"Ψιτ...κοπελιά"

Το χειρότερο πράγμα από μιά 'screaming queen' που βάφεται και καλησπερίζει την κολλητή της λέγοντας "Μωρήηη, βυθίστηκε το Τζέλλα Δέλτα" είναι μιά 'screaming queen' που βάφεται, καλησπερίζει την κολλητή της λέγοντας "Μωρήηη, βυθίστηκε το Τζέλλα Δέλτα" και πετάει. Οκ! σβήστο αυτό γιατί σκεφτόμουν κάτι άλλο. Το χειρότερο είναι μιά 'screaming queen' που τα κάνει όλα αυτά και ταυτόχρονα κάνει και την άντρας. Follow me.
Πριν λίγο καιρό, ήρθε στη δουλειά ένας υποψήφιος εξωτερικός συνεργάτης που θα συναντούσαμε για πρώτη φορά. Για opening ατάκα είπε "αχ, να κάτσω λίγο, φιλενάδες, γιατί είμαι με μια αγγουροντομάτα από προχτές και μου'πεσε ο αιματοκρίτης". Όση ώρα μιλούσαμε για δουλειά, τον θυμήθηκαν όλοι οι φίλοι του τους οποίους απέφευγε κοιτώντας το κινητό και λέγοντας μας "Αχ, η Περικλής. Καλά θα την πάρω μετά." Για νωρίς το πρωί μας έπεσε λίγο απότομο το hyper hysteric mode του νεαρού αλλά μετά τον δεύτερο καφέ κι αφού κόψαμε κάθε κουβέντα που οδηγούσε στη Γιουροβίζιον, τα κολάν παντελόνια (που μας πληροφόρησε πως θα έχουν επιστρέψει μέχρι το Πάσχα) και τη μαμά του (η οποία όμως επέστρεφε σαν point of reference ανά 5 λεπτά) καταφέραμε να συζητήσουμε για δουλειά. Γενικά, ήταν πολύ συμπαθητικό παιδί και φαινόταν πολύ καλός στη δουλειά του.
Όλα πήγαιναν καλά μέχρι τη στιγμή που κάπως μπήκε ο Λυκαβηττός στη κουβέντα μας. Κι εκεί λέει "...κι εγώ πηγαίνω πολύ συχνά με την κοπελιά μου!" Επειδή μιλούσε πολύ γρήγορα, νόμιζα πως δεν άκουσα καλά. Μετά από λίγο, επαναλαμβάνει "... το είχα δει με την πρώην κοπελιά μου". Γενικά, αυτή η κοπελιά πετάχτηκε άλλες 2-3 φορές άνευ λόγου κι αφορμής. Βέβαια, το ίδιο είχαν πεταχτεί και διά τηλεφώνου "η Αλέξανδρος" και "η Θανάσης".
Ομολογώ πως όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου μου έκανε πολύ κακή εντύπωση. Καταρχάς, γιατί θεωρώ αυτονόητο πως ένας 30+ άνθρωπος το 2008 δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να δικαιολογήσει σε κανέναν τις ερωτικές του επιλογές. Πόσο μάλλον σ' έναν επαγγελματικό του σύνδεσμο που δεν θα τον κρίνει με αυτό το κριτήριο. Πιο πολύ όμως με στεναχώρησε η υπερπροσπάθεια να χωρέσει στη συζήτηση μια 'κοπελιά' που μεταξύ της Περικλής, της μαμάς και της Καλομοίρας, η λέξη και μόνο ακουγόταν σαν ανέκδοτο με Γερμανό, Ιταλό και έλληνα.
Δεν κατάλαβα τον λόγο. Κι αισθάνθηκα και πολύ άβολα (για να μην πω προσβεβλημένα).
Κι εκεί που νομίζεις πως οι καιροί έχουν αλλάξει και οι άνθρωποι σήμερα ζουν ευτυχισμένοι, αποδεχομένοι με ειλικρίνεια κάθε κομμάτι του εαυτού τους, χωρίς ψέμματα, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς χαμηλωμένα μάτια, χρειάζεται μόνο μια 'κοπελιά' από το πουθενά για να καταλάβεις πως μόνο οι καιροί τελικά αλλάζουν γρήγορα.