Φακές με κουλή σοκολατίνας!

Όταν ήμουνα μικρός, δεν ήμουν καθόλου στρουμπουλός. Έμοιαζα όμως εκπληκτικά με κινέζο. Είχα ολοστρόγγυλο κεφάλι, σχιστά μάτια και τα μαλλιά μου ήταν σα μπερούκα γιατί μου έκοβαν τα μπροστινά αφέλιες. Αν θυμόμουν πώς δουλεύει το σκάνερ θα σας έδειχνα ακριβώς τί εννοώ. Τέλος πάντων, οι γονείς μου τότε αντιμετώπιζαν δύο προβλήματα σχετικά με τον τρόπο που μεγάλωνα.

Το ένα ήταν πως τα μεσημέρια του καλοκαιριού έπαιρνα κρυφά το ποδήλατο μου και ένα μικρό φορητό κασσετόφωνο κι έκανα βόλτες στο Γαλαξείδι. Η κασσέτα ήταν 60άρα και η μία πλευρά είχε Μπέσσυ Αργυράκη ενώ η άλλη είχε επιτυχίες της Ελπίδας. Το πρόβλημα για τους γονείς ήταν κυρίως τα παράπονα για τη φασαρία που έκανα μέσα στο μεσημέρι. Εκείνη την εποχή άλλωστε, η Μπέσσυ Αργυράκη δεν ήταν γκέι icon οπότε δεν τους πέρασε από το μυαλό πως σε 10 χρόνια ο γιος τους θα φόραγε λόφερς! Εξάλλου, πλακωνόμουν τόσο συχνά στο ξύλο oπότε δεν ανήκα στην κατηγορία της αδερφής που στα μικράτα της κυκλοφορεί με την ένδειξη "μην-μ'-ακουμπάς-γιατί-μαραίνομαι". Το πρόβλημα πάντως λύθηκε ως εξής: μου αγόρασαν γουόκμαν και τα μεσημέρια κλείδωναν τις πόρτες για να μην γυρίσω κάποιο απόγευμα με το κασσετοφωνάκι σφηνωμένο στο παχύ έντερο μετά από επίθεση έξαλλου αντιΜπεσσικού ακροατή.

Το δεύτερο πρόβλημα των γονιών μου ήταν τα όσπρια. Όπως όλα σχεδόν τα παιδάκια της ηλικίας μου σιχαινόμουν τα όσπρια. Την πρώτη φορά που έφαγα φάβα στη ζωή μου ήταν στη Τετάρτη Δημοτικού. Εκείνη την ημέρα δεν είχα πάει στο σχολείο γιατί ο μπαμπάς μου είχε φέρει ένα τεράστιο στεροφωνικό με πολλά γαλάζια λαμπάκια και με άφησαν να μείνω σπίτι ακούγοντας όλη μέρα Aλμπάνο και Ντέμη Ρούσσο. Το μεσημέρι η μαμά μου έφτιαξε φάβα και μου είπε ψέμματα πως ήταν πουρές. Η μαμά εκτός από ψεύτρα ήταν και λίγο εγκληματικιά. Στη δεύτερη κουταλιά που έφαγα, η μανούλα τραγουδούσε το 'Φελιτσιτά' σφουγγαρίζοντας τον εμετό από τη κουζίνα.

Για φασολάδα δεν θα το συζητήσω. Ο ξάδελφος μου, ο Γιώργος, μου είχε πει ότι η φασολάδα ήταν συνταγή της κυρίας Πολυκλάνη. Είχε κι τραγουδάκι! "Της κυρίας Πολυκλάνη, ποιός της έμαθε να κλάνει/ ένας κύριος απ'το Βόλο, που'χε κώλο πολυβόλο/ και τον πήραν στο στρατό, για να κλάνει τον εχθρό". Όπως καταλαβαίνεις, η φασολάδα κρίθηκε αμέσως προτεινόμενη για αποχώρηση, όπως κι ο ξαδέλφος που μοιράστηκε μαζί μου αυτό το αηδιαστικό urban legend των απανταχού γκουρμέ.

Η τελευταία ελπίδα της οικογενείας για μια πλούσια σε βιταμίνες διατροφή κρεμόταν από τις φακές! Κι ενώ εγώ δεν συζητούσα να φάω αυτό το καφέ σκούρο πράγμα, η γιαγιά ένα μεσημέρι έκανε την κίνηση ματ: έφερε ένα κουτί σοκολατίνες από τον αγαπημένο μου ζαχαροπλάστη, τον κύριο Μαρίνο. Το deal είχε ως εξής: δυό κουταλιές φακές για μία κουταλιά σοκολατίνα! Η διανομή με έριχνε αλλά δεν είχα και πολλά περιθώρια! Έτσι δέχτηκα!

Το στομάχι μου αρχικά μπερδεύοταν λίγο με τον θανατηφόρο συνδυασμό όσπριο - πάστα αλλά με τον καιρό ηρέμησε! Μακάρι να είχα μια φωτογραφία από τα σουρεαλιστικά τραπέζια όπου δίπλα στο βαθύ πιάτο με τις φακές, ξάπλωνε σε ένα άλλο πιατάκι η ωραία σοκολατίνα με το μεγάλο 'Μ' από σαντυγί στη ράχη. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να σταματήσω να τρώω τη πάστα μαζί με τις φακές. Πολλά χρόνια. Και μετά αντικαταστάθηκε με λουκάνικα και ομελέττα που, όσο να το κάνεις, ταιριάζει πιο πολύ.

(Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αυτή τη φωτογραφία που μου έδειξε η μικρή μας εξωγήινη, ζητώντας μια ιστορία)