Dial 'M' for 'Memory'

Η μεγαλύτερη χαρά στη συναυλία ενός καλλιτέχνη που παρακολουθείς χρόνια δεν είναι τόσο στο να τον απολαύσεις από κοντά και να τον θαυμάσεις. Είναι περισσότερο η αναδρομή που κάνεις στο παρελθόν. Τα τραγούδια του που σε ταξιδεύουν στο δικό σου παρελθόν. Οι στιγμές, οι άνθρωποι ακόμα και οι μυρωδιές και οι γεύσεις που ανασύρονται από τη μνήμη με το άκουσμα μιάς νότας ή ενός στίχου.

Αναγκαστικά κατά τη διάρκεια της συναυλίας αναπολείς, χαίρεσαι, μελαγχολείς, συγκινείσαι, εξοργίζεσαι. Βρίσκεσαι στην καρδιά ενός πλήθους που πνίγεται από το ίδιο συναίσθημα. Ίδιο ταξίδι, αλλιώτικες εικόνες. Γι' αυτό δεν έχει τόση σημασία το πόσο καλός είναι αυτός που χειροκροτάς, πόσα καλά τραγούδια έχει ή το πόσο καλά χορεύει. Αυτό που συνδέει τον κάθε θεατή με τον καλλιτέχνη είναι πολύ πέρα από κάθε αντικειμενικό κριτήριο.
Και κάθε φορά που ακούς ό,τι σου έχει κρατήσει συντροφιά σε όλα αυτά τα χρόνια σε τυλίγει ένα αίσθημα ασφάλειας: ό,τι υπήρξε, εξακολουθεί. Σαν ανεξίτηλο αποτύπωμα. Μετά από πολλά χρόνια εξίσου δυνατό και τόσο κοινό που δεν φανταζόσουν. Aκόμα και ο χρόνος μπορεί να δαμαστεί αν είμαστε μαζί.
Αυτή είναι η μαγεία της μουσικής, ο τρόπος που μας συνδέει μεταξύ μας. Και για λίγες ώρες, μέσα σ' ένα στάδιο έχεις την ψευδαίσθηση πως 'μοναξιά' είναι μια λέξη που στ' αλήθεια δεν υπάρχει.