Τρίτη, Απριλίου 29, 2008

Πάσχα στο Sanatorium Palace (part deux)


Όπως το είχα προβλέψει, την Κυριακή του Πάσχα, το ψητό θύμιζε περισσότερο μπακαλιάρο και λιγότερο αρνί. Λίγη σκορδαλιά να είχαμε και θα είχαμε περάσει ωραιότατη πασχαλινή 25η Μαρτίου. Το οικογενειακό τραπέζι δεν ήταν και πολύ ευχάριστο καθώς όλοι έβηχαν και έτρωγαν ετοιμόρροποι με τα μάτια πρησμένα. Την χαριστική βολή την έδωσε, για άλλη μια φορά, η γιαγιά η οποία λόγω πυρετού και χρόνιας κουλαμάρας δεν μπορούσε να σπάσει το κεφαλάκι του αρνιού και θεώρησε πολύ λογικό να σουρθεί μέχρι την αποθήκη και να πάρει ένα σφυρί λίγο μικρότερο από το αντίστοιχο του Θορ. Εκεί για λίγο άναψε το κέφι αλλά χρειάστηκαν δυο μελωδικά 'γκουχ-γκουχ' του μπαμπά για να μας επαναφέρουν στην τάξη και στις κοχλάζουσες θερμοφόρες.
Το βράδυ, η Ναυσικά οργάνωσε street party στην αυλή του σπιτιού της για τα υποτιθέμενα 29 γενέθλια της, που στην πραγματικότητα είναι 30. Στην αρχή δεν ήμουν και πολύ ενθουσιασμένος γιατί ο dj έπαιζε από εκείνα τα ανασούμπαλα ροκ κομμάτια που σου ξύνουν τα εντόσθια και συνήθως παίζουν στα πάρτι των ταινιών τρόμου, λίγο πριν μπει ο ανώμαλος και τους κάνει όλους καρπάτσιο. Παρά τους 12 βαθμούς κελσίου το πάρτυ στέφθηκε με επιτυχία κυρίως για 2 λόγους:
(α) Στις 12 παρά 2, η Μυρτώ μας ανακοινώνει πως θα σβήσουμε τα κεράκια και θα πούμε το τραγουδάκι. 6 δευτερόλεπτα αργότερα συνειδητοποιούμε πως εκτός από κεράκια δεν υπήρχε ούτε τουρτα. Πήραμε λοιπόν μια πιατέλα με φουαντρέ Υφαντής, κοτσάραμε κι ένα ρεσό στη μέση από ένα φαναράκι της αυλής και ... voila! Ήταν λίγο sad αλλά σε πόσους δίνεται η ευκαιρία αντί για τούρτα να σβήσουνε ζαμπόν?
(β) Πάνω σε μια εταζέρα βρήκα μια κολώνια της γιαγιάς της Ναυσικάς που λεγόταν "Ma grief" ή κάτι τέτοιο! Σ' ένα ρεσιτάλ ανωριμότητας αρχίσαμε, εγώ και ο θύμιος, ν' αλληλοψεκαζόμαστε. Μέχρι να τελειώσει το πάρτυ βρωμούσαμε και οι δύο σαν το σάλι της Τζέσσικα Τάντυ στις 'Πράσινες Τηγανητές Τομάτες'.


Η Δευτέρα του Πάσχα κύλησε ήρεμα με τη διήγηση της κυρίας Πέππης για τα κατορθώματα του κανακάρη της. Ο γιός της κυρίας Πέππης, ο Γιαννάκης, είναι 16 χρονών, 1.85 ύψος και με σωματότυπο ταλιατέλας. Ο Γιαννάκης είναι ΕΜΟ: μαλλί φιξαρισμένο με Τάφτ για να αντέχει στα έντονα καιρικά φαινόμενα, κραγιοναρισμένα χείλη και μολυβένια ματάκια θλιμμένης μπαλαρίνας. Έχει και 4 σκουλαρίκια: δεξί φρύδι, μύτη, γλώσσα και στο πέος. Το τελευταίο το ανακάλυψε η κυρία Πέππη όταν σ' ένα πάρτι ο μικρός ήπιε ακόμα και το Σουπλίν και κατέληξε comatised στο Ασκληπιείο. Οι γιατροί την προειδοποίησαν για το θέαμα κι έτσι της ήρθε με το μαλακό η κεραμίδα.
Ο Γιαννάκης είναι καλό παιδί αλλά περνάει ταραχώδη εφηβεία: στο σχολείο οι καθηγητές τον έχουν στην μπούκα του κανονιού γιατί ανήκει σε gang που σαρώνει κυλικεία, αποδυτήρια και σάκες ενώ στο σπίτι όταν προσεύχεται παρακαλάει τον Θεό να χωρίσουν οι γονείς του για να χαρτζιλικώνεται από τον καθένα ξεχωριστά! Έχει κόψει το φαγητό και τρέφεται μόνο με κοτομπουκιές από τα Goodys που φροντίζει να έχει πάντα στο ταπεράκι του. Όπως την Κυριακή του Πάσχα, που όλοι ξεζούμιζαν του αρνιού το μεδούλι και ο Γιαννάκης καθόταν ήσυχος με το λαπτοπάκι του στην κουζίνα και τσιμπολογούσε νάγκετς. Σηκωνόταν μόνο κάθε 45 λεπτά, με όλη του την πραγμάτεια, κι εξαφανιζόταν για μισή ώρα. Επέστρεφε φανερά ανανεωμένος και πιο μπαφιασμένος από ποτέ. Αλλά όπως έλεγε και η κυρία Πέππη κακαρίζοντας: "... μικρός είναι, θα του περάσει". Μιά και καλή στις αγροτικές φυλακές της Κασσάνδρας.


Τρίτη του Πάσχα bits & bitches: * Το φαρμακείο του Γαλαξειδιού ετοιμάζει προέκταση και στη νέα πτέρυγα θα δώσει το όνομα της οικογένειας μας ** Τα ονόματα που θα δοθούν στα νέα μωρά των κατοίκων - μόνιμων και μη - είναι Δανάη, Φαίδρα, Μελίνα, Ιάσονας, Νεφέλη, Ιωακείμ. Αποχαιρέτα την Παγώνα που χάνεις *** Προσπάθησα να ξεκινήσω μια φήμη για ένα στοιχειωμένο σπίτι αλλά απέτυχα αν και είμαι σχεδόν σίγουρος πως φύτεψα τον σπόρο της αμφιβολίας **** Αν καθίσω έστω και 5 λεπτά παραπάνω στο "Happy Cloud" ίντερνετ καφέ θα παλουκώσω 12 ανήλικά που μοιάζουν με αποτυχημένο ανσάμπλ του So you think you can dance! ***** O καιρός είναι καλός. Δεν ξέρω βέβαια αν θα έλεγα το ίδιο αν είχα ξεχάσει το γούνινο παλτό μου και τα γούνινα σήλερς για τ' αυτάκια μου ****** Μαμά: "Σου είπε κανείς πόσο έχεις χαντρύνει, χοντρέ?" Νανάκος: "Ναι, αμέ! Η Μαρία και την κέρασα βάφλα με δυό μπάλες παρφέ!" ******* Ο Λέννυ έφαγε τόοοσο αρνί που στο τέλος του φορέσαμε κουδούνα.

Και του χρόνου!

Σάββατο, Απριλίου 26, 2008

Πάσχα στο Sanatorium Palace


Tη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί, αποχαιρέτησα με βαριά καρδιά το μωρό, του στούμπηξα και μια σκελίδα σκόρδο κρυφά στο βρακί για να μην τον πιάνει το κακό το μάτι και πήρα το δρόμο για το Γαλαξείδι.
Στις 09:30 ξεκινήσα με τη Μπουλού βυθισμένη στην αφρικανική σκόνη και την αδελφή στο πίσω κάθισμα. Κατά τις 09:50 ένιωσα μια εσωτερική κατολίσθηση και τις κάλτσες μου να γλιστράνε στα αφράτα ποδαράκια μου. Αυτό το τελευταίο είναι η οριστική ειδοποίηση του χυμώδους μου κορμιού πως πρέπει να βρω αμέσως στρώμα να σωριαστώ. Να έχω τη χαϊμάρα μου, να έχω την κίνηση, να έχω και την αδελφή μου που μου διάβαζε όλο το cosmopolitan λες και θα το έδινα πανελλήνιες. Κάποια στιγμή κι εγώ μπερδεύτηκα κι αντί να βάλω πρώτη (στην κίνηση της εθνικής οδού) βούλωσα κι έβαλα όπισθεν. Ευτυχώς, χωρίς ζημιές – δεν ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά! Περίπου μιάμιση ώρα μετά και αφού είχα ακούσει όλα τα cds με pan pipes που η εγκληματική αδελφή μου ξέθαψε μέσα από μια κασετίνα με 250 cds φτάσαμε στον Σείριο. Έφαγα έναν λουκουμά, ήπια κι έναν καφέ με γεύση ‘φαρμάκι-της-ζωής’ και συνεχίσαμε.
Τη διαδρομή των 2 ωρών την κάναμε περίπου 5. Κάποια στιγμή νόμιζα πως θα έβλεπα την πινακίδα που γράφει «Προς κέντρο της Γης: βάλτε μαγιό!». Ο δρόμος πήγαινε και πήγαινε λες και είχαμε πέσει στη μαύρη τρύπα του χρόνου και του ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Μετρούσα χιλιόμετρα ένα προς ένα, σεντιμέτρ προς σεντιμετρ. Ήταν τέτοια η απελπισία μου που παραλίγο να νοικιάσω δωμάτιο στην Ιτέα και να πέσω για ύπνο.
Μετά από το μεγαλύτερο και εφιαλτικότερο ταξίδι που έχει κάνει άνθρωπος μετά τον καπετάνιο του Τιτανικού, φτάσαμε στο σπίτι. Or so we thought.
Το όμορφο ζεστό σπιτάκι μας είχα μετατραπεί σε λουξ σανατόριο. Η μαμά ένα βήμα πριν τραγουδήσει το ‘You must love me’, ο μπαμπάς κίτρινος σαν τη φάβα, εγώ ζόμπι νηστήσιμο και η αδελφή πρησμένη σαν τον Έλτον Τζων γιατί τελικά στο ταξίδι δεν ροχάλιζε αλλά βαριανάσαινε από κρυολόγημα. Από το απέναντι σπίτι και σε απόσταση ασφαλείας, μας χαιρετούσαν από το τζάμι ο Λέννυ και η γιαγιά που, ως γνωστόν, έχουν την κράση της Ευαγγελίας Δερμετζόγλου.
Τα Ευαγγέλια τα είδα από την τηλεόραση και περάσαμε το υπόλοιπο βράδυ ανταλλάσσοντας σιρόπια, βιταμίνες και αντιπυρετικά.



Την Μεγάλη Παρσκεύη τα πράγματα δεν ήταν και σημαντικά καλύτερα. Μπαμπάς- μαμά, ξεροί και η αδελφή με ξερόβηχα circa Maggie Gaultier. Εγώ ήμουν κάπως καλύτερα αλλά όχι περίφημα. Επειδή όμως ζούμε για ένα κούτελο και δεν ήθελα και πάλι να με φωνάζουν χλεμπονιάρη που αρρωσταίνει σε κάθε γιορτή κι επέτειο, ανασκουμπώθηκα, στριμώχτηκα σ’ ένα μπλέηζερ που με θυμόταν 18 κιλά πιο αδύνατο κι εμφανίστηκα ανανεωμένος και πιο πασχαλινός από ποτέ στην Αποκαθήλωση. Και για να σου βουλώσω και το στόμα πικρόχολε φίδε μου, συνέχισα ακάθεκτος τη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας νηστεύοντας ακόμα και το λάδι. Όπως ήταν βέβαια φυσικό, στο δρόμο αντί για περαστικούς έβλεπα πατατάκια με ρίγανη, κεφτέδες, γαλακτομπούρεκα και δυο κινεζάκια που έβραζαν νούντλς σ' ένα αυτοσχέδιο κατσαρολάκι στην άκρη του μώλου. Οκ, αυτό το τελευταίο δεν το επινόησε η πείνα μου αλλά το είδα στην πραγματικότητα.
Με δέκατα πυρετού αλλά ηθικό ακμαιότατο κίνησα για την περιφορά του Επιταφίου. Η οποία περιφορά κράτησε οριακά λιγότερο από το ταξίδι μου στη μικρή, πλην τίμια, κωμόπολη. Περπατούσαμε, περπατούσαμε και η Γη της Eπαγγελίας άφαντη. Να φυσά δαιμονισμένα και να μην μπορώ να ακούσω και τί στη Χάλι Μπέρυ κουβέντιαζαν οι πισινοί μου. Και παντού, ΠΑΝΤΟΥ καρότσια και μωρά! Μικρά, μεγάλα, μεσαία, κοιμισμένα, δαιμονισμένα, μωρά Chuky, μωρά ΕΜΟ διάλεξε και πάρε. Είμαι βέβαιος πως για όλοι οι φρέσκοι γονείς ήταν το κοινό του ΑΝΤ1 που είδε κι απόειδε από το φετινό πρόγραμμα, έκλεισε την τιβι και βάλθηκαν να πατάξουν την υπογεννητικότητα. Όπου κι αν σκόνταφτες, σε μπιμπερό έπεφτες. υπήρχε βέβαια κι ένα πολύ ωραίο μπουλντόγκ αλλά δεν κατάλαβα τί γύρευε στην περιφορά.



Σήμερα, Μεγάλο Σάββατο, το πρωί, έβαλα χρυσό δοντάκι και το Μποτίνι μου είπε να μην το πολυδείχνω γιατί θα μου το πάρει ο γύφτος! Στη λειτουργία παρέστη και ο μητροπολίτης Αμφίσσης ο οποίος μιλούσε, μιλούσε και κάποια στιγμή βαρέθηκε και σταμάτησε. Εκεί που έλεγε δηλαδή κάτι για την ιερά σινδόνη λέει "...και ο Ιησούς Χριστός, ο Αρχιερεύς...εεε...εεε...θα μας βοηθήσει. Αμήν". Στην ουρά ήταν και μια κυρία που είπε σ' έναν γνωστό μου που περιμένει παιδί τον Ιούλιο: "Αααα, καρκινάκι!! Εγώ έχω τέσσερις στο σπίτι". "Γιατί δεν το κλείνετε το σπίτι ν' ανοίξετε καβουροσαλάτα?" της είπα νομίζοντας πως τα χείλη μου δεν επικοινωνούν με το ελάχιστο μυαλό μου. Η κυρία με κοίταξε σα να ήμουν τσίχλα στο τακούνι της και προχώρησε για να μεταλάβει.
Τώρα είναι απόγευμα. Καθάρισα το αρνί, το έκανα μπάνιο και το αλατοπιπέρωσα. Έχω βέβαια μιά επιφύλαξη πως το παραέκανα και θα το φάμε παστό. Μου λείπει το μωρό μου, η λαμπάδα μου έσπασε και έχω πιεί μια μπύρα που με ζάλισε. Τουλάχιστον, είναι όλοι μου οι φίλοι εδώ και όλοι τους ήρεμοι, χαλαροί και γελαστοί, όπως τόσα πολλά χρόνια.

(to be continued...)

Καλό Πάσχα σε όλους!

Τετάρτη, Απριλίου 23, 2008

To πλήθος

Χθες το απόγευμα ανεβαίνοντας την Ερμού θυμήθηκα πως είναι να ξαναπερπατάς μέσα στο πλήθος και να μην αντιστέκεσαι στην ορμή του. Να είναι εκεί αλλά να μην το βλέπεις, να μην ακούς τα βήματα, το τρίξιμο από τις σακούλες και τα δέματα, τις πλανόδιες μελωδίες. Να διασχίζεις έναν πολύβουο δρόμο χωρίς ν’ ακούς τον παραμικρό θόρυβο.

Σουρούπωνε στην Ερμού και περπατούσα λες και τριγύριζα αγουροξυπνημένος στο σπίτι μου. Δεν είχα καμία ανάγκη να συγχρονίσω το βήμα μου με τον ρυθμό του πλήθους. Δεν με ένοιαζε, δεν μου έφτανε. Ήθελα μόνο να περπατήσω και να ονειρευτώ τις επόμενες μέρες. Τους επόμενους μήνες, ίσως και μερικές εικόνες από τα επόμενα χρόνια. Με την ευτυχή σκέψη πως το πλήθος του δρόμου δεν με κρατάει και δεν με βάζει στο παιχνίδι του. Είναι λίγες οι φορές που το έχουμε αυτό το αίσθημα: την ασφάλεια πως τίποτε κοινό δεν μας συνδέει με την πραγματικότητα.

Αργά το απόγευμα στη μέση της Ερμού. Με ελαφρύ βήμα και μια βεβαιότητα. Όχι για κάτι συγκεκριμένο αλλά μια ζεστή βεβαιότητα που ταίριαζε με το απόγευμα και τις όμορφες αυτές μέρες.


Yγ. Η φωτογραφία δεν έχει σχέση με το κείμενο αλλά έχει σχέση με το αίσθημα των τελευταίων εβδομάδων.

Υγ2 Το τραγούδι Distant Dreamer της Duffy έπαιζε στο ipod μου την ώρα που περπατούσα στην Ερμού. Δε νομίζω πως θα σταματήσει να παίζει σύντομα - κι αν το κατεβάσεις θα με θυμηθείς.

Πέμπτη, Απριλίου 17, 2008

Ποιά είσαι επιτέλους... Άννα Γούλα?

H νέα σαρωτική φωνή της επαρχίας! Η γυναίκα που στρίμωξε την ελληνική μουσική πραγματικότητα στις Συμπληγάδες του (λίγο πιο) μεταμοντέρνου. Η Άννα Γούλα είναι εδώ και είναι άρρωστη.

Το νέο όνομα στο νυχτερινό στερέωμα. Η εκρηκτική γόμωση που υπόσχεται ν' ανατινάξει το βαρόμετρο της διασκέδασης και να συγκλονίσει τα μεθυσμένα σας χαράματα. Η Άννα Γούλα είναι εδώ και τα πίνει όλα.


Άννα Γούλα: ο μύθος πίσω από τη γυναίκα. Η γυναίκα πίσω από το καλσόν. Το καλσόν πέρα απ' το σανσόν. Άννα Γούλα: η περήφανη ελληνίδα στις επάλξεις της μάχιμης δισκογραφίας φορώντας πάντα γαλάζιο & λευκό (σουτιέν).


Άννα Γούλα: ποτέ πριν το Κολοσσαίο δεν είχε τόσα "Ω" (το ένα και οφθαλμοφανές δηλαδή). Μην πιστέψεις πως δεν υπάρχει. Κάνε την κι εσύ φίλη σου αυτό το Πάσχα.

Τετάρτη, Απριλίου 16, 2008

Χωρίς μουσική

Σήμερα επειδή έχει ωραία φθινοπωρινή μέρα και βαριέμαι να κλειστούμε στην τάξη, θα σας πάω εκπαιδευτική εκδρομή στο θέατρο.
Υπάρχει ένα θέατρο στου Ψυρρή που λέγεται 'Θύρα Τέχνης'. Ενημερωτικά σου λέω πως όταν φτάσεις στην είσοδο μπορεί να τρομάξεις. Προσωπικά ήθελα να βάλω τα κλάμματα και ν' αρχίσω να τρέχω προς το θέταρο της Ντενίση. Αλλά η τέχνη, ως γνωστόν, την θέλει τη θυσία της. Μπαίνεις στην παλιά πολυκατοικία, κάνεις πως δεν κοιτάς γύρω σου και ανεβαίνεις στον πρώτο όροφο και κάθεσαι όπου βρεις. Ελπίζω να μην είσαι άτυχος και σε οδηγήσει στη θέση σου ο κύριος με το γκρι κουστούμι (γιατί οι πιθανότητες να σου δώσει μαξιλαράκι και να σε βάλει στο πάτωμα, αυξάνονται κατακόρυφα). Τη στιγμή που θα σχηματίζεις τον αριθμό μου στο κινητό για να με καταραστείς σε δίαιτα, θα σβήσουν τα φώτα.
Στα πρώτα 2 λεπτά της παράστασης - ίσως και λιγότερο- θα έχεις ξεχάσει την πολυκατοικία, τον κύριο με τα γκρι και το κοκοράκι στα μαλλιά, το στριμωξίδι και, κυρίως, οποιαδήποτε άλλη παράσταση έχεις δει εδώ και πολύ καιρό.
Πρόκειται για την ιστορία ενός μουσικού που αρνείται να γράψει τον ύμνο μιας φασιστικής κυβέρνησης και εξορίζεται σ' ένα φάρο. Ο μουσικός επικοινωνεί με τις αντιστασιακές φίλες του που τραγουδούν πλέον σε καμπαρέ, ερωτεύεται κι επιστρέφει.

Με πρωταγωνιστή, συν-σεναριογράφο και μουσικό τον Κώστα Γάκη, συμπρωταγωνίστριες και συν-σεναριογράφους την Ιωάννα Αγγελίδη, την Γεωργία Γεωργόνη και τη Μαρία-Δάφνη Καμμένου θα παρακολουθήσεις ένα μικρό μιούζικαλ που θα σε κάνει να θες να χορέψεις. Ένα υπέροχο πρωτότυπο κείμενο που βγάζει νόημα και δεν χάνει ποτέ τον στόχο του: το παιχνίδι ανάμεσα στη λογοκρισία και το ελεύθερο καλλιτεχνικό πνεύμα, τον έρωτα και την εξουσία του. Γεμάτο χιούμορ (αληθινό χιούμορ!), τραγούδι και χορό παρακολουθείς μιά θεατρική παράσταση με κινηματογραφική αφηγηματική. Και όλα αυτά σ' ένα σαλόνι. Είναι, κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη παράσταση για να καταλάβεις πως το θέατρο είναι μια μαγεία. Και αν ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος και οι ηθοποιοί είναι μάγοι και μάγκες, σε ταξιδεύουν χωρίς καν να σου ζητήσουν να δέσεις τη ζώνη ασφαλείας. Όταν έχεις κάτι να πεις, θα βρεις τον τρόπο και χωρίς πολλά μέσα. Μόνο με το ταλέντο σου. Και στη συγκεκριμένη παράσταση, το ταλέντο και η φρεσκάδα ξεχειλίζουν και σαρώνουν.
Να το δεις και σου υπόσχομαι μιά από τις ωραιότερες θεατρικές εμπειρίες της ζωής σου.

Τρίτη, Απριλίου 15, 2008

From Hell

Χθες κουβεντιάζαμε με την Πωλινίτσα για το χειρότερο επάγγελμα όλων των εποχών. Ποιά είναι δηλαδή η δουλειά εκείνη που σου εξασφαλίζει μουτζωμένη ζωή και (σχεδόν) μηδενικές πιθανότητες ανέλιξης. Το πόρισμα ήταν ομόφωνο: υπάλληλος σε τράπεζα. Όχι όμως ο κανονικός. Αυτός που σου τηλεφωνεί 08:02 το πρωί για να σου υπενθυμίσει πως σε 10 μέρες λήγει ο λογαριασμός της πιστωτικής και πρέπει να τον πληρώσεις αλλιώς μεγάλο κακό θα πέσει στο κεφάλι σου.
Αντικειμενικά είναι μια καλή δουλειά: φυσιολογικό ωράριο, σταθερός μισθός κλπ κλπ. Όμως πώς να ορθοποδήσεις στη ζωή σου αν, για παράδειγμα, τηλεφωνείς ημερησίως σε (μίνιμουμ) 100 ανθρώπους και οι 98 κλείσουν το τηλέφωνο καταριόντας εσένα και τη φαμίλια σου ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τον χαιρετισμό «άντε γαμήσου κι εσύ». Θα μου πεις κι αυτοί οι άνθρωποι τη δουλειά τους κάνουν. Μερικοί όμως (γυναίκες κυρίως) υπερβάλλουν λιγάκι στην εκτέλεση των καθηκόντων τους.

Πριν λίγες μέρες, ο φίλος μου ο Α. πλήρωσε μιά κάρτα. Η δόση ήταν 137 ευρώ και ο Α. κατέθεσε 130 ευρώ. Δύο μέρες μετά χτύπησε το τηλέχωνο και ήταν η κυρία από την τράπεζα.

«Υπάρχει ένα ανεξόφλητο υπόλοιπο»

«Μα προχτές πλήρωσα!»

«Ναι αλλά εκκρεμούν 7 ευρώ. Πότε θα τα πληρώσετε?»

«Ε, καλά θα τα πληρώσω στον επόμενο λογαριασμό»

«ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΚΥΡΙΕ Α. ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΗΞΙΠΡΟΘΕΣΜΟ ΤΟ ΠΟΣΟ»

«Σας παρακαλώ κυρία μου, μην φωνάζετε. Δεν χάλασε ο κόσμος για 7 ευρώ»

«ΤΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΚΥΡΙΕ Α. ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΑ ΟΦΕΙΛΕΤΕ ΣΤΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ΚΙΟΛΑΣ»

«Επειδή εσείς φωνάζετε κι εγώ χάνω το χιούμορ μου θα σας κλείσω το τηλέφωνο τώρα και τα 7 ευρώ θα πληρωθούν με τον επόμενο λογαριασμό»

«ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΤΟ ΤΗΛΈΦΩΝΟ. ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΛΕΙΣΕΤΕ? ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΝΑ ΚΛΕΙΝΕΤΕ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ»

«Σας παρακαλώ πολύ κυρία μου μην ουρλιάζετε. Δώστε μου σας παρακαλώ τα στοιχεία σας»

«ΤΙ ΤΑ ΘΕΛΕΤΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ Α.?»

«Θέλω να κάνω σύσταση στον προιστάμενο σας για την απαράδεκτη συμπεριφορά σας»

«ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑ... ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΤΕ ΝΑ ΜΕ ΑΠΕΙΛΕΙΤΕ? ΜΕ ΛΕΝΕ ΕΛΙΣΑΒΕΤΑ ΛΕΚΑΝΟΒΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΟΒΑΜΑΙ. ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛ...»

O Α. έκλεισε το τηλέφωνο αλλά η psychotic bitch from hell ξανακάλεσε άλλες τέσσερις φορές. Φυσικά κανείς δεν της απάντησε. Φαντάσου τώρα να είσαι σε τρυφερό τετ α τετ και να σε πάρει τηλέφωνο σε φουλ Hysteria-Def-Leppard mode η κύρια Λεκάνοβα. Η αλήθεια όμως είναι πως ήταν άτυχη γιατί είχε βάλει τις φωνές στον λάθος άνθρωπος με τους λάθος φίλους.

Δυό μέρες μετά της τηλεφώνησα στο νούμερο που βρήκαμε πίσω από την πιστωτική και ζητήσαμε την κυρία Λεκάνοβα.

«Καλησπέρα μπορώ να μιλήσω με την κυρία Λεκάνοβα?»

«Η ίδια»

«Σας τηλεφωνώ από την τράπεζα τάδε σχετικά με το δάνειο σας»

«Λάθος κάνετε, δεν έχω δάνειο στην τράπεζα σας»

«Έχετε ένα επισκευαστικό δάνειο 55.000 ευρώ που εκκρεμούν δόσεις 4 μηνών»

«Σας είπα κάνετε λάθος»

«Μπορούμε να κάνουμε μια επαλήθευση στοιχείων γιατί είναι πιθανό να έχουμε κάνει λάθος?»

«Πατρώνυμο τάδε. Διέυθυνση τάδε. Τηλέφωνο τάδε»

«Τα στοιχεία συμπίπτουν. Μας χρωστάτε 55.000 ευρώ συν 1.800 ευρώ οι τόκοι υπερημερίας»

«ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΔΑΝΕΙΟ»

«Ίσως ο άντρας σας, τα παιδιά σας, καμιά ξαδέλφη ίσως το έβγαλε στο όνομα σας?»

«ΕΙΣΤΕ ΤΡΕΛΛΟΣ? ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΑΝΕΙΟ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΑΝΕΙΟ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΑΝΕΙΟ.»

«Σας παρακαλώ κυρία μου μην ουρλιάζετε σαν την Tyra Banks στο Americas next top model»

«ΤΙ??»

«Τυρί! Τι θα γίνει με το δάνειο σας? Θα το πληρώσετε ή θα σας βγάλουμε σε πλειστηριασμό το νεροχύτη?»

«ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΑΝΕΙΟ. ΚΟΥΦΟΣ ΕΙΣΤΕ?»

«Πολύ καλά κυρία μου. Θα ενημερώσω το νομικό τμήμα. Μόνο μιά συμβουλή: μην βιαστείτε να γυρίσετε σπίτι σας απόψε γιατί θα πέσετε πάνω σε μετακόμιση. Την καλημέρα μου».

Είμαι βέβαιος πως η κυρία Λεκάνοβα δεν κατάλαβε γιατί της έγινε αυτή η φάρσα. Και είμαι ακόμα πιο βέβαιος πως θα συνεχίσει να καλεί στα σπίτια όσων αμέλησαν να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους πάντα τις πιο ακατάλληλες ώρες και πάντα με τον πιο αυθάδη κι επίμονο τρόπο. Γι’ αυτό να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου στην ώρα τους. Ή να μην σηκώνεις κλήσεις με απόκρυψη!

Παρασκευή, Απριλίου 11, 2008

Η κυρία που την βαραίνει το μαλλί της και η φιναλίστ του Baby Dance with a paedophile


Η μεγάλη απορία που μου δημιουργήθηκε χτες και κόλλησα επί 10 λεπτά στη μπουγάδα του περιπτέρου, ήταν η εξής: γιατί σε μερικές φωτογραφήσεις αντί να γράφουν "... ο τάδε έτσι όπως δεν το έχετε ξαναδεί" δεν γράφουν "...ο τάδε έτσι όπως δεν θα θέλατε ποτέ να τον δείτε"?
Κοιτάζω αυτό το εξώφυλλο (που μόλις με πληροφόρησε ο φίλος μου ο Dipsy, που κρατείται στις φυλακές της Sona στον Παναμά, πως είναι frontrunner στα Paedophilic Awards 2008) και δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω: αν το πω 'σέξυ', το επόμενο βήμα είναι να φορέσω καπαρντίνα και να κάνω στέκι μου τον παιδικό σταθμό "Μary Poppins" (άσε που νομίζω πως στο φώτοσοπ ξέχασαν να βάλουν στη θέση της την μιά ρόγα της Βάνας). Αν το πω καλόγουστο, θα μου κάνουν μήνυση και τα δύο εθνικά μπούτια. Ο μόνος χαρακτηρισμός που μου έρχεται είναι "creepy"! Κάποιος είχε την ιδέα της φωτογράφησης. Κάποιος άλλος είπε "Μμμμ, και γαμώ! Let's do it!". Kάποιος πόζαρε, κάποιος φωτοσάπισε και κάποιος ενέκρινε το εξώφυλλο. Αυτός που έλειπε από την ομάδα ήταν εκείνος που θα έπρεπε να έχει καλέσει την αστυνομία!
Kαι απορώ: ένας fucking εισαγγελέας δεν υπάρχει σ' αυτή τη χώρα? Να πάρει μια ωραία μέρα την κλούβα του και ν' αρχίσει να μαζεύει κόσμο με το φαράσι? Τσίπα, ως γνωστόν, δεν υπάρχει. Γιατί λοιπόν οι αστυνομικοί των Εξαρχείων, αφού κάθονται που κάθονται όλη μέρα αγκαλιά με τη μάνικα περιμένοντας να τους μπουρλοτιάσουν, δεν πάνε να κάνουν και καμιά δουλειά μπας και δούμε άσπρη μέρα?

Πέμπτη, Απριλίου 10, 2008

Μαγική εικόνα 2

To ωραιότατο αυτό κεφάλι που είδατε στο προηγούμενο ποστ - και οφείλω να ομολογήσω πως κάποιοι από εσάς πλησίασαν πολύ - είναι ένα καρπούζι. Το καρπούζι αυτό κοσμούσε τον πρωινό μπουφέ του κρουαζιερόπλοιου "Monarch ... κάτι" που εκτελούσε το τριήμερο δρομολόγιο Σαντορίνη - Μύκονο -Κουσάντασι - Πάτμο- Ρόδο - Ηράκλειο (όχι με αυτήν ακριβώς τη σειρά). Το όνομα του (ινδού) σεφ που είχε την κουλεμανσόν έμπνευση να μοστράρει πρωί πρωί το κεφάλι ενός mountain Troll, δεν ξέρω ποιό είναι. Ξέρω όμως πως η έμπνευση του δεν σταμάτησε εκεί. Ο μπουφές είχε επίσης μελιτζάνες με πιγκουίνι


και αυτό το πανέμορφο γκαρπούζι που μοιάζει με δηλητηριώδη βάτραχο των Γκαλαπάγκος (με αιμοροϊδες).


Συμπέρασμα: οι Χρυσοί Σκούφοι δεν τιμούν τα μεγάλα ταλέντα!

Τετάρτη, Απριλίου 09, 2008

Τρίτη, Απριλίου 08, 2008

Η ευτυχία (δεν) είναι στιγμές

Την Κυριακή το μεσημέρι έζησα κάτι που την ώρα που συνέβαινε ήξερα πως θα θυμάμαι αυτό το κάτι, αυτή τη στιγμή σε όλη μου τη ζωή: ήμασταν αγκαλιά στο κρεββάτι για το μεσημεριανό nap κι έτσι όπως έκλειναν τα μάτια μου, με πλημμύρισε ένα αίσθημα απόλυτης ευτυχίας. Μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου είδα για λίγο τη ζωή μου: την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τον άνθρωπο που με κάνει να μην θέλω κανέναν άλλον, τον σκύλο μου, τη δουλειά μου, τις εικόνες, τις μελωδίες που αγαπώ, τα μικροπράγματα που με γεμίζουν χρώμα και χαρά. Όλα μαζί σ' ένα κουβάρι μπερδεμένο αλλά μαζί και τόσο ξεκάθαρα και τέλεια σφιχτό. Ένιωσα πως τα έχω όλα. Δεν με νοιάζουν τα περισσότερα γιατί η ευτυχία δεν είναι φιλοδοξία.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα θυμάμαι ακόμα και όταν θα βουλιάζω στον πάτο του ωκεανού, είχα όλα όσα μπορούν να με κάνουν ευτυχή. Και σκέφτηκα πως τα είχα όλα από πάντα. Ίσως όχι όλα μαζί αλλά συχνά πολλά από αυτά. Και σκέφτηκα πως η ευτυχία δεν είναι σκόρπιες στιγμές: είναι όλη η ζωή με φευγαλέες στιγμές πόνου, λύπης, μοναξιάς, ίσως και, αφόρητης οδύνης. Η ευτυχία τελικά δεν είναι αγώνας, είναι απλά η μετάφραση όσων έχεις. Μπορεί να είναι ύβρις το να λες πως τα έχεις όλα στη ζωή γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν σχεδόν τίποτε απ΄ όσα κρατάς εσύ σφιχτά. Για τον ίδιο ακριβώς όμως λόγο είναι ύβρις να μην εκτιμάς αυτά που σε περιτριγυρίζουν και σε αγκαλιάζουν με τόση στοργή σε όλη σου τη ζωή.
Η ευτυχία είναι στιγμές: αυτό, κατά τη γνώμη μου, το πιστεύουν μόνο όσοι ξυπνούν το πρωί και δεν ανοίγουν τα παράθυρα να μπει φως και καθαρός αέρας.
Nα λες 'ευχαριστώ' είναι η ευτυχία. Και αν ξέρεις να το λες, δεν το κάνεις μόνο για μερικές στιγμές.

* Αυτό το ποστ γράφτηκε με αφορμή την ερώτηση της Disco-Lata για τις "Στιγμές της ευτυχίας"