Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 29, 2008

Dial 'M' for 'Memory'

Η μεγαλύτερη χαρά στη συναυλία ενός καλλιτέχνη που παρακολουθείς χρόνια δεν είναι τόσο στο να τον απολαύσεις από κοντά και να τον θαυμάσεις. Είναι περισσότερο η αναδρομή που κάνεις στο παρελθόν. Τα τραγούδια του που σε ταξιδεύουν στο δικό σου παρελθόν. Οι στιγμές, οι άνθρωποι ακόμα και οι μυρωδιές και οι γεύσεις που ανασύρονται από τη μνήμη με το άκουσμα μιάς νότας ή ενός στίχου.

Αναγκαστικά κατά τη διάρκεια της συναυλίας αναπολείς, χαίρεσαι, μελαγχολείς, συγκινείσαι, εξοργίζεσαι. Βρίσκεσαι στην καρδιά ενός πλήθους που πνίγεται από το ίδιο συναίσθημα. Ίδιο ταξίδι, αλλιώτικες εικόνες. Γι' αυτό δεν έχει τόση σημασία το πόσο καλός είναι αυτός που χειροκροτάς, πόσα καλά τραγούδια έχει ή το πόσο καλά χορεύει. Αυτό που συνδέει τον κάθε θεατή με τον καλλιτέχνη είναι πολύ πέρα από κάθε αντικειμενικό κριτήριο.
Και κάθε φορά που ακούς ό,τι σου έχει κρατήσει συντροφιά σε όλα αυτά τα χρόνια σε τυλίγει ένα αίσθημα ασφάλειας: ό,τι υπήρξε, εξακολουθεί. Σαν ανεξίτηλο αποτύπωμα. Μετά από πολλά χρόνια εξίσου δυνατό και τόσο κοινό που δεν φανταζόσουν. Aκόμα και ο χρόνος μπορεί να δαμαστεί αν είμαστε μαζί.
Αυτή είναι η μαγεία της μουσικής, ο τρόπος που μας συνδέει μεταξύ μας. Και για λίγες ώρες, μέσα σ' ένα στάδιο έχεις την ψευδαίσθηση πως 'μοναξιά' είναι μια λέξη που στ' αλήθεια δεν υπάρχει.

14 σχόλια:

Loucretia είπε...

(σταυροκοπιεμαι....)

Ανώνυμος είπε...

αχ, πόσο δίκιο έχεις για άλλη μια φορά ...

fevis είπε...

Βρε Νανάκο μου κάτι τέτοια γράφεις και μας στέλνεις όλους αδιάβαστους... Μια αστείος και μια σοβαρός, σαν σκωτσέζικο ντους ένα πράμα αλλά στο απολύτως απολαυστικό του!!!

Ανώνυμος είπε...

Epitelous diavasame kai kati diaforetiko gia tin synavlia xwris na milame gi aftin.

enteka είπε...

το ξέρεις ότι έγραψες κάτι υπέροχο... (μην κάνεις ότι δεν το ξέρεις!)

Ανώνυμος είπε...

Alli malakia exis na mas peis? Oi alloi einai oi malakes pou egrapsan gia ti sinavlia ki esy mono o exipnos.
E lipon esy eisai o pio malakas.

g for george είπε...

Ενώ δεν έγραψες τίποτα περί της συναυλίας, τα είπες όλα.

Έχασα τους φίλους μου μες στο πλήθος αλλά γνώρισα και έγινα παρέα με άλλους. Μια κοπέλα που ούτε καν ήξερα, ακουμπούσε στους ώμους μου και χορεύαμε μαζί ρυθμικά. Ήταν το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να σου προσφέρει η μουσική.

Alex A. είπε...

Όντως έτσι είναι. Και η φωτογραφία με γέμισε νοσταλγία για το ρωμαϊκό βράδυ που είχα ζήσει δυο χρόνια πριν στο Confessions Tour.

georgethebeast είπε...

ego me tin lucretia eimai kai skavo lakko!!!
ego pali os kalos atheos pos kano ton stayro mou???

Tanila είπε...

Θυμήθηκες Νανάκο τότε που που πήγες στην τελευταία συναυλία της Μπέλλου;

YO!Reeka's είπε...

είχε πανηγύρι πάλι συναυλία η Έφη Θώδη;
:) :) :)

Ανώνυμος είπε...

και τοτε αγαπημένε μου νανάκο γιατί δεν κάθόμαστε σπίτια μας να ακούσουμε τα τραγούδια?
για να μην νιώθουμε αίσθηση μοναξιας?
vassilis

nanakos είπε...

Από ανθρωπιστικό ενδιαφέρον Βασιλάκη μου: γιατί τί θα γίνουν οι καλλιτέχνες αν δεν στηθούμε στις κερκίδες? Στο πεζοδρόμιο θα βγουν?! ;-)

Ανώνυμος είπε...

μπραβο ρε νανακο...:-)
get into the groove people!!!

white visitor