Να λοιπόν γιατί σ' αγάπησα

Γιατί όταν άκουσα το "Heartbeat" ήμουν 9 χρονών! Μου είχε φέρει η μαμά μου το «Μake it Βig» σε κασσέτα από την Ιαπωνία. Θυμάμαι να το ακούω τις νύχτες στο σκοτάδι, ξαπλωμένος στο παχύ χαλί του σαλονιού φορώντας τα τεράστια εκείνα ακουστικά του στερεοφωνικού και τρώγωντας πουράκια Caprice. Ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να νυστάξω. Ή να τελειώσουν τα πουράκια.
Γιατί όποιος κι αν είσαι, απ’ όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν ακούς, σε όποιον θεό κι αν πιστεύεις, όπως και να ζεις τη ζωή σου το «Edge of heaven» είναι από τα πιο χαρούμενα τραγούδια ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ! Παλαιών, τωρινών και επόμενων!
Γιατί όταν η μαντμαζέλ Μαρί μας πέταξε κλωτσηδόν από την τάξη γιατί γελάγαμε, εγώ και ο Κίμωνας, στη Γαλλική Ακαδημία, την άνοιξη του ’86, πήγαμε στο περίπτερο για κόκα κόλα και το ραδιοφωνάκι έπαιζε το «A Different corner». Και ποιός χέστηκε, θα μου πεις. Ε, και δεν ξέρω θα σου πω! Αλλά ήμουν 10 χρονών και θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα. Όλο και κάτι θα σημαίνει αυτό.
Γιατί σε ένα σχολικό πάρτυ ζήτησα από την Εύα να χορέψουμε το «Careless Whisper», που ήξερα πως της άρεσε. Λίγο μετά το πρώτο ρεφρέν άρπαξε έναν συμμαθητή μας που περνούσε από δίπλα, Βουτυρά τον έλεγαν, και συνέχισε τον χορό μαζί του. Και για κάποιο λόγο, αυτό με στεναχώρησε πάρα πολύ.
Γιατί όταν χωρίσαμε με τον Ρίτσαρντ, άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ το “Where did your heart go?”. Δεκέμβριος του ’95 και ο Δημήτρης που είχε σιχαθεί να με βλέπει να κλαίω σαν πατσαβούρι, πέταξε το cd από το παράθυρο και με ρώτησε «Αφού λίγες ώρες πριν χωρίσεις ψώνισες Bon Jovi, γιατί ακούς George Michael?»
Γιατί ξαπλώνα με την Χριστίνα αγκαλιά στο γρασίδι του κήπου της κι ακούγαμε το «Waltz away dreaming». Και μέναμε εκεί με τις ώρες γελώντας και μετρώντας ένα προς ένα τα φώτα που άναβαν καθώς νύχτωνε. Ήταν λίγα τ’ άστρα βλέπεις. Τώρα πια βέβαια καταλαβαίνω πως σπάνια υπήρξαν περισσότερα.
Γιατί το «Soul free» το χόρεψα πρώτη φορά σε καλοκαιρινό πάρτυ σε μια ταράτσα με τους συμμαθητές μου. 15 χρόνια μετά ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα στη πρώτη μου βόλτα με τη Μπουλού. Φοβόμουν πάρα πολύ, είναι η αλήθεια. Ακούγοντας όμως αυτό το τραγούδι είχα την ανάμνηση της ευτυχίας εκείνων των ημερών. Αστείο ακούγεται αλλά αυτή η ανάμνηση ισοδυναμούσε με χίλιες ζώνες ασφαλείας.
Γιατί φέτος τον χειμώνα έμαθα πως το «This is not real love» μπορείς να το ψιθυρίσεις μόνο αν έχεις ξεκαθαρίσει με τον εαυτό σου πως είσαι συναισθηματικά νεκρός ή πολύ κοντά στο να γίνεις τέτοιος. Όση δύναμη κι αν χρειάζεται για να κάνουμε συμβιβασμούς τελικά το μόνο που διατυμπανίζουν είναι την ίδια μας την αδυναμία.
Γιατί πήρες το "As" του Stevie Wonder και το μοιράστηκες με τη Mary j. Blige! Κι έδωσες σ' εμένα και την Άννα ένα ντουέτο να τραγουδάμε τα ατελείωτα οκτάωρα στη φάμπρικα με τους φακούς επαφής!

Γιατί τα πρωινά που ξυπνάω και το πρώτο τραγούδι που ακούω είναι το "Amazing" είμαι απόλυτα βέβαιος πως ακόμα και αν όλα διαλυθούν μέσα στη μέρα, ακόμα κι αν γκρεμιστεί ο κόσμος όλος μέχρι το βράδυ θα έχω να θυμάμαι άλλο ένα πρωί που τραγουδούσα χαρούμενος την ώρα που έπλενα τα 32 μου δόντια!

Υ.Γ. Τα υπόλοιπα στο κονάκι του Έντεκα!

Υ.Γ. Θα τα πούμε το βράδυ στην αρένα!