Πάσχα στο Sanatorium Palace

Tη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί, αποχαιρέτησα με βαριά καρδιά το μωρό, του στούμπηξα και μια σκελίδα σκόρδο κρυφά στο βρακί για να μην τον πιάνει το κακό το μάτι και πήρα το δρόμο για το Γαλαξείδι.
Στις 09:30 ξεκινήσα με τη Μπουλού βυθισμένη στην αφρικανική σκόνη και την αδελφή στο πίσω κάθισμα. Κατά τις 09:50 ένιωσα μια εσωτερική κατολίσθηση και τις κάλτσες μου να γλιστράνε στα αφράτα ποδαράκια μου. Αυτό το τελευταίο είναι η οριστική ειδοποίηση του χυμώδους μου κορμιού πως πρέπει να βρω αμέσως στρώμα να σωριαστώ. Να έχω τη χαϊμάρα μου, να έχω την κίνηση, να έχω και την αδελφή μου που μου διάβαζε όλο το cosmopolitan λες και θα το έδινα πανελλήνιες. Κάποια στιγμή κι εγώ μπερδεύτηκα κι αντί να βάλω πρώτη (στην κίνηση της εθνικής οδού) βούλωσα κι έβαλα όπισθεν. Ευτυχώς, χωρίς ζημιές – δεν ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά! Περίπου μιάμιση ώρα μετά και αφού είχα ακούσει όλα τα cds με pan pipes που η εγκληματική αδελφή μου ξέθαψε μέσα από μια κασετίνα με 250 cds φτάσαμε στον Σείριο. Έφαγα έναν λουκουμά, ήπια κι έναν καφέ με γεύση ‘φαρμάκι-της-ζωής’ και συνεχίσαμε.
Τη διαδρομή των 2 ωρών την κάναμε περίπου 5. Κάποια στιγμή νόμιζα πως θα έβλεπα την πινακίδα που γράφει «Προς κέντρο της Γης: βάλτε μαγιό!». Ο δρόμος πήγαινε και πήγαινε λες και είχαμε πέσει στη μαύρη τρύπα του χρόνου και του ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Μετρούσα χιλιόμετρα ένα προς ένα, σεντιμέτρ προς σεντιμετρ. Ήταν τέτοια η απελπισία μου που παραλίγο να νοικιάσω δωμάτιο στην Ιτέα και να πέσω για ύπνο.
Μετά από το μεγαλύτερο και εφιαλτικότερο ταξίδι που έχει κάνει άνθρωπος μετά τον καπετάνιο του Τιτανικού, φτάσαμε στο σπίτι. Or so we thought.
Το όμορφο ζεστό σπιτάκι μας είχα μετατραπεί σε λουξ σανατόριο. Η μαμά ένα βήμα πριν τραγουδήσει το ‘You must love me’, ο μπαμπάς κίτρινος σαν τη φάβα, εγώ ζόμπι νηστήσιμο και η αδελφή πρησμένη σαν τον Έλτον Τζων γιατί τελικά στο ταξίδι δεν ροχάλιζε αλλά βαριανάσαινε από κρυολόγημα. Από το απέναντι σπίτι και σε απόσταση ασφαλείας, μας χαιρετούσαν από το τζάμι ο Λέννυ και η γιαγιά που, ως γνωστόν, έχουν την κράση της Ευαγγελίας Δερμετζόγλου.
Τα Ευαγγέλια τα είδα από την τηλεόραση και περάσαμε το υπόλοιπο βράδυ ανταλλάσσοντας σιρόπια, βιταμίνες και αντιπυρετικά.



Την Μεγάλη Παρσκεύη τα πράγματα δεν ήταν και σημαντικά καλύτερα. Μπαμπάς- μαμά, ξεροί και η αδελφή με ξερόβηχα circa Maggie Gaultier. Εγώ ήμουν κάπως καλύτερα αλλά όχι περίφημα. Επειδή όμως ζούμε για ένα κούτελο και δεν ήθελα και πάλι να με φωνάζουν χλεμπονιάρη που αρρωσταίνει σε κάθε γιορτή κι επέτειο, ανασκουμπώθηκα, στριμώχτηκα σ’ ένα μπλέηζερ που με θυμόταν 18 κιλά πιο αδύνατο κι εμφανίστηκα ανανεωμένος και πιο πασχαλινός από ποτέ στην Αποκαθήλωση. Και για να σου βουλώσω και το στόμα πικρόχολε φίδε μου, συνέχισα ακάθεκτος τη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας νηστεύοντας ακόμα και το λάδι. Όπως ήταν βέβαια φυσικό, στο δρόμο αντί για περαστικούς έβλεπα πατατάκια με ρίγανη, κεφτέδες, γαλακτομπούρεκα και δυο κινεζάκια που έβραζαν νούντλς σ' ένα αυτοσχέδιο κατσαρολάκι στην άκρη του μώλου. Οκ, αυτό το τελευταίο δεν το επινόησε η πείνα μου αλλά το είδα στην πραγματικότητα.
Με δέκατα πυρετού αλλά ηθικό ακμαιότατο κίνησα για την περιφορά του Επιταφίου. Η οποία περιφορά κράτησε οριακά λιγότερο από το ταξίδι μου στη μικρή, πλην τίμια, κωμόπολη. Περπατούσαμε, περπατούσαμε και η Γη της Eπαγγελίας άφαντη. Να φυσά δαιμονισμένα και να μην μπορώ να ακούσω και τί στη Χάλι Μπέρυ κουβέντιαζαν οι πισινοί μου. Και παντού, ΠΑΝΤΟΥ καρότσια και μωρά! Μικρά, μεγάλα, μεσαία, κοιμισμένα, δαιμονισμένα, μωρά Chuky, μωρά ΕΜΟ διάλεξε και πάρε. Είμαι βέβαιος πως για όλοι οι φρέσκοι γονείς ήταν το κοινό του ΑΝΤ1 που είδε κι απόειδε από το φετινό πρόγραμμα, έκλεισε την τιβι και βάλθηκαν να πατάξουν την υπογεννητικότητα. Όπου κι αν σκόνταφτες, σε μπιμπερό έπεφτες. υπήρχε βέβαια κι ένα πολύ ωραίο μπουλντόγκ αλλά δεν κατάλαβα τί γύρευε στην περιφορά.



Σήμερα, Μεγάλο Σάββατο, το πρωί, έβαλα χρυσό δοντάκι και το Μποτίνι μου είπε να μην το πολυδείχνω γιατί θα μου το πάρει ο γύφτος! Στη λειτουργία παρέστη και ο μητροπολίτης Αμφίσσης ο οποίος μιλούσε, μιλούσε και κάποια στιγμή βαρέθηκε και σταμάτησε. Εκεί που έλεγε δηλαδή κάτι για την ιερά σινδόνη λέει "...και ο Ιησούς Χριστός, ο Αρχιερεύς...εεε...εεε...θα μας βοηθήσει. Αμήν". Στην ουρά ήταν και μια κυρία που είπε σ' έναν γνωστό μου που περιμένει παιδί τον Ιούλιο: "Αααα, καρκινάκι!! Εγώ έχω τέσσερις στο σπίτι". "Γιατί δεν το κλείνετε το σπίτι ν' ανοίξετε καβουροσαλάτα?" της είπα νομίζοντας πως τα χείλη μου δεν επικοινωνούν με το ελάχιστο μυαλό μου. Η κυρία με κοίταξε σα να ήμουν τσίχλα στο τακούνι της και προχώρησε για να μεταλάβει.
Τώρα είναι απόγευμα. Καθάρισα το αρνί, το έκανα μπάνιο και το αλατοπιπέρωσα. Έχω βέβαια μιά επιφύλαξη πως το παραέκανα και θα το φάμε παστό. Μου λείπει το μωρό μου, η λαμπάδα μου έσπασε και έχω πιεί μια μπύρα που με ζάλισε. Τουλάχιστον, είναι όλοι μου οι φίλοι εδώ και όλοι τους ήρεμοι, χαλαροί και γελαστοί, όπως τόσα πολλά χρόνια.

(to be continued...)

Καλό Πάσχα σε όλους!