Η ευτυχία (δεν) είναι στιγμές

Την Κυριακή το μεσημέρι έζησα κάτι που την ώρα που συνέβαινε ήξερα πως θα θυμάμαι αυτό το κάτι, αυτή τη στιγμή σε όλη μου τη ζωή: ήμασταν αγκαλιά στο κρεββάτι για το μεσημεριανό nap κι έτσι όπως έκλειναν τα μάτια μου, με πλημμύρισε ένα αίσθημα απόλυτης ευτυχίας. Μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου είδα για λίγο τη ζωή μου: την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τον άνθρωπο που με κάνει να μην θέλω κανέναν άλλον, τον σκύλο μου, τη δουλειά μου, τις εικόνες, τις μελωδίες που αγαπώ, τα μικροπράγματα που με γεμίζουν χρώμα και χαρά. Όλα μαζί σ' ένα κουβάρι μπερδεμένο αλλά μαζί και τόσο ξεκάθαρα και τέλεια σφιχτό. Ένιωσα πως τα έχω όλα. Δεν με νοιάζουν τα περισσότερα γιατί η ευτυχία δεν είναι φιλοδοξία.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα θυμάμαι ακόμα και όταν θα βουλιάζω στον πάτο του ωκεανού, είχα όλα όσα μπορούν να με κάνουν ευτυχή. Και σκέφτηκα πως τα είχα όλα από πάντα. Ίσως όχι όλα μαζί αλλά συχνά πολλά από αυτά. Και σκέφτηκα πως η ευτυχία δεν είναι σκόρπιες στιγμές: είναι όλη η ζωή με φευγαλέες στιγμές πόνου, λύπης, μοναξιάς, ίσως και, αφόρητης οδύνης. Η ευτυχία τελικά δεν είναι αγώνας, είναι απλά η μετάφραση όσων έχεις. Μπορεί να είναι ύβρις το να λες πως τα έχεις όλα στη ζωή γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν σχεδόν τίποτε απ΄ όσα κρατάς εσύ σφιχτά. Για τον ίδιο ακριβώς όμως λόγο είναι ύβρις να μην εκτιμάς αυτά που σε περιτριγυρίζουν και σε αγκαλιάζουν με τόση στοργή σε όλη σου τη ζωή.
Η ευτυχία είναι στιγμές: αυτό, κατά τη γνώμη μου, το πιστεύουν μόνο όσοι ξυπνούν το πρωί και δεν ανοίγουν τα παράθυρα να μπει φως και καθαρός αέρας.
Nα λες 'ευχαριστώ' είναι η ευτυχία. Και αν ξέρεις να το λες, δεν το κάνεις μόνο για μερικές στιγμές.

* Αυτό το ποστ γράφτηκε με αφορμή την ερώτηση της Disco-Lata για τις "Στιγμές της ευτυχίας"