Αλλαγή φρουράς (;)

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, ο Αλέξης Τσίπρας έγινε με δόξα, τίμη κι ένα βαρύ 70+% ο νέος πρόεδρος του Συνασπισμού – παρντόν Σύριζα! Τέσσερα χρόνια πριν, τέτοιο καιρό πάνω κάτω, με στούμπωνε στο βανάκι του ταχυδρομείου στη Δ.Ν.Ε. (αυτό τώρα κάτι σημαίνει στη γλώσσα του Ναυτικού που υπηρετήσαμε αλλά θα σε γελάσω και δεν θα ξεκινήσει καλά η εβδομάδα). Καλό παιδί ο Αλέξης και όλοι τον συμπαθούσαν και ποτέ δεν μας είχε μοιράσει ούτε μιά προκήρυξη που αυτό από μόνο του το λες θετικό (φαντάζεσαι το στρατιωτικό του βίσμα να ήταν νεοδημοκράτης?!).

Βέβαια, ο λόγος που έβγαλε προχτές και το ύφος που τον συνόδευε δεν θύμιζαν σε καμία περίπτωση το παιδί που είχα γνωρίσει τότε. Όχι πως περίμενα ν’ αρχίσει τ’ ανέκδοτα αλλά η γλώσσα του θύμισε πολύ κάθε σινιέ γερασμένο μυαλό που σέρνει το σαρκίο του στα έδρανα και το καφενείο της Βουλής. Αυτό, βέβαια, είναι καλό γιατί σημαίνει πως έχει πάρει σοβαρά τον ρόλο του αρχηγού κι έχει κάνει τα μαθήματα του. Είναι όμως και κακό γιατί αν κλείσεις τα μάτια σου θ’ ακούσεις τον ίδιο πολιτικό στόμφο που ακούς τόσα χρόνια. Το ίδιο ύφος, τις ίδιες λέξεις, τις ίδιες δραματικές παύσεις. Προσωπικά, μου θύμισε όλα τα μπουζουκοτράγουδα που ακούς στο ραδιόφωνο και δεν ξεχωρίζεις ποιός λέει τί, καθώς όλοι και όλα μοιάζουν τραγικά μεταξύ τους. Αλλά προσπάθησα να βγάλω αυτή τη σκέψη από το μικρό μου μυαλό γιατί είναι νωρίς ακόμα για συμπεράσματα.

Θα ήταν κρίμα η νεαρή του ηλικία να μην μπει με ορμή στο πολιτικό προσκήνιο αλλά με το κοστούμι του βαριεστημένου παρωχημένου πολιτικού. Το ξεβαμμένο τζην δεν αρκεί από μόνο του για να φέρει την αλλαγή. Και σίγουρα δεν θα βρεις στις κωλότσεπες καμία νέα ιδέα. Ελπίζω να το θυμάται αυτό.