Those were the days, my friend!

Πόσο μου λείπουν εκείνα τα reality, όταν άνοιγες την τηλεόραση κι έβλεπες να διαγωνίζονται αληθινά ταλέντα...

που οι παίκτες ξεχώριζαν για το ήθος και τη γαλατική τους ευγένεια...

που κάθε διαφωνία λυνόταν μέσα από τον διάλογο και την ώριμη ανταλλαγή απόψεων...

που έβλεπες τον αληθινό κι αγνό έρωτα να παρασέρνει ορμητικά τις καρδιές...

που κανείς δεν έμενε ασυγκίνητος από τις ευαισθησίες των παικτών και...

που πέρα από καλλιτέχνες για τους οποίους οι συνάδελφοι τους μιλάνε με τα καλύτερα λόγια...

δημιουργούσαν και σύμβολα του σεξ που ο χρόνος δεν μπορεί να φθείρει!

Ημερολόγια χωρισμένων Μέρος Ε': "Life is a drag"

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό μόλις είδα τον Ανδρέα ήταν ένα κρουασάν: αφράτο, στρόγγυλο και ξεροψημένο. Έτσι ήταν κι εκείνος: αφράτος, γεματούλης και με σταρένιο δέρμα


Εξαιρετικά ευγενής, γελαστός και μ' ένα ελαφρύ τσέβδισμα στη λέξη «σουσουράδα».

Μου μίλησε για τον εαυτό του και μου έδειξε μια τεράστια ουλή που είχε στο σώμα. «Από καρχαρία στα Κουφονήσια» μου είπε.

Η ουλή άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές μου κι αποφάσισα να 'τα φτιάξουμε'

Περνούσαμε αρκετά ευχάριστα. Δεν είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας και έτσι υπέκυπτε εύκολα σε τρόπους διασκέδασης που δεν είχε συνηθίσει.

Ένα βράδυ με πήγε σε ένα μπαράκι που είχε σαν στέκι για πολλά χρόνια. Μόλις άνοιξε η πόρτα και μπήκαμε, ρίξαμε τον μέσο όρο ηλικίας στα 74.

Ήταν μια πολύ δυσάρεστη βραδιά και είχαμε κι έναν υπέργηρο, δικαστικό στο επάγγελμα, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο με θεώρησε ιδανικό target group για να μου διηγηθεί τις νυχτερινές περιπέτειες του στον Εθνικό Κήπο.

Λίγο πριν μου φύγει η ψυχή προφασίστηκα πως με είχε πειράξει το χιουνκάρ μπεγεντί και αποχωρήσαμε.

Στο αυτοκίνητο ο Ανδρέας μου εξήγησε πως δεν είναι φίλοι του αυτοί. Για μια στιγμή ηρέμησα. "Ο κολλητός μου είναι φοβερός τύπος. Έχει τέλειο χιούμορ. Μέχρι και τις κουμπάρες παίζουμε"!

«Μόλις πάμε σπίτι θα σου δείξω φωτογραφίες» με απείλησε. Το κακό ερχόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Όταν φτάσαμε προσπάθησα με διάφορους τρόπους να τον αποτρέψω διακριτικά από το να μου δείξει φωτογραφίες των φίλων του.

Τίποτε όμως δεν μπορούσε να αναχαιτίσει τον ενθουσιασμό του. Κι έτσι άρχισε να μου δείχνει φωτογραφίες με τους φίλους του. Με τον Λαυρέντη τον ανθοκόμο...

τον Χαρίλαο τον προπονητή κλειστού στίβου...

τον Τέλη τον εκτιμητή κοσμημάτων...

τον Αναστάση τον φιλόλογο...


τον Βασίλη τον καθηγητή ωδείου και ...

μια οικογενειακή από τις Απόκριες.

Μετά από εκείνο το βράδυ ξανασυνάντησα τον Ανδρέα μια φορά στο δρόμο. Τυχαία. Όταν πάψαμε να βλεπόμαστε πήγε ένα ταξίδι για να ξεχάσει. Επέστρεψε φανερά ανανεωμένος

ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ

Από το απόγευμα της Παρασκεύης καταζητείται το Ημερολόγιο Χωρισμένων με αριθμό σειράς Ε' (5) και τίτλο "Life is a drag". To εν λόγω ημερολόγιο για άγνωστες, μέχρι στιγμής, αιτίες σηκώθηκε κι έφυγε από το μπλογκ. Άγνωστη επίσης παραμένει η ημερομηνία απόδρασης του. Σε περίπτωση που το συναντήσετε, αναφέρεται στην ιστορία με το 'τσουπωτό κρουασανάκι' (δεν θυμάμαι πώς τον είχα ονομάσει), που τον είχε δαγκώσει καρχαρίας και χωρίσαμε γιατί οι φίλοι του μιλούσαν μόνο με ατάκες από το 'Κλάμα βγήκε από τον παράδεισο' και μέσα από το κοστούμι φορούσαν νταντελωτές κυλόττες.

Αν το βρείτε κάπου στα πέρατα του διαδικτύου παρακαλώ να ειδοποιήσετε. Δίδεται αμοιβή!

ΜAJOR UPDATE!! Ένας άγιος άνθρωπος ξετρύπωσε το Ημερολόγιο!! Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε αλλά είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και σας το ξαναδείχνω!!!!

"I think there's something you should know..."

Bγαίνοντας χτες το βράδυ από τη συναυλία, μια φίλη του Θύμιου γυρίζει και λέει: "Καλά ήταν δε λέω αλλά ο Marilyn Manson ήταν καλύτερος! Ρε συ, ο τύπος έβγαινε ξυλοπόδαρα!" Ε, ζήσαμε για να τ' ακούσουμε κι αυτό!
Εντυπώσεις για τη συναυλία δεν θα σας πω γιατί δεν γίνεται να είσαι αντικειμενικός με τα τραγούδια που αγαπάς πάνω από 20 χρόνια.
Θα σας πω όμως κάτι που σκεφτόμουν μετά και κουβέντιαζα.
Υπάρχουν πολλά είδη μουσικής, πάρα πολλά. Το κάθε ένα έχει το κοινό και για τον καθένα σημαίνει κάτι διαφορετικό και πολύτιμο, κατά μία έννοια. Όμως, σαν τη ποπ μουσική δεν υπάρχει τίποτα! Δεν είναι τα λόγια ή η μελωδία. Είναι αυτή η υπέροχη αίσθηση πως αυτό που ακούς ξεπηδά μέσα από ένα συναίσθημα που δεν έχει σκοπό μόνο να σε συγκίνησει αλλά και να σ' ενώσει με τον διπλανό σου. Σε κάνει να θες να χορέψεις, και χορός δίχως παρτενέρ και πλήθος δεν υπάρχει. Σε κάνει να θες να τραγουδήσεις δυνατά, και τραγούδι χωρίς κοινό δε νοείται. Σε συνδέει με ένα πλήθος που δεν ανήκεις, μόνο και μόνο για να σου υπενθυμίσει πως το συναίσθημα - γιορτής ή απόγνωσης- είναι ένας κρίκος τόσο γερά φτιαγμένος που δεν μπορείς να αγνοήσεις ή να σπάσεις. Ίσως να είναι το λιγότερο μοναχικό είδος μουσικής. Γιατί σε συναυλίες σαν τη χθεσινή δεν έβλεπες κανέναν μόνο του να καπνίζει σκεφτικός ή να χορεύει με τα μάτια κλειστά και το κεφάλι κατεβασμένος. Είναι μεγάλο πράγμα η επαφή! Πολύ μεγάλο!
Πέρα από αυτό όμως, η ποπ μουσική είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει εικόνες τόσο δυνατές που ο χρόνος δεν φθείρει και το συναίσθημα θ' αρνείται πάντα -ευτυχώς! - ν' αποδεσμεύσει. Χθες βράδυ, ένα και μόνο καρέ ήταν πέρα από αρκετό για να κάνει δεκάδες χιλιάδες καρδιές να χτυπήσουν στο ρυθμό που χτυπούσαν πριν 20 και βάλε χρόνια. Ε, δεν το λες και λίγο!

Να λοιπόν γιατί σ' αγάπησα

Γιατί όταν άκουσα το "Heartbeat" ήμουν 9 χρονών! Μου είχε φέρει η μαμά μου το «Μake it Βig» σε κασσέτα από την Ιαπωνία. Θυμάμαι να το ακούω τις νύχτες στο σκοτάδι, ξαπλωμένος στο παχύ χαλί του σαλονιού φορώντας τα τεράστια εκείνα ακουστικά του στερεοφωνικού και τρώγωντας πουράκια Caprice. Ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να νυστάξω. Ή να τελειώσουν τα πουράκια.
Γιατί όποιος κι αν είσαι, απ’ όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν ακούς, σε όποιον θεό κι αν πιστεύεις, όπως και να ζεις τη ζωή σου το «Edge of heaven» είναι από τα πιο χαρούμενα τραγούδια ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ! Παλαιών, τωρινών και επόμενων!
Γιατί όταν η μαντμαζέλ Μαρί μας πέταξε κλωτσηδόν από την τάξη γιατί γελάγαμε, εγώ και ο Κίμωνας, στη Γαλλική Ακαδημία, την άνοιξη του ’86, πήγαμε στο περίπτερο για κόκα κόλα και το ραδιοφωνάκι έπαιζε το «A Different corner». Και ποιός χέστηκε, θα μου πεις. Ε, και δεν ξέρω θα σου πω! Αλλά ήμουν 10 χρονών και θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα. Όλο και κάτι θα σημαίνει αυτό.
Γιατί σε ένα σχολικό πάρτυ ζήτησα από την Εύα να χορέψουμε το «Careless Whisper», που ήξερα πως της άρεσε. Λίγο μετά το πρώτο ρεφρέν άρπαξε έναν συμμαθητή μας που περνούσε από δίπλα, Βουτυρά τον έλεγαν, και συνέχισε τον χορό μαζί του. Και για κάποιο λόγο, αυτό με στεναχώρησε πάρα πολύ.
Γιατί όταν χωρίσαμε με τον Ρίτσαρντ, άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ το “Where did your heart go?”. Δεκέμβριος του ’95 και ο Δημήτρης που είχε σιχαθεί να με βλέπει να κλαίω σαν πατσαβούρι, πέταξε το cd από το παράθυρο και με ρώτησε «Αφού λίγες ώρες πριν χωρίσεις ψώνισες Bon Jovi, γιατί ακούς George Michael?»
Γιατί ξαπλώνα με την Χριστίνα αγκαλιά στο γρασίδι του κήπου της κι ακούγαμε το «Waltz away dreaming». Και μέναμε εκεί με τις ώρες γελώντας και μετρώντας ένα προς ένα τα φώτα που άναβαν καθώς νύχτωνε. Ήταν λίγα τ’ άστρα βλέπεις. Τώρα πια βέβαια καταλαβαίνω πως σπάνια υπήρξαν περισσότερα.
Γιατί το «Soul free» το χόρεψα πρώτη φορά σε καλοκαιρινό πάρτυ σε μια ταράτσα με τους συμμαθητές μου. 15 χρόνια μετά ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα στη πρώτη μου βόλτα με τη Μπουλού. Φοβόμουν πάρα πολύ, είναι η αλήθεια. Ακούγοντας όμως αυτό το τραγούδι είχα την ανάμνηση της ευτυχίας εκείνων των ημερών. Αστείο ακούγεται αλλά αυτή η ανάμνηση ισοδυναμούσε με χίλιες ζώνες ασφαλείας.
Γιατί φέτος τον χειμώνα έμαθα πως το «This is not real love» μπορείς να το ψιθυρίσεις μόνο αν έχεις ξεκαθαρίσει με τον εαυτό σου πως είσαι συναισθηματικά νεκρός ή πολύ κοντά στο να γίνεις τέτοιος. Όση δύναμη κι αν χρειάζεται για να κάνουμε συμβιβασμούς τελικά το μόνο που διατυμπανίζουν είναι την ίδια μας την αδυναμία.
Γιατί πήρες το "As" του Stevie Wonder και το μοιράστηκες με τη Mary j. Blige! Κι έδωσες σ' εμένα και την Άννα ένα ντουέτο να τραγουδάμε τα ατελείωτα οκτάωρα στη φάμπρικα με τους φακούς επαφής!

Γιατί τα πρωινά που ξυπνάω και το πρώτο τραγούδι που ακούω είναι το "Amazing" είμαι απόλυτα βέβαιος πως ακόμα και αν όλα διαλυθούν μέσα στη μέρα, ακόμα κι αν γκρεμιστεί ο κόσμος όλος μέχρι το βράδυ θα έχω να θυμάμαι άλλο ένα πρωί που τραγουδούσα χαρούμενος την ώρα που έπλενα τα 32 μου δόντια!

Υ.Γ. Τα υπόλοιπα στο κονάκι του Έντεκα!

Υ.Γ. Θα τα πούμε το βράδυ στην αρένα!

Φακές με κουλή σοκολατίνας!

Όταν ήμουνα μικρός, δεν ήμουν καθόλου στρουμπουλός. Έμοιαζα όμως εκπληκτικά με κινέζο. Είχα ολοστρόγγυλο κεφάλι, σχιστά μάτια και τα μαλλιά μου ήταν σα μπερούκα γιατί μου έκοβαν τα μπροστινά αφέλιες. Αν θυμόμουν πώς δουλεύει το σκάνερ θα σας έδειχνα ακριβώς τί εννοώ. Τέλος πάντων, οι γονείς μου τότε αντιμετώπιζαν δύο προβλήματα σχετικά με τον τρόπο που μεγάλωνα.

Το ένα ήταν πως τα μεσημέρια του καλοκαιριού έπαιρνα κρυφά το ποδήλατο μου και ένα μικρό φορητό κασσετόφωνο κι έκανα βόλτες στο Γαλαξείδι. Η κασσέτα ήταν 60άρα και η μία πλευρά είχε Μπέσσυ Αργυράκη ενώ η άλλη είχε επιτυχίες της Ελπίδας. Το πρόβλημα για τους γονείς ήταν κυρίως τα παράπονα για τη φασαρία που έκανα μέσα στο μεσημέρι. Εκείνη την εποχή άλλωστε, η Μπέσσυ Αργυράκη δεν ήταν γκέι icon οπότε δεν τους πέρασε από το μυαλό πως σε 10 χρόνια ο γιος τους θα φόραγε λόφερς! Εξάλλου, πλακωνόμουν τόσο συχνά στο ξύλο oπότε δεν ανήκα στην κατηγορία της αδερφής που στα μικράτα της κυκλοφορεί με την ένδειξη "μην-μ'-ακουμπάς-γιατί-μαραίνομαι". Το πρόβλημα πάντως λύθηκε ως εξής: μου αγόρασαν γουόκμαν και τα μεσημέρια κλείδωναν τις πόρτες για να μην γυρίσω κάποιο απόγευμα με το κασσετοφωνάκι σφηνωμένο στο παχύ έντερο μετά από επίθεση έξαλλου αντιΜπεσσικού ακροατή.

Το δεύτερο πρόβλημα των γονιών μου ήταν τα όσπρια. Όπως όλα σχεδόν τα παιδάκια της ηλικίας μου σιχαινόμουν τα όσπρια. Την πρώτη φορά που έφαγα φάβα στη ζωή μου ήταν στη Τετάρτη Δημοτικού. Εκείνη την ημέρα δεν είχα πάει στο σχολείο γιατί ο μπαμπάς μου είχε φέρει ένα τεράστιο στεροφωνικό με πολλά γαλάζια λαμπάκια και με άφησαν να μείνω σπίτι ακούγοντας όλη μέρα Aλμπάνο και Ντέμη Ρούσσο. Το μεσημέρι η μαμά μου έφτιαξε φάβα και μου είπε ψέμματα πως ήταν πουρές. Η μαμά εκτός από ψεύτρα ήταν και λίγο εγκληματικιά. Στη δεύτερη κουταλιά που έφαγα, η μανούλα τραγουδούσε το 'Φελιτσιτά' σφουγγαρίζοντας τον εμετό από τη κουζίνα.

Για φασολάδα δεν θα το συζητήσω. Ο ξάδελφος μου, ο Γιώργος, μου είχε πει ότι η φασολάδα ήταν συνταγή της κυρίας Πολυκλάνη. Είχε κι τραγουδάκι! "Της κυρίας Πολυκλάνη, ποιός της έμαθε να κλάνει/ ένας κύριος απ'το Βόλο, που'χε κώλο πολυβόλο/ και τον πήραν στο στρατό, για να κλάνει τον εχθρό". Όπως καταλαβαίνεις, η φασολάδα κρίθηκε αμέσως προτεινόμενη για αποχώρηση, όπως κι ο ξαδέλφος που μοιράστηκε μαζί μου αυτό το αηδιαστικό urban legend των απανταχού γκουρμέ.

Η τελευταία ελπίδα της οικογενείας για μια πλούσια σε βιταμίνες διατροφή κρεμόταν από τις φακές! Κι ενώ εγώ δεν συζητούσα να φάω αυτό το καφέ σκούρο πράγμα, η γιαγιά ένα μεσημέρι έκανε την κίνηση ματ: έφερε ένα κουτί σοκολατίνες από τον αγαπημένο μου ζαχαροπλάστη, τον κύριο Μαρίνο. Το deal είχε ως εξής: δυό κουταλιές φακές για μία κουταλιά σοκολατίνα! Η διανομή με έριχνε αλλά δεν είχα και πολλά περιθώρια! Έτσι δέχτηκα!

Το στομάχι μου αρχικά μπερδεύοταν λίγο με τον θανατηφόρο συνδυασμό όσπριο - πάστα αλλά με τον καιρό ηρέμησε! Μακάρι να είχα μια φωτογραφία από τα σουρεαλιστικά τραπέζια όπου δίπλα στο βαθύ πιάτο με τις φακές, ξάπλωνε σε ένα άλλο πιατάκι η ωραία σοκολατίνα με το μεγάλο 'Μ' από σαντυγί στη ράχη. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να σταματήσω να τρώω τη πάστα μαζί με τις φακές. Πολλά χρόνια. Και μετά αντικαταστάθηκε με λουκάνικα και ομελέττα που, όσο να το κάνεις, ταιριάζει πιο πολύ.

(Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αυτή τη φωτογραφία που μου έδειξε η μικρή μας εξωγήινη, ζητώντας μια ιστορία)

Μόλις τέλειωσα...

... να κοιμηθώ μόνο λιγάκι θέλω!

Γι' αυτή την όμορφη γυναίκα...

Aν ήθελες να σου πω για τη Νατάσσα μάλλον τα λόγια μου θα την αδικούσαν. Όχι μόνο τα δικά μου λόγια, οι λέξεις γενικότερα. Η Νατάσσα ανήκει στην κατηγορία εκείνων που ο υπερθετικός βαθμός σε οποιοδήποτε (ευγενή) επιθετικό προσδιορισμό φαίνεται εξαιρετικά λίγος.
Αν μου ζητούσες να σου περιγράψω τη Νατάσσα, μάλλον δεν θα σου μιλούσα και θα σε άφηνα να καταλάβεις από την έκφραση του προσώπου μου.

Αν επέμενες να σου πω τί νιώθω για τη Νατάσσα, θα σου έλεγα πως χτες το βράδυ, μόλις την είδα ένιωσα το ίδιο ακριβώς αίσθημα που είχε αισθανθεί το 1998 όταν τελείωσα το πρώτο άκουσμα του 'Sympathique' των Pink Martini: ήταν λες και κάποιος, μ' ένα θαυματουργό τρόπο είχε στουμπώσει όλο το καλοκαίρι σ' ένα τόσο δα δισκάκι! Λες και δεν υπήρχε μεγαλύτερη μαγεία!
Χθες βράδυ, η Νατάσσα έμοιαζε λες και είχε φορέσει όλο το καλοκαίρι: το πρόσωπο της, τα ρούχα της, η ματιά της, το άρωμα της. Την χάζευα λίγο, για να σου πω την αλήθεια.
Για τη Νατάσσα λες "αυτή η όμορφη γυναίκα" και γεμίζει το στόμα σου από τις ευχές του κόσμου όλου. Κι αν σταθείς πλάϊ της, γεμίζει και η ζωή σου όλη.

Εssential Natassa listening: A sorta fairytale - Tori Amos

Αναπάντητα παιδάκια παντού!

To προηγούμενο Σαββατόβραδο έπεσα για ύπνο γύρω στις 02:30 γιατί έβλεπα στην αυλή το «Ηοw I met your mother» μέχρι να γλαρώσω γλυκά. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από τη βραδιά ήταν ένα χασμουρητό ευχαρίστησης και μια σφιχτή αγκαλιά στο μαλακό μου μαξιλάρι.
Και ξαφνικά φωνές. Δυνατές, ακαταλαβίστικες φωνές. Άνοιξα τα μάτια μου και είχε ξημερώσει. Το ρολόι έλεγε εφτά παρά τέταρτο, Κυριακή πρωί. Τώρα οι φωνές έμοιαζαν πιο πολύ με γέλια. Και μια περίεργη μυρωδιά από καμμένο λάδι βασάνιζε τα ρουθούια μου. Κοίταξα από το παράθυρο και ακριβώς από κάτω είδα τρια παιδάκια. Αρχικά νόμισα πως ήταν τρία παιδάκια που φορούσαν μόνο το βρακί και τα παπούτσια τους. Λίγα δευτερόλεπτα μετά κατάλαβα πως φορούσαν μόνο το μπέϊμπιλίνο και τα παπούτσια τους. Ήταν έξω ακριβώς από την πόρτα της αυλής μου και πέταγαν πέτρες προσπαθώντας να ξυπνήσουν τον Λέννυ αλλά, ο σκύλος μου μάλλον πριν κοιμηθεί φρόντισε να φορέσει τις ωτασπίδες του.

Τα παιδάκια φώναζαν και γέλαγαν και η ώρα εξακολουθούσε να είναι 14 λεπτά πριν τις 7. Ένα λεπτό αργότερα, άνοιξε η πόρτα του σπιτιού απέναντι και βγήκε η γιαγιά μου με μια πιατέλα κεφτέδες – αυτή ήταν η μυρωδιά που μου είχε ξεκάνει τη μύτη. Η πρώτη αντίδραση μου ήταν να κατέβω, να τους δέσω όλους και να τους στείλω στην αστυνομία με την ένδειξη «Lost & Found». Μετά όμως σκέφτηκα πως μπορεί να κοιμόμουν ακόμα. Μπορεί όλο αυτό να ήταν δρώμενο από εφιάλτη. Ίσως να μιλούσα στα παιδάκια κι αυτά να μου τραγουδούσαν εν χορώ «1,2 ο Φρέντι είναι εδώ – 3,4 κλείδωσε τη πόρτα σου». Και σε ανύποπτο χρόνο, να εμφανίζονταν από το πουθενά οι γονείς τους με ριγέ μπλούζες, καβουράκι και λιμαρισμένα κουζινομάχαιρα για νύχια.
Κατέβηκα σιγά-σιγά και άνοιξα την πόρτα. Σκούντηξα τον Λέννυ που ροχάλιζε:
«Λέννυ, είναι κάτι παιδάκια εδώ χάμου και φωνάζουν» του είπα ψιθυριστά. «Δεν είναι δικά μου, μόνο με στειρωμένες πάω» μου είπε μέσα από τους κυνόδοντες του. «Τίνος είναι και γιατί τ’ αμόλησε στις ρούγες από το χάραμα?» τον ρώτησα. «Των διπλανών είναι. Να τα φάω?» με ρώτησε με γυαλισμένο μάτι. «Και γιατί δεν κοιμούνται τέτοια ώρα?» «Έννοια σου και σε δέκα λεπτά θα ξεραθούν από τους κεφτέδες μέχρι τις 11 τουλάχιστον».
Ανέβηκα ξανά στο κρεβάτι μου, έκλεισα τα παράθυρα και άνοιξα το κλιματιστικό. Από το παράθυρο έβλεπα τα παιδάκια ν’ αδειάζουν την πιατέλα με τους κεφτέδες. Πέρυσι, σκέφτηκα, είχαμε τα τρυπάνια από τις τριγύρω οικοδομές. Φέτος έχουμε τους γονείς που δεν μπορούν να μαντρώσουν τρία δίχρονα παιδάκια.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, τα ίδια παιδάκια αλώνιζαν στη παραλία, στη ταβέρνα και αρκετά αργότερα, στο παραλιακό μπαρ μέχρι τη μία το βράδυ.
Ίσως το καλοκαίρι να είναι η εποχή που οι νέοι γονείς, κουρασμένοι από τη σεζόν αποφασίζουν να περάσουν σε όλο τον κόσμο το δικό τους μήνυμα (δλδ το 666 δεν είναι δεισιδαιμονία) και γι’ αυτό να τ’αφήνουν ανεξέλεγκτα σαν τη κατάρα της παρθένας. Τ’ αγαπάω πολύ τα παιδιά και είμαι απόλυτα κάθετος στη λύση ‘λεκάνη-τσιμέντο στα πόδια- πάτος θάλασσας’. Αλλά πολλοί γονείς όταν λένε στα παιδιά τους «Άντε να παίξεις και άσε με ήσυχο/η» θα πρέπει να θυμούνται τους εαυτούς τους πριν μερικά καλοκαίρια που αναρωτιούνταν για τα παιδιά των άλλων «Μα δεν έχουν επιτέλους γονείς να τα βάλουνε στο mute?!»

Υ.Γ. Και μην ακούσω καμιά κουλαμάρα του στυλ: "Α! Οοοου! Μα τί είναι αυτά που λες? Τα παιδιά είναι ευλογία! Μακάρι ν είχαμε 5-6 να μας κατεδάφιζαν την κοινότητα!" γιατί θα πολύ θα εκνευριστώ και θα μοιάζω με πρωταγωνιστή του 'Ρετιρέ'!

Καρδιές στα δένδρα

Σκέψου για μερικά μόνο δευτερόλεπτα τη ζωή σου. Κάνε μια γρήγορη εκτίμηση του δικού σου κόσμου, του προσωπικού σου γαλαξία. Για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, αναλογίσου την οικογένεια, τους φίλους, τους έρωτες, τις μουσικές, τα ταξίδια και ό,τι άλλο φέρνεις στο νου σαν δικό σου. Και μετά σκέψου αν είσαι ευτυχισμένος/η. Μέτρησε το με μια δικής σου εφεύρεσης κλίμακα. Και μετά δες αυτό το βίντεο.

Αν το είδες, ελπίζω να κατάλαβες πως ακόμα κι αν δεν νιώθεις ευτυχισμένος/η αυτή τη στιγμή, υπάρχουν ένα σωρό νοτές, φωνές, αγκαλιές, απογεύματα, χαμόγελα, λουλούδια, χρώματα, δένδρα με φαναράκια και χαραγμένες καρδιές, αμμουδιές, γλυκά και παιχνίδια που σε περιμένουν. Ο κόσμος μας είναι μικρός και καταστρέφεται. Ευτυχώς όμως, υπάρχει ακόμα πολλή αγάπη ... για όλους μας. Αυτή η σκέψη δεν σε κάνει λίγο πιο ευτυχή από πριν?!

Essential listening: Built to last - Melee

Σκηνές και πόζες από ένα Σαββατοκύριακο

Σκηνή Πρώτη

("κυκλοφορώ κι αδιαφορώ κι αν υποφέρω κι αν ανοίγω σα φτερό...")

Στο δρόμο για το Γαλαξείδι, οι γονείς μου επέμεναν να περάσουμε από το σημείο που τράκαρα πριν μερικούς μήνες. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το ντιμπέητ για τη διαδρομή πρέπει να είχε ξεκινήσει λίγα λεπτά πριν συνειδητοποιήσω τί έλεγαν καθώς δεν πρόσεχα καθόλου τί κουβέντιαζαν. Αυτό συνέβη γιατί πριν ακόμα ξεκινήσουμε το ταξίδι μου δήλωσαν πως ήταν ακόμα πολύ θυμωμένοι από προχτές που τους δήλωσα πως δεν έχω σκοπό να κάνω σεξ μαζί τους! Όπως καταλαβαίνεις, όση ώρα οδηγούσα εκτυλισσόταν μια σούπερ κουλεμανσόν συζήτηση που απ’ ό,τι έπιασε τ’ αυτί μου αναφέρθηκαν, μεταξύ άλλων, στην ηθική (μου), το χιούμορ (μου), τη Ντέπυ Γκολεμά, τον Γιάννη Τάσσιο και τη φίλη της γιαγιάς, Γεωργία. Οι γονείς και η αδελφή μου, προσπαθούσαν να με πείσουν πως έπρεπε να περάσω από τον ίδιο δρόμο για να ξεπεράσω το σοκ. Στη προσπάθεια μου να τους εξηγήσω πως για μένα το ατύχημα σαν γεγονός είχε τελειώσει τη στιγμή που βγήκα από το μπουρδουκλωμένο αυτοκίνητο, ξεκίνησε μια κουβέντα με θέμα την ‘άρνηση’. Η κουβέντα συνδέθηκε με την κακή διαχείρηση των οικονομικών μου και κατέληξαμε να τραγουδάμε όλοι μαζί το ‘Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ’. Από το σημείο που τράκαρα περάσαμε αλλά κανείς μας δεν το πρόσεξε.

Σκηνή Δεύτερη

("τα ποδήλατα μας, όπως τα όνειρα μας ξέρουν από ανηφοριές")

Tο ποβήλατο μου! Το ωραιότερο ποβήλατο στον κόσμο! Το αγόρασα πριν δέκα χρόνια στην Αγγλία. Το είδα σε μια βιτρίνα: υπερυψωμένο, γυαλιστερό και πανέμορφο! Ήταν από εκείνες τις στιγμές που βλέπεις κάτι και νιώθεις πως όποιος κατασκεύασε αυτό το αριστούργημα, το έφτιαχνε αποκλειστικά και μόνο για σένα. όχι για τον οποιοδήποτε αγοραστή αλλά μόνο για εσένα.
Το ζαχάρωνα περίπου ένα μήνα. Καθόμουν μπροστά στη βιτρίνα και με φανταζόμουν να οργώνω τα κατσάβραχα του Γαλαξιδιού και τους δρόμους του Σαουθάμπτον φορώντας τεράστια ακουστικά κι ακούγοντας Bittersweet Symphony των Verve. Το κοίταζα και έλιωνα σαν την Αμελί, κάθε φορά που έμπαινε ο Νίνο στους ‘Δύο ανεμόμυλους’.
Ήταν, όμως, πολύ ακριβό – για φοιτητικά δεδομένα. Έκανε περίπου 500 σημερινά ευρώ, ίσως και παραπάνω. Και να φανταστείς, δεν έχει ούτε μία έξτρα ταχύτητα. Ούτε καν καλαθάκι. Ήταν όμως τόσο πολύ ‘εγώ’ αυτό το ποδήλατο που θα το αγόραζα ακόμα κι αν κόστιζε όλα τα λεφτά του κόσμου. Γιατί δεν ήταν ένα απλό αντικείμενο. Ήταν κάτι τόσο πολύ παραπάνω που ακόμα δεν έχω καταφέρει να ορίσω.
Το πλήρωσα με τα λεφτά του ενοικίου και των λογαριασμών. Με τα λίγα λεφτά που μου απέμειναν (θα μου ήταν εύκολο να το πληρώσω αν δεν ξημεροβραδιαζόμασταν εκείνη την εποχή στο καζίνο) έτρωγα για 2 ολόκληρες εβδομάδες κεφτέδες με ρύζι. Κεφτέδες κονσέρβα. Υπάρχει μια πολύ μικρή πιθανότητα αυτοί οι κεφτέδες να ήταν σκυλοτροφή γιατί είχαν τη φωτογραφία ενός σκύλου που του έτρεχαν τα σάλια! Δεν είχε όμως σημασία! Το ποδήλατο ήταν πλέον δικό μου!
Σηκωνόμουν τα βράδια και κοίταζα στην αυλή. Δεν φοβόμουν να μου το κλέψουν: ήξερα πως δεν θα το έχανα ποτέ. Το κοίταζα και το καμάρωνα! Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα πολλά χιλιόμετρα, τόσες ανηφόρες, τόσες λακκούβες, τόσες δύσκολες στροφές και τόσα σκασμένα λάστιχα κάθε φορά που το βλέπω νιώθω να μου γεμίζει η καρδιά με τον ίδιο θαυμασμό που ένοιωσα το απόγευμα που το πρωτοαντίκρυσα. Φορούσα μια καταγάλανη μπλούζα και πήγαινα να δω την ‘Παγοθύελλα’ του Ανγκ Λι.

Σκηνή Τρίτη

("Πες μου μιά λέξη, αυτή τη μόνη λέξη...")

Λέννυ: Σκέφτομαι να κάνω ένα τατουάζ. Τι να γράψω?
Νανάκος: Το καλαζάρ σε τράϊμπαλ πώς σου φαίνεται?
Λέννυ: Όχι, όχι... άλλο?
Νανάκος: “Λέννυ + Μόρβα = L.F.E.”
Λέννυ: Ούτε, ούτε! Ξέρεις όμως τι με απασχολεί?
Νανάκος: Για πες...
Λέννυ: Αν χτυπήσω τατουάζ και δεν πετύχει θα με ξυρίσουν και μετά θα μελανιάσει το σημείο που το έκανα.
Νανάκος: Τι είναι αυτά που λες? Πάλι έπινες νερό από τη λεκάνη?
Λέννυ: Ρε παιδί μου... ο Φίλιππος είναι τόπους - τόπους καραφλός γιατί ό,τι τατουάζ έκανε δεν του πέτυχε.
Νανάκος: Ο Φίλιππος, βρε ζώον, έχει δερματικά και του ξύρισαν τη γούνα.
Λέννυ: Αλήθεια?
Νανάκος: Να σε νεκροφιλήσω!
Λέννυ: Σάλαμα-μπίτς! Και μου πήρε και το τόπι μου!
Νανάκος: Το κίτρινο με τα καρούμπαλα που σου πήρα το Σάββατο??!
Λέννυ: Όχι, το πορτοκαλί! Το κίτρινο το έδωσα στη Φιλίτσα για να με αφήσει να της γλύψω...
Νανάκος: Μη συνεχίσεις, σε προειδοποιώ!
Λέννυ: ...τη σάλτσα από τα μουστάκια της!

Νανάκος: Για τιμωρία, τη λέξη 'αναμορφωτήριο' 100 φορές σε κάθε γλώσσ της Ε.Ε.

Λέννυ: Φακ, γιου μπίτς! "Πριν ή μετά το μπάνιο?

Life Jacket

Η χθεσινοβραδυνή συζήτηση με τους γονείς ξεκίνησε με αυτή την ερώτηση:

Μπαμπάς (που επιμένει να τον αποκαλώ 'πατέρα' γιατί μεγάλωσα): "Πόσα κιλά είσαι?"

Διανθίστηκε με τον παρακάτω διάλογο:

Μαμά (που επιμένει να την αποκαλώ 'μητέρα' γιατί μεγάλωσα): "Δηλαδή η δική μας γνώμη για το πώς είσαι δεν σ' ενδιαφέρει?"

Εγώ (που ακούω σε όλα τα ονόματα πλην του 'Θανάση'): "Όχι, γιατί δεν πρόκειται να κάνω σεξ μαζί σας!"

Και κατέληξε χορωδιακά:

Γονείς (με βλέμμα "το ακούσαμε κι αυτό!"): "Είσαι πολύ ανώριμος".

Οι γονείς μου φοβούνται μήπως κάποια μέρα, μία τυχαία τηγανητή πατάτα φρακάρει μιά τυχαία αρτηρία και με βρουν ξερό και ξυπόλητο στη κουζίνα. Οι γονείς μου πλέον κουβεντιάζουν μόνο ευχάριστα πράγματα: αυτός πέθανε από ντουβρουτζά, ο άλλος από καρκίνο, ο τρίτος από 'το κουλό', η Τασία της Βιολέττας από το τσιγάρο κλπ κλπ. Όλες πια οι συζητήσεις μας περιστρέφονται γύρω από μικρόβια, το τσιγάρο και αρρώστιες που καταλήγουν six feet under.

Οι γονείς μου ανήκουν στη κατηγορία των ανθρώπων που ζουν τη ζωή τους σε μια πολεμίστρα περιμένοντας το χειρότερο να φανεί στον ορίζοντα, καβάλα σ' ένα (μαύρο, φυσικά) άλογο. Η καλή έκβαση της κάθε δυσάρεστης κατάστασης ήταν πάντα γι' αυτούς μηδαμινή ελπίδα. Η -ευτυχής, βέβαια- ειρωνεία είναι πως η ζωή δεν τους έφερε ποτέ αντιμέτωπους με καμία καταστροφή. Και μιλάμε για αληθινές καταστροφές: αρρώστιες, απώλειες, οικονομικά βατερλό κλπ Και ό,τι αντιμετώπισαν ήταν πολύ ελαφρύ και ουσιαστικά ανώδυνο.

Όταν ήμουν μικρός δεν το καταλάβαινα αυτό. Θεωρούσα πως ήταν απόλυτα λογικό να παίρνεις μέτρα προστασίας απέναντι στο άγνωστο αύριο. Εδώ και πολύ καιρό όμως έχω καταλάβει πως η ζωή δεν πρέπει να είναι έτσι. Μια ζωή δεν μπορεί και δεν πρέπει να χτίζεται πάνω σε κολώνες φόβου για την επόμενη μέρα. Δεν μπορείς ν'αναπνέεις καθημερινά τον τρόμο μιας πιθανής αρρώστιας. Δεν είναι λογικό να κάνεις άξονα της καθημερινότητας σου ένα πιθανό αύριο που ίσως να σε φέρει αντιμέτωπο με τον θάνατο. Αυτού του είδους η ζωή απέχει πολύ από τη συνετή πρόληψη.

Πρόσφατα είδα πολύ κόσμο ν' αρρωσταίνει, ακόμα και τον μπαμπά μου. Κάποιοι από αυτούς κάθησαν σε μια καρέκλα, διάβασαν τις γνωματεύσεις των γιατρών και αποφάσισαν πως δεν υπάρχει λόγος να ξανασηκωθούν και να προχωρήσουν. Κάποιοι άλλοι όμως διάβασαν τις εξετάσεις πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ τους. Και μόλις τελείωσαν, έβαλαν τις εξετάσεις στη τσέπη τους και συνέχισαν να περπατάνε. Από μέρα σ' εβδομάδα κι από μήνα σε χρόνο.

Η ζωή είναι μια συνέχεια. Προχωράς κι ελπίζεις για το καλύτερο. Ακόμα και όταν ξέρεις πως αυτό είναι η απατηλότερη ελπίδα. Συνεχίζεις. Δεν μπορείς να σταματήσεις. Δεν πρέπει να έχεις το δικαίωμα να σταματήσεις. Δεν πρέπει να βγάζεις συμπεράσματα για ένα μέλλον που δεν ξέρεις. Το μέλλον το αντιμετωπίζεις, δεν το αποφεύγεις. Μπορείς να προετοιμαστείς αλλά δεν γίνεται να μετατρέψεις τη ζωή σου σε προετοιμασία για το χειρότερο.

Ίσως να είμαι εγώ ο παράξενος κι ανορθόδοξος. τρέφω μια εκ γενετής ψυχρότητα για τις ασθένειες. Σχεδόν απαξιωτική. Πιστεύω πως όταν και αν αρρωστήσουμε, οτιδήποτε κι αν έχουμε, υπάρχουν θεραπείες. Κι από εκεί ξεκινά μια μάχη που ο καθένας δίνει είτε με γενναιότητα και αφοπλιστική αδιαφορία για τον θάνατο, είτε με τον φόβο πως όλα πολύ σύντομα θα τελειώσουν οριστικά. Όταν τράκαρα τελευταία φορά παραλίγο να σκοτωθώ. Βγήκα από το αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο κι έφαγα τη λουκανικόπιτα που σώθηκε μαζί μου. Όχι από εκνευρισμό αλλά γιατί τράκαρα και αυτό ήταν. Αν έμενα μέσα στη τουμπαρισμένη Μπουλού κλαίγοντας για το κακό που με είχε βρει θα ήμουν ακόμα εκεί αφυδατωμένος και με γένια τριών μηνών.

Οι γονείς μου είπαν πως δεν πρέπει να ξαναοδηγήσω γιατί μπορεί να σκοτωθώ την επόμενη φορά. Με στεναχώρησε η βεβαιότητα τους για την επόμενη φορά. Όχι γιατί δεν μ' εμπιστεύονταν σαν οδηγό αλλά γιατί μου υπέδειξαν την παραίτηση σαν μέτρο ασφάλειας.

Ίσως το μόνο 'πρέπει' που χρειάζεται να ακολουθούμε είναι το 'πρέπει να συνεχίσω'. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν συμβεί πρέπει να στεκόμαστε στα πόδια μας και να συνεχίζουμε. Γιατί ο ταχυδρόμος που φέρνει τα κακά μαντάτα, είναι ο ίδιος ακριβώς που φέρνει και τις καλές ειδήσεις.

Αυτά όλα σκεφτόμουν μέσα στη νύχτα. Και λίγο πριν ξημερώσει, μπήκα στη Μπουλού και πήγαμε μέχρι τη Βάρκιζα ακούγοντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια.

Αυτά και Καλημέρα. Φυσικά με κεφαλάιο 'Κ'.

Υ.Γ. Το παρόν πόστ (αλλά κι εκίνο της Σερίφου!) έρχεται να συμπληρώσει αυτό του Storyteller. Ξέρει άλλωστε να τα λέει καλύτερα από εμένα.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΚΟΥΛΕΜΑΝΣΟΝ 2007

Γενικές παρατηρήσεις:

Γενικά πρέπει να ομολογήσω πως έμεινα πολύ ευχαριστημένος από τις επιδόσεις σας. Το αξιοπερίεργο είναι πως ενώ η συντριπτική πλειοψηφία έχει απαντήσει άλλα αντί άλλων στην ερώτηση «τι είναι κουλεμανσόν?», στην πορεία αποδεικνύεται πως το κουλεμανσόν είναι σαν την τέχνη: δεν το ορίζεις, απλά υπάρχει!
Φυσικά, δεν θα μπορούσα να είμαι αυστηρός με ένα πλήθος ανθρώπων που μπορεί να μην θέλουν την Άλκηστη Πρωτοψάλτη για φιλενάδα τους παρ’ όλα αυτά όμως, έχουν αποστηθίσει τον καυγά Εύας Κουμαριανού-Μαίρης Βουναλάκου και τον αφηγούνται για bedtime story στα ανήψια τους! Είμαι πολύ περήφανος γιατί με τη διόρθωση των γραπτών μπήκα στο πετσί του Πέτρου Λεωτσάκου κι αισθάνθηκα πώς είναι να καταστρέφεις αυτό που χρόνια έχτιζε η ΚΝΕ, ο Μαρκούζε και η Τρίτη του Μπράμς!
Ομολογώ πως ήμουν λιγάκι large με την βαθμολογία αλλά πιστεύω πως η προσπάθεια πρέπει να επιβραβεύεται, έστω και οριακά.
Βαθμολογήθηκαν μόνο τα γραπτά που απαντήθηκαν εδώ ή σε άλλα μπλόγκς με λίνκ. Και για να μην ανησυχείτε, η βάση ήταν το 50% και άπαντες προάγεσθε.

Η τελική βαθμολογία έχει ως εξής:

Τσαπερντόνα: 77%
Πήγες καλύτερα απ’ όσο περίμενα. Να κοπείς πανηγυρικά περίμενα δηλαδή αλλά ευτυχώς-για σένα- τα θέματα δόθηκαν πριν τον μεγάλο καύσωνα. Αν είχες αποφύγει και απαντήσεις τύπου «Η φαφούτα τρώει φρούτα και για μας ούτε γιαρμάς» που με γύρισαν 18 ολόκληρα χρόνια πίσω, στα ‘Κουφώματα’ του Ζουγανέλη, θα είχες περάσει το 80άρι..

E-Lawyer: 58%
Η αληθινή σου βαθμολογία είναι 28 αλλά σου έδωσα 30 βαθμούς μπόνους για τα τραύματα που σου έχει αφήσει η θητεία στο ελληνικό στράτευμα και ο δίσκος του Νταλάρα ‘Διδυμότειχο μπλούζ’. Θα σου πρότεινα να κλείσεις τον Σάκκουλα για λίγο και ν’ ανοίξεις ένα ΑVANTI. Μπορείς!

Vague Tourist: 73%
Με εξέπληξε ευχάριστα που απάντησες σε απλά ελληνικά χρησιμοποιώντας σημεία στίξης και συντονισμένη νοηματική φόρμα. Ξέρω πως δεν είχες καμία τέτοια πρόθεση αλλά τελικά σου βγήκε σε καλό! Αν και δεν βρίσκω πολύ σικ να αποκαλείς την μεγάλη αοιδό «μωρή»... σκέτο. Το «μωρή» πάντα συνοδεύεται από αλλοπρόσαλο επίθετο τύπου ‘ξεβαμμένη/ κορκολημμένη/ αγγελοκρουσμένη κλπ’

Βατραχοκόριτσο: 86%
Η λατρεία σου στις ρώγες μου δεν έπαιξε κανένα ρόλο στη βαθμολογία. Πρέπει να τονίσω πως παρά τον μεγάλο βαθμό, είχες παραλήψει και μια ερώτηση! Εύγε ξανθό καμάρι μου!

Κυριάκος ο Χασάπης: 68%
Συνοπτικό και ξεκάθαρο γραπτό και αρκετά σωστές οι λάθος απαντήσεις σου αλλά πρέπει να σε ενημερώσω πως η λέξη ‘κλασσομπανιέρα’ έχει καταργηθεί με υδραυλικό διάταγμα από το 1991 και δεν ακούγεται πλέον ούτε στα πιο απομακρυσμένα συνεργεία αυτοκινήτων της Επικράτειας.

Phevos: 75%
Από τα λίγα γραπτά που κατάφεραν να πάρουν 15 βαθμούς σε ερώτηση των 5: «Πάσχω από μια σπάνια κατάρα. Κάθε Παρασκεύη έρχεται η Ιωάννα Κουταλίδου στον ύπνο σου και σου τραγουδάει το ‘Smells like teen spirit’». Είναι επίσης ενθαρρυντικό πως υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που θυμάται το ’10 με τόνο’ του Παπαδάκη. Θ’ αργήσεις πολύ να πάρεις Μεμοντρίν!

Fish-Bait: 55%
Η αρχική βαθμολογία ήταν 45 αλλά μετά σκέφτηκα πως για να έχω πάνω από 8 άγνωστες λέξεις και τουλάχιστον 2 ερωτήσεις που δεν κατάλαβα αν έγραφες εσύ ή το possessed pc σου, μάλλον κάτι παραπάνω θα ξέρεις!

Neutrino: 52%
Περίμενα καλύτερα. Δυστυχώς ήσουν άτυχη και την ώρα που διόρθωνα το γραπτό σου μου έφερε η γιαγιά γλυκό κυδώνι κι έπεσε το μάτι της στη λέξη ‘μασέλα’! Περιττό να σου πω ότι έπεσες σε μεγάλη δυσμένεια! Οριακά σώθηκες!


One Big Dj: 71%
Τα σκάτωσες στις 3 πρώτες ερωτήσεις αλλά μ’ ένα μοναδικό πλονζόν κέρδισες επάξια το μεγαλύτερο μπόνους για την απάντηση στην ερώτηση ‘μπισκέ’! Μπορεί η απάντηση σου να ήταν ανατριχιαστικά & ύποπτα ακριβής αλλά μέχρι να σε συλλάβουν έξω από το Γυμνάσιο Χαϊδαρίου με μισάνοιχτη καπαρντίνα, θα υποθέτουμε πως έχεις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις!

Νίκος: 67%
Τί να πρωτοθαυμάσω: Τζένη Τζιβεριώτη, Νταίζη Ντούκουνα, Τσίλα, Ζηνοβία! Αυτό δεν ήταν γραπτό, ήταν το δελτίο του Σταρ. Με την Ελισσάβετ Πιταούλη. Μετά τις 2 το ξημέρωμα! Well done!

Fevis: 60%
Είχε προοπτική το γραπτό σου και φάνηκαν κάποιες δυνατότητες αλλά η απάντηση «You can take the boy out of Thesprotia but you can’t take Thesprotia out of the boy…» ήταν τόσο αινιγματική που χρειάστηκε να μείνω κρεμασμένος ανάποδα για 4 ολόκληρα λεπτά. Μετά ξεματιάστηκα, έφαγα λίγο ζαχαρούχο και συνέχισα με πολύ χαμηλό ενθουσιασμό. Μπορείς και καλύτερα. Ρώτα και τη Ντέλλα!

The iblog team: 59%
Πολυαγαπημένε μου iblog, σ’εκτιμώ και σε σέβομαι! Είσαι όμως ο μοναδικός εξεταζόμενος που σημείωσε αρνητική βαθμολογία σε ερώτηση! Το άγρυπνο μάτι της γιαγιάς έπεσε πάνω στην απάντηση σου «Έχω κι εγώ Αλτσχάϊμερ!». Συνεκλήθη έκτακτο συμβούλιο καθηγητών και ζητήθηκε η αποβολή σου. Για καλή σου τύχη, ο Λέννυ –άγνωστο πώς και γιατί – σε υπερασπίστηκε λέγοντας πως ο σύνδεσμος ‘και’ αναφερόταν σ’ εμένα. Το να ταίζω ένα σκυλί που με αποκαλεί ‘μαλάκα’ και υπέργηρο αποδείχθηκε αβαντάζ σου. Όπως και το ότι για να απαντήσεις έκατσες σ’ ένα πλυντήριο στην ταράτσα υποκλέπτοντας το wi-fi του γείτονα!

Oni: 74%
Η αναφορά σε στίχους της Πάολας εκτιμήθηκε ιδιαίτερα. Και αυτό να γίνει παράδειγμα σε όλους σας γιατί η ευρυμάθεια είναι μεγάλο προτέρημα για τον άνθρωπο που προκόβει. Ένα μικρό έξτρα για τ’ ό,τι θυμόσουν πως κρύβω το σπαθί μου στη ντουλάπα!


Alienlover: 58%
Αγαπημένη μου μικρή (1987 παρακαλώ!), μπέρδεμα. Πολύ μπέρδεμα! Έχεις μπερδέψει τη Θεσπρωτία με τη Μάρθα Καραγιάννη από τους ‘Μικρομεσαίους’ και το κουλεμανσόν με τα προφυλακτικά τροπικών γεύσεων. On the bright side, μέσα στη σύγχυση θυμήθηκες πως ο Μάνος Φουρθιώτης είναι καλλιτεχνικός μάνατζερ! Του χρόνου θα κάτσεις δίπλα στο Βατραχοκόριτσο γιατί με τον iblog προκοπή δεν είδατε!

Παύλος: 69%
Χαίρομαι που απάντησες σωστά (και σε κάποιες ερωτήσεις υποδειγματικά) αλλά τα 8 επίθετα με τα οποία αποκάλεσε η Κουμαριανού τη Βουναλάκου ίσως θα έπρεπε να ανησυχήσουν λίγο τον ψυχοθεραπευτή σου. Όχι γιατί είχες δει το βίντεο αλλά γιατί έχεις βάλει τον διάλογο ringtone στο άνοιγμα του ψυγείου σου. Be και λίγο afraid.


Enteka: 72%
Eίναι πραγματικό επίτευγμα το πώς στην ίδια κόλλα συνύπαρξαν τόσο αρμονικά η κυρία Κρανιδέλλη, ο Επίτροπος Ερευνών της ΕΕ, η κυρία Κουφοπούλου και ο Σταμάτης Κραουνάκης! Μπράβο! Α! Και τη επόμενη φορά που θα δημοσιεύσεις εκβιαστικό μου μέηλ φρόντισε να το κάνεις από άλλη ήπειρο γιατί η Θεσσαλονίκη είναι πιο κοντά απ’ όσο φαντάζεσαι!

Ιrrelevant: 67%
Μολονότι αποκάλεσες το Λέννυ ‘σκύλο’ (huge no-no!) το γραπτό σου μου έφερε μια γλυκειά νοσταλγία: και η δική μου μπροστινή στο σκολείο βρωμούσε. Σύντομα όμως την έκανα πισινή μου και η μπόχα της μου ερχόταν μόνο όταν έκανε ρεύμα ο πίνακας. Μια μέρα της έκλεψα την ξύστρα. Δεν θυμάμαι γιατί. Ωραίες μέρες!

Ανώνυμος/η: 65%
By far, το πιο καλιαρντό γραπτό. Έδωσες κάτι παραπάνω στις τεκίλες του Sodade αλλά η πρόοδος ουρλιάζει από χιλιόμετρα. Ακόμα όμως απορώ τι θα πει «καγκελοκερικεντέ». Το ‘μπαρό’, μου είπε ο Γιάννης που του είπε η Πάολα, πως θα πει ‘αρρώστια’. Αν και δεν τον πολυεμπιστεύομαι!

YO!Reeka’s: 86%
Μπορεί να ηγούμαι του αγώνα «ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝά» αλλά οφείλω να ομολογήσω πως τα πήγες θαυμάσια. Αν και το ότι τρακάρω ένα αυτοκίνητο το 6μηνο είναι κάπως ανακριβές: τρακάρω το ίδιο αυτοκίνητο ανά 6μηνο!

Άμμος: 87%
Υπόδειγμα γραπτού: τεκμηριωμένες απαντήσεις, αναδρομή σε references, γλύψιμο σε σωστές και διακριτικές δόσεις. Έξοχα! Η παρομοίωση της Πρωτοψάλτη με κρι-κρι του Ψηλορείτη ήταν λιγάκι κοινότυπη. Αν είχες γράψει ‘ρινόκερος στη Κένυα’, ίσως! Πάντως μπράβο!

Billzouk: 60%
Πιο πατσαβούρι γραπτό δεν είδα! Άλλα με στυλό, άλλα με μολύβι και άλλα με σιστράν, εμπριμέ από τους μαρκαδόρους και τσαλακωμένο σαν μυξωμένο χαρτομάντηλο. Οι απαντήσεις ήταν του ποδαριού και είναι ηλίου φαεινότερον πως ήθελες να τα πασαλείψεις σουρντάν – μπουρντάν για να τραβήξεις το σουτιέν της Ντανίλας. Από Σεπτέμβρη θα κάθεσαι στο κυλικείο και θα παρακολουθείς με λινκ μέχρι να δείξεις σημάδια επιμελέστερης συμπεριφοράς.

Τανίλα: 63%
Τα ίδια με τον Billzouk μόνο που η δική σου κόλλα είχε και κάτι καρδούλες που ‘γράφαν ‘Νίκος Δήμου + Τανίλα = L.F.E’ Η γιαγιά θέλει να σου μιλήσει προσωπικά όταν θα έρθετε για τους ελέγχους!

Ραλλού: 50%
Απάντησες στις μισές ερωτήσεις εξ’ ου και η χαμηλή βαθμολογία. Αν δεν είχες τεμπελιάσει είμαι βέβαιος πως θα είχες διαπρέψει. Ελπίζω πάντως να χρησιμοποιείς τη λέξη ‘χοντροκούναβο’ και στη καθημερινότητα σου γιατί είναι χορταστικό κι αποστομωτικό επίθετο. Σαν bacon cheeseburger!

An-Lu: 85%
Μπράβο Άντζελα! Απέδειξες πώς μια μέση –προς κακή, θα έλεγα- μαθήτρια αν στρωθεί και βγάλει τα μάτια της (στο διάβασμα και τη στραβοβελονιά) θα ξεχωρίσει. Οι απαντήσεις σου φανερώνουν άνθρωπο καταρτισμένο, ένα βήμα προτού χτιστεί σε γύψο από το βάρος του σανσόν που τον έχει καταπιεί. Αν δείξεις την ίδια επιμέλεια και την επόμενη χρονιά, θα συζητήσω προσωπικά με τους κηδεμόνες σου για να κάνεις sandwich course σε μεγάλη βιομηχανία προτηγανισμένης πατάτας. Εύγε!

Blueprints: 81%
Άργησες αλλά τα κατάφερες! Η επιμέλεια είναι σίγουρα η αχίλλειος πτέρνα σου αλλά τι να το κάνεις το deadline άμα φοράς το μανσόν σου για μπερέ?! Άριστη χρήση του κουλεμανσόν, άριστο παράδειγμα Θεσπρωτίας, άριστο σπατουλάρισμα στον καθηγητή! Δεν περίμενα τίποτε λιγότερο! Εκτός βέβαια από το να ήξερες το μπισκέ και να είχες απαντήσει 1 μήνα νωρίτερα!

Αλέξανδρος: 80%
Η αναγωγή του γρίφου με τον πρόσκοπο σε γκουρμέ συνταγή που θα ζήλευε η Τέσσα Κύρου, είναι ένα σοβαρό επίτευγμα από μόνο του και μπράβο σου. Για την καριέρα των Hi-5 θα μιλήσουμε σε άλλη συνεδρία αλλά σ’ ευχαριστούν για το ενδιαφέρον σου.

Ιdάκι: 90%
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν το διάβασα το γραπτό σου. Δηλαδή το διάβασα διαγώνια. Πήρα ένα κουτί δραμαμίνες και το άρχισα από την αρχή. Στα μισά άδειασα τα αποθέματα σε ροδόνερο, μαστίχα και γκράν μαρνιέ. Και μετά αποφάσισα πως δεν θα πέσω στα βαρβιτουρικά επειδή την ημέρα των εξετάσεων έλειπε το boyfriend σου σε επαγγελματικό ταξίδι και αναγκαστικά έβγαλες το ερωτικό σου άχτι στην κόλλα. Δεν μπορεί! Σε 757 λέξεις, υποδυόμενη τη φίλη της Ντένης Μαρκορά, Νινέτα, όλο και κάτι σωστό θα έχεις γράψει. Ε, και λόγω πρότερου έντιμου βίου προάγεσαι μετ’ επαίνου!

Λουκρητία: 98%
Τί να πω? Τί να σχολιάσω? Πώς να παινέψεις ένα γραπτό που είναι ο Τόκος των Πανελληνίων: αγγίζει την τελειότητα! Οι απαντήσεις σου είναι το αραξοβόλι για τον κυματοχτυπημένο δάσκαλο με τα πεσμένα μαλλιά. Κάθε απάντηση και μια επιβεβαίωση πως οι κόποι μου ανταμείβονται. Μια ανακούφιση πως όταν πεθάνω εγώ, σας βαρεθεί το φάντασμα μου και μετακομίσει η γιαγιά στη φίλη της τη Γεωργία, θα σου δώσω τα κλειδιά για το φροντιστήριο και θα κάτσεις επάξια στη πουπουλένια μου πολυθρόνα. Θα μείνεις εσύ, κορακοζώητη και χιλιόχρονη Λουκρητία, σαν φάρος ξαναβαμμένος από τους ναύτες, να φωτίζεις την πλάση με τη σοφία και την ανεκδιήγητη κουλαμάρα σου. Ένα δάκρυ μόλις γλίστρησε από του ματιού την άκρη. Του αριστερού. Μπράβο και πάλι μπράβο. Την ευχή μου μέσα απ’το μαγιό μου που ιερότερο δεν έχω!

Μέγα Ειδικό Βραβείο: Ερμής το Σκλί: 117%
Το γραπτό που ξεπέρασε κάθε προσδοκία! Άριστες απαντήσεις που συνδύαζαν τα όσα έβγαλα τα μάτια μου να σας μάθω σε μορφή Ημερολογίου Χωρισμένων. Κοινώς, σε μορφή όσων έβγαλα τα μάτια μου και μετά σας αφηγήθηκα. Υπέροχη σύλληψη, εμπνευσμένη αποτύπωση, μοναδικό φωτομοντάζ. Κι όλα αυτά από ένα σκυλί! Ο Λέννυ τώρα δικαιώνεται! Μαζί με την Κλειώ του ΒΒ2! Beyond άριστα και εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση.

Σημείωση: η βαθμολογία είναι αυτή και μόνο αυτή! Δεν αλλάζει και δεν θα ενδώσω σε κανενός είδους τραμπουκισμό!

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!

Σερίφης για μια εβδομάδα

Σε σχέση με τα περισσότερα νησιά, η Σέριφος είναι πολύ κοντά. Σε σχέση βέβαια με τη Σάλα-Μίνα είναι μια αωνιότητα και μιά εξεταστική μακριά. Αλλά η Σάλα-Μίνα δεν έχει νταντελωτές ακρογιαλιές. Ενώ η Σέριφος έχει 82. Ή 72, δεν θυμάμαι καλά και δεν θέλω να σου πω ψέμματα εγώ και το αξιοζήλευτο μαύρισμα μου.

Πρέπει να ξέρεις πως η Σέριφος είναι ένα υπέροχο νησί! Μοιάζει όμως πολύ με την άμαξα της Σταχτομπούτας: αν μείνεις για παραπάνω από 2 εικοσιτετράωρα η άμαξα γίνεται κολοκύθα και η Σέριφος, Αλκατράζ!

Φτάνοντας στο λιμάνι, έχεις την αίσθηση πως γύρισες πίσω στο 1985. Σου φαίνονται όλα κάπως παλιά αλλά με λίγη καλή θέληση δεν σε νοιάζει. Τη νύχτα άλλωστε όλα φαίνονται πολύ καλύτερα. Μέχρι και 1997 το λες. Νυχτερινή ζωή δεν έχει. Υπάρχει το Yacht club που ένας διεστραμμένος φίλος μας είπε πως είναι το 'στέκι' του νησιού. Το πρωί είναι στέκι συνταξιούχων καπεταναίων και το βράδυ με δυό δάχτυλα νερό βρύσης έχεις πάθει 'ξέφρενο κέφι': τα αντικουνουπικά φιδάκια είναι τόσα πολλά που νομίζεις πως βρίσκεσαι στο λάκο με τα μαστουρωμένα ανακόντα. Φύγαμε 3 λεπτά πριν κόψουμε ένα κατόλ και το καπνίσουμε.

Αν πας στη Σέριφο με αυτοκίνητο, μπορείς να γυρίσεις ΟΛΟΚΛΗΡΟ το νησί μέσα σε 45 λεπτά. 52 αν κάνεις και στάση για τσίσα. Προχωράς, προχωράς και το νησί κουρούπα. 'Όλες οι Κυκλάδες έτσι είναι' θα πεις και το δίκιο με το μέρος σου. 'Τουλάχιστον έχει νταντελωτές αρογιαλιές!' θα συνεχίσεις τη σκέψη σου. Το νησί όντως έχει πολλές παραλίες. Στις οποίες όμως φτάνεις μόνο με διακτινισμό ή σκουπόξυλο. Τις βλέπεις από μακριά, τις λαχταράς αλλά δρόμο για να τις φτάσεις δεν θα βρεις. Κι αν βρεις το δρόμο για μία, τη Συκαμιά, εκεί θα σε περιμένει μια ταβέρνα οι ιδιοκτήτες της οποίας πήραν δώρο στη μονάκριβη εφτάχρονη κορούλα τους ένα καραόκε. Αυτό δεν είναι κακό αν έχεις στο προσκυνητάρι σου τη φωτογραφία της Παπαρίζου και του Βουρλιώτη. Είναι όμως κακό αν πας σ' αυτή την ερημική παραλία για να υποδυθείς πρωαγωνιστή του LOST και τελικά καταλήγεις θαμώνας στο Εμπατή North!

Ο δρόμος σίγουρα θα σε ξεβράσει κάποια στιγμή και στο Μεγάλο Λειβάδι. Θα το καταλάβεις αμέσως γιατί είναι το μόνο μέρος που μοιάζει τόσο λίγο με νησί και τόσο πολύ με σετ από το "The hills have eyes". Περπατάς στον έρημο δρόμο και είσαι απόλυτα βέβαιος πως οι κρυμμένοι κάτοικοι ξυπνάνε μόλις δύσει ο ήλιος για να σούρουν τα τσεκούρια τους, πιθανότατα στο κεφάλι σου.

Η Χώρα βέβαια είναι όμορφη και πολύ καθαρή. Σ' εμένα βέβαια που είμαι χοντρό γουρούνι έπεσαν λίγο βαριά τα εκατοντάδες σκαλοπάτια αλλά σ' αυτό φταίνε οι τηγανητές πατάτες και όχι η Σέριφος.

Από φαγητό μην περιμένεις πολλά καθώς η Σέριφος πέρα από μαραθοκεφτέδες δεν έχει τίποτε άλλο τοπικό. Πάντως, σχεδόν, όλες οι ταβέρνες έχουν μακαρόνια φούρνου και ένα συγκεκριμένο έχει κατεψυγμένη συναγρίδα και φρέσκο ξιφία! Γυρεύε τί φάγαμε!

Η παραλία που ήταν κοντά στο σπιτάκι μας φαινόταν ξανθιά και με άμμο χρυσή. Αυτό το μπέρδεμα συμβαίνει όταν και τα φύκια είναι ξανθά. Και αντί για αμμουδιά βρίσκεσαι να κολυμπάς στο κεφάλι της Μέδουσας. Μετά τη ντεκαπάζ στον Τέλη Κίκερη.

Αν σκεφτώ θα θυμηθώ και άλλα που δεν μου άρεσαν: τις χιλιάδες γάτες, τους κατοίκους που δεν διακρίνονται για τη Γαλατική ευγένεια τους και διάφορα άλλα. Αλλά όταν ήμουν στο νησί τίποτε δεν μ' ένοιαζε και μάλλον όλα αυτά τα γράφω γιατί δεν είμαι πια εκεί. Γιατί όταν είσαι σε διακοπές μαζί με τους αγαπημένους φίλους σου τίποτε απ' όλα τα παραπάνω δεν σε νοιάζει και καθετί σου φαίνεται υπέροχο και λες πως είσαι ο αυτοκράτορας της Γης. Και δεν σταματάς να γελάς από ευτυχία.

Καλύτερα να μιλάς παρά να πηδάς.

Xθες βράδυ στον Πειραιά φυσούσε ένα δροσερό αεράκι. Μετά από αρκετές μέρες τα κλιματιστικά σιώπησαν, οι μπαλκονόπορτες άνοιξαν και κοιμηθήκαμε με το χάδι της καλοκαιρινής αύρας να κόβει βόλτες στο κορμί μας. Αγκαλιάσαμε νωχελικά το μαξιλάρι κι ένα χαμόγελο ευδαιμονίας κι αφόρητης ευχαρίστησης ξέφυγε από τα χείλη κι έμεινε φύλακας στο δωμάτιο. Και κάπου εδώ σταματάει το (τύπου) λογοτεχνικό παραλήρημα.

Τέσσερις ώρες και δεκαπέντε λεπτά μετά το ποδαρικό του νέου μήνα τινάχτηκα από τον ύπνο μου. Δεν θυμάμαι τί όνειρο έβλεπα αλλά θυμάμαι πως έπαιζε η Κατερίνα Κούκα κι ένα ποδήλατο θαλάσσης. Δεν κατάλαβα τί με είχε ξυπνήσει. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν το φάντασμα του κυρ Σπύρου από πάνω που μ' επισκέφτεται κάποιες βραδυές και μουρμουράει για τα σώματα του καλοριφέρ. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα απόλυτης ησυχίας όμως κατάλαβα.

Οι απέναντι είχαν επιστρέψει στις καυτές τους προπονήσεις! With a vengeance! Αυτή τη φορά όμως, το επεισόδιο "Καυτοί γείτονες στις πυλοτές Νο6" ήταν αληθινά hardcore!

Καταρχάς, αυτή τη φορά υπήρχαν διάλογοι! Για την ακρίβεια, μονόλογοι! Για ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια, μια επαναλαμβανόμενη ατάκα: "Αααααχχχχ...μωροοοοό μουουουου!"

Της κοπέλας ήταν η ατάκα γιατί ως γνωστόν ο τύπος αφήνει τη λογοδιάρροια για την κουζίνα.

Εκτός όμως από πρόζα το έργο χτες ήταν υπερπαραγωγή. Αυτό στον κόσμο του 'γειτονικού σεξ' -δυστυχώς- σημαίνει ένα πράγμα: ηχητικά εφέ!

Οκ, είναι ένα θέμα ν'ακούς τους γείτονες να το κάνουν. Γίνεται όμως εύκολα ανάθεμα όταν ακούς τα χαστούκια να πέφτουν βροχή στα κωλομαγουλάκια - της κοπέλας υποθέτω. Υποθέτω,επίσης, πως η στάση που ήταν στα αισθησιακά bookmarks χθες βράδυ, ήταν η στάση "όπως το σκυλί σου, έτσι κι η κυρά σου". Είναι η πιο βολική στάση για τα μπατσάκια στα μαγουλάκια ... και όχι μόνο! Λίγο μετά άκουσα το ανήκουστο! Εγώ και όσοι είχαμε ξυπνήσει εκείνη την ώρα ακούσαμε αυτό το "φλαπ-φλαπ-φλαπ" που αντηχεί όταν ο πολιορκητικός κριός χτυπάει με μανία την πόρτα της Μίνας Τίριθ. Με άλλα λόγια, χθες βράδυ οι γείτονες ήταν σα να έκαναν σεξ ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου!

Μπορεί να γελάς εσύ που το διαβάζεις αλλά believe me δεν είναι καθόλου αστείο. Από ένα σημείο και μετά είχε πάψει να είναι χαριτωμένο και είχε περάσει στο στάδιο "Φώτη-συνέχισε-και-θα-το-κόψουμε-στο μοντάζ-το-ρέψιμο!"

Βγήκα λοιπόν στο μπαλκόνι.

Και είπα:

"Κοπελιά, θα κλείσεις είτε τα πόδια σου, είτε τη μπαλκονόπορτα!"

Και ξαναμπήκα μέσα.

Και σταμάτησαν τα βογκητά.

Κι ακούγεται μια αντρική φωνή να λέει:

"Ποιός πούστης το είπε αυτό?"

Και αν νομίζεις πως το κοσμητικό επίθετο θα με αναχαίτιζε και θα έμενα ξαπλωμένος στο κρεββάτι μου, γελιέσαι.

Και βγήκα στο μπαλκόνι φορώντας μόνο το τζίν - γιατί δεν είμαι και κανένας τιποτένιος να καυγαδίσω με το σώβρακο.

Και του απαντώ:

"Εγώ το είπα"

Αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει η απόσταση των εσωτερικών μας μπαλκονιών είναι 3-4 μέτρα. Κατά συνέπεια τα κρεββάτια μας απέχουν 5-6 μέτρα.

Και με κοιτάει ο Μπόμπιτ με το ζλίπ.

Και απαντά:

"Α, εσύ είσαι...καλά...σόρρυ"

Και αποχώρησε κλείνοντας τη μπαλκονόπορτα.

Μη με ρωτάς, δεν ξέρω. Κι εγώ με την ίδια απορία έμεινα. Αρχικά θέλησα να βάλω μια φωνή "Γνωριζόμαστε και δεν το ξέρω?" αλλά μετά θυμήθηκα πόσο μονοεπίπεδος χαρακτήρας είμαι... και ξαναξάπλωσα. Η πόρτα είχε κλείσει. Mission accomplished!

y.g. Καλό μας μήνα! Μπορείτε να χαρείτε: ο Ιούνιος επιτέλους ξεκουμπίστηκε!