Eurovision 2008: the last stand

Χθες αργά το βράδυ, την ώρα που έπαιζα αμέριμνος με το πειρατικό καράβι των playmobil μου, χτύπησε το τηλέφωνο και η Πωλινίτσα μου ανακοίνωσε πως όση ώρα ασχολιόμουν με την επίθεση του διαστημοπλοίου στους πειρατές, ολάκερη η χώρα έμπαινε σε Γιουροβιζιονικούς ρυθμούς με την ανακοίνωση των υποψηφίων τραγουδιών.

Ευτυχώς, το youtube ήταν ενήμερο και τα τραγούδια ήταν εκεί και περίμεναν.

Ξεκίνησα με την Χρύσπα, την οποία είχα στηρίξει και στα πρώτα της δισκογραφικά βήματα (το cd της είχα αγοράσει, μην φανταστείς πως την ακολουθούσα και στις πλατείες που εμφανιζόταν). Για κάποιο λόγο, ακούγοντας το τραγούδι της Χρύσπας είχα την αίσθηση πως κάποιος μου μετράει τις στιγμές. Έβλεπα την αντίστροφη μέτρηση στο χρονόμετρο του κομματιού και νόμιζα πως διένυα τα τελευταία 2 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα της ζωής μου. Από ρυθμό δεν κατάλαβα πολλά γιατί όλα τα όργανα παίζανε σουρντάν μπουρντάν, σε πλήρη ένταση και ασταμάτητα. Δεν άντεξα να το ακούσω μέχρι το τέλος γιατί μίλησε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και το έκλεισα. Τα αγγλικούλια της δε, ήταν λίγο πρώτης προκαταρκτικής αλλά ρίχνω ένα μικρό φταίξιμο στο τζην που φορούσε το οποίο πρέπει να ήταν στην πραγματικότητα τζην – κορσές για 12χρονο υπέρβαρο παιδάκι και νόμιζες πως θα της βγει η ψυχή από το σφίξιμο.

Ευτυχώς, τη near- death- experience της Χρύσπας διαδέχθηκε ο Μαρτάκης. Το τραγούδι του κάτι μου θύμιζε. Μέχρι να ανακαλύψω τί, είχα κοιμηθεί και ξύπνησα ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Μου φάνηκε λίγο βλακώδες και δεν κατάλαβα τί έλεγε αλλά αν δεν έχει τύχη στη Γιουροβίζιον θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν μουσική υπόκρουση σε παιδικές μπιζουτιέρες.

Το τελευταίο χτύπημα μου το έδωσε το Καλομοιράκι. Είναι λιγάκι θλιβερό που της έδωσαν ένα κομμάτι που μοιάζει με κακέκτυπο χιτ της Μπρίτνυ. Ειδικά τώρα που η Μπρίτνυ είναι στην απομόνωση και τρώει το μεσημεριανό από το πάτωμα. Σώζεται, βέβαια, αν της ξουρίσουν το κρανίο και την βάλουν να χορεύει με πλήξη γύρω από μια μπάρα. Άρες, μπάρες κουλαμπάρες, δηλαδή. Κατά προτίμηση, σε σκηνικό «Εξπρές του Μεσονυχτίου» πατώντας στο arabesque της σύλληψης.

Ειδικά συγχαρητήρια στην ΕΡΤ που τους στούμπηξε έναν έναν στο κατοχικό στούντιο που ηχογραφούσε η Φραντζέσκα Ιακωβίδου με μοναδική χορογραφία «χέρια στις τσέπες» (για τα κουπλέ) / «χέρια στο Θεό» (για το ρεφρέν).

Ακόμα όμως δεν καταλαβαίνω γιατί τα τραγούδια που διάλεξαν και πάλι θα θυμίζουν το 'Πέρασμα στην Ινδία" ενώ στην πραγματικότητα όλη η ελληνική φύση πάλλεται από τους ρυθμούς της Μπεγιονσέ!

Τον τελικό θα τον δούμε φυσικά με το τηλεσκόπιο. Ελπίζω μόνο ο νικητής εκτός από σινιέ ντουαλέτα να φορέσει και κράνος γιατί τα βιολογικά προιόντα είναι σκληρά και σέρνονται διασείσεις.

Και του χρόνου!