Soul II Soul

Προχθές διάβασα το άρθρο του περιοδικού SOUL για τους bloggers. Διαβάζω έτσι κι αλλιώς το περιοδικό αλλά αυτή τη φορά ομολογώ πως το διάβασα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον για να ανακαλύψω τι στα κομμάτια γράφει για τους bloggers κι έχει γίνει εδώ το Σούλι! Δυο bloggers -που δεν αναφέρουν τα μπλογκονόματα τους- μιλάνε για τις κατηγορίες των μπλόγκς.
Τα χωρίζουν σε 10 κατηγορίες και αναφέρονται στα μπλόγκς που φιλοδοξούν να δημοσιευθούν, στους μετα-μπλόγκερς, τα χιουμοριστικά μπλόγκς, τα μπλόγκς που τη μια μέρα 'πεθαίνουν' και την άλλη έχουν 12 νέα πόστς, στα γκέι μπλόγκς, στα ρομαντικά κλπ κλπ.
Hell unleashed! Ποιός είδε τους bloggers και δεν τους φοβήθηκε! "Και ποια είσαι 'ΣΥ / που θα μου πεις ΕΜΕΝΑ" και τέλος πάντων ένα άνευ προηγουμένου κουλεμανσόν. Λάσπη ενάντια στους δημοσιογράφους που δεν λένε τα blogονόματα τους - είμαι βέβαιος πως θα γινόταν το ίδιο αν έπρατταν το αντίστροφο. Θεούς και δαίμονες απειλούν οι μπλόγκερς.
Όλα αυτά για ένα χιουμοριστικό άρθρο σε ένα μηνιαίο περιοδικό που προσωπικά βρήκα και πολύ αστείο! Και φαντάζομαι πως είναι καλύτερο να γράψεις για τα ρομαντικά μπλόγκς λέγοντας πως οι συγγραφείς τους "Τρώνε πεπόνι στο μπαλκόνι και ενίοτε ποστάρουν φωτογραφίες από τις διακοπές τους!". Νομίζω πως είναι ένα πολύ εύστοχο κι έξυπνο σχόλιο για μπλόγκς όπως αυτό της Σούζυς ή του Βατραχοκόριτσου. Ή όταν μιλάνε για τα χιουμοριστικά μπλόγκς και λένε πως "οι καριερίστες του είδους σκέφτονται σοβαρά να προσθέσουν ηχογραφημένα γέλια στις σελίδες τους. Γαμώ;" , βλέπω τον εαυτό μου σε αυτές τις λέξεις. Δεν είμαι καριερίστας αλλά αυτό με τα γέλια όντως το έχω σκεφτεί!! Γιατί θα έπρεπε να με προσβάλλει; Ίσως δεν προσβάλλομαι γιατί έχω τρομερά πεσμένο τον δείκτη αυτοεκτίμησης και το μυαλό μου φτάνει μέχρι το επόμενο σουξέ του Τριαντάφυλλου. Perhaps, perhaps, perhaps!
Ίσως πάλι δεν προσβάλλομαι γιατί το να αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε μια τέτοιου είδους κατηγοριοποίηση είναι κάτι που μπορώ να αντιμετωπίσω με χιούμορ. Ίσως γιατί δεν παίρνω τον εαυτό μου τόσο σοβαρά και σε τελική ανάλυση δεν με νοιάζει τι θα γράψει και ο καθένας. Αν έμαθα κάτι αυτόν τον ένα χρόνο που πέρασα μαζί σας είναι πως στη μπλογκόσφαιρα το μόνο που έχει σημασία είναι η μοιρασιά. Τίποτε άλλο. Εδώ -υποτίθεται- πως ΟΛΑ επιτρέπονται και ΟΛΑ μπορούν να λεχθούν. Και η οποιαδήποτε κριτική δεν γίνεται για να βγούμε στα μπαλκόνια με τα τσόκαρα και να κραζόμαστε. Απλά γίνεται και την αντιμετωπίζουμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο, συνήθως με χιούμορ. Δεν ήξερα πως το χιούμορ μας τελειώνει όταν κλείνουμε το μόνιτορ και ανοίγουμε τις σελίδες ενός περιοδικού.
Πίστευα πως η 'μπλογκόσφαιρα' χειροκροτεί το αστείο και το εύστοχο. Έστω κι αν μπαίνουμε εμείς στο μικροσκόπιο. Κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής και κανένας δεν είναι αναρμόδιος να κρίνει. Ελπίζω την επόμενη φορά, σε πιθανά μελλοντικό άρθρο να είμαστε όλοι πιο ψύχραιμοι. Ειδικά όσοιέχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας καλό θα ήταν να φερόμαστε και με την αντίστοιχη ευγένεια, αξιοπρέπεια και σεβασμό. Η μπλογκόσφαιρα είναι πολύχρωμη. Ούτε ροζ, ούτε κίτρινη.

(Το εν λόγω άρθρο παραχωρήθηκε κατόπιν αδείας στον Art Attack -που το ζήτησε με εξαιρετικά ευγενή τρόπο- και θα το βρείτε εκεί)