Αναπάντητα παιδάκια παντού!

To προηγούμενο Σαββατόβραδο έπεσα για ύπνο γύρω στις 02:30 γιατί έβλεπα στην αυλή το «Ηοw I met your mother» μέχρι να γλαρώσω γλυκά. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από τη βραδιά ήταν ένα χασμουρητό ευχαρίστησης και μια σφιχτή αγκαλιά στο μαλακό μου μαξιλάρι.
Και ξαφνικά φωνές. Δυνατές, ακαταλαβίστικες φωνές. Άνοιξα τα μάτια μου και είχε ξημερώσει. Το ρολόι έλεγε εφτά παρά τέταρτο, Κυριακή πρωί. Τώρα οι φωνές έμοιαζαν πιο πολύ με γέλια. Και μια περίεργη μυρωδιά από καμμένο λάδι βασάνιζε τα ρουθούια μου. Κοίταξα από το παράθυρο και ακριβώς από κάτω είδα τρια παιδάκια. Αρχικά νόμισα πως ήταν τρία παιδάκια που φορούσαν μόνο το βρακί και τα παπούτσια τους. Λίγα δευτερόλεπτα μετά κατάλαβα πως φορούσαν μόνο το μπέϊμπιλίνο και τα παπούτσια τους. Ήταν έξω ακριβώς από την πόρτα της αυλής μου και πέταγαν πέτρες προσπαθώντας να ξυπνήσουν τον Λέννυ αλλά, ο σκύλος μου μάλλον πριν κοιμηθεί φρόντισε να φορέσει τις ωτασπίδες του.

Τα παιδάκια φώναζαν και γέλαγαν και η ώρα εξακολουθούσε να είναι 14 λεπτά πριν τις 7. Ένα λεπτό αργότερα, άνοιξε η πόρτα του σπιτιού απέναντι και βγήκε η γιαγιά μου με μια πιατέλα κεφτέδες – αυτή ήταν η μυρωδιά που μου είχε ξεκάνει τη μύτη. Η πρώτη αντίδραση μου ήταν να κατέβω, να τους δέσω όλους και να τους στείλω στην αστυνομία με την ένδειξη «Lost & Found». Μετά όμως σκέφτηκα πως μπορεί να κοιμόμουν ακόμα. Μπορεί όλο αυτό να ήταν δρώμενο από εφιάλτη. Ίσως να μιλούσα στα παιδάκια κι αυτά να μου τραγουδούσαν εν χορώ «1,2 ο Φρέντι είναι εδώ – 3,4 κλείδωσε τη πόρτα σου». Και σε ανύποπτο χρόνο, να εμφανίζονταν από το πουθενά οι γονείς τους με ριγέ μπλούζες, καβουράκι και λιμαρισμένα κουζινομάχαιρα για νύχια.
Κατέβηκα σιγά-σιγά και άνοιξα την πόρτα. Σκούντηξα τον Λέννυ που ροχάλιζε:
«Λέννυ, είναι κάτι παιδάκια εδώ χάμου και φωνάζουν» του είπα ψιθυριστά. «Δεν είναι δικά μου, μόνο με στειρωμένες πάω» μου είπε μέσα από τους κυνόδοντες του. «Τίνος είναι και γιατί τ’ αμόλησε στις ρούγες από το χάραμα?» τον ρώτησα. «Των διπλανών είναι. Να τα φάω?» με ρώτησε με γυαλισμένο μάτι. «Και γιατί δεν κοιμούνται τέτοια ώρα?» «Έννοια σου και σε δέκα λεπτά θα ξεραθούν από τους κεφτέδες μέχρι τις 11 τουλάχιστον».
Ανέβηκα ξανά στο κρεβάτι μου, έκλεισα τα παράθυρα και άνοιξα το κλιματιστικό. Από το παράθυρο έβλεπα τα παιδάκια ν’ αδειάζουν την πιατέλα με τους κεφτέδες. Πέρυσι, σκέφτηκα, είχαμε τα τρυπάνια από τις τριγύρω οικοδομές. Φέτος έχουμε τους γονείς που δεν μπορούν να μαντρώσουν τρία δίχρονα παιδάκια.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, τα ίδια παιδάκια αλώνιζαν στη παραλία, στη ταβέρνα και αρκετά αργότερα, στο παραλιακό μπαρ μέχρι τη μία το βράδυ.
Ίσως το καλοκαίρι να είναι η εποχή που οι νέοι γονείς, κουρασμένοι από τη σεζόν αποφασίζουν να περάσουν σε όλο τον κόσμο το δικό τους μήνυμα (δλδ το 666 δεν είναι δεισιδαιμονία) και γι’ αυτό να τ’αφήνουν ανεξέλεγκτα σαν τη κατάρα της παρθένας. Τ’ αγαπάω πολύ τα παιδιά και είμαι απόλυτα κάθετος στη λύση ‘λεκάνη-τσιμέντο στα πόδια- πάτος θάλασσας’. Αλλά πολλοί γονείς όταν λένε στα παιδιά τους «Άντε να παίξεις και άσε με ήσυχο/η» θα πρέπει να θυμούνται τους εαυτούς τους πριν μερικά καλοκαίρια που αναρωτιούνταν για τα παιδιά των άλλων «Μα δεν έχουν επιτέλους γονείς να τα βάλουνε στο mute?!»

Υ.Γ. Και μην ακούσω καμιά κουλαμάρα του στυλ: "Α! Οοοου! Μα τί είναι αυτά που λες? Τα παιδιά είναι ευλογία! Μακάρι ν είχαμε 5-6 να μας κατεδάφιζαν την κοινότητα!" γιατί θα πολύ θα εκνευριστώ και θα μοιάζω με πρωταγωνιστή του 'Ρετιρέ'!