Ημερολόγια Χωρισμένων Ανδρών, μέρος Θ': Καπνός

Με τον Βασίλη βγήκαμε δυο ραντεβού. Το πρώτο ήταν απόγευμα Σαββάτο, Ιούνη μήνα. Ξεκινήσαμε από το Μοναστηράκι και φτάσαμε στο λόφο του Φιλοπάππου. Στον Λουμπαρδιάρη γάμος γινότανε και μας κεράσανε κουφέτα κι ένα λεκανάκι ζεστό νερό για το ποδόλουτρο.



Ο Βασίλης ήταν αρχαιολόγος και στο λόφο πάνω μου έλεγε για τις περιπέτειες του σε διάφορες ανασκαφές. Έλεγε πολύ βαρετά πράγματα αλλά στο δικό μου μυαλό η λέξη 'αρχαιολόγος' ισοδυναμεί με μια μόνο εικόνα.



Επίσης μου μίλησε για τις Καρυάτιδες, τη παλιά αγορά, τα τείχη του Πειραιά και γενικά ό,τι ετοιμόρροπο σοβά έχουμε στην Αθήνα.



Για τη ζωή του το μόνο που έμαθα ήταν πως η προηγούμενη του σχέση ήταν με έναν τύπο που δεν εκτιμούσε καθόλου τον Βασίλη και χωρίσανε το Μεγάλο Σάββατο όταν μετά την Ανάσταση ο Βασίλης είχε ετοιμάσει ρομαντικό δείπνο με σολομό, αστακούς, πατέ κλπ. Η σχέση έληξε το ίδιο βράδυ όταν ο φίλος του βρέθηκε με τον αστακό καπέλο λόγω υπέρμετρης αχαριστίας.



Το ραντεβού τελείωσε κατά τις 10 το βράδυ με μια χειραψία καθώς τα φιλιά παντός τύπου απαγορεύονταν επειδή είχα καπνίσει δυο τσιγάρα.



Είχα αποφασίσει πως δεν ήθελα να γίνω λαμπαδηδρόμος οπότε και δεν θα ξανασυναντούσα τον Βασίλη. Μετά όμως από ένα τηλεφώνημα του με θέμα την «ευτυχή συγκυρία» της γνωριμίας μας, αποφάσισα πως ίσως και να άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία.



Τρίτη βράδυ. Είχα να καπνίσω πάνω από μια μέρα γιατί ο Βασίλης μπορεί να είχε τις αναλογίες κούρου αλλά, είχε και τη μύτη λαγωνικού.



Βρεθήκαμε στη Βικτόρια. Πήγαμε σε ένα κινέζικο και όταν ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε ζήτησε ένα εμφιαλωμένο νερό. Τη μάζεψα τη γύφτισσα και φύγαμε άρον άρον. Όσο περπατούσαμε μου έλεγε πως τα βράδια δεν τρώει για να διατηρήσει τη σιλουέττα του.



Περπατούσαμε περίπου 1,5 ώρα γιατί δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε που διάολο να ρημαδοπάμε. Καταλήξαμε στα Εξάρχεια, σ’ ένα μπαρ με «ωραία σοκολάτα». Σε αυτό το μπάρ τα χόμπιτ θεωρούνταν ψηλοί πελάτες.



Ο Βασίλης ήταν πολύ, πάρα πολύ δυσαρεστημένος με τη συμπεριφορά μου. Σε ένα λογύδριο, κατά τη διάρκεια του οποίου νομίζω πως ακούσαμε ΟΛΗ τη δισκογραφία της Janis Joplin, μου ανέλυσε πως η αναποφασιστικότητα μου για το που θα πάμε να πιούμε καφέ ήταν πολύ κακό στοιχείο του χαρακτήρα μου. Του είπα πως μου θύμισε μια γνωστή μου που έκανε την τρίχα - τριχιά. Η απάντηση στο "ποιά γνωστή σου;" δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα.



Κάποια στιγμή που τελείωσε το ντελίριο –μην με ρωτάτε τι έλεγε, εγώ από ώρα είχα αρχίσει να τραγουδάω στο κεφάλι μου- μου παρέθεσε τους 4 κανόνες που θα έπρεπε να ξέρω και να τηρώ στη σχέση μου με τον Βασίλη. Συνοπτικά:

(1) Είχε σαν χόμπι να εξαφανίζεται. Αν δηλαδή για ένα μήνα δεν τον έβρισκα πουθενά και ξαφνικά μου έστελνε ταχυδρομικό περιστέρι από το Θιβέτ, θα έπρεπε να το σεβαστώ.



(2) Θα έπρεπε να του συστήσω όλους μου τους φίλους κι εκείνος –με πολύ αντικειμενικά κριτήρια – θα επέλεγε την τυχερή πεντάδα των φιναλίστ που θα συναναστρεφόμουν. Αν κανένας δεν πέρναγε τα προκριματικά θα μου δάνειζε τους δικούς του.



(3) Βανδές, Γαρμπές, Ρέμοι, reality, Ηι 5 και λοιπά σανσόν κόβονταν μαχαίρι. Σε στιγμές επιβράβεύσης επιτρέπονταν τα τραγούδια της Αλεξίου. Όσα φυσικά υπέγραφε ως Χάρις και ουχί ως Χαρούλα. Όλα τα άλλα αντιστοιχούσαν σε θανατική ποινή.



(4) Αν ήμουν καλό παιδί, σε 1 μήνα θα με πήγαινε στους γονείς του που από τις περιγραφές του φαίνονταν υπέροχοι άνθρωποι.




Ζήτησα ευγενικά άδεια να πάω μέχρι το περίπτερο. Μου έδωσε την άδεια. Όταν επέστρεψα με ρώτησε αν συμφωνούσα με όσα είχα ακούσει. Σκέφτηκα πως θα ήταν προτιμότερο να του δείξω παρά, να του απαντήσω.