(Σκόρπιες) Σκηνές από ένα Σαββατοκύριακο

Σκηνή πρώτη
(ο τελευταίος άνδρας)

Mετά από προτροπή κι επίμονο μαρκάρισμα φίλων, δήλωσα τελικά συμμετοχή στο ριάλιτι "Αγρότης, μόνος, ψάχνει". Μπορεί να μην είμαι αγρότης per se αλλά και αμπέλια ψεκάζω και ελιές τινάζω και μελίσσια διαλύω με το νεροπίστολο μου και όποια χελώνα δω αναποδογυρισμένη, την γυρίζω από την καλή της μεριά μετά από λίγο. Έγραψα τα στοιχεία μου, κότσαρα και μια φωτογραφία από τις Απόκριες του '95 κι απάντησα στις ερωτήσεις. Στην ερώτηση "τί προσέχετε σε μιά γυναίκα που συναντάτε πρώτη φορά" απάντησα πως δεν προσέχω τίποτα. Θα προτιμούσα όμως να μην έχει τερατώδη αυτιά και να έχει δει το "Star Wars" τουλάστιχον μία φορά. Επίσης ρώτησαν "τί είναι για σας πιο σημαντικό στον χαρακτήρα μιάς γυναίκας". Αυτή η ερώτηση με δυσκόλεψε λιγάκι, ομολογώ. Γενικά πιστεύω πως σημαντικό προτέρημα είναι να μασάει με κλειστό στόμα. Αλλά δεν το έγραψα γιατί δεν ήξερα ποιά κατσίκα θα το διαβάσει. Επίσης, καλό είναι να μην ακούει Πάνο Κιάμο γιατί, οκ!, υπάρχουν και όρια αλλά ούτε αυτό το έγραψα. Τελικά αποφάσισα πως αφού την κάνω τη μαλακία ας την φτάσω στα άκρα. Κι έτσι έγραψα: "Εκτιμώ πολύ μιά γυναίκα που η μαμά της μένει σε απόσταση τέτοια που για να σε επισκεφθεί χρειάζεται ν' αλλάξει, μίνιμουμ, 3 συγκοινωνίες μία εκ των οποίων πρέπει οπωσδήποτε να είναι το τραμ. Επίσης, συμπαθώ τις γυναίκες που δεν είναι γλωσσοκοπάνες κι αν φάνε και καμιά καρπαζιά δεν σε στολίζουν με εξώδικα καθώς επίσης και αυτές που ξέρουν πως τον χειμώνα πρέπει να φέρνουν στον σύζυγο τις κλειστές παντόφλες και το καλοκαίρι τις σαγιονάρες. Να μην είναι κοντή, να μην είναι τριχωτή". Ελπίζω αυτή τη φορά να είμαι πιο τυχερός από το "Survivor".

Σκηνή δεύτερη
(Be a singer, be a lover)

Δες το βίντεο που ακολουθεί και μετά πέρασε να με πάρεις να καθίσουμε έξω από ένα σινεμά με πολλά γαριδάκια και να περιμένουμε να φτάσει 25 Νοεμβρίου. Και ν' ακούμε το "Ti voglio/Be italian" από την παράσταση του '92 με τον Jonathan Pryce και την Elaine Paige.

Σκηνή τρίτη
(To σκυλάκι της Μάλτας)

Λέννυ: Δώσε μου το κινητό σου.
Νανάκος: Τί το θες μέσα στη νύχτα.
Λέννυ: Θέλω να ψηφίσω την Μάλτα και μου σώσανε οι μονάδες.
Νανάκος: Τη χοντρή θα ψηφίσεις?
Λέννυ: Ως χοντρός θα την ψηφίσω. Και είναι μόλις 1,5 κιλό πιο παχυά από 'σένα.
Νανάκος: Αν ψηφίσεις τη μπετονιέρα, θα ξυπνήσεις χωρίς μουστάκια.
Λέννυ: Αν δεν ψηφίσω τη Μαλτίζερ, θα ξυπνήσεις χωρίς τοίχους.
Νανάκος: Γιατί δεν ψηφίζεις τον Σάκη που πηδάει από το μανταλάκι?
Λέννυ: Δεν είμαι η γιαγιά σε οίστρο.
Νανάκος: Γιατί δεν ψηφίζεις την Πατρίτσια που είναι μιά μεγάλη κυρία του γαλλικού τραγουδιού?
Λέννυ: Αν ήταν η Πατρίτσια από το "Wall" θα το σκεφτόμουν.
Νανάκος: Γιατί δεν ψηφίζεις την Ντίτα που αγαπάει και τους σκύλους?
Λέννυ: Μα εγώ τους μισώ τους σκύλους.
Νανάκος: Aν ανακαλύψω πως ψήφισες το κιούπι θα τρως μιά εβδομάδα κροκέτες. Από τις φτηνές, τις χύμα.
Λέννυ: Kelba!
Νανάκος: Μίλησε κανείς?
Λέννυ: Έσκασα ... poxt!

Σκηνές από ένα τριήμερο

Σκηνή Πρώτη
( "We come in peace")

Το τριήμερο που μόλις πέρασε είχα σκοπό να το αφιερώσω στην ξαπλώστρα της παραλίας, το τάβλι, την μπιρίμπα και τα δίμετρα σπληνάντερα του Θανάση του Σουλάντζου που μπορούν να σου ανατινάξουν το στομάχι μέχρι να πεις “Gordon Ramsay”. Ευτυχώς όμως η έγκυρη Espresso με απέτρεψε από ένα καταστροφικό Σαββατοκύριακο.
Όπως διάβασα σε άρθρο της προηγούμενης Παρασκεύης, τις τελευταίες μέρες κοντά στην Άμφισσα εμφανίζονται UFO. Φωτεινά φώτα που φωτίζουν τον ολοφώτεινο ουρανό. Οι μαρτυρίες είναι πολλές δηλαδή δεν τα έχουν δει μόνο δυό-τρεις φίλοι καλοί και το πιστό τους σκυλί. Τα είδε ένας αστυνομικός, ένας χασάπης, η γειτόνισσα του χασάπη, τα παιδιά κάτω στον κάμπο, η Αννούλα του χιονιά και πολλοί, πολλοί ακόμα. Όπως καταλαβαίνεις, μετά την τελευταία δυσάρεστη εμπειρία που είχε με τους εξωγήινους η φίλη μου η Φάλον, δεν είχα καμία όρεξη να βρεθώ σαββατόβραδο στο Μilky Way προσπαθώντας ν’ αποδείξω πως δεν έχω κεραίες και η μαμά μου δεν είναι wookie.
Έτσι έμεινα σπίτι με τον ‘Στε’ και ακολουθήσαμε το πλοίο της γραμμής ‘Κ-Κ-Κ’ (a.k.a. Καναπές –Κρεββάτι-Κουζίνα). Κοιμηθήκαμε τόσο πολύ που στο τέλος πάψαμε να κοιτάμε τί ώρα ήταν: αφού σε μισή ώρα θα ξαναροχαλίσουμε, τί σημασία έχει?!
Τα μάγουλα μου είναι αφράτα και πάλι και το στομάχι μου λιγάκι τεντωμένο από τις δεκάδες παραλλαγές του κοτόπουλου αλλά δεν πειράζει. Αισθάνομαι φανερά ανανεωμένος και πιο λαμπερός από ποτέ!

Σκηνή Δεύτερη
("Στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία")

Tα αποτελέσματα των Πανελληνίων Εξετάσεων Κουλεμανσόν 2008 θα αναρτηθούν την Τρίτη 08 Ιουλίου (εννοείται 2008!). Μέχρι τότε μπορείτε να καταθέτετε το γραπτό σας όσoι δεν το έχετε κάνει ήδη. Τα μέχρι τώρα γραπτά ήταν μια έκπληξη για τους διορθωτές. Δυσάρεστη, φυσικά, στο μεγαλύτερο μέρος της. Η γιαγιά, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το χαμηλό επίπεδο των εξεταζομένων, έχει κλειστεί από την Πέμπτη στο κομμωτήριο κι αρνείται να βγει. Ο Λέννυ πάλι είναι πιο αισιόδοξος. Τουλάχιστον για όσους από εσάς τον έχουν ήδη ταίσει! Φυσικά, λίγο σύγλινο μπορεί να το ανατρέψει αυτό!

Σκηνή Τρίτη
("Hard – chew toy – Candy")

- Λέννυ: Θα με πάρεις μαζί σου στη Μadonna?
- Νανάκος: Δεν επιτρέπονται σκυλιά στο Ολυμπιακό στάδιο.
- Λέννυ: Τι λές?! H Mπέλλα θα πάει.
- Νανάκος: Η Μπέλλα είναι γαλλικό μπουλντόγκ: και σε μπανάνα να την στουμπήξεις θα χωρέσει.
- Λέννυ: Αν δεν με πάρεις...
- Νανάκος:...θα βγάλεις κέρατα?
- Λέννυ: Όχι, βέβαια! Θα στείλω γράμμα στην ίδια τη Μαντόνα που μάχεται για τα τετράποδα δικαιώματα.
- Νανάκος: Καταρχάς, ο Τζάρτζανος σου στέλνει τα φιλιά του. Δυστυχώς όμως, μπερδεύεις τη Μαντόνα με την Μπριζίτ Μπαρντό.
- Λέννυ: Ποιά είναι αυτή?
- Νανάκος: Μιά γιαγιάκα που πιστεύει πως ακόμα κι εσύ έχεις δικαιώματα στη ζωή.
- Λέννυ: Την ξέρω?
- Νανάκος: Την Μπαρντό δεν ξέρεις?! Την είδαμε προχθές στο ‘Τυροτρό’.
- Λέννυ: Αυτή που με τάισε μυτζήθρα?
- Νανάκος: Όχι, αυτή είναι η Δέσποινα του κυρ Άγγελου. Η Μπαρντό είναι η κυρία που της άρπαξες τη σακούλα με το ανεβατό.
- Λέννυ: Και είναι φιλόζωη αυτή? Αφού με κλώτσησε!
- Νανάκος: Δεν κλώτσησε εσένα, τον κωλοχαρακτήρα σου κλώτσησε!
- Λέννυ: Σκρου γιού μπιτς!
- Νανάκος: Πέντε γράμματα, αρχίζει από «Άσυ» και τελειώνει σε «λο»
- Λέννυ: Έσκασα!

Σκηνές από ένα (πολιτι-στι-κό) Σαββατοκύριακο

Σκηνή Πρώτη
(Εγώ, εσύ και οι τρελλοί, τρελλοί παραγωγοί)

Αν πρόκειται να χάσεις μια θεατρική παράσταση αυτόν τον χειμώνα τότε σίγουρα αυτή πρέπει να είναι η "Τρελλοί, τρελλοί παραγωγοί". Αν θες να πας για να δεις τί εστί μιούζικαλ, μην πας γιατί θα χάσεις πάσα ιδέα. Αν θες να απολαύσεις τραγούδι και χορό, ετοιμάσου για (πολύ) πλέϊμπακ και dance routines Δελφιναρίου. Αν γουστάρεις τους ηθοποιούς, κάτσε σπίτι σου και δες τα σίριαλ που πρωταγωνιστούν (πριν κοπούν). Αν νομίζεις πως θα περάσεις 2 ώρες διασκέδασης, χωρίς σκοτούρες και προβληματισμό να είσαι προετοιμασμένος πως θα περάσεις 2 ώρες κάνοντας εσωτερικό μνημόσυνο σε 40 ευρώ (!) που τσιγγουνεύτηκες να δώσεις στον George Michael και τα έσκασες τώρα στον Λουδάρο. Αν όμως έχεις την περιέργεια να δεις πώς ένα διασκεδαστικό και πλούσιο μιούζικαλ μετατρέπεται σε μια κακοπαιγμένη παραστασούλα με σκηνικούλια, κοστουμάκια, χορευτικούλια και τη Βίκυ Καγιά, τότε θα την βρεις άκρως επιμορφωτική.

Σκηνή Δεύτερη
(Εγώ, εσύ και η κινεζική σου αδελφή!)

Προσοχή: Πόθος! Προσοχή: ο διπλανός ροχαλίζει! Κι εκεί που νόμιζα πως ο Ανγκ Λι με είχε ξεκάνει με το Brokeback Mountain, προχθές μου έδωσε την χαριστική βολή. Παρ' όλο που δεν κοιμήθηκα όπως οι δύο διπλανοί μου μέτρησα τα 156 λεπτά της ταινίας ένα προς ένα. Aντικειμενικά είναι μια υπέροχη ταινία: εξαιρετική εικαστικά, με δυνατούς χαρακτήρες, έντονες δραματικές σκηνές, αληθινά αδιέξοδα και εκπληκτική μουσική του Desplat. Είναι όμως σα να παρακολουθείς την "Κατάσκοπο Νέλλη" και το "Μια γυναίκα στην (κινεζική) Αντίσταση" ταυτόχρονα. Σε μια κομψότερη, βέβαια, εκδοχή αλλά στην ουσία αυτό είναι. Μέχρι να πάρει μπρος η ταινία έχει περάσει ήδη μια ώρα και εσύ έχεις ήδη ξεκα8αρίσει στο μυαλό σου πως ο πρωταγωνιστής μοιάζει εκπληκτικά στον Γεράσιμο Σκιαδαρέση/ Φατσέα και η ερωμένη/ αντιστασιακιά στην Τσιμπομαγουλίτσα. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει επιστροφή: αναρωτιέσαι πώς οι κινέζοι ξεχωρίζονται μεταξύ τους, πόσο κοστίζει το δαχτυλίδι-τούρτα της κυρίας Μακ Τάϊ Τάϊ και, σε στιγμές μεγάλης πλήξης, αν υπάρχουν ερωτικά βοηθήματα από μπαμπού (κι αν υπάρχουν, τρώγονται?). Αν δούλευε η χρονομηχανή μου, θα το έβλεπα στο βίντεο αφού πρώτα είχα αλλάξει μπαταρίες στο κοντρόλ.

Σκηνή Τρίτη
(Το κομματόσκυλο)

Λέννυ: Τί να ψηφίσω? Παπαντρέου, Μπενιζέλο ή Σκανταλίντη?
Νανάκος: Την Καιτούλα τη Γαρμπή να ψηφίσεις που είναι και φίλη σου.
Λέννυ: Δεν την ξέρω την κοπελιά.
Νανάκος: Κακώς! Αυτή μόνο φροντίζει για τ' αδέσποτα. Μέχρι μάντρα στο Γραμματικό ήθελε να φτιάξει.
Λέννυ: Μα εγώ δεν είμαι αδέσποτο.
Νανάκος: Σήμερα δεν είσαι, την Πρωτοχρονιά μπορεί να είσαι.
Λέννυ: Η Μπελίνα από δίπλα θα ψηφίσει Σκανταλίντη γιατί τα ματάκια του είναι πάντα νυσταγμένα και μελαγχολικά.
Νανάκος: Να πεις στη Μπελίνα πως σήμερα ψηφίζουν πρόεδρο κόμματος και όχι ποιός νάνος θα κερδίσει το ριάλιτι της Σταχτομπούτας.
Λέννυ: Η γιαγιά πάντως θα ψηφίσει Παπαντρέου γιατί κάνει τζόκινγκ και τρώει και μπρόκολο.
Νανάκος: Η γιαγιά, επίσης, πέφτει στη θάλασσα με την πετσέτα για να μην κρυώνει.
Λέννυ: Τι θες να πεις?
Νανάκος: Η γιαγιά, βρε ηλίφιο, νομίζει πως ψηφίζει άλλο Παπαντρέου. Τον Γεώργιο.
Λέννυ: Ααα! Τον Γιωργάκη τί τον είχε?
Νανάκος: Αν ήξερε πού θα το έφτανε το ΠΑΣΟΚ, μάλλον θα είχε τραβήξει την πρίζα της θερμοκοιτίδας.
Λέννυ: Ε, μόνο ο Μπενιζέλος μου έμεινε.
Νανάκος: Αυτόν να ψηφίσεις. Είναι και βαρυκόκκαλος. Να σε κεράσει κλωτσά, να ψάχνεις τον πισινό σου στον Καβομαλιά.
Λέννυ: Μα είναι χοντρός.
Νανάκος: Κι εσύ ως χοντρός θα τον ψηφίσεις. Επίσης, θαυμάζω το πολιτικό σου κριτήριο.
Λέννυ: Μπα! Τον Παπαντρέου θα ψηφίσω! Τέλος! Δώσε μου 2 ευρώ!
Νανάκος: Τί τα θες? Προχτές δεν σου έδωσα 3 ευρώ?
Λέννυ: Να γίνω φίλος του ΠΑΣΟΚ.
Νανάκος: Με 2 ευρώ σου παίρνω 2 μισόκιλες κονσέρβες και τρεις τσίκλες.
Λέννυ: Θα ψηφίσω τις κονσέρβες.
Νανάκος: Και οι φίλοι σου στο ΠΑΣΟΚ?
Λέννυ: Δεν έχω φίλους στο ΠΑΣΟΚ. Εγώ για τη Ντόρα αγωνίζομαι.

Σκηνές από ένα (φθινοπωρινό) Σαββατοκύριακο

Σκηνή Πρώτη

("...μπορώ στη σκοπιά σου να 'ρθω να σε κλέψω, να γίνω φαντάρος για 'σενα μπορώ")

Την Παρασκεύη το βράδυ, ταξιδεύαμε με τη Χρυσούλα, τον Ηλία και τον Γιώργο για Γαλαξείδι. Ενώ όλα πήγαιναν ωραία και καλά, χρειάστηκε κάποια στιγμή να μιλήσω στο τηλέφωνο. Μέχρι να τελειώσω, το θέμα της συζήτησης είχε πάρει μια πολύ δυσάρεστη τροπή: τον στρατό. Ο Ηλίας με τον Γιώργο ξεκίνησαν ένα ντιμπέιτ για το ποιός έκανε περισσότερες μέρες 'σκηνάκια'. Για μερικά πολύ ταπεινωτικά λεπτά της ώρας με κατάπιε το πνεύμα της Εύης Βατίδου.
Με λίγα λόγια, η δίκη μου απορία ήταν γιατί να είναι τόσο δυσάρεστα τα σκηνάκια αφού τα χρησιμοποιούσε και ο Σταλλόνε ως Ρόκι στην προετοιμασία του για τους αγώνες! Το βατράχι που πέταξα ήταν τόσο μεγάλο που έκανε και echo μέσα στο μικρό Polo! Μου εξήγησαν τί ακριβώς είναι τα περίφημα σκηνάκια σα να μιλούσαν σε άτομο με διανοητική καθυστέρηση - και πώς να τους αδικήσεις?! Μόλις τελείωσαν τους παρέθεσα κι εγώ τους λόγους αυτής της χρόνιας παρανόησης, προσπαθώντας μάταια ν' αποσώσω κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας: (α) εγώ υπηρέτησα στο ναυτικό όπου η εξαντλητικότερη εκπαίδευση γινόταν με το Φαμπουλόζο στη λεκάνη της τουαλέτας και, (β) στο στρατό όπου, υποτίθεται, πως όλα είναι βαρυά κι αντρικά θα έπρεπε να τα αποκαλούν "σκηνές" σκέτο και όχι με κοριτσίστικο υποκοριστικό! "Ε, καλά! Δεν τα λένε και 'σκηνουλίνια'" απάντησε ο Γιώργος κι έμεινα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο και ν' αμφιβάλλω για το αν άνθρωποι σαν εμένα θα έπρεπε να ψηφίζουν.

Σκηνή Δεύτερη

("...να πιάσει Θεέ μου μια βροχή, μια καταιγίδα")

Περιμένοντας να βρέξει. Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής, ο ουρανός ήταν σκοτεινός. Όσο πλησιάζαμε στην Αθήνα, τα σύννεφα γίνονταν πιο πυκνά και οι αστραπές φώτιζαν το δρόμο μας - αφού στις 8.30 το βράδυ δεν υπήρχαν αναμμένα φώτα στην εθνική οδό. Δυό τρεις σκόρπιες ψιχάλες μας ξεγελούσαν και περιμέναμε τη στιγμή που θα ξεσπάσει η καταιγίδα και θα ξεπλύνει τη στάχτη και τη δυστυχία των προηγούμενων ημερών. Φτάνοντας στο σπίτι, ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος. Και αυτό που όλοι περιμέναμε με τόση ανυπομονησία, μια τόση δα βροχή, για άλλη μια φορά, δεν ήρθε. Ίσως και καλύτερα γιατί η δυνατή βροχή θα ρήμαζε ό,τι δεν πρόλαβε η φωτιά. Μας έμεινε όμως το παράπονο της δροσιάς της.

Σκηνή Τρίτη

("...ανοίγουν τα σχολεία, αντίο τεμπελιά")

Σπύρος & Lenny

Λέννυ: Ο φίλος μου ο Σπύρος φέτος θα πάει σκολείο.

Νανάκος: Καλή πρόοδο να του πεις.

Λέννυ: Πρώτη Δημοτικού, θα πάει.

Νανάκος: Να του ευχηθείς 'Καλή σχολική χρονιά' και να μην κλέβει πλαστελίνες.

Λέννυ: Εγώ θα πάω σκολείο?

Νανάκος: Φυσικά, Λεννάκο μου!

Λέννυ: Αλήθειααααα???

Νανάκος: Του χρόνου όμως για να έχεις περάσει και την ηπατίτιδα.

Λέννυ: Και σε ποιά τάξη θα πάω?

Νανάκος: Πρώτη Αναμορφωτηρίου.

Λέννυ: Ουάου!! Και θα 'χω και συμμαθητές?

Νανάκος: Αμέ! Τα παιδιά του 50 Cent.

Λέννυ: Και σκολικά?

Νανάκος: Αστειεύεσαι?! Τα καλύτερα και τα πρώτα! Θα σου πάρω ένα φίμωτρο με τον Χάρι Πότερ. Χειροπέδες και ηρεμιστικά θα σας δώσει η δεσποινίδα Τράντσμπουλ.

Λέννυ: Ποιά είναι αυτή?

Νανάκος: Η Αγγλικού. Πολύ θα τη συμπαθήσεις.

Λέννυ: Και τί προετοιμασία πρέπει να κάνω για το σκολείο?

Νανάκος: Πήγαινε στη γωνία με τη μουσούδα στον τοίχο και σήκω στα πισινά σου πόδια.

Λέννυ: Για πόση ώρα?

Νανάκος: Μέχρι να τελειώσω αυτό που διαβάζω.

Λέννυ: Θ' αργήσεις? Η γιαγιά μου ψήνει μπριτζόλα.

Νανάκος: 230 σελίδες μου 'μειναν και τα περιεχόμενα.

Λέννυ: Μάδαφάκα!

Σκηνές και πόζες από ένα Σαββατοκύριακο

Σκηνή Πρώτη

("κυκλοφορώ κι αδιαφορώ κι αν υποφέρω κι αν ανοίγω σα φτερό...")

Στο δρόμο για το Γαλαξείδι, οι γονείς μου επέμεναν να περάσουμε από το σημείο που τράκαρα πριν μερικούς μήνες. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το ντιμπέητ για τη διαδρομή πρέπει να είχε ξεκινήσει λίγα λεπτά πριν συνειδητοποιήσω τί έλεγαν καθώς δεν πρόσεχα καθόλου τί κουβέντιαζαν. Αυτό συνέβη γιατί πριν ακόμα ξεκινήσουμε το ταξίδι μου δήλωσαν πως ήταν ακόμα πολύ θυμωμένοι από προχτές που τους δήλωσα πως δεν έχω σκοπό να κάνω σεξ μαζί τους! Όπως καταλαβαίνεις, όση ώρα οδηγούσα εκτυλισσόταν μια σούπερ κουλεμανσόν συζήτηση που απ’ ό,τι έπιασε τ’ αυτί μου αναφέρθηκαν, μεταξύ άλλων, στην ηθική (μου), το χιούμορ (μου), τη Ντέπυ Γκολεμά, τον Γιάννη Τάσσιο και τη φίλη της γιαγιάς, Γεωργία. Οι γονείς και η αδελφή μου, προσπαθούσαν να με πείσουν πως έπρεπε να περάσω από τον ίδιο δρόμο για να ξεπεράσω το σοκ. Στη προσπάθεια μου να τους εξηγήσω πως για μένα το ατύχημα σαν γεγονός είχε τελειώσει τη στιγμή που βγήκα από το μπουρδουκλωμένο αυτοκίνητο, ξεκίνησε μια κουβέντα με θέμα την ‘άρνηση’. Η κουβέντα συνδέθηκε με την κακή διαχείρηση των οικονομικών μου και κατέληξαμε να τραγουδάμε όλοι μαζί το ‘Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ’. Από το σημείο που τράκαρα περάσαμε αλλά κανείς μας δεν το πρόσεξε.

Σκηνή Δεύτερη

("τα ποδήλατα μας, όπως τα όνειρα μας ξέρουν από ανηφοριές")

Tο ποβήλατο μου! Το ωραιότερο ποβήλατο στον κόσμο! Το αγόρασα πριν δέκα χρόνια στην Αγγλία. Το είδα σε μια βιτρίνα: υπερυψωμένο, γυαλιστερό και πανέμορφο! Ήταν από εκείνες τις στιγμές που βλέπεις κάτι και νιώθεις πως όποιος κατασκεύασε αυτό το αριστούργημα, το έφτιαχνε αποκλειστικά και μόνο για σένα. όχι για τον οποιοδήποτε αγοραστή αλλά μόνο για εσένα.
Το ζαχάρωνα περίπου ένα μήνα. Καθόμουν μπροστά στη βιτρίνα και με φανταζόμουν να οργώνω τα κατσάβραχα του Γαλαξιδιού και τους δρόμους του Σαουθάμπτον φορώντας τεράστια ακουστικά κι ακούγοντας Bittersweet Symphony των Verve. Το κοίταζα και έλιωνα σαν την Αμελί, κάθε φορά που έμπαινε ο Νίνο στους ‘Δύο ανεμόμυλους’.
Ήταν, όμως, πολύ ακριβό – για φοιτητικά δεδομένα. Έκανε περίπου 500 σημερινά ευρώ, ίσως και παραπάνω. Και να φανταστείς, δεν έχει ούτε μία έξτρα ταχύτητα. Ούτε καν καλαθάκι. Ήταν όμως τόσο πολύ ‘εγώ’ αυτό το ποδήλατο που θα το αγόραζα ακόμα κι αν κόστιζε όλα τα λεφτά του κόσμου. Γιατί δεν ήταν ένα απλό αντικείμενο. Ήταν κάτι τόσο πολύ παραπάνω που ακόμα δεν έχω καταφέρει να ορίσω.
Το πλήρωσα με τα λεφτά του ενοικίου και των λογαριασμών. Με τα λίγα λεφτά που μου απέμειναν (θα μου ήταν εύκολο να το πληρώσω αν δεν ξημεροβραδιαζόμασταν εκείνη την εποχή στο καζίνο) έτρωγα για 2 ολόκληρες εβδομάδες κεφτέδες με ρύζι. Κεφτέδες κονσέρβα. Υπάρχει μια πολύ μικρή πιθανότητα αυτοί οι κεφτέδες να ήταν σκυλοτροφή γιατί είχαν τη φωτογραφία ενός σκύλου που του έτρεχαν τα σάλια! Δεν είχε όμως σημασία! Το ποδήλατο ήταν πλέον δικό μου!
Σηκωνόμουν τα βράδια και κοίταζα στην αυλή. Δεν φοβόμουν να μου το κλέψουν: ήξερα πως δεν θα το έχανα ποτέ. Το κοίταζα και το καμάρωνα! Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα πολλά χιλιόμετρα, τόσες ανηφόρες, τόσες λακκούβες, τόσες δύσκολες στροφές και τόσα σκασμένα λάστιχα κάθε φορά που το βλέπω νιώθω να μου γεμίζει η καρδιά με τον ίδιο θαυμασμό που ένοιωσα το απόγευμα που το πρωτοαντίκρυσα. Φορούσα μια καταγάλανη μπλούζα και πήγαινα να δω την ‘Παγοθύελλα’ του Ανγκ Λι.

Σκηνή Τρίτη

("Πες μου μιά λέξη, αυτή τη μόνη λέξη...")

Λέννυ: Σκέφτομαι να κάνω ένα τατουάζ. Τι να γράψω?
Νανάκος: Το καλαζάρ σε τράϊμπαλ πώς σου φαίνεται?
Λέννυ: Όχι, όχι... άλλο?
Νανάκος: “Λέννυ + Μόρβα = L.F.E.”
Λέννυ: Ούτε, ούτε! Ξέρεις όμως τι με απασχολεί?
Νανάκος: Για πες...
Λέννυ: Αν χτυπήσω τατουάζ και δεν πετύχει θα με ξυρίσουν και μετά θα μελανιάσει το σημείο που το έκανα.
Νανάκος: Τι είναι αυτά που λες? Πάλι έπινες νερό από τη λεκάνη?
Λέννυ: Ρε παιδί μου... ο Φίλιππος είναι τόπους - τόπους καραφλός γιατί ό,τι τατουάζ έκανε δεν του πέτυχε.
Νανάκος: Ο Φίλιππος, βρε ζώον, έχει δερματικά και του ξύρισαν τη γούνα.
Λέννυ: Αλήθεια?
Νανάκος: Να σε νεκροφιλήσω!
Λέννυ: Σάλαμα-μπίτς! Και μου πήρε και το τόπι μου!
Νανάκος: Το κίτρινο με τα καρούμπαλα που σου πήρα το Σάββατο??!
Λέννυ: Όχι, το πορτοκαλί! Το κίτρινο το έδωσα στη Φιλίτσα για να με αφήσει να της γλύψω...
Νανάκος: Μη συνεχίσεις, σε προειδοποιώ!
Λέννυ: ...τη σάλτσα από τα μουστάκια της!

Νανάκος: Για τιμωρία, τη λέξη 'αναμορφωτήριο' 100 φορές σε κάθε γλώσσ της Ε.Ε.

Λέννυ: Φακ, γιου μπίτς! "Πριν ή μετά το μπάνιο?

(Mερικές ακόμα) Σκηνές από ένα Σαββατοκύριακο

Σκηνή Πρώτη

(την Παρασκεύη το βράδυ, Παναγίτσα μου...)

Μετά από σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε αργά το βράδυ, αποφασίστηκε η διεξαγωγή των Πανελληνίων Εξετάσεων Κουλεμανσόν 2007. Η ημερομηνία ορίστηκε για την Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007, μια μέρα πριν την ορμονοθεραπεία της γιαγιάς και μια μέρα μετά την αφαίρεση του 666 από το κεφάλι του Λέννυ. Το διαγώνισμα θα περιέχει 10 ερωτήσεις, τα κριτήρια βαθμολόγησης θα είναι εξαιρετικά υποκειμενικά και τα γραπτά θα αξιολογηθούν με άριστα το 100. Τα θέματα θα είναι σχετικά βατά, ικανά όμως να ξεχωρισούν τα σανσόν απ' τα καλσόν. Καλή επιτυχία!

Σκηνή Δεύτερη

(ας πάμε μια βόλτα, κι ας είναι ως εδώ...)

Το Σάββατο το απογεύμα έβγαλα το κοντό/χοντρό/γελαστό σκυλί μου βόλτα. Ανεβήκαμε στην αγαπημένη μου περιπτερού να πάρω τσιγάρα και να της κατουρήσει ο Λέννυ τον τάπητα που έχει στρώσει κάτω από τις εφημερίδες. Κοντοστάθηκα δίπλα σ' ένα άσπρο Lada για ν'αποφασίσω που θα πηγαίναμε βόλτα: κέντρο ή παραλία. Έβαλα τον Λέννυ να μου υποσχεθεί πως δεν θα βουτήξει στη θάλασσα κι αρχίσαμε ν' ανεβαίνουμε τη Σαχτούρη για να βγούμε στην Πειραική. Δεν είχαμε κάνει 200 βήματα όταν ακούσαμε ένα τρομερό θόρυβο και είδαμε το άσπρο Lada-μαζί με καμιά εικοσαριά αυτοκίνητα ακόμα- να γίνεται χαλκομανία από ένα λεωφορείο που είχε χάσει την πορεία του. Λίγο αργότερα, η αγαπημένη μου περιπτερού έκανε δηλώσεις στα κανάλια.

Σκηνή Τρίτη

(ο έρωτας της Κυριακής στο πάρκο σεργιανάει...)

Λέννυ: Που θα πάμε φέτος διακοπές?
Νανάκος: "Πάμε?!" Πληθυντικός? Δε νομίζω!
Λέννυ: Τον Ντόριαν θα τον πάνε σε κατασκήνωση για σκύλους. Αν τον ξαναδώ να τον ρωτήσω...
Νανάκος: Αν τον ξαναδείς, εμένα να με χέσεις!
Λέννυ: Γιατιιιί?
Νανάκος: Άκου που σου λέω!
Λέννυ: Έχει και πολλές πιτσίνες εκεί!! Να πάω κι εγώ?
Νάνακος: Έννοια σου και σε 10 με 12 χρόνια - αν είσαι πολύ τυχερός - θα πας κι εσύ.
Λέννυ: Σε 10 χρόνια θα είμαι με το ένα πόδι στον τάφο. Σκοπός είναι να πάω τώρα.
Νανάκος: Σκοπός είναι να πας εκεί και να χωρέσεις ολόκληρος στον τάφο.
Λέννυ: Ο Ντόριαν μου είπε πως θα έχει και πολλά κορίτσια εκεί.
Νανάκος: Πολλές 'Σούλες', Λεννάκο μου.
Λέννυ: Τι ράτσα είναι αυτές?
Νανάκος: Μερικές είναι Ενεσούλες, άλλες Ευθανασούλες, άλλες "Θα-σε-κοιμησούλες", τέτοιες ράτσες.
Λέννυ: Σαλαμαμπίτς!! Θα τη φας αυτή την αντσούγια?

(Κι άλλες) Σκηνές από ένα Σαββατοκύριακο

Σκηνή Πρώτη

(Κάθε βράδυ του Σαββάτου, κλαίω κι είμαι του θανάτου)

Το συγκεκριμένο Σαββατόβραδο, περίπου στις 11, ανακάλυψα πως έχασα το κλειδί του αυτοκινήτου. Προσπάθησα να θυμηθώ τι είχα κάνει το τελευταίο 24ωρο: έφαγα ένα ολόκληρο ταψί μελιτζάνες σουφλέ, είδα 6 επεισόδια από το "Heroes", κοιμήθηκα περίπου 12 ώρες και άδειασα τρεις φορές το τασάκι στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας. (Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρέπει να βρω το μπλουζάκι που γράφει "LOSER" με glitter!) Τηλεφώνησα στους γονείς, μήπως και το είχα ξεχάσει σπίτι τους αλλά τζίφος. Το κλειδί δεν έχει βρεθεί ακόμα αλλά η απώλεια του τάραξε την οικογενειακή γαλήνη. Ξέχασαν αμέσως το θέμα που είχε προκύψει με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά (μεγάλη ιστορία, θα σας την πω μετά το Πάσχα) και οργάνωσαν quest για την ανεύρεση του κλειδιού. Η γιαγιά, ως μόνιμο trendsetting device, πιθανότατα αντί για "το κλειδί του αυτοκινήτου" να άκουσε "το κλειδί για το μπαούλο με τους θησαυρούς του Βασίλειου Κουλεμανσόν του Γ". Γι' αυτό και θεώρησε πως μια καλή αρχή για ψάξιμο είναι οι καλοκαιρινές της τσάντες. Στο πατάρι. As we speak, ψάχνει τις τσέπες της σχολικής ποδιάς της - η γιαγιά πήγε σκολείο στις Ινσουλίνες. Αν το βρει, δεσμεύομαι να επανιδρύσω τους ΟΝΕ.

Σκηνή Δεύτερη

(μια Κυριακή που η μάνα Ελλάς έπαιζε πρέφα)

Το μπιτόνι με τη σκορδαλιά ήταν έτοιμο από το μεσημέρι του Σαββάτου. Η αναλογία σκόρδου - ψωμιού ήταν 6 σκελίδες ανά φέτα. Για πειραματόζωο χρησιμοποίησα το Λέννυ: με μισή κουταλία του γλυκού ξεράθηκε για 5,5 ώρες. Ευτυχώς συνήλθε λίγο πριν καλέσω ταξί για το pet cemetary. Mέχρι την Κυριακή το μεσημέρι είχα φάει τόση σκορδαλιά που ανέπνεα στον Πειραιά και λιποθυμούσε ο Χρήστος Πάζης στο Μπουρνάζι.

Σκηνή Τρίτη

(Το Πάσχα του Χρήστου Σαντικάι)

Λέννυ: Τι είναι η λαμπάντα?
Εγώ: Ένας χορός που ήταν της μόδας το '89.
Λέννυ: Και γιατί τον χορεύουμε στην εκκλησία?
Εγώ: Πόσες φορές σου 'χω πει να μην βλέπεις Μενεγάκη?
Λέννυ: Ο Μπρούνο μου είπε πως το Πάσχα ο μπαμπάς του παίρνει τη λαμπάντα του και πάει στην εκκλησία.
Εγώ: Λαμπάδα! Ηλίφιο!
Λέννυ: Τι είναι λαμπάδα?
Εγώ: Ένα κερί με στολίδια.
Λέννυ: Θα μου πάρεις? Ο Μπρούνο έχει μια με κόκκαλο.
Εγώ: Ο Μπρούνο είναι 18 χρονών. Να του πεις να πάρει μια με νεκροφόρα.
Λέννυ: Θα μου πάρεις μια με τη Λάσσι?
Εγώ: Να σου πάρω μια με τη φωτογραφία του κτηνίατρου?
Λέννυ: Παλιομαλάκα!
Εγώ: Αν ξαναπείς κακές κουβέντες θα σου πάρω και μπλουζάκι με τη φίλη σου την Ευθανασούλα!
Λέννυ: Πλμλκ!

Σκηνές από ένα Σαββατοκύριακο.

Σκηνή πρώτη

(Σάββατο κι απόβραδο, έκαιγε η ασετυλίνη στο σπίτι των γονιών μου)

Στον απόηχο της ονομαστικής μου γιορτής, η κυρία Δέσποινα - η οποία όταν ήμουν μικρός ντυνόταν 'Μητσοτάκης-Τσιγγάνος' και με τρομοκρατούσε - πήγε να ευχηθεί στους γονείς μου να με χαίρονται. Μαζί της έφερε και μια μεγάλη τούρτα. Ακολούθησα τη μυρωδιά του κουτιού από την είσοδο της πολυκατοικίας και κατέληξα στην κατάψυξη του ψυγείου. Ξετύλιξα την κορδέλα κι αντίκρυσα το πιο διεστραμμένο γλυκό όλων των εποχών: μια στρώση σοκολάτας, μια μεγάλη στρώση από μια πορτοκαλί κρέμα που η νεκροψία απεφάνθη πως ήταν φράουλα και, πάνω στη τούρτα γλασσαρισμένες φράουλες, γλασσαρισμένα φυστίκια, γλασαρισμένη σοκολάτα σε τρίγωνα και τετράγωνα σχήματα και bonus ΄μια πατούσα από μάρτζι παν. Είναι πολύ πιθανό να είχε κι ένα γλασσαρισμένο κομμάτι από τον κώλο του ζαχαροπλάστη αλλά δεν το έψαξα πολύ. Το καλύτερο όμως σε αυτή την τούρτα ήταν πως της έλειπε ένα κομμάτι! Ένα κομμάτι! Ένα ολόκληρο κομμάτι! Πιθανότατα το κομμάτι με το φλουρί και την υποτροφία ζαχαροπλαστικής στην έπαυλη του Βίκτωρα Φρανκενστάιν.

Έρευνα διεξήχθη αλλά ο ένοχος δεν βρέθηκε. Σήμερα το πρωί την έστειλα στους εμπειρογνώμονες του κύριου Ευαγγελάτου.

Σκηνή δεύτερη

(Σάββατο κι απόβραδο, έκαιγε η ασετυλίνη σε υπερcrowded γκέι μπαρ της Αθήνας)

Με πλησιάζει πολύ νόστιμος, τσουπωτός νεαρός.

Τσουπωτός: Καλησπέρα.

Εγώ: Καλησπέρα (με πλατύ χαμόγελο)

Τσουπωτός: Σου έστειλα το απόγευμα μήνυμα στο τσατ. Είμαι ο Χ.

Εγώ: Α...μάλιστα (θυμάμαι το μήνυμα και μου κόβεται η χαρά)

Τσουπωτός: Λοιπόν? Σου αρέσω?

Εγώ: Για να είμαι ειλικρινής μου αρέσεις αλλά δυστυχώς δεν...(αμήχανο χαμόγελο)

Τσουπωτός: Έχεις φίλο?

Εγώ: Όχι

Τσουπωτός: Τότε? Δεν φεύγω αν δεν μου δώσεις μια εξήγηση!

Εγώ: Κοίτα...είσαι πολύ ωραίο παιδί αλλά στο μήνυμα σου τη λέξη 'άλογο' την είχες γράψει με δυο 'λ' και 'ω'. Υπάρχουν και όρια.

Σκηνή τρίτη

(Κυριακή κι απόγευμα, η ασετυλίνη είχε κάψει από το προηγούμενο βράδυ, στο σπίτι μου)

Λέννυ: Τι είναι οι Απόκριες?

Εγώ: Είναι κάποιες μέρες του χρόνου που ντυνόμαστε με παράξενα ρούχα και χτυπάμε ο ένας τον άλλον με ρόπαλα στο κεφάλι.

Λέννυ: Ντυνόμαστε κι εμείς οι σκύλοι?

Εγώ: Μόνο οι σκύλοι της Πάρις Χίλτον.

Λέννυ: Ο μπαμπάς του Μπρούνο τον έντυσε πέρυσι γάτα.

Εγώ: Ο μπαμπάς του Μπρούνο πέρυσι τις Απόκριες ήταν στο άσυλο.

Λέννυ: Η Γιαννούλα θα ντυθεί γάτα!

Εγώ: Ωραία, θα σε ντύσω ποντικοφάρμακο.

Λέννυ: Τι είναι ποντικοφάρμακο?

Εγώ: Αυτό που έπρεπε να έχει φάει η Γιαννούλα εδώ και καιρό.

Λέννυ: Να ντυθώ Scooby Doo?

Εγώ: Να διαβάσω την εφημερίδα μου ή να ξανακάνουμε το μάθημα για την ευθανασία?

Λέννυ: Έσκασα.