Πέμπτη, Ιουλίου 12, 2007

Life Jacket


Η χθεσινοβραδυνή συζήτηση με τους γονείς ξεκίνησε με αυτή την ερώτηση:


Μπαμπάς (που επιμένει να τον αποκαλώ 'πατέρα' γιατί μεγάλωσα): "Πόσα κιλά είσαι?"


Διανθίστηκε με τον παρακάτω διάλογο:


Μαμά (που επιμένει να την αποκαλώ 'μητέρα' γιατί μεγάλωσα): "Δηλαδή η δική μας γνώμη για το πώς είσαι δεν σ' ενδιαφέρει?"

Εγώ (που ακούω σε όλα τα ονόματα πλην του 'Θανάση'): "Όχι, γιατί δεν πρόκειται να κάνω σεξ μαζί σας!"


Και κατέληξε χορωδιακά:


Γονείς (με βλέμμα "το ακούσαμε κι αυτό!"): "Είσαι πολύ ανώριμος".


Οι γονείς μου φοβούνται μήπως κάποια μέρα, μία τυχαία τηγανητή πατάτα φρακάρει μιά τυχαία αρτηρία και με βρουν ξερό και ξυπόλητο στη κουζίνα. Οι γονείς μου πλέον κουβεντιάζουν μόνο ευχάριστα πράγματα: αυτός πέθανε από ντουβρουτζά, ο άλλος από καρκίνο, ο τρίτος από 'το κουλό', η Τασία της Βιολέττας από το τσιγάρο κλπ κλπ. Όλες πια οι συζητήσεις μας περιστρέφονται γύρω από μικρόβια, το τσιγάρο και αρρώστιες που καταλήγουν six feet under.
Οι γονείς μου ανήκουν στη κατηγορία των ανθρώπων που ζουν τη ζωή τους σε μια πολεμίστρα περιμένοντας το χειρότερο να φανεί στον ορίζοντα, καβάλα σ' ένα (μαύρο, φυσικά) άλογο. Η καλή έκβαση της κάθε δυσάρεστης κατάστασης ήταν πάντα γι' αυτούς μηδαμινή ελπίδα. Η -ευτυχής, βέβαια- ειρωνεία είναι πως η ζωή δεν τους έφερε ποτέ αντιμέτωπους με καμία καταστροφή. Και μιλάμε για αληθινές καταστροφές: αρρώστιες, απώλειες, οικονομικά βατερλό κλπ Και ό,τι αντιμετώπισαν ήταν πολύ ελαφρύ και ουσιαστικά ανώδυνο.
Όταν ήμουν μικρός δεν το καταλάβαινα αυτό. Θεωρούσα πως ήταν απόλυτα λογικό να παίρνεις μέτρα προστασίας απέναντι στο άγνωστο αύριο. Εδώ και πολύ καιρό όμως έχω καταλάβει πως η ζωή δεν πρέπει να είναι έτσι. Μια ζωή δεν μπορεί και δεν πρέπει να χτίζεται πάνω σε κολώνες φόβου για την επόμενη μέρα. Δεν μπορείς ν'αναπνέεις καθημερινά τον τρόμο μιας πιθανής αρρώστιας. Δεν είναι λογικό να κάνεις άξονα της καθημερινότητας σου ένα πιθανό αύριο που ίσως να σε φέρει αντιμέτωπο με τον θάνατο. Αυτού του είδους η ζωή απέχει πολύ από τη συνετή πρόληψη.
Πρόσφατα είδα πολύ κόσμο ν' αρρωσταίνει, ακόμα και τον μπαμπά μου. Κάποιοι από αυτούς κάθησαν σε μια καρέκλα, διάβασαν τις γνωματεύσεις των γιατρών και αποφάσισαν πως δεν υπάρχει λόγος να ξανασηκωθούν και να προχωρήσουν. Κάποιοι άλλοι όμως διάβασαν τις εξετάσεις πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ τους. Και μόλις τελείωσαν, έβαλαν τις εξετάσεις στη τσέπη τους και συνέχισαν να περπατάνε. Από μέρα σ' εβδομάδα κι από μήνα σε χρόνο.
Η ζωή είναι μια συνέχεια. Προχωράς κι ελπίζεις για το καλύτερο. Ακόμα και όταν ξέρεις πως αυτό είναι η απατηλότερη ελπίδα. Συνεχίζεις. Δεν μπορείς να σταματήσεις. Δεν πρέπει να έχεις το δικαίωμα να σταματήσεις. Δεν πρέπει να βγάζεις συμπεράσματα για ένα μέλλον που δεν ξέρεις. Το μέλλον το αντιμετωπίζεις, δεν το αποφεύγεις. Μπορείς να προετοιμαστείς αλλά δεν γίνεται να μετατρέψεις τη ζωή σου σε προετοιμασία για το χειρότερο.
Ίσως να είμαι εγώ ο παράξενος κι ανορθόδοξος. τρέφω μια εκ γενετής ψυχρότητα για τις ασθένειες. Σχεδόν απαξιωτική. Πιστεύω πως όταν και αν αρρωστήσουμε, οτιδήποτε κι αν έχουμε, υπάρχουν θεραπείες. Κι από εκεί ξεκινά μια μάχη που ο καθένας δίνει είτε με γενναιότητα και αφοπλιστική αδιαφορία για τον θάνατο, είτε με τον φόβο πως όλα πολύ σύντομα θα τελειώσουν οριστικά. Όταν τράκαρα τελευταία φορά παραλίγο να σκοτωθώ. Βγήκα από το αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο κι έφαγα τη λουκανικόπιτα που σώθηκε μαζί μου. Όχι από εκνευρισμό αλλά γιατί τράκαρα και αυτό ήταν. Αν έμενα μέσα στη τουμπαρισμένη Μπουλού κλαίγοντας για το κακό που με είχε βρει θα ήμουν ακόμα εκεί αφυδατωμένος και με γένια τριών μηνών.
Οι γονείς μου είπαν πως δεν πρέπει να ξαναοδηγήσω γιατί μπορεί να σκοτωθώ την επόμενη φορά. Με στεναχώρησε η βεβαιότητα τους για την επόμενη φορά. Όχι γιατί δεν μ' εμπιστεύονταν σαν οδηγό αλλά γιατί μου υπέδειξαν την παραίτηση σαν μέτρο ασφάλειας.
Ίσως το μόνο 'πρέπει' που χρειάζεται να ακολουθούμε είναι το 'πρέπει να συνεχίσω'. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν συμβεί πρέπει να στεκόμαστε στα πόδια μας και να συνεχίζουμε. Γιατί ο ταχυδρόμος που φέρνει τα κακά μαντάτα, είναι ο ίδιος ακριβώς που φέρνει και τις καλές ειδήσεις.
Αυτά όλα σκεφτόμουν μέσα στη νύχτα. Και λίγο πριν ξημερώσει, μπήκα στη Μπουλού και πήγαμε μέχρι τη Βάρκιζα ακούγοντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια.


Αυτά και Καλημέρα. Φυσικά με κεφαλάιο 'Κ'.
Υ.Γ. Το παρόν πόστ (αλλά κι εκίνο της Σερίφου!) έρχεται να συμπληρώσει αυτό του Storyteller. Ξέρει άλλωστε να τα λέει καλύτερα από εμένα.

22 σχόλια:

Misirlou Oubliez είπε...

Παρε και τον Μπεκετ σου τον πρωινιατικο: "Καταματα το χειροτερο μεχρι να βγαλει γελιο"

Natalia είπε...

η ζωή είναι για να τη ζούμε κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Tanila είπε...

Nai, να μην παραιτούμεθα.
Όχι σαν κάποιον που έχει ήδη παραιτηθεί της δίαιτας πριν καν την αρχίσει....

spourgitaki είπε...

Ουάου! Νανάκο μου έφτιαξες την ημέρα με αυτό το ποστ.
Σε διαβάζω εδώ και πάααααρα πολύ καιρό αλλά αυτά που γράφεις σήμερα είνια για εμένα κυριολεκτικά...λυτρωτικά και μάθημα ζωής.

Αν και δεν ξέρω (αν και θα το θελα) σε ευχαριστώ πολυ πολυ πολυ
P.s. υπόσχομαι να κάνω το post σου screensaver στον υπολογιστή μου!

fevis είπε...

Στην ωραία νήσο Μύκονο υπάρχει το ωραίο μπουζουξίδικο La Notte... Εκεί, σε αυτό τον ναό της τέχνης ο αγαπημένος και μέγας Νίκος Γιατρουδάκης τραγουδούσε για χρόνια το τεράστιο σουξέ του Μπιθικώτση "Ενα όμορφο αμάξι με δυό άλογα" αλλάζοντας τον τελευταίο στίχο που λέει "το άλλο τ' αλογο θα είναι μαύρο σαν την δική μου την κατάμαυρη ζωή" με την ατάκα κλειδί "το άλλο τ' αλογο θα είναι μαύρο, πες του να φύγει να να πάει να γαμηθεί.." Ελπίζω να σε κάλυψα... Φιλιά πολλά και καλημέρες...

nanakos είπε...

Misirlou, ευτυχώς...! Ντεριντά περίμενα!

Σπουργιτάκι, χαίρομαι που με κάποιο τρόπο σε άγγιξε το πόστ. Με όλο το θάρρος όμως πιστεύω πως το όνομα 'σπουργιτάκι' είναι λίγο καταθλιπτικό από μόνο του. Είναι ένα βήμα πριν το 'Κλωτσοσκούφι'. Ελπίζω να είναι μια τυχαία επιλογή και όχι απόλυτη ταύτιση. Και πάλι, με όλο το θάρρος.

Fevis η επίσκεψη σου στο La Notte είναι μια προσωπική σου λεπτομέρεια που θα προτιμούσα να μην την είχες μοιραστεί μαζί μας. Δεν είναι καν 'Skyladiko' Live!

Nτανίλα, είμαι απόλυτα βέβαιος πως αναφέρεσαι στη 'Τριχωτή Γλαδιόλα'! Θα έρθει πάλι και θα σε ταπεινώνει και δεν θα έχει άδικο!

Ναταλία, δυστυχώς πολλές φορές, κάποιες στιγμές, όλοι μας το ξεχνάμε. Αρκεί αυτό να μην κρατά για πολύ.

An-Lu είπε...

Αγορίνα μου τα πράγματα είναι απλά: με την πάλη ΖΕΙΣ ενώ με την παραίτηση, σέρνεσαι...
;-)))))

€lisavet είπε...

Σε συγχαίρω για το κέιμενό σου, το βρήκα εξαιρετικό. Μπράβο μπράβο μπράβο! :)

Cinestef είπε...

Νανακούκι,

θα μπορούσαν τη θέση των γονέων σου σε αυτό το ποστ να την έπερναν εν μέρει και οι δικοί μου, αλλά περισσότερο οι θείοι μου στους οποίους τρέμω να πάω επισκεψη γιατί δεν ξέρω τι καταστροφές θα μου τύχουν στο μέλλον.

Πάντως, απίστευτος ο συγχρονισμός μας. Κι εγώ χθες άκουγα χριστουγεννιάτικα. Μήπως φταίνε τ'άστρα;
Το χριστουγεννιάτικο σόου μου ολοκληρώθηκε με μένα να κάνω δεύτερη φωνή στο άσμα "Osama got run over by a reindeer."

Καλές γιορτές
και του χρόνου με υγεία και χαρά!

kanataki είπε...

δηλαδή το αποκλείουν εντελώς απλώς να την στραβοκαταπιείς την πατάτα και να πνιγείς????

Provato είπε...

!!!!!!

Idάκι είπε...

[warning] πρόκειται να μιλήσει η γιαλαντζί ψυχολόγος τώρα [/warning]

Εμ γιαυτό παιδάκι μου βγήκες έτσι!! Τόση μαυρίλα και απαισιοδοξία από δύο γονείς σε συνδυασμό με τη out-of-this-world γιαγιά σου, δεν θα περίμενα κάτι άλλο.

Απλά δεν μπορείς να τους πάρεις στα σοβαρά γιατί θα τελειώσει η ζωή σου. Όταν πέφτουμε, ξανασηκωνόμαστε και συνεχίζουμε, ή μήπως σου έλεγαν να κάτσεις κάτω όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα και να μην ξαναπερπατήσεις γιατί θα ξαναπέσεις; Τουλάχιστον τότε ήταν μαθηματικά βέβαιο... τώρα πάλι, όχι ;)

Ανώνυμος είπε...

Βεβαια , ο Γιατρουδακης το τραγουδαγε για χρονια και στο αντιστοιχο στο Μαρουσι...
Νανακε τα σιδερα απο το τρακαρισμα , τα μαζεψες.........????

Β.

phoinix είπε...

δυστιχώς είναι και άλλοι που είδαν τη μάχη να χάνεται..κα αυτό ίσως τους στέρησε ελπίδα.
Γνώρισα πρόσφατα μια κυρία που της έδιναν 6 μήνες ζωης και πέρασαν 10 χρόνια απο τότε..
απίστευτος άνθρωπος.
δοτικός και χαρούμενος.

η σκηνή με τη λουκανικόπιτα είναι απόλυτα κινηματογραφική!

Ανώνυμος είπε...

Mην κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου.
Αν και μάλλον το δάχτυλό σου είναι αρκετά μεγάλο για να κρυφτείς πίσω του.

Trilian είπε...

ήταν πολύ γλυκό το κείμενο σου... σου εύχομαι να μην σε βρεί τίποτα κακό (όχι τίποτα αλλό αλλά μάλλον το κακό θα την βάψει και όχι εσύ χιχι) πάντα υγεία και όμορφα γέλια! πολλά φιλάκια για καλό καλοκαίρι!!!

Gogo είπε...

πολύ με άρεσε που μέσα από όλα φαίνεται οτι έχεις μια πολύ γλυκιά σ΄χεση με τους γονείς σου! Και αυτό είναι η υγεία!

billzouk είπε...

Αυτο πρεπει να το τυπωσω και να το διαβαζω καθε πρωι.

υ.γ.1. Δεν μπαινω στο αυτοκινητο σου ... ατζαμη!

υ.γ.2. Η γλυκια τανιλα αναφερεται σ' εσενα πατατοφαγε.

υ.γ.3. σοβαρα, ειναι πολυ ωραιο αυτο το κειμενο.

Alitovios είπε...

Living in Zen by Nanakos. Respect λιβέντη μ'.

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Θα συμφωνήσω με τον billzouk, αυτό το post πρέπει να διαβάζεται καθημερινά. Άσε που τελικά οι γονείς έχουν τελειώσει το ίδιο κολέγιο!!!!

patsiouri είπε...

Αχ Νανάκο μου....θα τυπώσω το κείμενό σου και θα το μοιράσω στους δικούς μου γονείς και γιατρούς που μου προτείνουν -jesus- να μπώ γρήηηηγορα στο δημόσιο γιατί έτσι θα μπορώ να την κοπανάω όταν αισθάνομαι άσχημα στη θεραπεία!

Επίσης, θέλουν να με παντρέψουν!

Επίσης, εδώ και μία εβδομάδα περίπου δέ χάνουν ευκαιρία να μου υπενθυμίζουν το πόσο γαιδούρα είμαι και κάνω χιούμορ με την πάθησή μου, όπως επισης το πόσο ανάγωγοι είναι οι φίλοι μου που συμμετέχουν και επαυξάνουν!

Το χειρότερο είναι πως θέλουν να μου στερήσουν την υπέρτατη απόλαυσή μου σ'αυτή τη ζωή...το κράξιμο!!! Δέν προλαβαίνω να μειδιάσω και η mammy φωνάζει πανικόβλητη: "Σσσσσσ, ούτε μετά απ'αυτό δέν έβαλες μυαλό??? Δέν είδες που ότι κοροιδευες σου ήρθε??? Αμ η κατάρα είναι γαιδάρα και γυρίζει στον αφέντη της!!!"


ΖΩ ΕΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΔΡΑΜΑ!!!

Suspect είπε...

Τις περισσοτερες φορες οι συμβουλες εχουν την ιδια επιδραση που εχει και το νερο στην παπια. Τιναζεται και φευγει.