Let it snow, let it snow, let it snow!

Το μόνο που σκεφτόμουν είναι πως μέσα στην απόλυτη ησυχία της βραδυάς και του χιονιού, η εικόνα που έχεις για την πραγματικότητα σου μπορεί να αλλάξει μέσα σε 30 μόνο λεπτά. Ένα χιονισμένο απόγευμα ήταν αρκετό για να δούμε τους βρώμικους δρόμους με άλλο μάτι και να καταλάβουμε πως όλα μπορεί να αλλάξουν από τη μιά στιγμή στην άλλη. Αυτή ήταν μιά πολύ ευτυχισμένη σκέψη που έκανα βέβαια κλεισμένος στο ζεστό μου σπίτι, με τις εφημερίδες, τις ταινίες και 3 double cheeseburgers σε απόσταση αναπνοής. Ήταν από τις σκέψεις που σε κάνουν στιγμιαία να νιώσεις ο άρχοντας του κόσμου, έστω κι αν ξέρεις πως δεν είσαι. Αλλά προχτές το βράδυ, στο προσωπικό μου εγωκεντρικό σύμπαν, η ευτυχία ισοδυναμούσε με λίγους πόντους χιόνι πάνω στα κάγκελα του μπαλκονιού.

Ο μόνος που ήταν απόλυτα χαρούμενος με την προχθεσινή χιονόπτωση, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, ήταν ο φίλος του Λέννυ, ο Ντόριαν. Μετά από πολύ καιρό έτρεχε χωρίς να βαριέται και κουνούσε ευτυχισμένος την ουρά του που κόντευε να μαραθεί από την αχρηστία. Βέβαια, όπως λένε και οι Νίντζα, όσο μεγαλύτερος είσαι τόσο πιο βαρυά θα πέσεις. Και ο καυμένος Ντόριαν από την πολλή χαρά, σβαρνίστηκε για λίγο στο οδόστρωμα – ίσα όμως που το ξέφυγε ένα βαριεστημένο, αργόσυρτο «Γουουφ!». Στη φωτό απεικονίζεται έξω από τον φούρνο της γειτονιάς ποζάροντας μαζί μ’ ένα Siberian girl που τελευταία στιγμή τρύπωσε στο κάδρο.

Ο Λέννυ από την άλλη αντιμετώπισε την κατάσταση με ανάμεικτα συναισθήματα.


Έτρεχε και στροβιλιζόταν σαν το τέρας της Τασ-μανίας αναποφάσιστος για το αν του αρέσει ή όχι το λευκό σεντόνι της μάνας φύσης (!). Σίγουρα δεν του άρεσε ο χιονοπόλεμος και σίγουρα δεν του άρεσε που βρεχόταν η κοιλιά του καθώς κάθε τρεις και λίγο προσπαθούσε ανεπιτυχώς να τινάξει από πάνω του τα χιόνια. Είναι βέβαια και λίγο καθυστερημένος γιατί πίστευε πως θα το πετύχει αν κυλιστεί μέσα στο χιόνι.


Ο δρόμος μας θύμιζε για πρώτη φορά το Μανχάτταν μετά την πτώση του Γκοτζίλα: κανένα αυτοκίνητο δεν κυκλοφορούσε και οι πεζοί κυκλοφορούσαν ανά ομάδες. Σε διάφορες στιγμές άκουγες στιγμιαία «Πρόσεχε, πρόσεχε, πρόσεχεεεεε!» που συνοδεύονταν από υπόκωφα και δροσερά «Γκτούπ! Ωωωωωχχχ!!». Έξι από αυτά τα επιφωνήματα βγήκαν από το δικό μου στόμα καθώς συνηθίζω να σκοντάφτω ακόμα και το Δεκαπεντάυγουστο, πόσο μάλλον όταν ο δρόμος έχει μετατραπεί σε πίστα καλλιτεχνικού πατινάζ.

Φυσικά κανείς δεν πάτησε στη δουλειά του. Το μέγεθος της αποχής μου έγινε αντιληπτό όταν πέρασα από το φωτογραφείο της γειτονιάς και συνειδητοποίησα πως οι τηλεοράσεις της βιτρίνας δεν έδειχναν τη Ζέτα Μακρυπούλια! Η Μακρυπούλια δεν διαφημίζει βέβαια το φωτογραφείο αλλά πριν 2 χρόνια έκανε το μοιραίο λάθος να βαφτίσει ένα μωρό. Την τελετή μαγνητοσκοπούσε ο γειτονικός μας φωτογράφος κι έτσι τα τελευταία 2 χρόνια, κάθε μέρα, με ήλιο ή βροχή, Πάσχα/ Χριστούγεννα/ της Μεταμορφώσεως, η Ζέτα είναι εκεί, στη λούπα να βαφτίζει και να ντύνει ένα μωρό φορώντας ένα εξαιρετικό σμαραγδί μεταξωτό φουστάνι. Χτες όμως, ακόμα και η Ζέτα πήρε ρεπό από το μαρτύριο του Σίσυφου.

Υ.Γ. Kαι όπως είπε και η γιαγιά μου χτες αντί για καληνύχτα "Και του χρόνου, να 'μαστε καλά!"