Σ' εσένα μιλάω...Ε.Τ.

Προχτές, η έγκυρη Espresso δημοσίευσε (άλλη) μία καταγγελτική επιστολή του Αλέξανδρου Ανδρικόπουλου, του 14χρονου μαθητή Γυμνασίου που πέρυσι είχε στείλει στα ΜΜΕ το –επίσης- καταγγελτικό γράμμα με τίτλο «Σε σας μιλάω, γονείς» ορμώμενος από την εξαφάνιση του μικρού Άλεξ στη Βέροια.

Η χθεσινή επιστολή είχε τίτλο «Σε σένα μιλάω, Άνθιμε» και απευθυνόταν στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και όλα τα σουρεαλιστικά που έλεγε τις προάλλες για το σύμφωνο συμβίωσης και τα ζευγάρια που παντρεύονται με πολιτικό γάμο.

Το μόνο συμπέρασμα που έβγαλα διαβάζοντας το γράμμα του μικρού παιδιού είναι πως κάποιος κάνει μια πολύ κακόγουστη φάρσα χρησιμοποιώντας το όνομα ενός μαθητή. Μου φαίνεται αδιανόητο πως ένα παιδί της Β’ Γυμνασίου κάθε τρεις και λίγο πιάνει το laptop του και στέλνει γράμματα από εδώ κι από εκεί γράφοντας φράσεις του τύπου «...πίσω μου σ’ εχω σατάνα/ βγήκα από το σχολείο ενθουσιασμένος που ξόρκισα το κακό/ Μεγάλε, σε πάω πολύ». Αν μου έλεγες πως όλα αυτά τα έγραψε η Βάσια Παναγοπούλου αναπαράγοντας τον ρόλο της θεούσας από το ‘Όταν οι ρόδες χορεύουν’ θα σε πίστευα. Αλλά ένα παιδί που φωτογραφίζεται με το στυλό του, μιλάει σαν understudy κατηχητικής παρωδίας και θέλει να σώσει τον κόσμο από τα μοχθηρά σχέδια του εξαποδώ, γιατί? Kάποιος παίζει με τη νοημοσύνη μας και μας θεωρεί παντελώς ηλίθιους. Γιατί, οκ, εγώ είμαι μειωμένης αντίληψης αλλά γίνεται όλοι όσοι διαβάσαμε το άρθρο να είμαστε εξίσου ανόητοι και κρετίνοι?

Και μην μου πεις πως είναι η κραυγή των νέων γιατί ξέρω πολλά 14χρονα και 15χρονα που έχουν συνείδηση, ηθική, αντίληψη και πλούσιο λεξιλόγιο αλλά δεν μιλάνε – και κυρίως δεν σκέφτονται – σαν λοβοτομημένοι πάστορες.

Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί οι γονείς δεν κάνουν δώρο στο παιδάκι τους μιά μπάλα να λιώσει τα παπούτσια του? Δεν καταλαβαίνω γιατί οι καθηγητές αυτού του παιδιού δεν τον σπρώχνουν στο διάλειμμα να βγεί στο προαύλιο να μιλήσει με τα κοριτσάκια και τα αγοράκια της ηλικίας του?

Υπάρχει κάποιος λόγος που το παιδάκι αυτό γράφει και απευθύνεται προς πάσα κατεύθυνση? ΟΚ, την πρώτη φορά ήταν χαριτωμένο. Disturbing για έναν δεκατριάχρονο αλλά χαριτωμένο και, σ’ ένα βαθμό, συγκινητικό. Αλλά πλέον έχει χαθεί το ‘χαριτωμένο’ κι έμεινε μόνο το ‘disturbing’.

Εγώ, βέβαια, ελπίζω ακόμα πως αυτό το παιδάκι δεν έχει γράψει τίποτε απ’ όλα αυτά και απλώς έχει μπει το όνομα του για να δοθεί ένας δραματικότερος τόνος στο κείμενο ή να φανεί εντονότερα ο κοινωνικός προβληματισμός που πλέον αγγίζει κάθε γενιά. Προσωπικά, μου φάνηκε γελοίο και στο δικό μου μυαλό έφερε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Θέλω να φαντάζομαι πως ο μικρός Αλέξανδρος δεν έγραψε ούτε μία λέξη και απλώς συναίνεσαι σε κάτι που δεν πολυκατάλαβε.

Εκεί, βέβαια, που σταματάει η δική μου φαντασία, αρχίζει ο Ε.Τ.

Εδώ το δημοσίευμα της εφημερίδας.