Τρίτη, Ιανουαρίου 31, 2006

Navy Puppy


Όταν ζούσαμε με το Θου είχαμε δυο σκυλιά, τον Τσέρτο και τη Λώρα. Δυο αδέλφια Ροτβάιλερ. Τα πήραμε 2 μηνών και τα μεγαλώσαμε με πολύ αγάπη. Μόνοι μας τα εκπαιδεύσαμε, μόνοι μας τα μάθαμε να είναι φαγανά, γλυκά και αξιολάτρευτα.
Έμεναν μαζί στο ίδιο κλουβί (το είχε φτιάξει ο Θού και ήταν ένα τεράστιο κλουβί που χωριζόταν στα δυο με πόρτα για τις μέρες που θα ήταν 'αδιάθετη' η μικρή). Παρ' όλο όμως που προσέχαμε πάντα τις ημερομηνίες για να ξέρουμε πότε θα τα χωρίσουμε, μια φορά δεν υπολογίσαμε σωστά τις μέρες και, όταν γυρίσαμε σπίτι ένα βράδυ, τα βρήκαμε Kabalah. Λένε πως όσες φορές δυο σκυλιά κάνουν σεξ, τόσα κουτάβια θα γεννήσει το θηλυκό. Όπως αποδείχτηκε δυο μήνες μετά, ο Τσέρτος και η Λώρα μέχρι να τους ανακαλύψουμε είχαν ήδη κάνει 8 φορές σεξ.
Νοέμβρης ήταν, ξημέρωμα Δευτέρας που με ξύπνησε ο Θου. "Γεννάει η σκύλα". "Α! τη σκύλα" σκέφτηκα και βγήκα να δω. Η Λωρίτσα ήσυχη στο σπιτάκι της είχε ήδη βγάλει το πρώτο μωρό. Γεννούσε μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Οκτώ μωρά.
Ο Θού πήγε στη δουλειά το πρωί κι εγώ τηλεφώνησα στον τμηματάρχη μου (υπηρετούσα τότε ... στο ναυτικό μη νομίζετε, στη Σάλα-Μίνα) και ειδοποίησα πως δεν θα πήγαινα γιατί γεννούσε η σκύλα μου. "Καλή λευτεριά!" μου είπαν και μου έδωσαν την ευχή να της βγουν μ' έναν πόνο.
Η Λώρα όμως δεν τα πλησίασε τα μωρά της. Ούτε να τα πλησιάσει. Ο γιατρός είπε να τα ταίζουμε με σύρηγγα ή μπιμπερό κάθε 4 ώρες και να τα κρατάμε ζεστά. Τα βάλαμε μπροστά από μια σόμπα και τα κανακεύαμε.
Την άλλη μέρα όμως ο Θου έπρεπε οπωσδήποτε να πάει στη δουλειά του κι εγώ στο στρατόπεδο. Ποιός θα φύλαγε 8 νεογέννητα;
Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πόσο εύκολα πείστηκε ο Θου! Έβαλα σε ένα σακ βουαγιάζ μια σόμπα, γκαζάκι, μπιμπερό και γάλα σε σκόνη. Σε ένα άλλο σακ βουαγιάζ που κρατούσα στα χέρια φόρτωσα τα μωρά!
Αποφάσισα να μείνω 2 μέρες 'μέσα' για να μην τα πηγαινοφέρνω μιας και ο Θου δεν μπορούσε να τα κρατήσει. Στην πύλη δεν με έψαξε κανείς -λόγω παλαιότητας! μπουχαχαχα! Τα άφησα σε ένα καμαράκι που είχε η καντίνα του Διοικητηρίου. Σε ένα χαμηλό χαρτόκουτο στρωμένο με την Athens Voice (ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που εκτίμησα αυτή τη 'φημερίδα) και κάθε 4 ώρες τα τάιζα και τους άλλαζα φύλλα. Από το απόγευμα τα έφερνα στο γραφείο που κοιμόμουν για να τα έχω κοντά. Το πρωί τα ξαναπήγαινα στη καντίνα. Εννοείται πως η παρουσία τους δεν πέρασε απαρατήρητη. Ευτυχώς όμως που όλοι (οι ανώτεροι δηλαδή, βαθμούς δεν ξέρω και δεν κατάφερα να μάθω ποτέ γι' αυτό μη με ρωτάτε!) έβρισκαν το περιστατικό περισσότερο χαριτωμένο παρά κολάσιμο! Τα είχα κάνει και βόλτα μέχρι την Ασφάλεια (όπου εμείς και η σόμπα με τα μπιμπερά) αλλά δεν ξέρω αν τους άρεσε γιατί τα ματάκια τους τα άνοιξαν 2 εβδομάδες μετά.
Δυστυχώς, τα 7 από τα 8 πέθαναν λίγο καιρό αργότερα. Ο γιατρός είπε πως έπαθαν εντερικά γιατί όταν τελείωσε το πρώτο κουτί με τη σκόνη γάλατος, πήραμε μια άλλη μάρκα χωρίς να ξέρουμε πως είχε σημασία. Μια άλλη κτηνίατρος είπε πως τα σκυλιά αυτά θα πέθαιναν ούτως ή άλλως γι 'αυτό και δεν τα πλησίασε η μάνα τους. Ο Θου μου θύμωσε πάρα πολύ γιατί
ήθελε να τα πηγαίναμε σε μια βοηθό του κτηνίατρου που θα τα φρόντιζε μέχρι να μεγάλωναν. Η κυρία ήταν αποδεδειγμένα αδιάφορη και ήμουν βέβαιος πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα ταίζει τις ώρες που χρειαζόταν οπότε επέμεινα να τα κρατήσουμε. Μέχρι σήμερα δεν ξέρω αν έκανα το σωστό.
Αυτή πάντως είναι η μοναδική ανάμνηση από τη θητεία μου. Όλο το βράδυ χτες, μετά την κουβέντα που είχα με τον Μάκη έσπαγα το κεφάλι μου μήπως και θυμηθώ και τίποτε άλλο. Μάταια.
Ευτυχώς.

Κυριακή, Ιανουαρίου 29, 2006

Παράπονο

"When you knew that it was over, you were suddenly aware..."

Round
Like a circle in a spiral
Like a wheel within a wheel
Never ending or beginning
On an ever-spinning reel
Like a snowball down a mountain
Or a carnival balloon
Like a carousel that’s turning
Running rings around the moon
Like a clock whose hands are sweeping
Past the minutes of it’s face
And the world is like an apple
Whirling silently in space
Like the circles that you find
In the windmills of your mind

Like a tunnel that you follow
To a tunnel of it’s own
Down a hollow to a cavern
Where the sun has never shone
Like a door that keeps revolving
In a half-forgotten dream
Or the ripples from a pebble
Someone tosses in a stream
Like a clock whose hands are sweeping
Past the minutes of it’s face
And the world is like an apple
Whirling silently in space
Like the circles that you find
In the windmills of your mind

Keys that jingle in your pocket
Words that jangle in your head
Why did summer go so quickly?
Was it something that you said?
Lovers walk along a shore
And leave their footprints in the sand
Is the sound of distant drumming
Just the fingers of your hand?
Pictures hanging in a hallway
And the fragment of a song
Half-remembered names and faces
But to whom do they belong?
When you knew that it was over
You were suddenly aware
That the autumn leaves were turning
To the colour of her hair
Like a circle in a spiral
Like a wheel within a wheel
Never ending or beginning
On an ever-spinning reel
As the images unwind
Like the circles that you find
In the windmills of your mind

Παρασκευή, Ιανουαρίου 27, 2006

Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος Β: Father & Son

ΣΚΗΝΗ
ΠΛΑΝΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ/ΝΥΧΤΑ
ΣΕ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ ΜΠΑΡ /ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ


( Δυο άντρες πίνουν χαλαροί το ποτό τους στη ταράτσα ενός ήσυχου καλοκαιρινού μπαρ με θέα τη θάλασσα. Ο Λου, ο Νου και οι φωνές στο κεφάλι του Νου. Ο Νου, 28 χρονών, γελαστός, ευδιάθετος, με βερμούδα και Τ-Shirt πίνει μια μπύρα. Ο Λου, 31, όμορφος με λίγο πιο αδρά χαρακτηριστικά, πιο σοβαρός, με κοστούμι, πίνει ουίσκι. Γνωρίστηκαν πριν μια ώρα και μετά τις αναγνωριστικές ερωτήσεις μιλάνε για πιο προσωπικά θέματα. Το αμοιβαίο ενδιαφέρον είναι φανερό).

- Μου αρέσεις, Νου. (Ο Νου χαμογελάει με τρόπο που δηλώνει "κι εσύ μου αρέσεις")
Σιωπή δευτερολέπτων. Αγναντεύουν και οι δυο τη θάλασσα.
Το Σάββατο θα πάμε με τον Λάκη στη Χιλιαδού. Κατασκηνώνουμε εκεί και περνάμε το Σαββατοκύριακο γυμνοί. Θες να έρθεις μαζί μας;

- Ο Λάκης είναι...;
- Ο γιός μου.
- (WHAT?)
- Να αυτός εδώ είναι (ο Λου δείχνει στο κινητό του τη φωτογραφία ενός υπερβολικά χοντρού αγοριού)

- Αυτός είναι ο γιος σου;
- Ναι ο Λάκης μου! Είναι 11 χρονών.
- Φαίνεται... μοναδικός! (Κι εγώ έτσι νομίζω: δύσκολα βρίσκεις σήμερα έναν 11χρονο που να μοιάζει τόσο λίγο με αγόρι και τόσο πολύ με 'πποπόταμο.)
- Είναι μοναδικός.
- Εσύ όμως είσαι πολύ νέος για να έχεις 11χρονο γιο.
- Τον έκανα πολύ μικρός. Γι αυτό και τον έχω μεγαλώσει σαν να είναι ο μικρός μου αδερφός. Ο Λάκης ξέρει τα πάντα για τις ερωτικές μου προτιμήσεις και το έχει αποδεχτεί πλήρως.
- (Correction: Είσαι πολύ νέος για να έχεις 11χρονο γιο που για bedtime story να διαβάζει το "Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο"της Χειλουδάκη.)

-Σε σόκαρα;
- Μπααα! Έχω ακούσει και χειρότερα.
- Δηλαδή;
- Mια φίλη μου, αρίστης οικογενείας την είχαν απαγάγει η εξωγήινοι μέρα μεσημέρι. Είχε γίνει μεγάλο σκάνδαλο.
- Σοβαρά; Ποιά;
- Μια, δεν την ξέρεις.

- Τέλος πάντων, με τη μάνα του χωρίσαμε όταν ήταν μικρός και δεν την αφήνω να τον βλέπει. Αλλά ούτε κι αυτός τη θέλει. Του έχω πει πως είναι μια καριόλα. Μόνος τον μεγάλωσα. ΜΟΝΟΣ. (Η τελευταία λέξη συνοδεύεται από δυνατό χτύπημα του χεριού στο τραπέζι) Εσένα σου αρέσουν τα παιδιά;
- Μόνο όταν έχουν Πανελλήνιες.

- Ξέρεις Νου εγώ δεν ψάχνω απλά για σύντροφο.
- Αλλά ;(It's gonna get really ugly! Θα πρότεινα να φεύγαμε)
- Θέλω κάποιον να με βοηθήσει να μεγαλώσουμε τον Λάκη. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;
- Ας πουμε, ναι. Τελείωσε αυτό που θες κι εγώ θα κάνω την αποφώνhση.
- Δεν μπορώ να αφήνω συνέχεια τον Λάκη μου στον παππού και τη γιαγιά του. Δεν τους γουστάρει καθόλου. Δεν του τραγουδάνε ποτέ.
- Εγώ στη θέση σου θα του έπαιρνα ένα walkman.
-Αλλιώς είναι η ανθρώπινη επαφή. Κάποιος να παίζει μαζί του, να περνάει την ώρα του.
- Πάρτου ένα σκύλο.
- Του είχα σκύλο αλλά τον κλώτσαγε και μια μέρα έφαγε τις κροκέτες του.


- Πάρτου ένα Playstation.
- Έχει Playstation αλλά δεν έχει κάποιον να τον νικήσει. Είναι πολύ ανταγωνιστικός, ξέρεις. Εγώ του το έμαθα αυτό γιατί η ζωή είναι μια πουτάνα.
- Φίλους δεν έχει; (...που να μην τους έχει φάει;)
- Δεν έχει πολλούς. Είχαμε παέι με τον πρώην μου να τον πάρουμε από το σχολείο και ήμασταν αγκαλιά. Την άλλη μέρα τον ρώτησαν αν ο πατέρας του είναι πούστης και τους σακάτεψε όλους στο ξύλο. Είναι πολύ περήφανος.

(Στη κάτω τουαλέττα υπάρχει μια έξοδος κινδύνου που οδηγεί στον υπόνομο. Θα κολυμπήσεις μέχρι το Φάληρο κι από εκεί με ένα ταξί σε 10 λεπτά θα είσαι σπίτι αγκαλιά με τον συναγερμό. RUN!)
Γι' αυτό σου λέω. Χρειάζομαι κάποιον να τον φροντίζει. Να τον πηγαίνει στ' Αγγλικά, να τον φέρνει, να τον διαβάζει. Του χρόνου πάει πρώτη Γυμανσίου. Εγώ δουλεύω πάρα πολύ. Γυρίζω αργά το βράδυ. Οκτώ σφραγίσματα έχει και μια γέφυρα επειδή δεν πλένει τα δόντια του το βράδυ.

- Γιατί δεν προσλαμβάνεις μια γυναίκα να τον φροντίζει;
- Δεν τα πάει καλά με τις γκουβερνάντες. Τρεις έχω αλλάξει.
- Εντύπωση μου κάνει. Φαίνεται χαριέστατος.

- Έτσι είναι. Και νομίζω πως θα τα πηγαίνατε περίφημα.
- Οκ! Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν: χρειάζεσαι κάποιον που να του αρέσουν τα παιδιά, ο γυμνισμός, τα ταξίδια στην επαρχία, να τραγουδάει, να ξέρει αγγλικά, να είναι αρκετά χαζός για να χάνει στο Playstation από ένα 11χρονο, να μην τον ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου και να προσέχει τα δόντια του.
- Με κολακεύει ιδιαίτερα η προσοχή που μου έδωσες. Από τη πρώτη στιγμή που σε...
- OK save it! Λου μου, λυπάμαι πάρα πολύ αλλά δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί μη με βλέπεις έτσι κι εγώ ένα ναύαγιο της ζωής είμαι, με τ' αντικαταθλιπτικά βαστιέμαι. Όμως, είσαι τυχερός γιατί έχω ακριβώς τον άνθρωπο που θέλεις. Συγκεντρώνει ΟΛΑ όσα ζητάς... and then some!
- Αλήθεια; Ποιός;




ΤΕΛΟΣ


Πέμπτη, Ιανουαρίου 26, 2006

Ο.Κ.


Μερικοί bloggers έχουν προβλήματα. Correction: οι μπαμπάδες/μαμάδες κάποιων blogs που αγαπάω έχουν θέματα αυτές τις μέρες.
Προσωπικά, υπαρξιακά, υγείας και ό,τι άλλο. Θέματα, ερωτήσεις, απορίες, γιατί, αμφιβολίες. Αρχικά έγραψα ένα post για να χαμογελάσουν. Screw it είπα μετά και σκέφτηκα πως στα δύσκολα όλοι θέλουμε κάποιον να μας πάρει αγκαλιά και να μας πει πως όλα θα στρώσουν.
Όλα θα στρώσουν, λοιπόν.
Αμφισβητείστε τα πάντα, εκτός από αυτό.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 25, 2006

Ελεύθερο (τρυφερό) θέμα


"Μείναμε μόνοι μας μικρό μου κι απόψε θα κοιμηθούμε αγκαλιά. Σφιχτά... να μη μου κρυώνεις. Πολύ σε αγαπάω με το χιόνι."

Δευτέρα, Ιανουαρίου 23, 2006

To N.N. σέρνει...


Αφιερωμένο σε όλους τους αναγνωστές, με τη βεβαιότητα πως θα σας φτιάξει τη μέρα και θα αποτελειώσει την ήδη λαβωμένη σας αισθητική!


Το νινι σέρνει καράβι - Βέρα Λαμπρου


Με τις ευχές μου για μια δροσερή μέρα!


(Και μην πεις πως δεν το έψαχνες γιατί θα πέσει η Βejentakou να σε πλακώσει!)

UPDATE: Ο Piri Pi Piri το ζήτησε! Φαντάζομαι πως το αφιερώνει στην Εξοχότατη GourounA!

Πειράζει που είσαι μεγάλη φίρμα - Γιάννης Φλωρινιώτης

Παρασκευή, Ιανουαρίου 20, 2006

Memoirs of a Karate Kid



Το όνομα μου δεν ήταν πάντα Νανάκος. Με βαφτίσαν Narahiko. Γεννήθηκα σ’ένα μακρινό χωριό της Γιαπωνίας λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα του «Eξορκιστή» στα σινεμά. Για παιδάκι ήμουν αρκετά παχουλό αλλά είχαμε μεγάλη φτώχεια.

Ο μπαμπάς μου ήταν συνταξιούχος νίντζα. Με τα λεφτά του εφάπαξ ανοίξανε με τη μαμά μου βιοτεχνία ‘Κουλεμανσόν’ αλλά δεν πήγε καλά και στο τρίμηνο έβαλε λουκέτο. Φτώχεια καταραμένη! Γλυκόξινο δεν ξέραμε τι θα πει. Τα μπαμπού ωμά τα τρώγαμε σαν τα κοάλα. Από το σούσι τρώγαμε το φύκι μόνο. Στο σπίτι όλο καυγάδες. Η μαμά μου ξενόπλενε κι ο μπαμπάς μου έπινε σάκε με το δελτίο. Ένα βράδυ μας έπαιξαν στα χαρτιά, κι εμένα και την αδελφή μου, την Mατατσούι.



Μας έχασαν. Την αδελφή μου την πήρανε πουτανιτσιουά σ’ ένα μπορντέλο στην Οκινάουα και δεν την ξαναείδα. Μετά από χρόνια έμαθα πως είχε γίνει τηλεπαρουσιάστρια.


Εμένα με πήρε ένας παλιόγερος που’ χε ινστιτούτο αποτρίχωσης.



Ήμουν 9 χρονών. Κάθε μέρα έτρωγα πολύ ξύλο. Με είχανε για τα θελήματα, τα πατώματα και όλες τις χαμαλοδουλειές.



Η μόνη μου παρηγοριά ήταν το αρκουδάκι μου, ο Σο Χο , που τον έφτιαχνα τα βράδια με τις τρίχες που μάζευα από τα πατώματα. Τα άλλα παιδιά δεν με έκαναν παρέα και με κορόιδευαν γιατί εκεί που έκανα δουλειές ξαφνικά με έπαιρνε ο ύπνος.



Μια μέρα βροχερή είχα βγει να πάρω μισό κιλό σαλάχι για τον αφέντη. Όπως γύριζα κάθισα σε μια γέφυρα να ξαποστάσω. Ένας κύριος με πλησίασε.



Μου είπε πως θα μου έδινε ένα κουτί Maltesers αν του έδειχνα το σαλάχι μου. Εγώ αρνήθηκα γιατί αν έχανα το σαλάχι θα με μπαουλιάζανε στο ξύλο πάλι. Ο κύριος όμως δεν θύμωσε. Με κοίταξε και μου είπε πως έχω ωραία μάτια και πως του θύμιζα μια φίλη του, τη Καίτη Γαρμπή Σαν , που’χε κι αυτή στα μάτια ουρανό. Μου πήρε μια γρανίτα κι εξαφανίστηκε στο πλήθος.



Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ από το πολύ ξύλο είχα αρχίσει να μοιάζω με την Φάρα Φώσετ στις "Ακρότητες".



Μια μέρα ήρθε ένας κοντούλης παππούλης στο κατώφλι και ζήτησε να με αγοράσει. Ήταν Καράτε Μάστερ και ήθελε να με εκπαιδεύσει για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας.



Ο αφέντης μου με πούλησε για ένα μπωλ ρύζι και μ’ έδιωξε δίνοντας μου μια κλωτσιά με το προϊστορικό του πόδι. Ο κύριος Μιγιάγκι ήταν πολύ καλός μαζί μου. Έτρωγα πολύ λιγότερο ξύλο, έβαφα φράχτες, γυάλιζα αυτοκίνητα και για το χαρτζιλίκι μου πουλούσα τσοπ στικς στα φανάρια. Μ’ έγραψε και σε μια σχολή να μάθω τραγούδι, χορό και κανονάκι.



Το καλοκαίρι του 2004 πήγαμε στην Αθήνα. Ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένος. Ήξερα το χτύπημα του γερανού, της κόμπρας, της πάπιας και της πέρδικας.



Έφτασα εύκολα στον τελικό και πήρα και το Χρυσό. Την ώρα που φώναζα «Mr Miyaki we did it!» πλησίασε ένας κύριος και μου ‘κανε ‘πατ πατ’ στον ώμο. Ω! τι έκπληξη! Ήταν ο ίδιος κύριος που ήθελε να του δείξω το σαλάχι μου χρόοονια και ζαμάνια πριν.



Εκτίμησε πολύ τις προσπάθειες μου και το ότι είχα κρατήσει το χωνάκι από εκείνη τη γρανίτα και το’χα κάνει στο λαιμό μου τσόπερ. Μου εκμυστηρεύτηκε πως αυτός είχε βάλει τον Μιγιάκι να με αγοράσει. Εκείνος πλήρωνε την προστασία μου όσο δούλευα στα φανάρια. Εκείνος ερχόταν κι έπαιρνε τον έλεγχο μου κάθε τρίμηνο από τη σχολή και τα κιμονό του Μιγιάκι από το καθαριστήριο.



Μου είπε πως επόμενος μου στόχος θα ήταν να πετύχω και στο τραγούδι και πως θα μ’ έβαζε στο Fame Story 3 αρχικά...



και μετά θα κάναμε περιοδείες στην υφήλιο.



«Γιατί τα κάνατε όλα αυτά για μένα;» τον ρώτησα σε άπταιστα γιαπωνικά με ταπεινό το βλέμμα. «Narahiko» μου είπε «I AM YOUR FATHER»


Τετάρτη, Ιανουαρίου 18, 2006

CeLeBrAtIoN

Ο μπαμπάς μου σήμερα έχει τη γιορτή του και δεν θα γράψει. Παρότι είναι μια υπέροχη ευκαιρία για να μοιραστώ μαζί σας τα προβλήματα της σκυλίσιας ζωής, θα παω να γιορτάσω μαζί του γιατί δεν θέλω να τον πικράνω μέρα που'ναι. Σας βάζω και το αγαπημένο μου τραγουδάκι για να'χετε να χαμογελάτε.
Πολλά μαχμουρλίδικα Γαβ,
Λέννυ.

Τρίτη, Ιανουαρίου 17, 2006

Jenny Vs The People

Το βιντεάκι που όλοι ήθελαν να δουν άλλα δεν τα κατάφεραν γιατί παρακολουθούσαν ειδήσεις στη ΝΕΤ, θα το βρείτε εδώ.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 13, 2006

Your (happy) song!


Τις προάλες o M. Hulot μου θύμισε το υπέροχο Georgy Girl των Seekers και μου έφερε στο νου υπέροχα Σαββατοκύριακα γεμάτα ξενοιασιά και φως. Συνειρμηκά σκέφτηκα κι άλλο τραγούδι και πρόσθεσα φίλους. Κι άλλο τραγούδι και πρόσθεσα εξοχή. Κι άλλο μετά, κι άλλο. Όλα χαρούμενα. Θέλησα να φτιάξω μια μεγάλη λίστα για να 'κατεβάσετε' αυτά τα κομμάτια. Δεν θα είχε όμως και πολύ μεγάλη αξία. Γι' αυτό βάζω τα 5 πρώτα και διαλέξτε το/α κομμάτι/α που σας πλημμυρίζουν ευτυχία να συμπληρώσουμε. Γιατί αν είναι να μοιραστούμε κάτι, ας είναι χαμογελαστό. ΄

The playlist
Da Da Da - Trio / Street Spirit
Sans contrefacon - Mylene Farmer / Sadie & Violent Unknown Event
La piragua - Dolores Vargas / Juanita La Quejita

Πέμπτη, Ιανουαρίου 12, 2006


" Να'χα το σύννεφο άλογο και τ' άστρο χαλινάρι..."

Οι 3 Παρθένες


Συνήθως τέτοια forwarded μηνύματα τα πετάω χωρίς να τα διαβάσω αλλά, αυτό είχε πλάκα.

A Mother had 3 virgin daughters. They were all getting married within a short time period. Because Mom was a bit worried about how their sex life would get started, she made them all promise to send a postcard from the honeymoon with a few words on how marital sex felt. The first girl sent a card from Hawaii two days after the wedding. The card said nothing but "Nescafe". Mom was puzzled at first, but then went to the kitchen and got out the Nescafe jar. It said: "Good til the last drop." Mom blushed, but was pleased for her daughter. The second girl sent the card from Vermont a week after the wedding, and the card read: "Benson&Hedges". Mom now knew to go straight to her husband's cigarettes, and she read from the Benson&Hedges pack:"Extra Long. King Size". She was again slightly embarrassed but still happy for her daughter. The third girl left for her honeymoon in the Caribbean. Mom waited for a week, nothing. Another week went by and still nothing. Then after a whole month, a card finally arrived. Written on it with shaky handwriting were the words: "British Airways". Mom took out her latest Harper's Bazaar magazine, flipped through the pages fearing the worst, and finally found the ad for British Airways. The ad said: "Three times a day, seven days a week, both ways." Mom fainted .....

Τετάρτη, Ιανουαρίου 11, 2006

Ερωτευμενάκι!



That's Amore
Dean Martin
[Words and Music by Harry Warren and Jack Brooks]

(In Napoli where love is King)
(When boy meets girl)
(Here's what they say)
When the moon hits your eye
Like a big-a pizza pie
That's amore
When the world seems to shine
Like you've had too much wine
That's amore
Bells'll ring
Ting-a-ling-a-ling
Ting-a-ling-a-ling
And you'll sing "Vita bella"
Hearts'll play
Tippi-tippi-tay
Tippi-tippi-tay
Like a gay tarantella
When the stars make you drool
Joost-a like pasta fazool
That's amore
When you dance down the street
With a cloud at your feet, you're in love
When you walk in a dream
But you know you're not dreamin', signore
'Scusami, but you see
Back in old Napoli, that's amore
(When the moon hits your eye)
(Like a big-a pizza pie, that's amore)
That's amore
(When the world seems to shine
(Like you've had too much wine, that's amore)
That's amore
(Bells will ring)
(Ting-a-ling-a-ling)
(ting-a-ling-a-ling)
(And you'll sing "Vita bella")
(Vita bell-vita bella)
(Hearts will play)
(Tippi-tippi-tay, tippi-tippi-tay)
(Like a gay tarantella)
Lucky fella

Δευτέρα, Ιανουαρίου 09, 2006

Ελεονώρα Vs Granny


Το Σάββατο το βράδυ - αργά το βράδυ- ήμασταν στο Γαλαξείδι. Έξω ψοφόκρυο! Οι επισκέψεις είχαν φύγει, οι γονείς είχαν πάι για ύπνο, η γιαγιά κοιμόταν στον καναπέ (όρθια), ο Λένυ δίπλα στο τζάκι, οι φίλοι όλοι είχαν πάει σ' έναν Γιάννη κι εγώ έπαιζα ανενόχλητος Bejeweled!
Κάποτε ο Λένυ αποφάσισε πως έφτασε πια η ώρα να πάει στο κρεββατάκι του πήγε και ξύπνησε τη γιαγιά προκειμένου να πάνε σπίτι τους. Κι εκεί που περίμενα να μου ανταποδώσει τη καληνυχτά την ακούω να λέει: "Να χαθείς, να χαθείς παλιοθήλυκο"!
Στη τηλεόραση είχε αρχίσει ένα Χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα -σε επανάληψη- με την Ελεονώρα Μελέτη.

Κάπου εδώ πρέπει να σας ενημερώσω ότι ένα από τα δυο motto της γιαγιάς είναι το "Ρούλα ζεις εσύ μας οδηγείς!" (Το δεύτερο είναι το "Seek & Destroy" αλλά δεν είναι της παρούσης). Πες ό,τι θες. Βρίσε την. Κόψε της σύναταξη, το ΕΚΑΣ, τα 'Ατίθασα Νιάτα'. Πες της πως ο παπούς ήταν κρυφοΝεοδημοκράτης. Μόνο μη της θίξεις τη Ρούλα! Ούτε κόρη να την είχε! Ευτυχώς το Ρουλάκι φέτος δεν έχει εκπομπή και έχουμε ηρεμήσει από δηλώσεις όπως "Αχ Ρουλάκι μου, δεν θα κλείσω τα μάτια μου αν δεν γίνεις μάνα / Να δεις που η Ρούλα είναι έγκυος: ούτε για τον καμπινέ δεν σηκώθηκε σήμερα σε όλη την εκπομπή / Σε φάγανε οι δεξιώσεις (σσ Ρούλα) αντί να κάτσεις να σκαρώσεις κανά παιδί κλπ κλπ" Με λίγα λόγια η γιαγιά μισεί οποιαδήποτε άλλη πρωινού (με εξαίρεση τη Πασχαλιδού που τη συμπονά "επειδής ήντανε κι αυτή μετανάστης σα τον θείο το Φίλιππο τον Τρυπητό").

Το διακοσμητικό λοιπόν (σσ παλιοθήλυκο) πήγαινε στην καυμένη Ελεονώρα. Η οποία Λονώρα κοίταζε γλαρωμένη το εκκρεμές κάποιου κυρίου. Σύμφωνα με τη γιαγιά αυτός ήταν...

-Ένας μάγος που τον είχε φέρει πρώτη η Ρούλα και μετά αυτός τύλιξε με αλουμινόχαρτο τον Πύργο του Άιφελ και τον εξαφάνισε! Να δεις που την κοιμίζει.

Πράγματι. Η Λονώρα άρχισε να νιώθει μια ζάλη, μια χαημάρα λες κι έκανε μετεγγραφή στο LEPANTO της Πάτρας. Σωριάζεται καταή σα τη φοράδα και την απλώνουνε σε μια πολυθρόνα. Δεν φτάνει που την είχε πάρει ο ύπνος στη ίδια της την εκπομπή, την αρχίζουνε και στις ερωτήσεις: Τι περιμένεις από το νέο έτος; Είσαι ερωτευμένη αυτό τον καιρό; Αγαπάς τους συνεργάτες σου;
Όπως καταλαβαίνετε όλα αυτά είχαν εκνευρίσει τη γιαγιά σε τέτοιο βαθμό που ήταν έτοιμη να ζυμώσει τηγανόψωμα με ποντικοφάρμακο τέσσερα τυριά ειδικά για την Λονώρα.

- Δηλαδή τώρα θέλουν να μας πουν πως αυτή έχει κοιμηθεί;
- Περίπου.
- Κι αφού κοιμήθηκε γιατί μιλάει;
- Δεν κοιμήθηκε ακριβώς. Την υπνώτησαν δηλαδή φαίνεται να κοιμάται αλλά μπορεί να απαντήσει σε ό,τι την ρωτήσουν χωρίς να πει ψέμματα.
- Γι' αυτό δε ροχαλίζει;
- Ε, δε ροχαλίζουν όλοι οι άνθρωποι βρε γιαγιά.
- Εδώ ροχαλίζει ο σκύλος αυτή η αλόγα η γκανιάν δε θα ροχαλίζει; Εγώ σου λέω πως τα κάνει ψέμματα.
- Όταν σε υπνωτίζουν κάνεις ό,τι σου λέει ο υπνωτιστής και δεν μπορείς να πεις ψέμματα.
- Πάρτους τηλέφωνο τώρα και πες να μας δείξει τη κομπινεζόν της.
- Δεν γίνεται βρε γιαγιά αυτό στη τηλεόραση.
- Σωστά...ποιός έχασε το φιλότιμο για να βρει αυτή κομπινεζόν... Πόσω χρόνων να 'ναι δαύτη; Καμιά σαρανταριά;
- Τι λες ρε γιαγιά; Σαράντα αυτή;
- Κι εσύ μεγαλύτερη την κάνεις;
- Συμμαθητές ήμασταν στο σχολείο. Μια τάξη πίσω μου ήτανε.

- Μπα; Ξέρει και γαλλικά;
- Και γαλλικά κι αραβικά.
- Κι ο Βασιλάκης της Μπελίνας μιλάει αμερικάνικα αλλά δε βγήκε να ξεφτιλίζεται στη τηλεόραση άγιες μέρες που 'ναι ... Έχει κι αυτή παιδί;
- Δε νομίζω
- Πάλι καλά... Μόνο το Ρουλάκι δεν αξιώθηκε... Να, σώπα! Σαλεύει.

- Τι έγινε; Κοιμήθηκα; Δε θυμάμαι τίποτε!

- Α, δε θυμάται! Να χαθείς, να χαθείς παλιοελεηνή! Εμάς λένε γριές αλλά αυτές ξυπνάνε και δεν θυμούνται πως βρέθηκαν να κοιμούνται μ' έναν ξεβράκωτο γέρο δίπλα τους. Σα να ξυπνήσω εγώ με της Φιφής τον άντρα δίπλα μου και να μην ξέρω μετά πως βρέθηκα με δικό μου μίνι μάρκετ!
- Ήθελα να ΄ξερα που τ' ακούς όλα αυτά και τα ξεπατικώνεις;
- Η Γιωργία παίρνει όλα αυτά τα περιοδικά και μου τα διαβάζει. Σήκω Λεννάκο μου, πάμε να κοιμηθούμε κι άστες αυτές να νομίζουν πως θα γίνουν Ρούλες.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 04, 2006

Hμερολόγια Χωρισμένων, Μέρος Α: Ο ΛουκαΝίκος.


Ο ΛουκαΝίκος είναι ο άνδρας που γνωρίζεις ένα καλοκαιρινό απόγευμα κι έχει όλα τα εχέγγυα για να τον συμπαθήσεις αμέσως: νόστιμος, έξυπνος, πνευματώδης και με καθαρά παπούτσια. Ήρεμος, δεν πίνει πολλούς καφέδες, ενημερωμένος, σταθερός, ρομαντικός. Έστω και αν στη δεύτερη ώρα της γνωριμίας σας σε ρωτάει με υπονοούμενο "Έχεις κανονίσει κάτι για τις διακοπές;"

Είναι ο τύπος του άνδρα που στο δεύτερο ραντεβού τον πιάνει ανακαψίλα από τα κλάμματα στη μέση της Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι γιατί ενώ μπήκατε μαζί στον Πάτση για cds, εσύ πετάχτηκες στο Μετρόπολις (μεσοτοιχία με τον Πάτση) για να ζητήσεις ένα cd που είχε εξαντληθεί στον Πάτση. Ο Λου μόλις συνειδητοποιεί πως λείπεις 9,5 δευτερόλεπτα τουμπανιάζει από τους λυγμούς γιατί πίστεψε πως "άλλαξες γνώμη για τη σχέση μας και μ' εγκατέλειψες". Για ένα αδυσώπητο δεκάλεπτο η βελόνα κολλάει στο "Μην μου το ξανακάνεις αυτό. Μην με ξαναφήσεις μόνο"!

Είναι ο άνδρας που όταν εσύ είσαι στα παρασκήνια του Fame Story και ζητάς αυτόγραφα από τη Ρουσλάνα αυτός σε βομβαρδίζει με μηνύματα στο κινητό: "Πρόσεχε εκεί που είσαι έχει πολλά καλώδια / Πρόσεχε μη χτυπήσεις σε κανένα προβολέα / Πρόσεχε μη σου ρθει η Ραλλία στο κεφάλι". Να σημειωθεί πως είστε στο τέταρτο ραντεβού κι ακόμα δεν ξέρει πως ανακατεύεις το Τρύλετ με το Φαμπουλόζο σε τρελλά πειράματα για να βρεις το γιατροσόφι κατά της κακοφωνίας!

Ο ΛουκαΝίκος είναι ο άνδρας που στις 8 μέρες της γνωριμίας σας Ιούνη μήνα, σχεδιάζει πως θα στολίσετε μαζί το Χριστουγεννιάτικο δένδρο στο καινούριο του σπίτι. Μεταξύ δε σοβαρού και πιο σοβαρού, σου δηλώνει πως ο παιδικός σου φίλος δεν του έκανε και την καλύτερη εντύπωση επειδή δήλωσε πως προτιμά να πάει 5 μέρες διακοπές σ' ένα καλό ξενοδοχείο παρά ένα μήνα στο κάμπινγκ!

Ο ΛουκαΝίκος είναι ο άνδρας που το κρίσιμο βράδυ της αποχώρησης της Μάρως σε καλεί στο σπίτι του για πίτσα υπογραμμίζοντας πως σου έχει μια έκπληξη! Το ίδιο πρωί περιεργαζόταν ένα συνηθισμένο ντεοντοράντ σπρέυ (που εξεπίτηδες παράτησες δίπλα στο μπρίκι του καφέ) και έκανε την καταλυτική -για την σχέση σας- ερώτηση: "Αυτό τώρα πως δουλεύει;!"
Όταν μπαίνεις στο σαλόνι αντιλαμβάνεσαι πως τη δέκατη μέρα της γνωριμίας σας πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στα ΧΙΛΙΑΔΕΣ διαφημιστικά φυλλάδια διακοπών ΟΛΑ σε εξωτικούς ελληνικούς προορισμούς όπως Ίμβρο, Τένεδο, Γαιδουρονήσια, πινέζα του χάρτη, "ένα νησάκι που δεν το'χει ο χάρτης και πας με στρώμα θαλάσσης" κλπ. Η απόφαση πρέπει να παρθεί το ίδιο βράδυ. Παράδοξο αν σκεφτείς πως πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν στην εξορία από τη μια στιγμή στην άλλη.
Εκεί σ' έχει πιάσει ένα ψυχομπούκωμα άνευ προηγουμένου και από τη σκασίλα τρως όλη τη πίτσα και παρακολουθείς την Τσίλα στη Φάρμα. Denial!
Το βλέμμα άδειο. Ο ΛουκαΝίκος το παρατηρεί αλλά τον χαβά του : "Αυτή η κουκίδα λες να είναι νησί ή λεκές από τη πίτσα;" Σιωπή. Σιωπή. Ακόμα και η Τσίλα σιωπά. Και τότε...

Ο ΛουκαΝίκος σηκώνεται. Πάει στο παράθυρο. Κοιτάζει έξω. Και ρωτά: "Σκέφτεσαι ακόμα τον πρώην σου, έτσι δεν είναι;"
Είναι από τις στιγμές που ξαφνικά εκει που τρως τη πίτσα και σκέφτεσαι τα 3 πράγματα που θα έπαιρνες μαζί σου σ' ένα ερημικό νησί νιώθεις πως κάποιος εκεί ψηλά σε λυπάται. Μέσα στο κεφάλι σου χορεύουν δεκάδες μαζορέτες αλλά εσύ πρέπει να παίξεις το δράμα. "Δυστυχώς ναι". Τι κι αν δεν ξέρεις που ακριβώς αναφέρεται αφού δεν του έχεις μιλήσει για το παρελθόν σου. Πες ναι και κάτι θα βγει.
Σιωπή ξανά. Τι κοιτάει από το παράθυρο αφού σε ακάλυπτο βλέπει;
Σε αυτό το δραματικό -αν και ευτυχές- twist of events αποφασίζεις πως η καλύτερη 'πιλογή για outro είναι ο Γιάννης Πάριος: "ΛουκαΝίκο... εγώ λέω να πηγαίνω".
"Τι δαίμονα πια γίνεται σ' αυτό τον ακάλυπτο κι έχει απορρουφηθεί αυτός τόσο που δεν λαλεί;"
Πες ένα βαρύ, δραματικό, βουρκωμένο "Καληνύχτα ΛουκαΝίκο" κι άμε στην ευχή της Παναγίας.

Ο ΛουκαΝίκος είναι ο άνδρας που τις επόμενες μέρες θα σου τηλεφωνήσει για να δει πως είσαι μετά τον χωρισμό. Ακόμα κι αν βουρκώσει φαντάσου τον εαυτό σου συγκαμμένο στην άγονη γραμμή και πολύ διακριτικά αποθάρρυνε τον.