Η ανύπαρκτη γενιά των 700 ευρώ

Πριν λίγο καιρό χρειάστηκε να προσλάβουμε στη δουλειά έναν βοηθό. Έναν άνθρωπο που θα ερχόταν για 4 έως 6 (το πολύ) ώρες στη διάρκεια των οποίων θα περιφερόταν διακριτικά σ' ένα χώρο, απαντώντας ευγενικά και πολιτισμένα σε όποιον ζητούσε κάποια πληροφορία. Στο τέλος της βραδιάς, θα κλείδωνε και θα πήγαινε για τεκίλες σε καπηλιό της αρεσκείας του. Γι' αυτή την κοπιαστική δουλειά θα έπαιρνε έναν κανονικότατο μισθό, συν δώρα, ασφάλιση, άδειες κλπ.
Όπως αποδείχτηκε, η γενιά των 700 ευρώ δεν έχει καμία πρόθεση να γίνει η γενιά των 800 ευρώ δουλεύοντας τέσσερις μόνο ώρες.
Σε άλλους φαίνονταν οι ώρες πολλές(!), σε άλλους μικρή η αμοιβή (!!). "Μμμμμ, ναι. Να το σκεφτώ και θα σας απαντήσω". Και, φυσικά, ποτέ δεν τηλεφωνούσαν (γιατί, ως γνωστόν, οι καλοί τρόποι πεθαίνουν πολύ πριν την ελπίδα). Στην πράξη αποδείχτηκε πως το να προσφέρεις μιά δουλειά είναι πολύ δυσκολότερο από το να την αναζητήσεις. Όλοι βαριούνταν, όλοι είχαν κάτι άλλο να κάνουν (αγγλικά, γυμναστήριο κλπ κλπ). Βασικά, η κυριότερη ασχολία όλων ήταν να γκρινιάζουν για την ανεργία. "Δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχουν καλοί συνεργάτες, οι εργατοπατέρες σου πίνουν το αίμα". Το να σηκωθεί ένας από όλους όσους πέρασαν από τον καναπέ και να δουλέψει, φαντάζομαι πως δεν τους πέρασε από το μυαλό. Κι έχουν δίκιο τα παιδια: πού ν' αφήνεις τώρα το πλέστεησον και φρέντο και να τρέχεις σε μιά ευχάριστη και με προοπτικές δουλειές. Δεν έχει νόημα.
Όλοι σε αυτή τη χώρα έχουμε δεξιότητες που δεν αμοίβονται μόνο με 800 ευρώ. Και σίγουρα οι 4 ή 5 ώρες είναι υπερβολικός χρόνος απασχόλησης.
Το ίδιο ακριβώς σενάριο επαναλήφθηκε λίγες μέρες αργότερα για παρόμοια θέση αλλά αυτή τη φορά σε γυναίκες. Είναι δύσκολο να κρατηθείς και να αρπάξεις από τα μαλλιά μια κοπέλα που είναι άνεργη 1,5 χρόνο και όταν της περιγράφεις τη θέση και τις απολαβές παρακολουθείς σε αργή κίνηση τα μούτρα της να γίνοντα δειγματολόγιο των ξινότερων εκφράσεων. "Είναι μακριά τα Εξάρχεια από την πλατεία Βικτωρίας και δεν θα μπορέσω". Ήθελα να της υποσχεθώ πως την επόμενη φορά θα την φωνάξω από την κουζίνα του σπιτιού της αλλά η ανατροφή μου ήταν πολύ καλύτερη απ' όσο νόμιζα.
Δεν θέλω να ξανακούσω για ανεργία. Απλά, δεν θέλω. Δεν την πιστεύω. Το μόνο που πιστεύω είναι η απαξίωση που πολλοί νέοι δείχνουν σήμερα για τη δουλειά και το μεροκάματο. Ξέρω τον σνομπισμό που δείχνει μιά νέα κοπέλα σε μιά δουλειά για την οποία θα απασχοληθεί 2 ώρες και θα πάρει 150 ευρώ. Γνωρίζω μόνο το θράσος μιάς απλής μακιγιέζ που δήλωσε στα μούτρα μου πως δεν σηκώνεται από το κρεββάτι της για λιγότερο από 300 ευρώ! 300 ευρώ για 2 ώρες! Και "δεν σηκώνεται από το κρεββάτι της". Αυτό δεν είναι αντιπρόταση, είναι σκάνδαλο! Τί της λες εκείνη την ώρα? Σε ρωτάω τί?
Φαντάζομαι πως την παροιμία με το ζύμωμα και το κόσκινο την ξέρετε. Από εδώ και στο εξής θα την λέω σε όποιον κλαφτεί πως δεν έχει δουλειά. Το πολύ πολύ να με πει ισοπεδωτικό. Ξέρεις τώρα.