Η κυρία με τη φωτογραφία

Οι Κυριακές. Ξαπλωμένοι μέχρι αργά στο κρεββάτι. Χουζουρεύοντας μέχρι η απόλυτη ανάγκη για καφέ να μας διώξει από το κρεββάτι. Με τις πυτζάμες ξαπλωμένοι στους καναπέδες διαβάζοντας εφημερίδα. Μετά φαγητό που μοσχοβολάει, ταινίες που δεν μας πολυαρέσουν αλλά μας κοιμίζουν γλυκά κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα. Φίλοι, μια βόλτα, γέλια και το βράδυ η σκέψη πως όσο έχεις αυτόν που αγαπάς κοντά σου, η εβδομάδα δεν θα είναι και τόσο δύσκολη. Οι Κυριακές. Ήσυχες μέρες οι Κυριακές. Έτσι θα έπρεπε να είναι.
Τις τελευταίες εβδομάδες έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τις Κυριακές. Νιώθω μιά μικρή ενοχή για τις δικές μου όμορφες Κυριακές.

Πριν μερικές εβδομάδες, χρειάστηκε να κάνουμε μιά φωτογράφηση σ’ ένα ξενοδοχείο γνωστής αλυσίδας ξενοδοχείων ημιδιαμονής. Σε αυτά που όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε πάει λόγω έλλειψης εντελώς ιδιωτικού χώρου.
Ήταν Κυριακή πρωί και ο ιδιοκτήτης μας είχε διαβεβαιώσει πως ο κόσμος είναι ελάχιστος κι έτσι δεν θα ενοχλούσαμε. Κουβέντες, γέλια, αστεία – διακριτικά πάντα για να μην ενοχλήσουμε. Κάποια στιγμή που ήμουν στη ρεσεψιόν και κουβέντιαζα με τον ιδιοκτήτη μπήκε μια κυρία μέσα. Πρέπει να ήταν μεταξύ 45-55 χρονών. Κομψή, καλοχτενισμένη, με μιά κόκκινη τσάντα. Από εκεί έβγαλε μια φωτογραφία . Από αυτές που βγάζουν στα μπουζούκια και κορνιζάρουν μετά στο σαλόνι για να έχουν να θυμούνται τις όμορφες στιγμές. Στη φωτογραφία ήταν η ίδια κυρία και ο σύζυγος της. Άρχισε να ρωτάει επίμονα τον ιδιοκτήτη αν τον έχει δει, αν είναι σίγουρος, αν και πότε αλλάζει η βάρδυα στη ρεσεψιόν, αν έχουν αρχεία με όσους έρχονται στο ξενοδοχείο.Ο ιδιοκτήτης της απάντησε αρνητικά σε όλες τις ερωτήσεις χωρίς να γίνει αγενής. Η κυρία, που θα μπορούσε να ήταν η μαμά μου, ξααέχωσε τη φωτογραφία στη τσάντα της κι έφυγε λέγοντας πως θα ξαναπεράσει αργότερα για να ρωτήσει τους απογευματινούς. Ήταν Κυριακή μεσημέρι. Λίγο μετά τη μία.

Ήταν λες κι έβλεπες ελληνικό σίριαλ, μόνο που δεν ήταν καθόλου αστείο. Φαντάσου μιά γυναίκα που αντί να ετοιμάζει το οικογενειακό τραπέζι ή να βάφεται να βγει για μιά βόλτα στη κυριακάτικη λιακάδα, πήρε σβάρνα τα ξενοδοχεία τέταρτης κατηγορίας ψάχνοντας τον άνδρα της. Φαντάσου τί μπορεί να πέρναγε εκείνες τις ώρες από το μυαλό της. Φαντάσου πώς πέρασε και τί μεσολάβησε την προηγούμενη νύχτα. Μάλλον, δεν μπορείς. Τρελλή θα την πεις, αναξιοπρεπή ίσως. Την απόγνωση της όμως μάλλον δεν την φαντάζεσαι. Ούτε η ίδια θα μπορούσε ποτέ να την φανταστεί. Κανείς μας δεν μπορεί.


Και σκέφτομαι πώς αλλάζει ρότα η ζωή μας. Πώς χάνουμε την επάφη μας με την πραγματική πραγματικότητα και φέρνουμε σβούρες γύρω από το χείλος του γκρεμού. Πώς ξεπουλάμε τα όρια μας για ν’ αγοράσουμε μιά πετονιά που δεν μπορεί ν’ αντέξει όλες μας τις ελπίδες. Σκέφτομαι πως ίσως αυτή η κυρία να μοιάζει με την Αντιγόνη του «κυρίου Επισκοπάκη»: ίσως να περίμενε κι αυτή όλη της τη ζωή έναν Σωτήρη για να την σώσει. Κι αυτός μετά να γύρισε την πλάτη στην ίδια και στον κόσμο της που είχε βάλει σε τροχιά γύρω από αυτόν. Αυτό είναι το κακό με τον έρωτα: σε αναγκάζει να τα βγάλεις όλα στο σφυρί για να καταλήξεις με μιά φωτογραφία στο χέρι κι ένα σωρό ερωτήσεις σε ξένους. Το μόνο πράγμα που δεν πρέπει τελικά να ψάχνεις σε αυτή τη ζωή, είναι δικαιοσύνη. Και γιατί άλλωστε να μας δικαιώσει κάποιος για όσα φορτώσαμε σε ξένους ώμους;

Δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα της γυναίκας εκείνης. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να ζουν έτσι. Οι ζωές των ανθρώπων δεν θα έπρεπε να φτάνουν εκεί. Δεν θα έπρεπε οι Κυριακές να ξεφεύγουν από την ακτίνα του οικογενειακού τραπεζιού και να φωλιάζουν σε βρώμικα δωμάτια. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν στους δρόμους γυαναίκες με κόκκινη τσάντα και πρησμένα μάτια. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να ψάχνουμε γι’ αυτόν που θα μας σώσει. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να ευχόμασταν να ήμασταν κάποιος άλλος. Τις Κυριακές θα έπρεπε να πέρναμε ό,τι καλύτερο μας αξίζει και να το πολλαπλασιάσουμε για να μας βγάλει την εβδομάδα. Όχι να διαλύουμε τα κομμάτια μας σε μικρότερα κομμάτια.

Τις Κυριακές θα έπρεπε να μην ήταν πια πολύ αργά. Nα μην μας κυνηγάει κανένας. Πολύ δε περισσότερο, ο ίδιος μας ο δυστυχισμένος εαυτός.