Πάνω από τον αυτοκινητόδρομο

Είναι πολύ παράξενο αλλά στα δωμάτια των νοσοκομείων οι επισκέπτες έχουν πάντα το ίδιο ύφος. Είτε όταν τα νέα είναι καλά και η αγωγή ή η εγχείρηση πέτυχε, είτε όταν τα αποτελέσματα των εξετάσεων είναι αποθαρρυντικά, πάντα όλοι έχουν το ίδιο ύφος: ο ασθενής κλείνει τα μάτια του και προσποιείται πως κοιμάται. Η οικογένεια και οι φίλοι του κοιτάζουν αμήχανα πότε αυτόν και πότε το παράθυρο. Ό,τι κι αν γίνει η έκφραση στα πρόσωπα όλων είναι η ίδια. Όλες τις ώρες της ημέρας, σε κάθε δωμάτιο.
Χθες όλο το βράδυ παρατηρούσα ασθενείς που εισάγονταν στο νοσοκομείο, ασθενείς που δεν μπορούσαν να κοιμηθούν, ασθενείς που άφηναν ανοιχτή την πόρτα στη διάρκεια της νύχτας. Λίγους συγγενείς που κάθονταν στον καναπέ του σαλονιού και παρακολουθούσαν ανέκφραστοι το ασανσέρ να ανεβοκατεβαίνει. Μια κοπέλα της οποίας ο φίλος είχε σπάσει το πόδι του και σήμερα θα έβγαινε. Ένας νεαρός του οποίου η μητέρα είχε καρκίνο αλλά η θεραπεία προχωρούσε καλά. Και οι δύο με την ίδια απελπισία στο πρόσωπο.
Ο κίνδυνος έρχεται, χτυπάει, φεύγει, περνάει. Αλλά φεύγοντας αφήνει πίσω του τον φόβο πως ίσως ξανάρθει. Πολλές φορές δεν θες να πιστέψεις στην τύχη σου. Δεν θες να πιστέψεις πως το χειρότερο πέρασε. Ούτε εσύ, ούτε οι δικοί σου άνθρωποι.
Είναι παράξενο αλλά πολλές φορές όταν όλα δείχνουν πως η τύχη σου αλλάζει προς το καλύτερο και η μπόρα πέρασε, το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να δεις είναι η ελπίδα. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται αυτό. Πέρασα όλο μου το βράδυ με την εντύπωση πως το να ξαναβγείς στο φως είναι, συχνά, η πιο ανίσχυρη ελπίδα.
Είμαι πολύ κουρασμένος. Αλλά ακόμα το σκέφτομαι.