Αμαρτία εξομολογουμένη

ΟΚ! Με το προηγούμενο πόστ αισθάνομαι πως σας γκαντέμιασα Δευτεριάτικα - για να λέει ο Λαμπρούκος πως χαρακώθηκε, φαντάσου πως θα έχει πάει στο προεκλογικό του γραφείο! Γι' αυτό θα ήθελα να μιλήσουμε για κάτι πιο ευχάριστο - αν και πρέοει να σας εξομολογηθώ πως μόλις 'ανέβασα' το προηγούμενο πόστ, ένιωσα αυτόματα καλύτερα! Anyway!
Θα ήθελα λοιπόν να μιλήσουμε για σκανταλιές!
Καλοκάιρι 1990. Γαλαξείδι. Οι γονείς λείπουν στην Βραζιλία και εγώ με την αδερφή μου περνάμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές με τη γιαγιά. Όλα τα παιδιά πήγαιναν στη ντίσκο στην άκρη του δάσους αλλά η γιαγιά δεν μας άφηνε να βγαίνουμε μετά τις 11. Θα μπορούσα να το σκάσω κρυφά αλλά η γιαγιά καμιά φορά ξύπναγε τα βράδυα και καθότανε ν' αεριστεί στο μπαλκόνι - και φυσικά να μας πει το επόμενο πρωί για τα "πουτανάκια" που γύριζαν μεθυσμένες στα σπίτια τους χαράματα. Μόνο μια λύση υπήρχε!
Τα "ταβόρ" τα βούτηξε η Μαρία από το φαρμακείο του παππού της. Το βράδυ πριν την επιχείρηση "Γιαγιά-αν-σε-ξεκάνω-έγινε-καταλάθος" δοκίμασα ένα ταβόρ για να έχω σίγουρο το κεφάλι μου. Το ένα δεν μου έκανε τίποτε. Αποφασίσαμε με τα άλλα κωλόπαιδα πως ο τυχερός αριθμός της γιαγιάς ήταν το 3!
Η γιαγιά μόλις 57 χρονών τότε δεν έπαιρνε ούτε ασπιρίνη. Άρα, δεν υπήρχε φόβος να πάθει κανένα καρδιακό.
Το επίμαχο βράδυ, η προετοιμασία ήταν πυρετώδης. Αγόρασα χύμα παγωτό καιμάκι και έριξα μέσα τα 3 λιωμένα χαπάκια. Το άφησα να λιώσει και λιγάκι και της το πήγα όσο καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού της και μιλούσε αμέριμνη με την Μήτσα και τη Σινόη. Ήταν γύρω στις 10 το βράδυ. Εξαφάνισα ΟΛΕΣ τις καρέκλες από το μπαλκόνι και γενικά στον πάνω όροφο του σπιτιού μας έτσι ώστε και να ξυπνήσει τη νύχτα να μην έχει που να κάτσει. Βρήκα στην αποθήκη μια κούκλα που είχε φέρει η μαμά μου από την Ιαπωνία, την Τζετζού. Η Τζετζού ήταν μεγαλούτσικη σε μέγεθος και είχε φυσικό μαύρο μαλλί. The perfect decoy!
Όταν η γιαγιά ανέβηκε για ύπνο - κόντεψε να καταπιεί τη Μήτσα από το χασμουρητό - με ρώτησε γιατί είχα κλειστή τη μπαλκονόπορτα. "Κάνει ψύχρα απόψε, γιαγιάκα" της είπα.
Μέσα σε 15 λεπτά ροχαλίζανε όλοι: η γιαγιά, η Τζετζού και τα μαξιλάρια κάτω από τα σκεπάσματα! Ο Θύμιος, ο Δρόσος και ο Δημήτρης περιμέναν στη γωνία. Σειρά είχε ο Βασιλάκης ο οποίος θα έκανε το ίδιο αλλά εκείνον θα έπρεπε να τον κατεβάσουμε με σκάλα από το μπαλκόνι για να μην ξυπνήσει η Τέττα, γιαγιά του Βασίλη και συμμαθήτρια της γιαγιάς μου.
Στις 5 το πρωί που γυρίσαμε, ο λιμενάρχης μας έπιασε την ώρα που ο Βασιλάκης ανέβαινε στο μπαλκόνι του. Πριν ακόμα μιλήσει ο άνθρωπος, στα μισά της σκάλας ο Μπιλλάκος είχε ήδη κατουρηθεί από τα υστερικά γέλια. Μέχρι να εξηγήσουμε στον λιμενάρχη και να του υποσχεθούμε πως δεν θα το ξανακάνουμε είχε πάει 6.
Στο σπίτι μου ήταν όλα όπως τα άφησα. Όλοι ροχάλιζαν του καλού καιρού. Άνοιξα τη μπαλκονόπορτα και ξεράθηκα πολύ ευτυχισμένος.
Το επόμενο πρωί η γιαγιά κοιμήθηκε λίγο παραπάνω. Για την ακρίβεια, ενώ ξυπνούσε στις 7 -8 για να πάει στην εκκλησία, με το ζόρι σηκώθηκε στη 1. Για τις επόμενες 2 μέρες κουτούλαγε λιγάκι γι' αυτό και αποφάσισα να μην της ξαναδώσω 3 χαπάκια. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, τα 2 της έφταναν και περίσσευαν :-)

Επιμύθιο: Τύψεις; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής θεωρούσα πως καθήκον των παπούδων είναι να καταπίνουν και κανένα χαπάκι που και που ενώ, δικαίωμα των παιδιών είναι να το σκάνε τα βράδια από το παράθυρο. Όταν βέβαια επιστρέψαμε τον Σεπτέμβρη έμαθα από την από κάτω μας πως, τα απογεύματα του καλοκαιριού η γιαγιά πήγαινε στην εκκλησία και άναβε κεριά για να γυρίσω από το μπάνιο in one piece! Εκεί ένιωσα λιγάκι άσχημα.