To πλήθος

Χθες το απόγευμα ανεβαίνοντας την Ερμού θυμήθηκα πως είναι να ξαναπερπατάς μέσα στο πλήθος και να μην αντιστέκεσαι στην ορμή του. Να είναι εκεί αλλά να μην το βλέπεις, να μην ακούς τα βήματα, το τρίξιμο από τις σακούλες και τα δέματα, τις πλανόδιες μελωδίες. Να διασχίζεις έναν πολύβουο δρόμο χωρίς ν’ ακούς τον παραμικρό θόρυβο.

Σουρούπωνε στην Ερμού και περπατούσα λες και τριγύριζα αγουροξυπνημένος στο σπίτι μου. Δεν είχα καμία ανάγκη να συγχρονίσω το βήμα μου με τον ρυθμό του πλήθους. Δεν με ένοιαζε, δεν μου έφτανε. Ήθελα μόνο να περπατήσω και να ονειρευτώ τις επόμενες μέρες. Τους επόμενους μήνες, ίσως και μερικές εικόνες από τα επόμενα χρόνια. Με την ευτυχή σκέψη πως το πλήθος του δρόμου δεν με κρατάει και δεν με βάζει στο παιχνίδι του. Είναι λίγες οι φορές που το έχουμε αυτό το αίσθημα: την ασφάλεια πως τίποτε κοινό δεν μας συνδέει με την πραγματικότητα.

Αργά το απόγευμα στη μέση της Ερμού. Με ελαφρύ βήμα και μια βεβαιότητα. Όχι για κάτι συγκεκριμένο αλλά μια ζεστή βεβαιότητα που ταίριαζε με το απόγευμα και τις όμορφες αυτές μέρες.

Yγ. Η φωτογραφία δεν έχει σχέση με το κείμενο αλλά έχει σχέση με το αίσθημα των τελευταίων εβδομάδων.

Υγ2 Το τραγούδι Distant Dreamer της Duffy έπαιζε στο ipod μου την ώρα που περπατούσα στην Ερμού. Δε νομίζω πως θα σταματήσει να παίζει σύντομα - κι αν το κατεβάσεις θα με θυμηθείς.