Σ' έχω δει κάπου...κάπου σε ξέρω

Γυρίζοντας το βράδυ στο σπίτι, όταν άλλη μια κουραστική μέρα πλησιάζει στο τέλος της, περιμένεις με χαρά να βάλεις στην πόρτα το κλειδί, το πόδι στο ζεστό νερό και το τελευταίο εκλέρ στο στόμα.
Όσοι ζουν με συζύγους/ γκόμενους(ες) ανυπομονούν ν' ακούσουν το "Γύρισες, αγάπη μου?". Όσοι έχουν και παιδιά ανυπομονούν να φιλήσουν τα γεμάτα πλαστελίνη κεφαλάκια τους.
Όσοι ζουν με τους γονείς τους δεν βλέπουν την ώρα για το κοκκινιστό της μανούλας.
Όσοι ζουν μόνοι τους με κομμένο το τηλέφωνο, από το ασανσέρ κιόλας, έχουν αποφασίσει πως πριν κοιμηθούν θα δουν το 'Μisery'.
Όσοι ζούμε με ένα τετράποδο περιμένουμε να δούμε μια ουρά να κουνιέται, δυό ποδάρια ν' ανεβαίνουν στους ώμους μας και μια γλώσσα να μας γλείφει το αυτί (saaad...very saaad!)

Aπόψε με υποδέχτηκε ένα σκυλί που έμοιαζε στον Λέννυ, μύριζε σαν τον Λέννυ, ήταν τόσο βαρύ όσο ο Λέννυ αλλά δεν ήταν ο Λέννυ! Ήταν μια παρωδία του που την φωνάζουν ΛΕΝΙΝ



Τρεις πιθανότητες υπάρχουν:

(α) Πέρασαν 2,5 χρόνια και η αδελφή μου ακόμα δεν έχει μάθει πώς ρημαδολένε τον σκύλο.
(β) Η χαράκτρια "Αλίκη" (oh, yes! η ταμπλέτα ήρθε σ' ένα φακελλάκι με καρτ βιζίτ!) είναι κουφή και κομμουνίστρια. Ή ένα από το δυο που ήταν αρκετό για να φέρει το κουλεμανσόν.
(3) Ο Λέννυ έχει βάλει μπρος την επιχείρηση "Evacuate" κι ετοιμάζει τα χαρτιά του για την Κόκκινη Πλατεία.

Ξέρεις τι είναι να φεύγεις το πρωί και να είναι παραμονές του Πολυτεχνείου κι επιστρέφοντας το βράδυ να πέφτεις πάνω στην Οκτωβριανή Επανάσταση?