Jaws Redux: Για να θυμούνται οι παλιοί & να μαθαίνουνε οι νέοι

Είδα για πρώτη φορά "Τα σαγόνια του καρχαρία" στη τρυφερή ηλικία των 8 στο θερινό 'Σπλέντιτ' στον Πειραιά."Θες να πάμε να δούμε μια ταινία με ψάρια?" με ρώτησε η γιαγιά. Κοντοστάθηκα. Στο μυαλό μου 'έπαιξαν' οι εξής σκέψεις: Πιθανότητες να πρωταγωνιστούν οι Thundercats ή έστω και ένας Νίντζα: καμία. Εναλλακτική υπ. αρ. 1: να βγω να παίξω με τα παιδιά της γειτονιάς και να καταλήξω σάκος του μποξ στο ασανσέρ της ίδιας μου της πολυκατοικίας. Εναλλακτική υπ. αρ. 2: να πάω στα ξαδέλφια μου, το Γιώργο και τη Ματούλα (aka η Φαρφούρα) και να καταλήξουμε όλοι μαζί σάκοι του μπόξ από τους γονείς, τη ξαδέλφη Στέλλα, τον αρραβωνιαστικό Διαμαντή και τον γκόμενο της αποκάτω με το αλλήθωρο λυκόσκυλο. Αποτέλεσμα: κι αύριο μέρα είναι για με μπαουλιάσουν στο ξύλο!Με βάζουν λοιπόν αναμετάξυ τους παπούς και γιαγιά αγκαλιά με μια πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό και μια σακουλάρα πατατάκια (από μικρό ήμουν διακριτικό παιδί και δεν μασούλαγα σαν ενοχλητική κατσίκα). Αρχίζει η ταινία. Βυθός (πλήττω). Κι άλλος βυθός (πλήττω λίγο ακόμα). Μια κοπέλα βουτάει στο νερό. Γυμνή (πλήττω θανάσιμα, Θανάση μου). Το μυαλό μου άρχισε να πετάει στα θέματα που μ' έκαιγαν εκείνες τις μέρες: στη καινούρια στολή Νίντζα που έφτιαχνα για το καλοκαίρι, στα καλτσόν της μαμάς μου που θα χρησιμοποιούσα για μάσκα, στο Γιαννάκη το Μάμαλη που ήταν στη πρώτη θέση του death list μου, στους γονείς μου που τους στεναχωρούσα πολύ και κάθε βράδυ που ξάπλωναν αναστέναζαν από τη στεναχώρια. Λες να με δώσουν για υιοθεσία όταν ανακαλύψουν πως πούλησα τις σούβλες του φούρνου στο Νικολάκη το Κακάτση με αντάλλαγμα ένα ρομποτάκι με δαγκάνες??΄Και ξαφνικά, η κυρία στην οθόνη άρχισε να χτυπιέται, να φωνάζει, να ολοφύρεται και να μπουρμπουλιάζει. Δυο να χάνεται, μια να ανακάμπτει. "Τι 'θελες μαρή κακομοίρα να κολυμπάς στ' άπατα?" η γιαγιά. Να μου έχει μείνει το πατατάκι στο φάρυγγα. Και μετά σιωπή. Σιγή στο πέλαγο. Μια τελευταία μπουρμπουλήθρα κι ένας αναστεναγμός από τον παππού. "Τι έπαθε παππουλάκο η κυρία?" "Την έφαγε ο καρχαρίας γιατί δεν ήτανε κυρία κι έκανε νυχτιάτικα τσίτσιδη μπάνιο" ψιθύρισε η γιαγιά. Συμπέρασμα: το ψάρι λέγεται καρχαρίας και τρέφεται με δεσποινίδες που είναι γυμνίστριες ΚΑΙ νυχτερινές κολυμβήτριες. Στην οικογένεια μας δεν έχουμε καμία τέτοια οπότε κίνδυνος κανένας!Η ταινία έχασε πάλι το ενδιαφέρον της κι εγώ άρχισα να κάνω από μέσα μου τον πολλαπλασιασμό του 9 γιατί ήταν δύσκολος 'αρθιμός' και πριν λίγο καιρό ο κύριος Παστίας με είχε εξευτελίσει δημοσίως λέγοντας "Τα 10 λεπτά που θες για να φας τη μπομπονέλα να στρωθείς και να μάθεις το 9. Ηλίθιε!" Της μάνας σου, έπρεπε να του πω αλλά, ποτέ δεν ήμουν γλωσσοκοπάνα - στο Δημοτικό.
Στη ταινία ένα παιδάκι με κίτρινο στρώμα πλατσούριζε ανέμελο. Η μοιρά του 'παιξε όμως άσχημο παιχνίδι και ο καρχαρίας το κατάπιε σα χαπάκι. Και πετάχτηκε κι ένας πίδακας αίματος!! Σοκ! Τι έγινε ρε παιδιά? Ποιός το γαμεί το 9 x 7? Καλά η δεσποινίς αλλά το παιδάκι? "Τι έγινε παππουλάκο? Γιατί το ψάρι έφαγε το αγοράκι?" "Αυτό βρήκε Νανάκο μου, αυτό έφαγε!" Τι λες τώρα???? Αυτές είναι τρομερές εξελίξεις! Συμπέρασμα: Kαρχαρίας είμαι, ό,τι βρω μπροστά μου καταπίνω! Κι αν βρει εμένα που είμαι και δελφινάκι και κολυμπαώ ξεμπράτσωτο στα βαθιά? Ξαφνικά ο κόσμος αναποδογύρισε. Περιττό να σας πω ότι ο Μάμαλης έπεσε αμέσως από το νούμερο 1 του death list και στη κορυφή έκανε hot shot debut ο καρχαρίας - που παρεπιπτόντως μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχα δει κιόλας. Αυτόματα η ταινία με απορρόφησε γιατί έπρεπε να δω τον εχθρό.Και τον είδα!
Πως να το νικήσω αυτό το πράμα που μπροστά του έμοιαζα με mesulid?! "Έχουμε τέτοια ψάρια στο Γαλαξείδι??" ρώτησα το παππού με αγωνία. "Δε νομίζω, Νανάκο μου." Αρθιμιτική μπορεί να μη σκάμπαζα αλλά ήμουν βέβαιος πως το "δε νομίζω" και το "αποκλείεται" χωρούσαν ανάμεσα τους πολλές λέξεις και κυρίως πολλούς δολοφονικούς καρχαρίες. Τη γιαγιά δεν έκανα τον κόπο να τη ρωτήσω γιατί είχε ήδη πιάσει κουβέντα με τη διπλανή της και λέγανε για κάτι κόπιτσες από τον "Καλυβιώτη". Παντού αδιέξοδο! Ξαφνικά άρχισα να βλέπω καρχαρίες να βγαίνουν από το νεροχύτη, τη λεκάνη, το μπιντέ ακόμα και από το μπουκάλι της πορτοκαλάδας μου. Τι την ήθελα χωρίς ανθρακικό, να τα τώρα!Μέχρι να τελειώσει η ταινία είχα βγάλει τα πρώτα σπυράκια της εφηβείας. Το τέρας πέθανε αλλά αυτό δεν με καθησύχασε καθόλου. Είχα και τη γιαγιά που έλεγε και ξανάλεγε "Μα πως τα εκπαιδεύουν έτσι τα ψάρια να παίζουν?" Πιθανότητες το ψάρι να ήταν ψεύτικο: απολύτως καμία!Πάνε τα μπάνια μου. Πάνε τα καλοκαίρια μου. Κρίμα το καινούριο μου γαλάζιο μαγιουδάκι από την Alouette. Όταν γύρισα, πρόωρα γερασμένος, σπίτι ρώτησα το μπαμπά μου αν είχε δει τόσο μεγάλα ψάρια στα ταξίδια του. "Ουουου!! κι ακόμα μεγαλύτερα!" I was officially doomed! Και μαζί η αδελφή μου, η Μαρία, η Βούλα, η Χριστιάνα, ο Μάριος, ο Θύμιος, ο Νίκος, ο Χρήστος, η Μαίρη, η Βασιλικούλα. Σα το σκυλί στ'αμπέλι θα πηγαίναμε όλοι.

20 χρόνια μετά... Όλοι οι προαναφερθέντες ζουν. Στα χρόνια που μεσολάβησαν γνώρισα και άλλους καρχαρίες, τεράστιους κορκόδειλους, πιράνχα (του γλυκού νερού αλλά και της θάλασσας), μπαρακούντα, χταπόδια, καλαμάρια, φάλαινες δολοφόνους κ.α. Στα βαθιά ακόμα ψιλοφοβάμαι να κολυμπάω και μάλλον θα φοβάμαι για πάντα. Σ' αυτό μου το φόβο συνεπικούρησαν και διάφορα urban legends του στυλ "Τα μάθατε? Μια κοπέλα τη κατάπιε καρχαρίας στην Ιτέα. Μόνο το κάτω του μαγιό της βρήκαν...Τα μάθατε? Στην Ιτέα ένας καρχαρίας έφαγε το κεφάλι μιας κυρίας". Η Ιτέα βέβαια ίσως και να είναι η ασχημότερη πόλη στο πλανήτη γι αυτό πιθανολογώ πως οι καρχαρίες μετά από μυστική συμφωνία, να προσπαθούν να την εξαφανίσουν με τον τρόπο τους. Αλλά πάλι ένας μαίστρος να πιάσει και να τους μπερδέψει, τι είναι Ιτέα-Γαλαξείδι? 17 χιλιόμετρα και στη μέση νερό!

(Update: Χρόνο πολύ δεν είχα αλλά δεν ήθελα να αφήσω το blogάκι μου άγραφο. Γι' αυτό είπα να ξαναβάλω ένα παλιό αγαπημένο post)