30

Είναι πολύ κακό που δεν αισθάνομαι καμία κρίση;που δεν θέλω να βάλω τα κλάμματα, τις φωνές και να καταραστώ τον χρόνο που περνάει; Έχω ακούσει τρομερές ιστορίες για την ημέρα που κάποιος γίνεται 30. Υποτίθεται πως σήμερα πρέπει να κοιτάξω τη ζωή μου και να καταπιώ μια χούφτα βαρβιτουρικά γιατί δεν είμαι πια 13 χρονών. Or am I ?!



Στα 13 μου ήθελα:

- να γίνω νίντζα,
- να τρώω μόνο αυγά με πατάτες τηγανιτές,
- να πάρω δικό μου σκύλο,
- να χορεύω στα πάρτυ,
- να μην υπνοβατώ τα βράδια μετά από θρίλερ στη τηλεόραση,
- να μην ξυπνάω νωρίς για το σχολείο και
- να ζήσω μια αγάπη σαν αυτή της Kylie και του Jason στο "Especially for you".

Έχουν περάσει ακριβώς 17 χρόνια και εξακολουθώ να θέλω τα ίδια ακριβώς πράγματα. Αν και πλέον έχω σκύλο και δεν χρειάζεται να ξυπνάω από το άγριο χάραμα για να πάω στο σχολείο. Στα χρόνια που μεσολάβησαν σπούδασα, έζησα μόνος, ερωτεύτηκα, γνώρισα πολύ κόσμο, έκανα νέους φίλους, αγάπησα πρόσωπα, εικόνες, ήχους, φωνές και μυρωδιές. Όμως ακόμα εξακολουθώ να κάνω φάρσες στα τηλέφωνα και να πετάω μπουγέλα από το μπαλκόνι. Η διαφορά φυσικά είναι πως τον ίδιο άνθρωπο που λες χαριτωμένο στα 13, στα 30 τον λες "jackass"! Ε, και?
Το θέμα είναι πως δεν νιώθω να έχουν περάσει τα χρόνια. Δεν έχω καμία ευχή. Δεν νιώθω νοσταλγία για τις ευτυχισμένες μέρες. Χαίρομαι που πέρασαν τα χρόνια και κύλησαν με τον πιο υπέροχο τρόπο. Χαίρομαι που είμαι 30 και δεν σβήστηκε από τα μάτια μου η λάμψη του παιδιού που έγραφε σκονάκια για 22 άτομα. Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο που ξέρω πως και σήμερα θα έκανα ακριβώς το ίδιο πράγμα, χωρίς δεύτερη σκέψη, κυνισμό ή επιφύλαξη. Εκτός βέβαια και αν η ηλικία είναι σαν το ούζο που σε χτυπάει κατακέφαλα αφού σηκωθείς από το τραπέζι. Λες να το πάθω στα 60; Φαντάζομαι όμως πως μέχρι τότε θα είμαι σοφός δάσκαλος νιντζίτσου και θα τα αντιμετωπίζω όλα στωικά.