Life Jacket

Η χθεσινοβραδυνή συζήτηση με τους γονείς ξεκίνησε με αυτή την ερώτηση:

Μπαμπάς (που επιμένει να τον αποκαλώ 'πατέρα' γιατί μεγάλωσα): "Πόσα κιλά είσαι?"

Διανθίστηκε με τον παρακάτω διάλογο:

Μαμά (που επιμένει να την αποκαλώ 'μητέρα' γιατί μεγάλωσα): "Δηλαδή η δική μας γνώμη για το πώς είσαι δεν σ' ενδιαφέρει?"

Εγώ (που ακούω σε όλα τα ονόματα πλην του 'Θανάση'): "Όχι, γιατί δεν πρόκειται να κάνω σεξ μαζί σας!"

Και κατέληξε χορωδιακά:

Γονείς (με βλέμμα "το ακούσαμε κι αυτό!"): "Είσαι πολύ ανώριμος".

Οι γονείς μου φοβούνται μήπως κάποια μέρα, μία τυχαία τηγανητή πατάτα φρακάρει μιά τυχαία αρτηρία και με βρουν ξερό και ξυπόλητο στη κουζίνα. Οι γονείς μου πλέον κουβεντιάζουν μόνο ευχάριστα πράγματα: αυτός πέθανε από ντουβρουτζά, ο άλλος από καρκίνο, ο τρίτος από 'το κουλό', η Τασία της Βιολέττας από το τσιγάρο κλπ κλπ. Όλες πια οι συζητήσεις μας περιστρέφονται γύρω από μικρόβια, το τσιγάρο και αρρώστιες που καταλήγουν six feet under.

Οι γονείς μου ανήκουν στη κατηγορία των ανθρώπων που ζουν τη ζωή τους σε μια πολεμίστρα περιμένοντας το χειρότερο να φανεί στον ορίζοντα, καβάλα σ' ένα (μαύρο, φυσικά) άλογο. Η καλή έκβαση της κάθε δυσάρεστης κατάστασης ήταν πάντα γι' αυτούς μηδαμινή ελπίδα. Η -ευτυχής, βέβαια- ειρωνεία είναι πως η ζωή δεν τους έφερε ποτέ αντιμέτωπους με καμία καταστροφή. Και μιλάμε για αληθινές καταστροφές: αρρώστιες, απώλειες, οικονομικά βατερλό κλπ Και ό,τι αντιμετώπισαν ήταν πολύ ελαφρύ και ουσιαστικά ανώδυνο.

Όταν ήμουν μικρός δεν το καταλάβαινα αυτό. Θεωρούσα πως ήταν απόλυτα λογικό να παίρνεις μέτρα προστασίας απέναντι στο άγνωστο αύριο. Εδώ και πολύ καιρό όμως έχω καταλάβει πως η ζωή δεν πρέπει να είναι έτσι. Μια ζωή δεν μπορεί και δεν πρέπει να χτίζεται πάνω σε κολώνες φόβου για την επόμενη μέρα. Δεν μπορείς ν'αναπνέεις καθημερινά τον τρόμο μιας πιθανής αρρώστιας. Δεν είναι λογικό να κάνεις άξονα της καθημερινότητας σου ένα πιθανό αύριο που ίσως να σε φέρει αντιμέτωπο με τον θάνατο. Αυτού του είδους η ζωή απέχει πολύ από τη συνετή πρόληψη.

Πρόσφατα είδα πολύ κόσμο ν' αρρωσταίνει, ακόμα και τον μπαμπά μου. Κάποιοι από αυτούς κάθησαν σε μια καρέκλα, διάβασαν τις γνωματεύσεις των γιατρών και αποφάσισαν πως δεν υπάρχει λόγος να ξανασηκωθούν και να προχωρήσουν. Κάποιοι άλλοι όμως διάβασαν τις εξετάσεις πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ τους. Και μόλις τελείωσαν, έβαλαν τις εξετάσεις στη τσέπη τους και συνέχισαν να περπατάνε. Από μέρα σ' εβδομάδα κι από μήνα σε χρόνο.

Η ζωή είναι μια συνέχεια. Προχωράς κι ελπίζεις για το καλύτερο. Ακόμα και όταν ξέρεις πως αυτό είναι η απατηλότερη ελπίδα. Συνεχίζεις. Δεν μπορείς να σταματήσεις. Δεν πρέπει να έχεις το δικαίωμα να σταματήσεις. Δεν πρέπει να βγάζεις συμπεράσματα για ένα μέλλον που δεν ξέρεις. Το μέλλον το αντιμετωπίζεις, δεν το αποφεύγεις. Μπορείς να προετοιμαστείς αλλά δεν γίνεται να μετατρέψεις τη ζωή σου σε προετοιμασία για το χειρότερο.

Ίσως να είμαι εγώ ο παράξενος κι ανορθόδοξος. τρέφω μια εκ γενετής ψυχρότητα για τις ασθένειες. Σχεδόν απαξιωτική. Πιστεύω πως όταν και αν αρρωστήσουμε, οτιδήποτε κι αν έχουμε, υπάρχουν θεραπείες. Κι από εκεί ξεκινά μια μάχη που ο καθένας δίνει είτε με γενναιότητα και αφοπλιστική αδιαφορία για τον θάνατο, είτε με τον φόβο πως όλα πολύ σύντομα θα τελειώσουν οριστικά. Όταν τράκαρα τελευταία φορά παραλίγο να σκοτωθώ. Βγήκα από το αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο κι έφαγα τη λουκανικόπιτα που σώθηκε μαζί μου. Όχι από εκνευρισμό αλλά γιατί τράκαρα και αυτό ήταν. Αν έμενα μέσα στη τουμπαρισμένη Μπουλού κλαίγοντας για το κακό που με είχε βρει θα ήμουν ακόμα εκεί αφυδατωμένος και με γένια τριών μηνών.

Οι γονείς μου είπαν πως δεν πρέπει να ξαναοδηγήσω γιατί μπορεί να σκοτωθώ την επόμενη φορά. Με στεναχώρησε η βεβαιότητα τους για την επόμενη φορά. Όχι γιατί δεν μ' εμπιστεύονταν σαν οδηγό αλλά γιατί μου υπέδειξαν την παραίτηση σαν μέτρο ασφάλειας.

Ίσως το μόνο 'πρέπει' που χρειάζεται να ακολουθούμε είναι το 'πρέπει να συνεχίσω'. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν συμβεί πρέπει να στεκόμαστε στα πόδια μας και να συνεχίζουμε. Γιατί ο ταχυδρόμος που φέρνει τα κακά μαντάτα, είναι ο ίδιος ακριβώς που φέρνει και τις καλές ειδήσεις.

Αυτά όλα σκεφτόμουν μέσα στη νύχτα. Και λίγο πριν ξημερώσει, μπήκα στη Μπουλού και πήγαμε μέχρι τη Βάρκιζα ακούγοντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια.

Αυτά και Καλημέρα. Φυσικά με κεφαλάιο 'Κ'.

Υ.Γ. Το παρόν πόστ (αλλά κι εκίνο της Σερίφου!) έρχεται να συμπληρώσει αυτό του Storyteller. Ξέρει άλλωστε να τα λέει καλύτερα από εμένα.