Σερίφης για μια εβδομάδα

Σε σχέση με τα περισσότερα νησιά, η Σέριφος είναι πολύ κοντά. Σε σχέση βέβαια με τη Σάλα-Μίνα είναι μια αωνιότητα και μιά εξεταστική μακριά. Αλλά η Σάλα-Μίνα δεν έχει νταντελωτές ακρογιαλιές. Ενώ η Σέριφος έχει 82. Ή 72, δεν θυμάμαι καλά και δεν θέλω να σου πω ψέμματα εγώ και το αξιοζήλευτο μαύρισμα μου.

Πρέπει να ξέρεις πως η Σέριφος είναι ένα υπέροχο νησί! Μοιάζει όμως πολύ με την άμαξα της Σταχτομπούτας: αν μείνεις για παραπάνω από 2 εικοσιτετράωρα η άμαξα γίνεται κολοκύθα και η Σέριφος, Αλκατράζ!

Φτάνοντας στο λιμάνι, έχεις την αίσθηση πως γύρισες πίσω στο 1985. Σου φαίνονται όλα κάπως παλιά αλλά με λίγη καλή θέληση δεν σε νοιάζει. Τη νύχτα άλλωστε όλα φαίνονται πολύ καλύτερα. Μέχρι και 1997 το λες. Νυχτερινή ζωή δεν έχει. Υπάρχει το Yacht club που ένας διεστραμμένος φίλος μας είπε πως είναι το 'στέκι' του νησιού. Το πρωί είναι στέκι συνταξιούχων καπεταναίων και το βράδυ με δυό δάχτυλα νερό βρύσης έχεις πάθει 'ξέφρενο κέφι': τα αντικουνουπικά φιδάκια είναι τόσα πολλά που νομίζεις πως βρίσκεσαι στο λάκο με τα μαστουρωμένα ανακόντα. Φύγαμε 3 λεπτά πριν κόψουμε ένα κατόλ και το καπνίσουμε.

Αν πας στη Σέριφο με αυτοκίνητο, μπορείς να γυρίσεις ΟΛΟΚΛΗΡΟ το νησί μέσα σε 45 λεπτά. 52 αν κάνεις και στάση για τσίσα. Προχωράς, προχωράς και το νησί κουρούπα. 'Όλες οι Κυκλάδες έτσι είναι' θα πεις και το δίκιο με το μέρος σου. 'Τουλάχιστον έχει νταντελωτές αρογιαλιές!' θα συνεχίσεις τη σκέψη σου. Το νησί όντως έχει πολλές παραλίες. Στις οποίες όμως φτάνεις μόνο με διακτινισμό ή σκουπόξυλο. Τις βλέπεις από μακριά, τις λαχταράς αλλά δρόμο για να τις φτάσεις δεν θα βρεις. Κι αν βρεις το δρόμο για μία, τη Συκαμιά, εκεί θα σε περιμένει μια ταβέρνα οι ιδιοκτήτες της οποίας πήραν δώρο στη μονάκριβη εφτάχρονη κορούλα τους ένα καραόκε. Αυτό δεν είναι κακό αν έχεις στο προσκυνητάρι σου τη φωτογραφία της Παπαρίζου και του Βουρλιώτη. Είναι όμως κακό αν πας σ' αυτή την ερημική παραλία για να υποδυθείς πρωαγωνιστή του LOST και τελικά καταλήγεις θαμώνας στο Εμπατή North!

Ο δρόμος σίγουρα θα σε ξεβράσει κάποια στιγμή και στο Μεγάλο Λειβάδι. Θα το καταλάβεις αμέσως γιατί είναι το μόνο μέρος που μοιάζει τόσο λίγο με νησί και τόσο πολύ με σετ από το "The hills have eyes". Περπατάς στον έρημο δρόμο και είσαι απόλυτα βέβαιος πως οι κρυμμένοι κάτοικοι ξυπνάνε μόλις δύσει ο ήλιος για να σούρουν τα τσεκούρια τους, πιθανότατα στο κεφάλι σου.

Η Χώρα βέβαια είναι όμορφη και πολύ καθαρή. Σ' εμένα βέβαια που είμαι χοντρό γουρούνι έπεσαν λίγο βαριά τα εκατοντάδες σκαλοπάτια αλλά σ' αυτό φταίνε οι τηγανητές πατάτες και όχι η Σέριφος.

Από φαγητό μην περιμένεις πολλά καθώς η Σέριφος πέρα από μαραθοκεφτέδες δεν έχει τίποτε άλλο τοπικό. Πάντως, σχεδόν, όλες οι ταβέρνες έχουν μακαρόνια φούρνου και ένα συγκεκριμένο έχει κατεψυγμένη συναγρίδα και φρέσκο ξιφία! Γυρεύε τί φάγαμε!

Η παραλία που ήταν κοντά στο σπιτάκι μας φαινόταν ξανθιά και με άμμο χρυσή. Αυτό το μπέρδεμα συμβαίνει όταν και τα φύκια είναι ξανθά. Και αντί για αμμουδιά βρίσκεσαι να κολυμπάς στο κεφάλι της Μέδουσας. Μετά τη ντεκαπάζ στον Τέλη Κίκερη.

Αν σκεφτώ θα θυμηθώ και άλλα που δεν μου άρεσαν: τις χιλιάδες γάτες, τους κατοίκους που δεν διακρίνονται για τη Γαλατική ευγένεια τους και διάφορα άλλα. Αλλά όταν ήμουν στο νησί τίποτε δεν μ' ένοιαζε και μάλλον όλα αυτά τα γράφω γιατί δεν είμαι πια εκεί. Γιατί όταν είσαι σε διακοπές μαζί με τους αγαπημένους φίλους σου τίποτε απ' όλα τα παραπάνω δεν σε νοιάζει και καθετί σου φαίνεται υπέροχο και λες πως είσαι ο αυτοκράτορας της Γης. Και δεν σταματάς να γελάς από ευτυχία.