5 : η άλλη όψη

Πριν λίγους μήνες, ήταν της μόδας στη μπλογκόσφαιρα το παιχνίδι με τα πέντε πράγματα που ο καθένας έπρεπε να αποκαλύψει για τον εαυτό του. Διάβαζα ξανά τα δικά μου και σκέφτηκα πως δεν είμαι τόσο καλός ή αθώος όσο φανέρωνε εκείνη η πεντάδα. Γι' αυτό θέλησα να την συνεχίσω. Δεν δίνω καμία πάσα γιατί δεν ξέρω αν θα ήθελε κάποιος να γράψει για πράγματα που -ίσως- να νιώθει μια μικρή ενοχή.

1) Νομίζω πως δεν είμαι αληθινά φιλόζωος. Οι αληθινά φιλόζωοι άνθρωποι αγαπάνε όλα τα ζώα (τα καυμένα) το ίδιο και τα βρίσκουν όλα ξεχωριστά και χαριτωμένα. Προσωπικά, μόλις βλέπω γάτα θέλω να την βάλω στο πλυντήριο στο πρόγραμμα για τις κουρτίνες – μεγάλο κι επώδυνο. Ναι, είναι χαριτωμενές. Ναι, νιάου - αλλά μακριά από εμένα. Έχω ζήσει με γάτες και αληθινά ήταν μεγάλη η μάχη που έδινα με τον εσωτερικό μου εαυτό για να παρουσιάζονται καθημερινά όλες αρτιμελείς στην πρωινή αναφορά.
Πέρα από αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν μικρόσωμα σκυλιά. Άντε και το πήρες το πατσαβούρι, τί θα το κάμεις? Το πολύ πολύ να του κολλήσεις ένα κοντάρι και να το κάνεις παρκετέζα. Τα μικρά σκυλιά γαβγίζουν συνέχεια, είναι ανήσυχα και από τη μέρα που θα γεννηθούν, ο εγκέφαλος τους δίνει μόνο μία εντολή: “Seek & Destroy”. Το σκυλί (κατ' εμέ) πρέπει να είναι τόσο όσο να γεμίζει την αγκαλιά σου και όχι τόσο όσο να γίνεται κασκόλ για κοντολαίμες. Άσε δε που the smaller, the pontikomourier.

2) Νομίζω ότι ως γκέϊ, έχω αποτύχει. Για να καταλάβεις, δεν αντέχω τις αδερφές. Με τίποτα! Αυτές που είναι γεμάτες τσαχπινιά, πεταριστά βλέφαρα και κάθε τους κίνηση είναι μισή χορογραφία της Σακίρα. Όλες αυτές που μιλάνε με το ‘μωρή’, έχουν για σημείο αναφοράς τις ατάκες από το «Κλάμα βγήκε από τον παράδεισο» και τη Ντένη Μαρκορά, βαφτίζουν τα σκυλάκια τους ‘Τζούντι’,’Λάϊζα’, και ‘Μπάρμπρα’, φοράνε χαμηλοκάβαλα και θέλουν να αποκτήσουν παιδί με μια φίλη τους λεσβία (P-L-E-A-S-E!). Γενικά, έχω ένα πρόβλημα με το νάζι, τα κλισέ και το μέηκαπ – όταν αυτό κρύβει τα κοψίματα από το ξύρισμα. Πιστεύω πως αν υπάρχει παράλληλο σύμπαν, η στρέϊτ εκδοχή του εαυτού μου κλωτσάει μια λιβελούλα που κάθεται μπροστά στον καθρέφτη της και τραγουδάει το ‘Vogue’ ρουφόντας τα μαγουλάκια της.
Αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί με μπερδεύουν τα μπερδέματα. Το να γουστάρει ένας άνδρας έναν άλλον άνδρα το καταλαβαίνω (dah!). Δεν καταλαβαίνω όμως πώς μπορεί να αρέσει η ανδρική απομίμηση μιας γυναίκας ή (ακόμα χειρότερα) να θες εσύ να γίνεις αυτή η αποτυχημένη απομίμηση. Πώς γίνεται μια γυναίκα να καυλώνει με μια άλλη γυναίκα όταν αυτή αντί για θηλυκό, φτύνει στο πάτωμα και φέρεται σαν τον Μπάντ Σπένσερ?

3) «Δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, μόνο χυδαία μυαλά». Αναρωτιέμαι αν έστω και ένας από αυτούς που πιστεύουν αυτή τη φράση - καραμέλα και βρίζουν ακατάσχετα είπε ποτέ στη μαμά του «Γαμάνε τα μπιζέλια σήμερα, καριολίτσα!».

4) Δεν πηγαίνω στο θέατρο. Κι αν πάω το πιθανότερο είναι να βαρεθώ. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως οι ηθοποιοί παίζουν ψεύτικα. Δεν μιλούν φυσικά αλλά με στόμφο και γουρλωμένα μάτια. Προφανώς είμαι θεατρικά απαίδευτος αλλά σπάνια με έχει αγγίξει θεατρικό παίξιμο (παίξιμο, όχι κείμενο). Mάλλον γιατί στο δικό μου το μυαλό, σπάνια κάποιος ηθοποιός μιλάει με τρόπο απλό. Όπως δηλαδή θα έκανε αν το δράμα συνέβαινε στο σαλόνι του δικού του σπιτιού.

5) «Οι Ώρες»! Πέντε (μεγάλα) βήματα πέρα από τον Ρουβίκωνα της μανιοκατάθλιψης. Καλή ταινία αλλά μία φορά στο dvd και αυτή στο γρήγορο ήταν υπέρ αρκετή.