Στους 31 Δρόμους

Να γιατί το πιο αναμενόμενο(?) δράμα της σεζόν, είναι η καλύτερη κωμωδία των τελευταίων χρόνων:

1) Καταρχάς, έχει την πιο κατανοητή υπόθεση: μιά κοπέλα πάει στην Αμερική! 5 λέξεις! Κι αν θες γίνεται και με 3: μία στην Αμερική! Ούτε τις ειδήσεις δεν μπορείς να περιγράψεις με 3 λεξούλες! Και είναι επί της ουσίας 3 λέξεις γιατί αν σε ρωτήσει κάποιος: "Και μετά τι γίνεται?", εσύ απλά θ' απαντήσεις: "Μια χαρά, τα δικά σου πες μου!"

2) Είναι μια σειρά που προωθεί το ήθος και τα ιδανικά ενάντια στις αντιξοότητες της ζωής! Picture this: μια κοπέλα πιάνει τον φίλο της να την απατά κι αποφασίζει να πάει στην Αμερική γιατί 'δεν έχει ζήσει τίποτε στη ζωή της'. Την κλέβουν, προσπαθούν να την βιάσουν, την ξανακλέβουν, μπαίνει σ' ένα πάρτυ κόκας, μετά σ' ένα άλλο πάρτυ, κοιμάται στη βροχή και καταλήγει σ' ένα σπίτι με γυμνούς άνδρες και μια τρελλή που σπάει πόρτες. Όλα αυτά σε λιγότερο από 24 ώρες. Αν είχε παέι στη Λάρισα και δεν της άρεσε το κρεβάτι θα είχε γυρίσει σπίτι. Αλλά, θα μου πεις, όταν έχεις στόχους...!

3) Η πρωταγωνίστρια εκτός από τον πλαστικό έχει υιοθετήσει και ΟΛΕΣ τις μούτες και τα σουσούμια της Απόλυτης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην ξέρεις ποιά από τις δύο παίζει. Είναι το ίδιο πράγμα που παθαίνεις όταν βλέπεις τη Βάνα Μπάρμπα: δεν ξέρεις αν βλέπεις τη Μπάρμπα ή το Ζαχαράτο!

4) Καθώς μιλάνε οι πρωταγωνιστές, ξεχνάνε τα λόγια τους και κάνουν πάυσεις 2-3 δευτερολέπτων. Για παράδειγμα: "Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι εδώ...(εεεεε,μμμμμμμ,χρτσ,χρτσ) ... Χριστίνα!"

5) Είναι το μοναδικό σίριαλ που αγκαλιάζει τόσο πολύ την ουσία της Τέχνης να επιτρέπει δηλαδή στον θεατή αποδώσει τη δική του ερμηνεία στα γεγονότα: σε αυτό φυσικά βοηθά το ότι δεν καταλαβαίνεις τί λένε και στα νυχτερινά γυρίσματα δεν βλέπεις ποιός λέει τί!

6) Το κακό δεν είναι η ελληνική/κυπραική προφορά των αγγλικών - οι περισσότεροι ξενόγλωσσοι διάλογοι έχουν υπότιτλους. Το κακό είναι πως όταν μιλάνε ελληνικά ακούς κάτι ήχους τύπου "ούργκ!". Αν οι πρωταγωνιστές έχουν άγνωστες λέξεις στο ελληνικό κείμενο, να μην τις αντικαθιστούν με δικές τους κουλεμανσόν. Να τους τις γράφετε με latinikous xaraktires. Αν και θα προτιμούσα να είχαν υπότιτλους και τα ελληνικά.

7) Το βρίσκω πολύ τρυφερό και νοσταλγικό το ότι η σειρά είναι άμεσο tribute στους 'Δέκα Μικρούς Μήτσους': ΟΛΟΙ μιλάνε σαν την Μισέλ και τον Τζίμη! Πάμε όλοι μαζί με το κεφάλι στο πλάι: "Ωωωωωωωωω!"

8) Η μοναδική μαεστρία του σκηνοθέτη και του διευθυντή φωτογραφίας μου έμαθαν πως τελικά η Ιτέα μπορεί και να είναι υπέροχη σε σχέση με τη Νέα Υόρκη. Αυτό δεν είναι παρεξήγηση, είναι κατόρθωμα!

9) Αpparently, στην Αμερική αν κόψεις το χέρι σου εν ώρα εργασίας, απλά το τυλίγεις με μια χαρτοπετσέτα και ο καλός σου εργοδότης σε στέλνει σε άδεια μετ' αποδοχών. Για τουλάχιστον 2 μέρες. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μην βάλεις ένα χανζαμπλάστ αλλά να το αφήσεις με τη χαρτοπετσέτα και να τριγυρνάς σαν τον Μάικλ Τζάκσον.

10) Είναι από αυτές τις υπέροχες σειρες που κοιμάσι, ξυπνάς, ξανακοιμάσαι και μετά από 8 εβδομάδες που δεν το έχεις παρακολουθήσει δεν έχει γίνει τίποτε! Σα να μην πέρασε μιά μέρα!