά πατουσάκια. Και μοσχοβολάει. Πώς μοσχοβολάει αυτό το παιδάκι, είναι απίθανο. Φωτογραφία δεν μπορώ να σας βάλω γιατί θα το ματιάσετε και είναι κρίμα αλλά τις επόμενες μέρες θα σας μιλήσω για την βάφτιση που (δώσε προσοχή!) είχε bonus παρέλαση οπλαρχηγών του 1821! Ναι,καλά διάβασες!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikc5fyqC7Sj7pbZ6jyz3R73QLFHXDGg6D_LJbiunZIlzNixnjBzFVdARUGQEAi4G1KT2wI9_7VGyMcqDEhFqwd4yj1N5H9t-JY5isssSucqd_QVzLsIym58FL9WLD2Yrz_ovab/s1600/baby+heart.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 243px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikc5fyqC7Sj7pbZ6jyz3R73QLFHXDGg6D_LJbiunZIlzNixnjBzFVdARUGQEAi4G1KT2wI9_7VGyMcqDEhFqwd4yj1N5H9t-JY5isssSucqd_QVzLsIym58FL9WLD2Yrz_ovab/s400/baby+heart.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484083036762840610" border="0" /></a><br /><br />Με την εγγόνα της σπιτονοικοκυράς βγήκαμε εν τέλει και φάγαμε. Σκέφτηκα να γράψω λίγα λόγια γι' αυτό το δείπνο αλλά μετά αποφάσισα πως είναι αμαρτία να το υποβαθμίσω. Έτσι μέσα στο σαββατοκύριακο - αν δεν έχω λιποθυμίσει από την χαρά μου για τους Aerosmith- θα αναρτηθεί ως ξεχωριστό 'Ημερολόγιο Χωρισμένων' με working title "Δείπνο Ηλιθίων"! Αν και μου φαίνεται πως ο τίτλος υποτιμά την εμπειρία. Θα δω!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVc82lCJ5HkjVj1PyZC4JSC5x36-0qHvt3tJaUo8XB28MB82JqKioygC5R2JsUgQdzmidL944MCiQDFqPg5VCtYwdPfWw1i9j-t5Tp0fg6WvDvxGcM7EfOiY8Ta_-uwwsy1FRP/s1600/WarOfTheRoses.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 218px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVc82lCJ5HkjVj1PyZC4JSC5x36-0qHvt3tJaUo8XB28MB82JqKioygC5R2JsUgQdzmidL944MCiQDFqPg5VCtYwdPfWw1i9j-t5Tp0fg6WvDvxGcM7EfOiY8Ta_-uwwsy1FRP/s400/WarOfTheRoses.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484084400736600162" border="0" /></a><br /><br />A! Kαι κάτι άλλο που ξέχασα...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxqi0yPPMaYMKO9oN1S36vy_cw8N53UoaP2AL8rlN7edEVEXlVzrYhn4bF0hakRPjNiO5kNTKzSFtdLVi2pmLQyc3aZKxi2kz9b63ZebrP14-meMDyyv4d1Px4PupzsPsSjMMK/s1600/pig_in_love.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 318px; height: 394px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxqi0yPPMaYMKO9oN1S36vy_cw8N53UoaP2AL8rlN7edEVEXlVzrYhn4bF0hakRPjNiO5kNTKzSFtdLVi2pmLQyc3aZKxi2kz9b63ZebrP14-meMDyyv4d1Px4PupzsPsSjMMK/s400/pig_in_love.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484086887950510450" border="0" /></a><br /><br />Για την ώρα σας αφήνω γιατί έρχεται η Τσούγκου για φραπέ και πρέπει να προλάβω να χώσω το κεφάλι μου στην λεκάνη γιατί νιώθω την ψαλίδα να τριχοτομείται από την λαύρα!nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-16116198184464663852010-05-19T09:21:00.002+03:002010-05-19T10:29:33.722+03:00The heart asks pleasure firstDear diary,<br /><br />από την τελευταία φορά που σε μουτζούρωσα τα ακόλουθα συνταρακτικά έχουν συμβεί:<br /><br />Η Μπουλού ξαναπέθανε! Αληθινά έχω αρχίσει να πιστεύω πως το αυτοκίνητο είναι possessed από το πνεύμα της Μπέττυ Βαλάση τότε που ανά τρίμηνο φούσκωνε και ξεφούσκωνε σαν σαμπρέλα: μιά πεθαίνει, δυό σηκώνεται! Στο πρόσφατο επεισόδιο, η Μπουλού έκαψε φλάντζα (fladja!). Αυτό είναι κάτι μηχανικό! Επίσης κάτι έχει το καπάκι. Μην μπερδεύεσαι: δεν είναι κάτι σαν το καπάκι του τάπερ αλλά ένα κομμάτι της μηχανής. Θα έπρεπε κανονικά να την νεκροφιλήσω, να πάρω ένα κουτί μελομακάρονα που έχω ξεχάσει στο πορτ μπαγκάζ από το μιλένιουμ και να την αφήσω ν'αναπαυθεί εν ειρήνη. Αλλά εξακολουθώ να είμαι συναισθηματικά γραπωμένος πάνω της όπως ο πτεροδάκτυλος στην Τέα Λεόνι. Τώρα είναι στο χειρουργείο και την επόμενη εβδομάδα θα την παραλάβω με καινούρια μηχανή και νέα δίψα για ζωή. Ή τουλάχιστον αποφασιστικότητα για άλλα 200 χιλιόμετρα!<br />Για αύριο το βράδυ κανονίστηκε τελικά το ρομαντικό ραντεβού με την εγγονή της σπιτονοικοκυράς μου. Χρήσιμο παρασκήνιο: τα Χριστούγεννα οι γονείς μου πέτυχαν στο μονοθέσιο ασανσέρ την Lady Fraga.Eκεί αντάλλαξαν ευχές και κοπλιμέντα - λόγω ημερών - και η κυρία τάδε τους ενημέρωσε πως είμαι τόσο καλό παιδί (εγώ) που θέλει να μου γνωρίσει την εγγονή της. "Τέτοιος που 'ναι, τέτοια του αξίζουν" είπε η μητέρα και το θέμα ξεχάστηκε. Μέχρι που ένα βράδυ χτύπησε η πόρτα κι εμφανίστηκε μιά κοπελίτσα να με ρωτήσει αν έχω διαρροή. Της είπα 'όχι' και της έκλεισα ευγενικά την πόρτα γιατί είχα και την Ugly Betty στο ημίχρονο. Στις αρχές του μήνα, τηλεφώνησα στην σπιτονοικοκυρά και εκτυλίχτηκε ο ακόλουθος διάλογος:<br />"Κυρία τάδε καλημέρα...μπλα μπλα...πώς είστε... μπλα μπλα... τί κάνει η αδελφή σας με την βγαλμένη μέση?"<br />"(Έχε κατά νου ότι η κυρία τάδε μιλάει ακριβώς όπως ο Βέλγος σεφ του Μάπετ Σόου) Καλά αγόρι μου, θα έρθεις για το ενοίκιο?"<br />"Δεν θα έρθω σήμερα...θα σας το φέρω μεθαύριο αν δεν σας πειράζει"<br />"(Παρατεταμένη σιωπή...το μυαλό της κυρίας τάδε λειτουργούσε πιο αργά και θορυβωδώς από το ασανσέρ) Την άλλη εβδομάδα θα κατέβει η εγγόνα μου και μου είπε να σου πω να βγείτε για φαγητό. Είναι αρχιτέκτονας!"<br />Δεν πα' να 'ναι και τενίστρια, ήθελα να της πω αλλά ένεκα η ανάγκη.<br />"Με μεγάλη μου χαρά (not) να βγούμε (not). Είμαι σίγουρος πως θα περάσουμε πολύ ωραία (seriously doubt it!). Την είχα συμπαθήσει πολύ (τη δυσεντερία)"<br />"Ωραία. Θα της το πω για να φορέσει παπούτσια (ντόινγκ!)"<br />"Για το ενοίκιο είστε εντάξει?"<br />"Και καθόλου να μην μου το φέρεις παίρνω άλλα 12 και τη σύνταξη του άντρα μου. Εισαγγελέας ήταν."<br />Στις βεντούζες να τα φας, ήθελα να πω. Αλλά είναι και θεόκουφη και δεν θα έπιανε τόπο η έξωση.<br />Έτσι θα βγούμε αύριο με την δεν-θυμάμαι-πώς - την-λένε. Ήθελα να πάμε στα McDs, ήθελε να πάμε στο Κόνα Κάι (γιατί ρουπώνει ελαφρυά το βράδυ) τελικά θα πάμε για ένα ποτό και αν έχουμε όρεξη μετά στον Πλούταρχο που "πήρε το cd του από το ψιλικατζίδικο και το έχει λιώσει" (ain't gonna happen!).<br />Tέλος, αγαπημένο μου ημερολόγιο, με τούτα και μ' εκείνα η καρδιά μου δεν είναι και πάρα πολύ καλά και ο γιατρός είπε πως μπορεί κάποια στιγμή να κάνει κρακ και να ξεραθώ στα καλά καθούμενα. Οκ, δεν είπε αυτό ακριβώς αλλά δεν ήταν και πολύ ευοίωνος. Να αποφεύγω συγκινήσεις, στεναχώριες, το Greek Idol, να πάρω κάτι χάπια, να κάνω βίαιτα (την κοίταξα την λέξη και δεν βρήκα το λήμμα), να ξεκουραστώ και να κάνω τον σταυρό μου. "Στους Aerosmith μπορώ να πάω?" τον ρώτησα. "Πού?!" ήταν η απάντηση του. Σκατά καρδιολόγος. Θα παώ στον Preston Burke. Aν πάντως μου συμβεί το ανεπανόρθωτο, η γιαγιά έχει τους κωδικούς του μπλογκ και θα σας ενημερώσει.<br />Αυτά τα λίγα. Πάω να πλύνω τα κατασαρόλια γιατί θα έρθει η Πωλινίτσα και υποτίθεται πως δεν έφαγα κοκκινιστό με πατάτες τηγανιτές χθες βράδυ!<br />Toodles!nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-82777303904709931192010-05-06T02:20:00.003+03:002010-05-06T03:04:45.789+03:00Στάση για τσιγάραΝωρίτερα σήμερα το απόγευμα κάναμε με τον Λέννυ μιά βόλτα στη γειτονιά μπας και μυρίσουμε λίγο τις νερατζιές και ανοίξει λίγο η ψυχή μας. Μάταια.<br />Στην Τοσίτσα σταματήσαμε για τσιγάρα. Έξω από το ψιλικατζίδικο με τα μισοκατεβασμένα στόρια καμιά δεκαπενταριά αστυνομικοί. Άλλοι πέντε μέσα. Ετοιμάζονταν να κατέβουν στο κέντρο για περιπολία. Συνομίλικοι μου μερικοί, μικρότεροι μου οι περισσότεροι. Ένας από αυτούς κρατώντας ένα τυποποιημένο προφιτερόλ είπε σ' έναν συνάδελφο του: "Πόσο έχω λαχταρίσει ένα τέτοιο. Φουσκώνει όμως το γαμημένο". "Φάτο ρε μαλάκα και μην το σκέφτεσαι..." του είπε ο φίλος του , "ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι το τελευταίο σου έτσι όπως γίναμε".<br />Και τότε κατάλαβα πως γίναμε: φουσκώσαμε τόσο πολύ από πίκρα, θυμό κι απογοήτευση που πλέον δεν μας νοιάζει το αύριο. Όχι γιατί απολαμβάνουμε το σήμερα αλλά γιατί το αύριο μοιάζει με πολυτέλεια. Σαν να μην υπάρχει. Χάθηκε μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες μας. Φτάσαμε στο σημείο που ακόμα και το να ελπίσεις χρειάζεται προσπάθεια κι αγώνα. Ποιός χέστηκε για τα μέτρα και την οικονομία όταν μια έγκυος γυναίκα πεθαίνει την ώρα που δίνει τον προσωπικό της αγώνα για να εξασφαλίσει το μέλλον του παιδιού της? Πώς να μιλήσεις για δικαιοσύνη όταν τρέχει το αίμα? Πώς αφήσαμε να τρέξει αίμα? Εμείς. Όχι οι "άλλοι", όχι οι πολιτικοί, οι αρχηγοί, οι ταγοί, όσοι βγαίνουν σε παράθυρα και μπαλκόνια και μας διαφεντεύουν. Εμείς. Πώς φτάσαμε από το να τους μισούμε τόσο πολύ στο να μισούμε τους διπλανούς και τους εαυτούς μας? Όλοι ξέρουμε πώς. Κι εγώ κι εσείς. Και αύριο θα γυρίσουμε πίσω στην καθημερινότητα μας και σε λίγο καιρό θα έχουμε ξεχάσει τί έγινε σήμερα. Πέφτω για ύπνο με την ελπίδα πως σήμερα όλοι συνειδητοποιήσαμε ότι ο χρόνος μας τελειώνει. Και, δυστυχώς, πλέον δεν είναι σχήμα λόγου.nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-52448517834168342592010-05-04T11:47:00.002+03:002010-05-04T12:28:26.935+03:00Εnough!To χειρότερο πράγμα με την κρίση της οικονομίας είναι η κυριαρχία του καφέ χρώματος. Έχουμε βαφτεί όλοι καφέ και ό,τι αγγίζουμε γίνεται κι αυτό με τη σειρά του καφέ. Σκατά! Παντού σκατά! "Τί κάνεις?","Πώς είσαι?", "Πως πάει η δουλειά/τα παιδιά/ η ζωή σου?", "Πώς λες να τα πάμε στη Γιουροβίζιον?", όλα έχουν μία μονολεκτική και δύσοσμη απάντηση: σκατά!<br />Ακόμα και το Λέννυ που είναι φύσει αισιόδοξο πλάσμα, τον έπληξε το δυσοίωνο κλίμα και προχτές έπαιζε για ώρες στο πιάνο το θέμα από το "Love story".<br />Jinx!<br />Γι' αυτό αποφάσισα από χθες να νιώθω υπέροχα. Να λέω πως περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου στον ωραιότερο πεζόδρομο της Αθήνας. Τί κι αν αύριο βγω σε ρομαντικό δείπνο με την εγγονή της σπιτονοικοκυράς μου (δεν θες να ξέρεις!)? Τί κι αν τον Αύγουστο ενδέχεται να τηγανίζω πατάτες σε καντίνα της Χαλκίδας? Η ζωή συνεχίζεται. Με λιγότερα λεφτά, αλλά συνεχίζεται. Το αληθινά σκατένιο θα ήταν εκτός από λεφτά να ήταν χάλια οι εξετάσεις μου, να μην είχα την οικογένεια, τους φίλους και την προοπτική πως κάποια στιγμή θα έλθουν στην Ελλάδα οι Bon Jovi. Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα να σηκώνεσαι το πρωί βρίζοντας και βλασφημόντας και να συνεχίζεις έτσι όλη τη μέρα, όλη την εβδομάδα, όλο τον μήνα.<br />Enough!<br />Aπό χθες αποφάσισα πως η ζωή είναι η ωραία. Όχι απαραίτητα γιατί είναι αλλά περισσότερο γιατί έτσι θέλω εγώ να είναι. Κι ας έχει αγώνες και θυσίες και προβλήματα και ζωνάρι για την μεσούλα της Dita von Teese. Γι' αυτό από χθες έχει ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο που θα το ονομάσω "ουράνιο τόξο". Κι ευτυχώς δεν έχει καφέ χρώμα!<br />Αυτά και την καλύτερη καλημέρα μου!<br /><br /><div style="text-align: center;"><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/MAPSmvfvXnI&hl=el_GR&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/MAPSmvfvXnI&hl=el_GR&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /></div>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-32305859552141145372010-04-13T15:56:00.001+03:002010-04-13T16:00:30.024+03:00Easter eggs<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3cmevwWSeBlFl1oa1QKFtE7VoS1BqZcCSpK_I8o1K3weZOT5JU2o8VzjtqRBiqtuCaaCi8Dy5I1qz4EqTEvCt7vW8bqLl3CWcdGbC_EucHP0D0K2aNNzGQBJLv-PVhK5sNpNQ/s1600/glee-twitter.png"><img style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 339px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3cmevwWSeBlFl1oa1QKFtE7VoS1BqZcCSpK_I8o1K3weZOT5JU2o8VzjtqRBiqtuCaaCi8Dy5I1qz4EqTEvCt7vW8bqLl3CWcdGbC_EucHP0D0K2aNNzGQBJLv-PVhK5sNpNQ/s400/glee-twitter.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5459605962962489410" border="0" /></a>Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και στον παπά που με διαβάζει πως θα ξαναέγραφα στο μπλογκ μου όταν θα είχε νέο επεισόδιο "Glee". Η Gleemania που με καταδιώκει τους τελευταίους μήνες επιστρέφει απόψε όποτε κι εγώ με τη σειρά μου επιστρέφω στον τόπο του εγκλήματος. Τον τελευταίο χρόνο βέβαια αυτό το ιστολόγιο ανοιγοκλείνει με τέτοια συχνότητα που αν ήταν πατζούρι θα του είχαν ξεκολλήσει οι μεντεσέδες. Anywho!<br />Θα σας τα πω εν τάχει γιατί στο σπίτι με περιμένουν μπριζόλες και πατάτες τηγανητές. Το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία:<br />Ταξιδέψαμε με τη γιαγιά και το χοντρό για Γαλαξείδι με πλαστές πινακίδες που τις είχα πατήσει κιόλας χάμω για να φαίνονται παλιές και κακοποιημένες. Αυτό συνέβη γιατί στην τροχαία δεν μου έδιναν τις αληθινές ενώ πήγα και έπαιξα όλο το κλασσικό ρεπερτόριο στον διοικητή - από Εκάβη μέχρι Matrix- δεν με λυπήθηκε κανείς. Βγαίνοντας από την Τροχαία, στην ακριβώς διπλανή πόρτα, έχει μαγαζάκι ένας κύριος που με είκοσι ευρώ σου φτιάχνει ό,τι ταμπλέτα θέλεις. Είκοσι ευρώ δεν είχα αλλά του έδωσα προσκλήσεις για το θέατρο και μισό κιλό αρετσίνωτο. Κι έτσι σαλπάραμε. Κι ευτυχώς ο καλός Θεούλης μας λυπήθηκε και δεν καταλήξαμε στα μπουντρούμια της Άμφισσας να κάνουμε τον σταυρό στο κατώφλι του κελιού 33.<br />Την Μεγάλη Πέμπτη έβαψα τ' αυγά. Για την ακριβεία τα πιο αποτυχημένα αυγά από καταβολής ζαχαροπλαστικής μπογιάς. Σαράντα αυγά. Καλογυαλισμένα μεν, ροζ δε. Λες και ζούσαμε στο κοτέτσι της BiBiBo. Το χειρότερο όμως ήταν πως το βράδυ της Ανάστασης όταν πήγαμε να τσουγκρίσουμε τα αυγά φανέρωσαν κι άλλο ένα ελάττωμα τους: ήταν μελάτα! Όπως καταλαβαίνεις, κάναμε Ανάσταση με τα σφουγγαρόπανα προσπαθώντας να ξεβρωμίσουμε το σπίτι από την αυγουλίλα. Της γιαγιάς ευτυχώς είχε προλάβει να γίνει κοτοπουλάκι (κίτρινο με ροζ πιτσιλιές) όποτε ο Λέννυ τσέπωσε και αδελφάκι. Tην επομένη βέβαια το πάτησε ο χοντροδεινόσαυρος αλλά γιορτές χωρίς λίγο δράμα δεν είναι γιορτές.<br />Την Μεγάλη Παρασκεύη το μεσημέρι ενώ κοιμόμουν έσπασε το κρεββάτι μου (φαντάσου!). Το λυπηρό ήταν πως κάτω από το κρεββάτι είχα ξεχάσει το λαπτοπ από το προηγούμενο βράδυ που έβλεπα American Idol. Στεναχωρήθηκα για ένα δεκάλεπτο και κυρίως γιατί ήθελα να κάνω επανάληψη στους 'Sopranos'. Ανασύρθηκε κυριολεκτικό πτώμα από τα συντρίμια και έζησα το δράμα της χοντρής παραμάνας που πλακώνει με τα στήθια της το βρέφος που κοιμάται στο κρεββάτι μαζί της. Το καινούριο κομπιούτερ δεν το έχω αγαπήσει ακόμα (και νομίζω πως το έχει καταλάβει).<br />Γενικά στις διακοπές πέρασα ωραία: κοιμήθηκα πολύ, έφαγα πολύ αρνί, πέρασα χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου που είχα παραμελήσει τον τελευταίο καιρό και ανακάλυψα πως μου λείπει ένα δόντι. Γύρευε πού το έχασα.<br />Το καλό είναι πως είναι πια άνοιξη και οι νεραντζιές μοσχοβολούν σε όλη την Αθήνα. Και είναι όμορφο αυτό γιατί όταν επιστρέφεις από λίγες μέρες ξενοιασιάς, πολλές φορές δεν σου αρκούν οι αναμνήσεις και θες κάτι που να σου θυμίζει πως δεν είναι όλα γκρίζα και θλιβερά. Η μικρή διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά τα απογεύματα, μου δημιουργεί αυτό το αίσθημα που ώρες ώρες με σφίγγει σαν ζώνη ασφαλείας. Και του χρόνου.<br />Φιλιά από τις μπριζόλες μου!nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-11582995.post-4840715171271868732010-03-19T14:03:00.000+02:002010-03-19T14:04:29.043+02:00Έπεσε έρωταςΧθες το πρωί, αν και είχε κρύο, ήταν μιά ωραία συννεφιαμένη μέρα ιδανική για περπάτημα στη κατεψυγμένη Αθήνα. Επειδή όμως είναι πρησμένο το αριστερό μου κότσι τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσα να περπατήσω. Έτσι λοιπόν, κατά το μεσημεράκι ήρθε ο Κώστας (ο Μακεδόνας) και πήγαμε βόλτα με το ελικόπτερο. Είχα πάρει και την κουκουνάρα μου μαζί αλλά το όχημα δεν είχε πρίζα κι έτσι ξύλιασαν τα πόδια μου.<br />Είναι πολύ ωραία η Αθήνα από ψηλά. Μπετό, μπετό, μπετό, θάλασσα και στη μέση η κόκκινη ρόδα του λούνα πάρκ. Βέβαια επειδή η αίσθηση του προσανατολισμού που έχω είναι χειρότερη κι από χάσκι, εκεί που είναι ο Πειραιάς έβλεπα την Κηφισιά κι εκεί που είναι η εθνική όδος έβλεπα την Βουλιαγμένης. Όπως καταλαβαίνεις αυτό οδήγησε σ' επικοινωνιακό αδιέξοδο εμένα και τον Κώστα γιατί εκτός από χαλασμένο dar είμαι και ισχυρογνώμων με αποτέλεσμα να επιμένω πως το καζίνο της Πάρνηθας ήταν το φυλάκιο υπ' αριθμόν 7 του ναύσταθμου Σαλαμίνας - γνωστό και ως 'Φωφώ 7'. Mεγάλο μπλέξιμο. Επίσης, με είχε εκνευρίσει απίθανα το γεγονός πως οδηγούσε και ταυτόχρονα έπαιζε το μπαγλαμαδάκι του. "Είσαι σίγουρος πως μπορείς να οδηγήσεις έτσι?" τον ρώτησα. "Σοβαρολογείς?! Μιά φορά πέταξα αγκαλιά με το τρομπόνι μου" απάντησε. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε πως η σιωπή έπρεπε επιτέλους να μιλήσει. Έτσι ο Κώστας άρχισε να σιγοψυθιρίζει ένα ποτ πουρί από τις δύο μεγάλες του επιτυχίες κι εγώ αφέθηκα στην τελευταία μου αγαπημένη φαντασίωση (ότι δηλαδή είμαι ο βασικός τραγουδιστής του Glee Club και κάνω πρόβα το 'Παράλληλα' του Notis). Πότε καταλήξαμε να μουρμουρίζουμε και οι δυό "το παιδί από την Κρήτη που το λέγανε Κοσμά" ούτε και κατάλαβα.<br />Τη σκέψη μου διέκοπτε η φλύαρη πινακίδα που οδηγούσε το ελικόπτερο και κάθε δυό και λίγο έλεγε: "Πετράλωνα" - γκραν κάνει ο μπαγλαμάς, "Μαρούσι"- ξανά μανά γκραν, "Χαλκηδόνα" - δος του να παίζουν τα μπαγλαμαδάκια. Προάστιο και panadol. "Θρακομακεδόνες : λευτεριά στον πατριώτη!" ούρλιαξε ο φον μπαγλαμαδιάν. Πετούσαμε πολύ χαμηλά και αφού ζύγισα τις πιθανότητες άνοιξα την πόρτα και πήδηξα στη λύτρωση του πολλαπλού κατάγματος. Φώναξα "Μάνα, συγχώρα με!" και μετά γκντούπ.<br />Ξύπνησα το μεθεπόμενο Σαββατοκύριακο. Άνοιξα τα μάτια μου κι ένιωσα όπως η Grace Adler όταν είχε κουτουλήσει στον φανοστάτη και μόλις συνήλθε είδε τον πρίγκιπα της που ήταν ωραίος και γιατρός. Και εβραίος. Και ο Harry Connick jr. Αυτό έπαθα.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NE8kQtPXI/AAAAAAAADIo/svwv1DiRwwc/s1600-h/nestoras.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 288px; height: 400px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NE8kQtPXI/AAAAAAAADIo/svwv1DiRwwc/s400/nestoras.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450275781365022066" border="0" /></a>Τον είδα να με κοιτά και λιγώθηκα. Ένιωσα αυτό το μοναδικό συναίσθημα, το 'μόλις σε είδα είπα φέρτε σεισμογράφο'. Τον λένε Νέστορα. Γόνος εξέχουσας ιταλικής οικογενείας που ζει στο εξωτερικό κι έτυχε να είναι στην Ελλάδα για μερικές μέρες γιατί ήθελε ν' αγοράσει ελβιέλες. Με περιμάζωξε μετά το πέσιμο, μου έβαλε το πόδι και τα μαλλιά σε νάρθηκα και με φρόντιζε ταίζοντας με πατέ σε ορό. Moυ είπε πως θα έπρεπε να μείνω λίγες μέρες ακόμα στο κρεββάτι για να συνέλθω πλήρως. Δεν ήθελα να τον προσβάλλω. Έμεινα για 2 εβδομάδες. Τηλεφώνησα στο Λέννυ να μην ανησυχεί (και κυρίως να μην πουλήσει όλο μου το βιός) και μετά στη γιαγιά να βάλει τα λαζάνια στην κατάψυξη για να τα βρω όταν γυρίσω.<br />Έζησα για 2 εβδομάδες τον απόλυτο έρωτα. Ο Νέστορας ήταν ένας αληθινός άγγελος. Ευγενής, περιποιητικός, καθαρός. Τιναζόταν από τον ύπνο του για να δει αν είμαι καλά και αν χρειάζομαι κάτι.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NLHc4QNqI/AAAAAAAADIw/celzzk2bDBg/s1600-h/sleepy.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NLHc4QNqI/AAAAAAAADIw/celzzk2bDBg/s400/sleepy.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450282565431735970" border="0" /></a>Τα μεσημέρια έψηνε στον κήπο και έρχονταν οι φίλοι του για φαγητό. Αν και έκανε κρύο, καθόμασταν έξω και μασουλούσαμε μπριζολάκια και νεφραμιές. Οι φίλοι του ήταν πολύ προσιτοί και όλες τους οι ιστορίες είχαν μια πολύ ζεστή οικειότητα.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NNWELdNFI/AAAAAAAADI4/SYDLnjKZeUQ/s1600-h/church.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 329px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NNWELdNFI/AAAAAAAADI4/SYDLnjKZeUQ/s400/church.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450285015522686034" border="0" /></a>Τις νύχτες τυλιγόμασταν με μπλουζοκουβέρτες και καθόμασταν αγκαλιά στην ταράτσα. Κοιτάζαμε τον ουρανό, μιλούσαμε για τις χίμαιρες μας και προσπαθούσαμε ν' αφουγκραστούμε τα μυστικά του κόσμου όλου.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NO5cHkskI/AAAAAAAADJA/_CCx5B4b9Mo/s1600-h/nestor3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 267px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NO5cHkskI/AAAAAAAADJA/_CCx5B4b9Mo/s400/nestor3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450286722755899970" border="0" /></a>Περνούσαμε όλη τη μέρα μαζί. Ακόμα και τα απογεύματα που έρχονταν οι συνάδελφοι του και κλείνονταν στο μικρό στούντιο του γκαράζ για να ηχογραφήσουν το νέο τους δίσκο, ήμουν κι εγώ εκεί με το καροτσάκι, τη ντουντού και το σουντόκου μου και τον καμάρωνα.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NQBr83iMI/AAAAAAAADJI/8xvGjMU4x6E/s1600-h/beatle.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 315px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NQBr83iMI/AAAAAAAADJI/8xvGjMU4x6E/s400/beatle.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450287963956545730" border="0" /></a>Όλα όμως τα παραμύθια έχουν κι ένα τέλος. Ο Νέστορας είχε τελειώσει με τα ψώνια του και τα μαλλιά μου ήταν πιο μεταξωτά από ποτέ. Είχε έρθει η ώρα να χωρίσουμε. Εγώ να γυρίσω πίσω στα Εξάρχεια που ήταν ανησυχητικά ήρεμα τις εβδομάδες που έλειπα και ο Νέστορας να ξεκινήσει την μεγάλη περιοδεία με το συγκρότημα του.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NStiijq7I/AAAAAAAADJQ/dakziUMKRFk/s1600-h/moon.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 381px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NStiijq7I/AAAAAAAADJQ/dakziUMKRFk/s400/moon.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450290916367772594" border="0" /></a>Νωρίς χθες το πρωί ήρθε ο Κώστας με το ελικόπτερο να με περισυλλέξει. Εν τω μέσω των μπουτιών του είχε μια μπασαβιόλα- θα 'παιρνα ταξί αλλά έπεσα πάνω στην απεργία. Ο έλικας είχε σηκώσει μαϊστρο. Σήκωσα τον γιακά του επενδύτη και κοίταξα το Νέστορα που στεκόταν στην εξώπορτα. Πελώριος, χνουδωτός, ευγενικός με λίγες τσίμπλες στα μάτια. Δεν μιλήσαμε. Του έστειλα ένα φιλί. Το πήρε ο έλικας και το πέταξε πάνω σ' ένα πιθάρι. Όπως σηκωνόταν το ελικόπτερο του έριξα μια τελευταία ματιά.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NjqgGaD9I/AAAAAAAADJY/utr6YVXhbtY/s1600-h/nes3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_PXq6mycpGvQ/S6NjqgGaD9I/AAAAAAAADJY/utr6YVXhbtY/s400/nes3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450309555870896082" border="0" /></a>Ο Κώστας κοίταξε το δεξί μου μάτι που είχε βουρκώσει. Μετά κοίταξε την αλογοουρά μου. "Να σου πω ένα τραγούδι?" με ρώτησε. "Αν πεις τη 'Λίζα και την κορνίζα' μόλις κατεβούμε θα σου κάνω μήνυση" απάντησα. "Όχι άλλο θα πω. <a href="https://www.yousendit.com/download/THE0TkZyTER0TW14dnc9PQ">Ένα</a> που ταιριάζει στην περίσταση" είπε. "Έτσι όπως γίναμε, πες το να σου φύγει ο καημός" του είπα και κοίταξα μπροστά. Το παρμπρίζ του ελικοπτέρου ήταν βρώμικο. Ήταν όμως ξεκάθαρο πως ο ήλιος είχε βγει ξανά.<br /><div style="text-align: center;"><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/0Gc5d8h5gt0&hl=en_US&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/0Gc5d8h5gt0&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /></div>nanakoshttp://www.blogger.com/profile/17435576252101227630noreply@blogger.com13