Μια βραδυά στο Day-Spa

Xθες το βράδυ, πήγα και μάζεψα το παιδί από τον παιδικό σταθμό (στο ρόλο του παιδικού σταθμού, οι γονείς μου) και πριν γυρίσουμε σπίτι τον πήγα μια μικρή βόλτα. Είχε ωραία βραδυά και παρ' ότι ήμουν ζαλωμένος με τσάντες, παρατσάντες και κομπούτερ ήθελα να περπατήσουμε λιγάκι.
Κατηφορίζοντας στη Ζαννή, λίγα μέτρα απέναντι από το κονάκι μου είχε κόσμο μαζεμένο. Περίπου 50 - 60 άτομα στο δρόμο και το πεζοδρόμιο. Το χοντρό άρχισε να τρέχει και όπως πλησίαζα τον είδα που είχε φρενάρει μπροστά από ένα τραπέζι με μεζέδες.
Αpparently, χθες το βράδυ ήταν τα εγκαίνια ενός "Spa". Για να σου δώσω να καταλάβεις, μιλάμε για συνοικιακό 'spa' στο ισόγειο μιας μονοκατοικίας, μεσοτοιχία με το ballroom των Ιεχωβάδων. Το 'spa' χτίστηκε κυριολεκτικά εν μία νυκτί καθώς το σαββατόβραδο ακόμα έβαφαν.
Φθάνοντας, λοιπόν, απέξω και όσο προσπαθούσα να ξεβιδώσω το κοιλιόδουλο τετράποδο από τον μπουφέ, είδα την αδελφή μου η οποία είχε βγει μέχρι το περίπτερο και είπε να σταματήσει για ένα σουβλάκι καλαμάκι. "Θα κάτσω εγώ με τον Λέννυ. Πήγαινε μέσα να το δεις, είναι πολύ ωραίο!"

Ήταν από αυτές τις στιγμές που το μάτι σου αδειάζει, τα άκρα σου παραλύουν και ένας τεράστιος μαγνήτης της εταιρείας "Koulemanson Ltd" σε τραβάει κατά πάνω του.

Καταρχάς, να σας πω ότι όση ώρα περπατούσαμε στο δρόμο ακούγαμε από κάπου ένα τραγούδι του Πλούταρχου. Φαντάζομαι πως ήδη καταλάβατε ότι η πηγή του Πλούταρχου ήταν τα εγκαίνια. Το twist όμως ήταν άλλο: η ζωντανή ορχήστρα! Ένα μπουζούκι, ένα αρμόνιο και ένας (όρθιος) τραγουδιστής που όταν μπήκα στο ναό της μάλαξης ερμήνευε το "Θα σου φύγω και θα κλαις".
Ο χώρος ήταν περίπου 70 τετραγωνικά. Ίσως 73. Με δυό μεγάλα συντριβάνια. Και πολύ χρυσό χρώμα. Παντού χρυσό χρώμα. Λες και ήσουν στο 'Ρομίλντα' με 12 μποφώρ και μοναδικό επιβάτη τον Μίδα. Χρυσές ταπετσαρίες, χρυσά συντριβάνια, χρυσά πολύφωτα.
Μπαίνω στο ένα δωμάτιο, 2-3 άνθρωποι γύρω από μια ξαπλώστρα. Μπαίνω στο δεύτερο, μια κοπέλα, δυό μίνι πολυθρόνες κι ανάμεσα τους ένα λεκανάκι (πράσινο με χρυσά flashes). Mου χαμογελάει η στριμωγμένη κοπελίτσα και με πλησιάζει με ένα μπόλ. "Πάρτε ένα δωράκι" μου λέει και μου προτείνει το μπόλ που ξεχείλιζε από χρυσά χαρτάκια. Τραβάω ένα, το ανοίγω και διαβάζω 'Σχήμα φρυδιών'. "Κερδίσατε μια περιποίηση φρυδιών" μου λέει η χαμογελαστή κοπελίτσα. "Να τραβήξω ένα άλλο γιατί φρύδια έκανα χτες στον Hondos?" τη ρωτάω. Η κοπελίτσα δεν εκτίμησε το αστείο -και λογικό αφού η μιά πολυθρονίτσα την πίεζε στη σπλήνα- αλλά μου έδωσε άλλη μια ευκαιρία. Ξανατραβάω και ξαναδιαβάζω 'Σχήμα φρυδιών'. "Ε, δεν πειράζει" μου λέει "κοπέλα δεν έχετε να της το χαρίσετε?". "Είχα αλλά πέθανε. Από την κηδεία της έρχομαι. Να τραβήξω ένα τελευταίο?" της λέω αστειεύομενος ξανά. Είμαι βέβαιος πως με σιχάθηκε από τα βάθη του ινστιστούτου Πρίνου αλλά με άφησε να τραβήξω για τρίτη και φαρμακερή φορά. Μόλις ξαναδιαβάζω στο χαρτί 'Σχήμα φρυδιών' της το βάζω στην τσέπη και της λέω "Άσε κοπελιά καλές δουλειές γιατί αν μείνω παραπάνω με βλέπω να φεύγω 'Μις με το ζόρι'. "Στα δεξιά και κάτω έχουμε τις εγκαταστάσεις αναζωογόνησης πόρων" μου διαφήμισε κατά την έξοδο μου.
Για κάποιο λόγο αυτός ο σιδηρόδρομος "εγκαταστάσεις- αναζωογόνησης -πόρων" μέσα στο δικό μου μυαλό μεταφράστηκε σε "εργαστήριο -παράνομων -πειραμάτων- για- την- πάταξη -της- βαρύτητας". Και ξαναμαγνητίστηκα.
Στα δεξιά μου υπήρχαν σκάλες αλλά μιά άλλη κοπέλα του προσωπικού μου είπε πως μπορώ να πάρω το ασανσέρ. Επειδή ήμουν ακόμα ζωσμένος σαν το γαϊδούρι και δεν ήξερα σε τί βάθος είχαν σκάψει για να πραγματοποιήσουν τα φρικιαστικά πειράματα τους, αποφάσισα να πάρω το ασανσέρ.
Και το καλώ.
Και έρχεται.
Και ανοίγει η πόρτα.
Και συνειδητοποιώ πως στο σπίτι έχω ένα ταψί για γεμιστά στο διπλάσιο μέγεθος.
Μόλις μπήκα -γιατί ντράπηκα αφού η κοπέλα της εξυπηρέτησης στεκόταν ακριβώς δίπλα μου - κατάλαβα πως θα είμαι στο φέρετρο αν ο τελετάρχης τσιγγουνευτεί τη λάκα και με στριμώξει με το ζόρι. Να σημειώσω πως δεν είμαι κλειστοφοβικός αλλά για μερικά ατελείωτα δευτερόλεπτα έχασα 2,5 κιλά ιδρώτα από τον φόβο πως αυτό το ασανσέρ που έμοιαζε με ψυγείο ανορεξικού εργένη θα γινόταν η τελευταία μου κατοικία.
Ευτυχώς, η κάθοδος στον Άδη ήταν πιο σύντομη απ' όσο περίμενα. Άνοιξα την πόρτα και πετάχτηκα έξω. Στο ρόλο του 'πετάχτηκα' σκέψου το ' έπεσα- με- τα μούτρα- πάνω- στον -τοίχο -που -απείχε -3 -εκατοστά -από -το -άνοιγμα -της -πόρτας'.
Με μεγάλη μου απογοήτευση, αντί για μυστικό κυβερνητικό εργαστήριο αντίκρυσα ένα ξύλινο δωμάτιο στο μέγεθος W.C. για ανήλικα χόμπιτ. "Καλωσήρθατε στη σάουνα μας" μου λέει μια άλλη κοπελίτσα. "Με συγχωρείτε, κιόλας, αλλά αυτό είναι σαν θέση λεωφορείου" παρατήρησα. "Α, μην το βλέπετε μικρό. Χωράει μέχρι και 3 άτομα" μου χαμογέλασε η δεσποινίς. "Εσείς ξέρετε καλύτερα" της απάντησα αλλά στην πραγματικότητα σκεφτόμουν πως χωράει άνετα ένας σκελετός και άλλοι δυο έξω από το καμαράκι να κρατάνε τον κουβά με τα καυτά βότσαλα. Αλλά δεν ήθελα να γίνω αγενής. Πήρα τα κομμάτια κι άρχισα το ταξίδι για την επιφάνεια της Γης. Από τις σκάλες.

Όταν αναδύθηκα ξανά στον πρώτο όροφο (στο ρόλο του πρώτου, το ισόγειο), ο τραγουδιστής ερμήνευε το "Τώρα κλαις, γιατί κλαις". Η αδελφή μου είχε φύγει και ο Λέννυ με περίμενε μασουλώντας κάτι που έμοιαζε με πιροσκί. Τον κόιταξα λίγο έτσι που κουνούσε την ουρά του από χαρά μόλις με είδε και τότε συνειδητοποίησα πως τα φρύδια του είναι αφύσικα πυκνά για σκύλο. What if...