Παρασκευή, Απριλίου 28, 2006

Ημερολόγια χωρισμένων ανδρών Μέρος Ι': "Πάγε ένα κογχύλι,γε μαλάκα"

O Xάρης και ο Πάρης γνωρίστηκαν ένα βράδυ του Φλεβάρη σε συνοικιακό μπαρ. Αν ήταν gay εικαστικό δρώμενο θα κυκλοφορούσαν με τίτλο «Βρες τη πιο τρελλή».


Αν ήταν καρτούν ο Χάρης θα ήταν η κατσίκα που είχε για pet η Χάιντι, η μικρούλα τω Άλπεων: ζουμπουρλή και χοροπηδηχτούλα.


Ο Πάρης θα ήταν η Πουπουλένια από το «Ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον»: ντροπαλή, σοβαρή αλλά τι να το κάνεις? Κότα με φαρδιά φτερά.



Ο Χάρης ‘την έπεσε’ στον Πάρη. Κυριολεκτικά, χοροπηδούσε όλο το βράδυ τόσο πολύ που έπεφτε διαρκώς πάνω του. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ο Πάρης γοητεύτηκε από τον κοντό που χόρευε σα τη Μαρία Ιωαννίδου.


Για έναν ακόμη πιο ανεξήγητο λόγο, γοητεύτηκε ακόμα περισσότερο όταν ο Χάρης ξεχνιόταν κι έκανε τον (τύπου) άνδρα: βαρύ ύφος, βλέμμα ‘να-χα-τώρα-δυο-μουνίτσες’ (να τους δείξω το καλτσόν μου) κλπ.


Ο Χάρης ήταν ηθοποιός aka drama queen αναγνωρισμένη από το κράτος (με ελαφγύ τσέυδισμα.


Ο Πάρης ήταν κομπιουτεράς αλλά αν σε άφηνε να μαντέψεις το πρώτο guess θα ήταν β’ βοηθός μεγαλοκομμώτριας, από αυτές που σκουπίζουν τις τρούχες και ρολάρουν τα μπεκοτί.


Ο Χάρης ήθελε γάμο, ο Πάρης ήθελε ψυχοθεραπευτή οπότε όπως καταλαβαίνετε ήταν αδύνατο να μην ‘τα φτιάξουν’.
Για περίπου τρεις εβδομάδες έζησαν έναν θυελλώδη έρωτα: ο Χάρης υποδυόταν τη Bette Midler στο “Wind beneath my wings” – είχε προαποφασίσει πως ο Πάρης ήταν ο έρωτας της ζωής του,


ο Πάρης του έραβε στολές για τις παραστάσεις στο (imaginary) θέατρο


και οι δυό μαζί τα απογεύματα χαζεύανε πατρόν στο ‘Τσαντίλη’ και κουρτίνες μπάνιου στου Χυτήρογλου.


Στο σεξ αρχικά μοιράζονταν το πάθος των τρελλά ερωτευμένων: φιλιά, φιλιά, φιλιά! Το πρόβλημα φάνηκε όταν θέλησαν να προχωρήσουν πέρα από τα φιλιά. Εκεί ανακάλυψαν πως είχαν περισσότερα κοινά ενδιαφέροντα απ’ όσα νόμιζαν.


Το συζήτησαν διεξοδικά το θέμα, πήγαν και σε σύμβουλο γάμου αλλά τη λύση την έδωσε τελικά η power lesbian αδερφή του Πάρη.


Με motto «από τα’ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα» συνέχισαν να είναι ερωτευμένοι. Ο Πάρης όμως αποφάσισε πως δεν ήθελε να περάσει το υπόλοιπον της ζωής του με τη Παναγιώταινα (μεταφορικά και κυριολεκτικά αφού τον πατέρα του Χάρη τον έλεγαν Παναγιώτη). Χώρισαν ένα βράδυ στο Φάληρο με τη θάλασσα στα 4 μποφόρ. Ο Χάρης έκλαψε, έκλαψε, έκλαψε. «Πάγε ένα κογχύλι να με θυμάσαι» είπε στον Πάρη.



«Δεν έχει τσέπες η γούνα μου» του απάντησε αυτός. «Πάγε ένα κογχύλι, γε μαλάκα» επέμεινε ο Χάρης γουρλώνοντας το μάτι – το δεξί. Ο Πάρης θυμάται πως η βελόνα κόλλησε σε αυτή τη φράση.


Άγχισε να τγέχει σα τγελλός καθώς ο Χάγης ούγλιαζε και πέταγε κογχύλια. Γumour has it πως ο Πάγης τγέχει ακόμα.

Πέμπτη, Απριλίου 27, 2006

Κάτω απ'τη μαρκίζα

"Ό,τι από 'σενα τώρα έχει μείνει
σε μιά φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σε 'κείνο το τοπίο της βροχής.
"Είτε είσαι δικαιοσύνη του Θεού, είτε καπρίτσιο, είτε αλήθεια, σε σένα πίστεψα. Όμως δεν ήθελα να είμαι ευτυχισμένη πάνω σε τούτη τη γη δίχως αγάπη, τη μόνη περιουσία που επιτρέπεται οι θνητοί φευγαλέα να δουν."


Όλα μου λεν' πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξεγνοιασιά της εκδρομής
εσύ όπου κι αν πας, σ' όποιο ταξίδι
σε λάθος στάση θα κατεβείς
.

"Τα λόγια ηχούν ανόητα. Σε νιώθω τόσο κοντά, τόσο κοντά μου, άσε με να σε πλησιάσω κι εγώ. Και άσε με, σαν τον παλιό καιρό, άσε με να μείνω ο εαυτός μου για πάντα".

Χρόνια μετά και κάτω απ' τη μαρκίζα
σε βρήκα που ήρθες για να μην βραχείς
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα όπως πάντα δεν θα πεις.
"Τώρα που δεν υπάρχει πια ευτυχία και το σπίτι μου έχει χαθεί και δεν υπάρχει πια ούτε παρελθόν, ούτε συναίσθημα που να προσφέρει κάποια ανακούφιση, παρά μόνο τα δικά σου... τι κρίμα που συναντηθήκαμε έτσι τραχιά και παγωμένα, όταν κάποτε υπήρχε τόση τρυφερότητα μεταξύ μας, τόσα όνειρα. Το τραγούδι σου".

Μόναχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα,
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις
και συ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις".

"Όσο περνάει από το χέρι μου, δεν θα επιτρέψω να είναι η ζωή μου εγωιστική και διεφθαρμένη. Εμείς οι δυο δυστηχήσαμε μαζί... αλλά και ευτυχήσαμε. Δεν υπάρχει χώρος για μίσος... Η συγγραφή αυτού του γράμματος για το τέλος της σχέσης μας είναι ακόμα ένας τρόπος να μείνω, ενώ εγώ πρέπει να παραιτηθώ και να φύγω".

Χτες βράδυ όλες οι συζητήσεις κατέληγαν στο χωρισμό. Κάναμε πως γελάμε αλλά δεν γλιτώνεις έτσι απλά από το αδιέξοδο.

(To τραγούδι είναι το "Κάτω απ'τη μαρκίζα" , σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου και μουσική του Γιάννη Σπανού με τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού. Τα υπόλοιπα λόγια από το βιβλίο των εκδόσεων Μελάνι, "Γράμματα χωρισμού").

Τρίτη, Απριλίου 25, 2006

The Sheep (who stole Easter)


Το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ καθόμουν αμέριμνος στο δωματιάκι μου στο Γαλαξείδι και διάβαζα το Διπλό Τηλέραμα. Ξαφνικά, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Πρόβατος που με ενημέρωσε πως την επομένη το μεσημέρι θα ερχόταν μαζί με το ρεμάλι για να φάμε μαζί το αρνί. "End of story, καλή Ανάσταση"!
Εμείς τη Κυριακή του Πάσχα είχαμε σκοπό να φάμε σούπα πεπονάκι γιατί ο Λένυ μας είχε γονατίσει το ψυγείο και επιπλέον, όλα μας τα λεφτά τα βάζουμε οικογενειακώς σε αμοιβαία κεφάλαια με αποτέλεσμα κάθε Πάσχα να τρώμε ό,τι έχει ξεμείνει στα ντουλάπια από το προηγούμενο καλοκαίρι (ή στο υπόγειο της γιαγιάς από τους Βαλκανικούς).
Το σπίτι μετατράπηκε αμέσως σε κέντρο επιχειρήσεων: ο Λένυ ανέλαβε να βουτήξει ένα αρνί από κάποια αυλή (η βασική οδηγία ήταν να το φέρει ψημμένο για να γλιτώσουμε και το ψήσιμο στο φούρνο), η αδελφή μου πήρε σβάρνα υπαίθριες ψησταριές και με γλοιώδη κοπλιμέντα του στυλ "το δικό σας είναι το πιο μεγάλο/ λιπαρό/ ζουμερό που έχουν δει οι φακοί επαφής μου" κατάφερε να μαζέψει 3,5 κιλά κοκορέτσι. Η μαμά μου βγήκε παγανιά στις γειτόνισσες και με διακριτικά πασχαλινό ύφος τις ρωτούσε "μήπως έχεις λίγο αλέυρι γιατί μου'σωσε η φαρίνα" κατάφερε να μαζέψει τα υλικά για ψωμί, τυρόπιτα, μπουρεκάκια με κιμά κι ένα ντιπ με ροκφόρ. Τέλος, εγώ πήρα το ποδήλατο και πήγα στην Ιτέα και έδινα ευχές πόρτα πόρτα. Μέχρι το μεσημεράκι είχα μαζέψει αυγά, κουλουράκια, ένα τσουρέκι και συναρμολόγησα μια τούρτα με 11 διαφορετικές γεύσεις! Η γιαγιά πήγε στη φίλη της, τη Γεωργία, και γύρισε με ένα σερβίτσιο αντίκα, τρεις πιατέλες και ένα ηλεκτρικό μαχαίρι. (Τώρα που το σκέφτομαι έχουν περάσει τρεις μέρες και η Γεωργία δεν έχει δώσει σημεία ζωής.Oh, well!)
Oι καλεσμένοι ήρθαν μια ώρα νωρίτερα. Ο Πρόβατος με ένα υπέροχο vintage καπέλο, προσωπικό δώρο της σχωρεμένης της Νταγιάνας από τις ιπποδρομίες του '94 και το ρεμάλι άνετος στο ρόλο του Ντόντι "δεν μιλάω πολύ/ αρνάκι άσπρο και παχύ όλος ο κόσμος μου εσύ". Ο Πρόβατος μετά από 47 μέρες νηστείας είχε έρθει αποφασισμένος να φάει μέχρι και τα δόντια του αρνιού. Όταν κόντευε πια να σκάσει, άρχισε να καθαρίζει τα δόντια του με τις κλιματόβεργες και να μας διηγείται τα της σχέσης του με το ρεμάλι: πως γνωρίστηκαν στο promo tour της Κέλλυς Κελεκίδου στη Δημητσάνα, όταν το ρεμάλι, ως νόμιμος εκπρόσωπος της Έφης Θώδης, πέταγε ντομάτες στη νεαρή αηδό. Η γιαγιά το βρήκε πολύ ρομαντικό, "σαν την Αλίκη και τον Παπαμιχαήλ στη "κόρη μου τη σοσιαλίστρια"", χάρηκε ο Πρόβατος, ξέρασε η αδελφή μου που τόση ώρα κάτω από το τραπέζι χούφτωνε τις 'κουδούνες' του. Ο Πρόβατος συνέχισε την υπέροχη ιστορία του ακόμα και την ώρα που η μαμά μου μεταφερόταν με ελικόπτερο στο "Λοιμωδών". Μας είπε για τον μεγάλο τους έρωτα, την καθημερινότητα τους και τον επικείμενο γάμο τους. Η γιαγιά αφού πλάνταξε από τη συγκίνηση ξεμονάχιασε τον Πρόβατο στο σπίτι της και του χάρισε μια παναγούλα, γαμήλιο δώρο σε περίπτωση που την έπιανε πλήξη και δεν παρεβρισκόταν στη τελετή.
Κατά τις 8 και αφού έφαγαν ακόμα και τις λιποδιαλυτικές κρέμες της αδελφής μου, οι καλεσμένοι κουτρουβαλιάστηκαν στο αυτοκίνητο και πήραν το δρόμο της επιστροφής. Τρεις μέρες μετά, η μητέρα ακόμα νοσηλεύεται -εκτός κινδύνου -, η αδελφή μου έπαψε να μου ζητά το τηλέφωνο του Πρόβατου, η γιαγιά μου στέλνει sms "χρυσό παιδί! μίλησε με τη τύχη του το ρεμάλι! Ούτε η Παπαρίζου με τον Τόνυ τέτοια ταίριασμα! Και στα δικά σου!", ο Λένυ αναρωτιέται "Που είναι το αρνί που έκλεψα? Οέο?". Πριν λίγο μου τηλεφώνησε και ο μπαμπάς μου: "Νανάκο μου, τι εννοούσε η μαμάκα τη Κυριακή που μου είπε πως είστε στο roof garden του Alexanders' και σουβλίζετε με τη 'Ευα Κουμαριανού?"!

Υ.Γ. Προβατάκο σ' ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ!

Πέμπτη, Απριλίου 20, 2006

Super Trouper


"Οι καλύτερες στιγμές ενός πάρτι είναι η προετοιμασία και οι εντυπώσεις".

(ξαδέλφη Μαριάννα, power lesbian)



Το Τοπ 10 της χθεσινής βραδιάς

1) Tα ανήλικα! Ο.Κ. δεν είναι ακριβώς ανήλικα αλλά παιδιά όπως ο Piri Pi piri, iblog, alienlover, o killog και η υπέροχη παρέα τους: μικροί, χαριτωμένοι, ξεχείλιζαν φρεσκάδα. Τους βλέπεις και θες να καθήσεις δίπλα τους και να μιλήσεις όλο το βράδυ για τη πενταήμερη και το διαγώνισμα στην άλγεβρα. Στη δεύτερη κουβέντα μαζί τους θέλεις να γίνουν οι καλύτεροι σου φίλοι (και οι διπλανοί σου στο θρανίο!)
2) Η Λουκρητία! Δεν υπάρχουν λόγια! Δεν υπάρχουν λόγια! Αν ζούσε στην Αμερική θα ήταν η Ρόζυ Ο' Ντόνελ! Ας της δώσει τουλάχιστον κάποιος το "I love TV...with a twist" και μετά ας έρθει η Αποκάλυψη! Don't care!
3) To Βατραχοκόριτσο! Όσα έχετε υποθέσει (ειδικά οι άντρες) δεν συγκρίνονται με τη πραγματικότητα! Θα μπορούσε να ήταν ολόκληρο τεύχος Penthouse χωρίς να πλήξεις στιγμή. Ή ο καλύτερος λόγος να την παντρευτείς και να μην βαρεθείς ποτέ ξανά στη ζωή σου!
4) Ο Chaka Khan! Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που να μοιάζει τόσο πολύ με μάνγκα this is him! H απόλυτη απόδειξη πως τα Arxedia Media είναι η φυλή του μέλλοντος! Thank God!
5) Η Ροδιά! Δεν θυμάμαι αν ήταν πιο ζεστά τα χέρια της από το χαμόγελο της ξέρω όμως πως πρέπει τώρα να διαβάσω ΟΛΑ της τα μπλόγκς και ΟΛΑ της τα πόστς!
6) Νοrthaura! Τhe next (very) Big thing!
7) Οι φήμες πως υπήρχαν 1 1/2 στρέιτ άνδρες στο κλάμπ δεν έχουν εξακριβωθεί ακόμα.
8) Οι φήμες που θέλουν δυο κοπέλες (άγνωστο ποιές πέραν του ότι γράφουν στο blogs.gr) να είναι απροκάλυπτα αγενείς και με στάιλινγκ Ευταξία - on a very bad day!- απόλυτα ταιριαστό με τους κακούς τους τρόπους, είναι απόλυτα ακριβείς!
9) ΟΛΟΙ φέρθηκαν πολιτισμένα: κανένας δεν βρίστηκε, κανένας δεν ξεμαλλιάστηκε, κανένας δεν διεκδίκησε την πατρότητα κανενός κόμμεντ. Όλοι είχαν φέρει τον καλό τους εαυτό. Αν και όπως τους έβλεπες όλους χαρούμενους και γελαστούς πολύ δύσκολα σου περνάει από το μυαλό πως υπάρχει κάτι άλλο πέραν αυτού που βλέπεις.
10) Ο Νίκος Δήμου δεν ήρθε. Ο μέσος όρος ηλικίας και κόμμεντς διατηρήθηκε σε χαμηλά -για την εποχή- επίπεδα!

Συμπέρασμα: γνώρισα πολύ κόσμο και έχω τη βεβαιότητα πως ήταν αληθινά ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Και μάλλον άλλαξε και η γνώμη μου για τα μπλόγκζ. Τελικά ίσως και να μην είμαστε αυτό που γράφουμε. Ίσως να γράφουμε φανατικά αυτό που μας βασανίζει γιατί είναι καλύτερα να ξεσπάμε στο μόνιτορ παρά στην αληθινή ζωή μας. Και αυτό είναι μια πολύ έντιμη στάση.
Είμαι πολύ χαρούμενος που βρέθηκα μαζί σας χτες. Για πάρα πολλούς λόγους. Κάθε λόγος μάλλον είναι και ένας από εσάς που συνάντησα. Αλλά ίσως πιο πολύ χαίρομαι γιατί σήμερα το πρωί ξύπνησα και αγαπούσα το μπλόγκ μου περισσότερο. Γι' αυτό και μόνο σας ευχαριστώ πολύ!

Υ.Γ. Ο d.j. Vague T. τα έδωσε ΟΛΑ!!! Σας χαρίζω κι εγώ αυτό που άκουγα όσο έγραφα: Super Trouper / ABBA

Τετάρτη, Απριλίου 19, 2006

Οδηγίες προς Παρτμπολόγκερζζζζζζ!

1) Καλό θα ήταν στο πάρτι οι μπλόγκερς να φοράμε μια κονκάρδα, μια πινακίδα, μια τιάρα (στη περίπτωση της Γουρούνας) κάτι τέλος πάντων, που να υποδηλώνει την ταυτότητα του μπλόγκ μας. Σκοπός του πάρτι είναι να γνωριστούμε. Αλλιώς, θα είμαστε a bunch of losers που συμφωνήσαμε να βρεθούμε στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα.
2) Θα σας παρακαλούσα πάρα πολύ, να μην κουβαλήσει κανείς μαζί του τη Σοφία Αλιμπέρτη: κατέστρεψε το Fame Story, μη μας γκαντεμιάσει και το πάρτι.
3) Μόλις γνωρίσουμε κάποιον άλλο μπλόγκερ, καλό θα ήταν να αποφύγουμε ανακρίσεις του τύπου «Πως σου φάνηκε εκείνο το πόστ μου για την ψαλίδα?»: Υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν τα πόστ διαγωνίως και μετά τηλεφωνούν στη Mindstripper (που ομολογουμένως είναι πολύ επιμελής μαθήτρια) για να τους πει την περίληψη.
4) Αν ο Πρόβατος σας ρωτήσει: «Στους πόσους βαθμούς τα πλένεις τα σεντόνια σου?» να θυμάστε πως ΔΕΝ πρόκειται για κοπλιμέντο.
5) ΜΗΝ βουτάτε ξένους αναπτήρες, σπίρτα, δάδες, τσακμακόπετρες κλπ!
6) Να μην ζαλίζουμε τον dj Vague T. με επιλογές, αφιερώσεις, τομάτες κλπ.: η απειλή του πως θα αμπαρώσει τη πόρτα και θα βγάλει τα άπλυτα μας στη φόρα από το μικρόφωνο ίσως και να πραγματοποιηθεί.
7) Μην παίρνετε ναρκωτικά (ειδικά στη τουαλέτα): αν θέλετε να κάνετε tribute στα ‘80ς φορέστε μια μεγάλη βάτα. Τα ναρκωτικά στα κλάμπς (ειδικά στη τουαλέτα) είναι αφόρητα μπανάλ!
8) Χορέψτε, κουβεντιάστε, φλερτάρετε, διασκεδάστε αλλά μην μετρήσετε πόσοι είναι τα Αrxedia Media: είναι τόσοι πολλοί που θα περάσει η βραδιά κι εσείς θα σπρώχνετε μπιλίτσες στον άβακα.
9) Καλό και φρόνιμο θα ήταν σε περίπτωση που έλθει ο Λαμπρούκος να τον υποδεχτούμε όπως ακριβώς του πρέπει: με τιμές μέλλοντα πρωθυπουργού!
10) Λέγοντας «χορός» εννοούμε disco, pop, samba, rock, κλπ: οι κατατονικοί παρακαλούνται να μην ζητάνε τον «Xορό του Ζαλόγγου», ούτε καν σε urban jungle remix! ‘παγορεύεται!

Bonus track:

11) Aν είσαι μπλόγκερ/τσαντάκιας μην μπερδευτείς και κλέψεις τη Μαρκησία του Ο: η τσάντα της κρύβει τουλάχιστον ένα βιβλίο του Μίλαν Κούντερα!

Παρασκευή, Απριλίου 14, 2006

Desperately seeking Blogger

Την αμαρτία μου θα την πω: είχα πολλές μέρες να διαβάσω blogs. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν ήξερα πως περνούν τις μέρες τους τα blogs που αγαπάω. Είχα πολύ δουλειά. Χάσαμε τον Βάνα, η Νίκη έκλαιγε, ο Λένυ πάχαινε, η γιαγιά (ξανα)κόλλησε με τον Αυτιά κι άρχισε νέος γύρος διαπραγματεύσεων με το ΕΚΑΣ. Μέσα σε όλα αυτά είχα και τον τέταρτο κύκλο του 24 κι όπως καταλαβαίνετε είχε πάρει φωτιά η αποθήκη του Τζακ και κινδύνευε η CTU!
Έκανα μια βόλτα σήμερα το πρωί. Μέσα σε μια ώρα νόμιζα πως θα ξεκολλήσει το κεφάλι μου από τον παχουλό λαιμό μου. Πολλά θέματα με ένα ποστ της Μιραντολίνας και ένα σχόλιο του J95. Ρατσιστικά σχόλια, βρισιές, απογοήτευση. Πολύς κόσμος να γράφει, να ξεγράφει, να βάζει και να βγάζει σχόλια κι ένας ορυμαγδός κουλεμανσόν. Όπου και αν τρούπωνα πάνω σε αυτό έπεφτα. Υπήρχαν βέβαια και άλλα blogs που είχαν την ίδια διάθεση με άλλη θεματολογία: το πάρτυ! Ποιός έβαλε σχόλιο, ποστ, μπάνερ (ακόμα δεν έχει βρεθεί ΕΝΑΣ -όχι απαραίτητα χριστιανός- να μου πει τι δαίμονα είναι αυτό το μπα-να-νερ!). Ποιός ΔΕΝ έβαλε σχόλιο, πόστ, μπάνερ. Ο ένας να προσπαθεί να πείσει τον άλλον και όλοι μαζι άγνωστο ποιόν.
Και σκέφτομαι όπως βλέπω Μενεγάκη: αν βάλω ALTER όλο και κάποιοι θα τσακώνονται για τη Γιουροβίζιον. Αν βάλω ΝΕΤ όλο και κάποιοι θα τσακώνονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πως γίνεται να φωνάζεις για να πεις αυτό που θες, ποτέ δεν κατάλαβα. Πως είναι δυνατόν να βρίζεις -έστω και με το γάντι- για να πείσεις γι' αυτό που λες είναι πέρα από την περιορισμένη λογική μου. Παλιά απορούσα όταν τα έβλεπα. Τώρα απορώ που τα διαβάζω.
Μερικοί χρειάζονται επειγόντως ένα λαχταριστό παγωτό.

Party Animal



Εγώ μπορώ να έρθω στο ρημαδοπάρτυ?????

Τετάρτη, Απριλίου 12, 2006

Party, Party, Party!


I'm so excited!!! Επιτέλους η πολυπόθητη ώρα όλοι να γίνουμε ένα, να ενώσουμε τις φωνές - και τα πόδια - μας και να χωθούμε into the groove! Φυσικά και μιλάω για το μεγάλο πάρτυ που ετοιμάζεται!! Ας ξεκινήσουμε όμως step by step!
Νομίζω πως η ιδέα ξεκίνησε από τον Vague Tourist - αλλά δεν ορκίζομαι γιατί τα παραθρησκευτικά των bloggers ποτέ δεν τα ξέρεις! Είδε λοιπόν μια νυχτιά την Kylie στον ύπνο του να του αποκαλύπτει το πραγματικό της ύψος και να του ψιθυρίζει "Vague, your disco needs you". Ο VT λοιπόν αποφάσισε πως enough is enough με τα εσωκομματικά της μπλογκόσφαιρας και καιρός είναι να κάνουμε και πιο δημιουργικά πράγματα από τα να γράφουμε το μακρύ και το κοντό μας. Πολλοί bloggers συνασπίστηκαν κι έτσι οργανώθηκε ένα μεγάλο θεματικό πάρτυ. Το θέμα? Τι άλλο: "Dance the night away".
Tη Μεγάλη Τετάρτη, λοιπόν, στις 22:30 το βράδυ στο club Barrio, στην οδό Κεραμεικού 53 στο Μεταξουργείο! Dancing queen, ο Νίκος Δήμου! Electric youth, συνασπιστείτε!
Όσοι είναι in the mood for dancing αλλά και όσοι wanna dance with somebody άγνωστο που δεν ξέρετε αλλά αγαπάτε να διαβάζετε είστε καλεσμένοι. Όλοι. Το ενδεχόμενο να γίνει murder on the dancefloor λόγω βεντέτας μεταξύ πολλών είναι μια πιθανότητα που πολλοί δεν θέλουν να σκεφτούν - αλλά είναι περισσότεροι αυτοί που εύχονται να πραγματοποιηθεί! Βάλτε λοιπόν τα παλιά σας παπούτσια και let's get the party started! Το μόνο που χρειάζεται είναι να φέρετε την καλή σας διάθεση και ο σώζων εαυτώ σωθήτω. Για τα υπόλοιπα, let the night take the blame!

Y.Γ. Θα παίξουν άραγες και ... "blues"?????

Σάββατο, Απριλίου 08, 2006

Μου' χες τάξει Άννα

Έχω να κοιμηθώ περίπου 3.000 ώρες. Γύρισα σπίτι κουρασμένος. Ξάπλωσα αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Το μεσημέρι διάβασα μια ιστορία στο χνούδι και δεν μπορώ να τη βγάλω από το μυαλό μου. Κυρίως γιατί μου φέρνει στο νου μια δική μου εμπειρία που την έχω μοιραστεί με πολύ λίγους. Το μόνο που θέλω είναι να σας τη διηγηθώ. Και μετά ίσως κοιμηθώ λιγάκι.

Καθόμουν στα σκαλιά της εισόδου του πανεπιστημίου, ένα μεσημέρι του Δεκέμβρη πριν 4 περίπου χρόνια στο Λονδίνο. Χάζευα μια τράπουλα με φιγούρες «Χάρι Πότερ» που είχα δυσκολευτεί πολύ να βρω. Θυμάμαι πως ήταν ένα πολύ όμορφο μεσημέρι: είχα κάνει μια εξαιρετική παρουσίαση για τα ποδοσφαιρικά συμβόλαια, είχα βρει τη τράπουλα που έψαχνα και έτρωγα το αγαπημένο μου bagel.
Με πλησιάζει τότε ένας καθηγητής μου και μου λέει πως μια κυρία ήθελε να με δει. Μια μικροκαμωμένη γυναίκα, γύρω στα 45, με αναστατωμένα μαλλιά και μια πολύ μεγάλη τσάντα. Η κυρία Ελένη. Δεν ήθελε εμένα συγκεκριμένα. Ήθελε κάποιον Έλληνα που μιλούσε αγγλικά. Με τράβηξε από το χέρι κι άρχισε να προχωράει στο δρόμο σχεδόν σέρνοντας με. Πριν προλάβω ν’ αντιδράσω άρχισε να μου εξηγεί: την έλεγαν Ελένη, ήταν από τη Θεσσαλονίκη και στο νοσοκομείο δυο τετράγωνα πιο πέρα νοσηλευόταν για 1,5 μήνα περίπου η κόρη της, η Άννα. Η Άννα έπασχε από λευχαιμία. Η μαμά Ελένη ήρθε κατά τύχη στο πανεπιστήμιο. Ή μάλλον κατ’ ανάγκη. Έπρεπε να μιλήσει στον γιατρό επειγόντως και ο γιος της θα ερχόταν αργά το βράδυ στο νοσοκομείο. Εκείνη δεν μιλούσε ‘τα εγγλέζικα’. «Θα’ ρθείς;» μου είπε «στα πόδια σου πέφτω». Θυμάμαι πως η φωνή της δεν είχε την παραμικρή υποψία παράκλησης. Μάλλον εννοούσε πως «θα έρθεις ακόμα και αν χρειαστεί να πέσω στα πόδια σου». Το να παρακαλέσει έναν άγνωστο στη μέση του δρόμου ήταν μια πολυτέλεια που η απελπισία της δεν επέτρεπε. Άρχισα να περπατάω προς την κατεύθυνση του νοσοκομείου χωρίς καν να της απαντήσω. Θα ήταν ψέμα όμως αν σας έκρυβα πως ένα τόσο δα κομματάκι μέσα μου ήθελε να αρχίσει να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Η Άννα ήταν μικρή. Γύρω στα 18, αν θυμάμαι καλά. Με τεράστια μάτια. Μόλις με είδε έκανε να φορέσει ένα μαντήλι στο λείο κεφάλι της. Συστήθηκα και με μια κίνηση που δεν υπολόγισα, τράβηξα απαλά το μαντήλι από το κεφάλι της. Δεν αντέδρασε. Δεν αντιδρούσε ιδιαίτερα. Μου ζήτησε μόνο πολύ ευγενικά να μιλήσω στον γιατρό. Πήγα στο διπλανό δωμάτιο και η μητέρα της με ακολούθησε.
Όπως αποκαλύφθηκε, η Άννα και οι γονείς της είχαν ζητήσει από τον γιατρό να της επιτρέψουν να επιστρέψει στην Ελλάδα για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Ο γιατρός ήταν απόλυτος: ο οργανισμός της ήταν τόσο αδύναμος που ίσως πέθαινε στο ταξίδι. Πριν λίγη ώρα δε, είχαν βγει τα αποτελέσματα από τις τελευταίες της εξετάσεις και ήταν αποκαρδιωτικά. Η Άννα δεν είχε πολύ χρόνο. Ο γιατρός μιλούσε σ’ έναν εξαιρετικά αποστασιοποιημένο τόνο λες και περιέγραφε κάτι που είχε συμβεί χρόνια πριν και δεν είχε καμία αξία να το συζητάμε ακόμα. Η μαμά Ελένη κοίταζε πότε τον ανέκφραστο γιατρό και πότε εμένα που του μιλούσα και χαμογελούσα. Και η γη δεν άνοιγε να με καταπιεί.
Είπα στον γιατρό πως μου ήταν αδύνατον να μεταφέρω αυτά που μου έλεγε στη μαμά Ελένη. Προσπαθούσα μάταια να του εκμαιεύσω ένα περιθώριο. Έστω και αυτό του θαύματος. «Το θαύμα είναι η ματαιότερη ελπίδα» μου είπε. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που επαναλαμβάνω αυτές τις λέξεις. Μάλλον γιατί είναι τυχαίες λέξεις βαλμένες στη σκληρότερη σειρά.
Μιλούσαμε περίπου ένα τέταρτο με τον γιατρό. Η μαμά Ελένη σιωπηλή. Είχε μπερδευτεί: εγώ χαμογελούσα και ο γιατρός μιλούσε σαν αυτόματος τηλεφωνητής. Όταν τελείωσε μου έσφιξε πολύ δυνατά το χέρι. Λες και ήθελε να με συνεφέρει. Γύρισα στη μαμά Ελένη και της είπα ψέματα. Πολλά ψέματα. Πως τα αποτελέσματα από τις τελευταίες εξετάσεις έδειχναν πως η κατάσταση της Άννας ήταν σταθερή. Πως ήταν δύσκολο να επιστρέψει στην Ελλάδα για τις γιορτές γιατί ο οργανισμός ήθελε ανάπαυση προκειμένου να δείξει σημάδια βελτίωσης. Και διάφορα τέτοια. Δεν ξέρω γιατί τα είπα αυτά. Ίσως γιατί είμαι ένας παθολογικός ψεύτης. Ίσως γιατί οι επόμενες μέρες θα ήταν πολύ δύσκολες για την Άννα και την οικογένεια της και τους άξιζε τουλάχιστον ένα μεσημέρι με λίγο φως παραπάνω. Δεν ξέρω γιατί. Απλά το έκανα.
Πήγαμε στο δωμάτιο. Η μαμά Ελένη διηγήθηκε στην Άννα όσα της είχα μεταφέρει. Και μετά βγήκε να μας φέρει πορτοκαλάδες. «Καλά έκανες και της τα είπες αυτά» μου είπε «και ο αδερφός μου τα ίδια της λέει. Αλλά δε νομίζω πως τα πιστεύει». Την πήρα αγκαλιά. Οι λέξεις είχαν σβηστεί από το κεφάλι μου. «Απλά να! Δεν θέλω να πεθάνω εδώ. Προτιμώ στο σπίτι μου». «Αννούλα μου, το ταξίδι είναι μεγάλο» της είπα και μας διέκοψε η μαμά της. Η συζήτηση σταμάτησε εκεί και άρχισαν να με ρωτάνε για τις σπουδές μου, την Αγγλία και άλλα τέτοια. Ίσως το βρείτε ηλίθιο αλλά άρχισα πάλι να λέω ψέματα. Τους είπα πως δεν σπούδαζα. Είπα πως δούλευα σ’ ένα εργοστάσιο και πως έξω από το πανεπιστήμιο περίμενα έναν φίλο μου. Τους είπα πως δεν είχα γονείς, ούτε οικογένεια και ζούσα χρόνια μόνος στην Αγγλία. Η Άννα ήθελε να σπουδάσει νομικά. Εγώ τελείωνα το πρώτο μου μεταπτυχιακό στα νομικά και μου φάνηκε βάναυσο να της μιλήσω γι’ αυτό που δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να σπουδάσει. Μου φάνηκε άδικο να της μιλήσω για την ευτυχισμένη μου ζωή, τις σπουδές και την οικογένεια μου. Μου φάνηκε άδικο να της μιλήσω για τη ζωή που έχανε. Όχι πως υπήρχε μέτρο σύγκρισης όμως δεν είχα άλλα όπλα εκείνη τη στιγμή. Μόνο τα ψέματα και το λευκό χέρι της Άννας που ζέσταινα στις παλάμες μου. Ή ίσως και να πάγωνε αυτό τις δικές μου. Δεν είμαι σίγουρος.
Έμεινα μέχρι αργά το απόγευμα. Παίξαμε χαρτιά, της έφερα κρυφά κινέζικο, μου μίλησε για τους φίλους της και κάποια στιγμή το κάτωχρο πρόσωπο της μου φάνηκε πως κοκκίνισε. Ποτέ δεν βεβαιώθηκα.
Γύρισα σπίτι και ήθελα να βγάλω από πάνω μου τη λύπη. Κοιμήθηκα με τα ρούχα κατάκοπος. Και όλο το βράδυ έβλεπα θάνατο στα όνειρα μου. Μέχρι τα ξημερώματα τα όνειρα μου είχαν παγώσει. Και το πρωί δεν έμοιαζε με καινούρια μέρα.
Το απόγευμα επέστρεφα στην Ελλάδα. Πέρασα το μεσημέρι από το νοσοκομείο. Η Άννα έλειπε. Μια νοσοκόμα μου είπε πως μόλις την είχαν πάει για εξετάσεις και θα αργούσε. Της άφησα μια μεγάλη τσάντα με βιβλία, την κασετίνα με τα πάρα πολλά μολύβια και μαρκαδοράκια, την τράπουλα του ‘Χάρι Πότερ’ κι ένα μπλουζάκι με τον Πλούτο που ήταν ο αγαπημένος της σκύλος. Στο εσώφυλλο ενός βιβλίου της άφησα ένα σημείωμα «Ήρθα και δεν σε βρήκα. Πρέπει να λείψω για λίγες μέρες. Να με περιμένεις.»
Όταν επέστρεψα στο Λονδίνο στο δωμάτιο της Άννας ήταν μια άλλη κοπέλα. Έφυγα χωρίς να ρωτήσω κανέναν τι απέγινε. Ακόμα πιστεύω πως το θαύμα έγινε και η Άννα γύρισε στη Θεσσαλονίκη και πως τελειώνει τη Νομική τώρα που σας γράφω. Δεν με νοιάζει που δεν με περίμενε. Πάντα θα πιστεύω πως η Άννα νίκησε. Και αν κάποιος μου πει το αντίθετο δεν θα τον πιστέψω.

Παρασκευή, Απριλίου 07, 2006

Raining weekend: Πριν & Μετά

Τα δελτία καιρού λένε πως αυτό το Σαββατοκύριακο θα έχει βροχές και καταιγίδες. Που σημαίνει πως τα όνειρα για ηλιοθεραπεία πάνε στο διάολο!



Ελπίζω μόμο να μην πλημμυρίσει το σύμπαν αύριο το βράδυ γιατί είχα σκοπό να βγω. Όχι τίποτε σπουδαίο: η μαμά ενός φίλου μου έχει Bazaar με κοσμήματα κι έλεγα να πάρω κάτι για το Πάσχα. Μην πάω και αστόλιστος στην εκκλησιά χρονιάρες μέρες.



Είμαι τόσο μπαφιασμένος τις δυο τελευταίες μέρες που αν μείνω σπίτι, δεν θα με χωράει ο τόπος.



Αλλά πάλι... θα κάνω τη γυμναστική μου,



θα ξαπλώσω στο κρεββατάκι μου ,



και θα μιλήσω με την Πωλινίτσα μου στο τηλέχωνο με τις ώρες (τσιμπόντας κάτι ελαφρύ).



Θα πήγαινα σινεμά αλλά μου πιάνεται ο κώλος τόση ώρα ακούνητος.



Τέλος πάντων, ας μην το γκαντεμιάζω. Ελπίζω τουλάχιστον τη Κυριακή να έχει λιακάδα γιατί έχω κανονίσει να πάω για κυνήγι με τη Φανή στου Φιλοπάππου.



Σας φιλώ πολύ! Καλό Σαββατοκύριακο!

Πέμπτη, Απριλίου 06, 2006

Too much...


Μια κοπέλα από τη δουλειά χωρίζει - θα κατάλαβες ήδη πως δεν πρόκειται και για πολύ χαρούμενο post! Για την ακρίβεια, μόλις χτες ο σύζυγος της ανακοίνωσε πως σε δυο μέρες θα έχει φύγει από το σπίτι. Μέσα σε 4 ώρες είχα μάθει το χρονικό ενός προαναγγελθέντα αποτυχημένου γάμου.
6 χρόνια μαζί, πολύ νέοι και οι δυο, γεμάτοι όνειρα και απίστευτα αποθέματα αγάπης ο ένας για τον άλλον. Σε μια υπέροχη σχέση, γεμάτη πάθος, χαρά κι ευχάριστες εκπλήξεις. Μέχρι που χτες το απόγευμα της είπε πως αν την κρατήσει για ακόμα μια μέρα σαν σημείο αναφοράς του, θα τρελλαθεί. Δεν υπάρχει άλλη, δεν του έχει κάνει τίποτε κακό και τη λατρεύει. Αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει να τη λατρεύει. Κουράστηκε. Και τα παρατάει. Έτσι ξερά με μια ανακοίνωση.
Είναι ειρωνικό αν σκεφτείς πως όλη μας τη ζωή ψάχνουμε να βρούμε το "άλλο μας μισό". Και περνάμε από πρόσωπα και κρεββάτια στη σταυροφορία για τον Έναν ή τη Μια. Πως είναι να φοβάσαι πως θ' αγαπάς έναν άνθρωπο σε όλη σου τη ζωή? Που πηγαίνει το άλλο μας μισό όταν το αποχωριστούμε? Μήπως η ιδέα και μόνο οτι ανακαλύψαμε τελικά το Άγιο Δισκοπότηρο είναι αρκετή για ν' αντικαταστήσει την ανάγκη μας να πιούμε από αυτό και να ζήσουμε για πάντα?
Φόβος, δειλία, παράξενη λογική όπως κι αν το πούμε η απόφαση είναι ισχυρότερη από την αιτιολογία.
Η Β. κοιμήθηκε για λίγο κατά τις 7 το πρωί. Κουρασμένη και θλιμμένη. Ακόμα και κλειστά τα μάτια της, πάλι θλιμμένα ήταν. Ξύπνησε κι έφυγε χωρίς να μιλήσει σε κανέναν. Δεν ξέρω προς τα που μπορεί να πήγε.
Οτιδήποτε δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο. Ακόμα και η υπερβολική αγάπη?

I’m just the pieces of the man I used to be
Too many bitter tears are raining down on me
I’m far away from home
And I’ve been facing this alone
For much too long
I feel like no-one ever told the truth to me
About growing up and what a struggle it would be
In my tangled state of mind
I’ve been looking back to find
Where I went wrong
Too much love will kill you
If you can’t make up your mind
Torn between the lover
And the love you leave behindY
ou’re headed for disaster
’cos you never read the signs
Too much love will kill you
Every time
I’m just the shadow of the man I used to be
And it seems like there’s no way out of this for me
I used to bring you sunshine
Now all I ever do is bring you down
How would it be if you were standing in my shoes
Can’t you see that it’s impossible to choose
No there’s no making sense of it
Every way I go I’m bound to lose
Too much love will kill you
Just as sure as none at all
It’ll drain the power that’s in you
Make you plead and scream and crawl
And the pain will make you crazy
You’re the victim of your crime
Too much love will kill you
Every time
Too much love will kill you
It’ll make your life a lie
Yes, too much love will kill you
And you won’t understand why
You’d give your life, you’d sell your soul
But here it comes again
Too much love will kill you
In the end...
In the end.

Τετάρτη, Απριλίου 05, 2006

While you were working

Aγαπημένε μου φίλε,

γνωρίζω πως μετά από αυτό το post η σχέση μας θα αλλάξει - προς το χειρότερο εννοείται! Δεν με νοιάζει όμως! Σκοπός αυτού του blog είναι να λέει την αλήθεια: κι ας είναι πιο γυμνή κι από τη Σύλβια Δεληκούρα, πιο σκληρή κι από τη στύση του κ. Δήμου εκείνο το πρωινό του 1955 στο Μόναχο, εγώ θα τη βροντοφωνάζω.


Η αλήθεια, λοιπόν, λατρεμένε μου blogger είναι πως χτες το μεσημέρι που ίδρωνες στο γραφείο σου, που έτρεχες σε meetings, που μιλούσες με τη κολλητή σου τη Μαργίτσα στο τηλέφωνο και της έλεγες πόσο τα σιχάθηκες όλα και θα ήθελες να βρίσκεσαι σε μια παραλία, εκείνη ακριβώς την ώρα εγώ ΗΜΟΥΝ στη παραλία που ονειρεύοσουν!!


Εγώ, ο Λένυ, η Πωλινίτσα, ο Αλεξούλης, το Λετιτσιόνι, η Λόλα και ο Ναμπούκος ήμασταν όλοι εκεί.



Στο Καβούρι. Στη καντίνα "Ο Μώλος" που τα μύδια είναι κ-ώλος! Απλωθήκαμε κάτω από τον ήλιο σαν τα χταπόδια και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να μην βρέξει ο Λένυ την transexual του πίσω τραπεζιού (η οποία, όταν τελικά την έβρεξε, διατήρησε τη ψυχραιμία της). Φάγαμε καλαμαράκια, χειροποιήτη μελιτζανοσαλάτα, ονειρεμένες χιλιοτηγανισμένες σε μαζούτ πατάτες, τηγανιτά "να ζήσω ή να πεθάνω" μύδια και μια σαλάτα λάχανο. Εγώ επειδή, ως γνωστόν δεν το πολυτρώω το λάχανο έφαγα ένα χωριάτικο λουκάνικο με έξτρα πατάτες και μαγιονέζα.
Ο Λένυ και η Λόλα βουτούσαν κάθε 15 λεπτά στη θάλασσα και εμείς τους καμαρώναμε. Άλλοι καμαρώνουν που το παιδί τους είπε "μα-μα", εγώ καμαρώνω που γίνεται δεινός κολυμβητής και ξάνθινε η ουρά του. Τι να κάνω...


Με αυτή την απροσδόκητα υπέροχη βόλτα εγκαινιάσαμε την καλοκαιρινή σεζόν. Αυτό και με την μοναδικά θετική σκέψη πως τελικά αυτή είναι η ομορφιά της ζωής: να έχεις δυο φίλους να μοιραστείτε τον ήλιο, τον καφέ και τη μπουκιά σας. Με άλλα λόγια, εγώ εσύ και το πιστό μας σκυλί!


Λες να πούμε 'καλό καλοκαίρι' από τώρα? Κι αν μας καταραστούν οι βαρυχειμωνίτες των blogs?
Σκρού δεμ! ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!
Σας χαρίζω κι αυτό το τραγουδάκι για να μπείτε στο πνεύμα: Kokomo - The Beach Boys

Δευτέρα, Απριλίου 03, 2006

Consider yourself hugged

Ξέρω τι θες:

Να ξυπνήσεις και να έχει ήλιο,
να μιλήσεις και να σ' ακούσουν,
να αράξει κάπου επιτέλους η πυξίδα σου,
να βρεις κι άλλα χρώματα,
να βρεις το πρώτο σου γέλιο,
ν' αφήσεις το χώμα και να πιάσεις ουρανό,
να νοσταλγείς χωρίς να πονάς,
να μάθεις πλέον να κερδίζεις,
να ζεστάνεις την άδεια σου αγκαλιά,
να μην χρειάζεσαι άλλο την κρυψώνα σου
.




Σήμερα είναι μια καλή μέρα για μια νέα αρχή. Και είμαστε μαζί σου. Όλοι.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Ode to L.A. - The Raveonettes