Σύλλογος Ληστευθέντων

Κι εκεί που είσαι ήσυχος κι έχεις ξεκαθαρίσει βαθιά μέσα σου και πέραν κάθε αμφιβολίας πως το αγαλματίδιο "Κουλεμανσόν της Εβδομάδας" θα το απονείμεις στο "DaySpa (with a twist)", ξαφνικά το αναπάντεχο σου χτυπάει το θυροτηλέφωνο:



Φυσικά έχω κι εγώ τις ίδιες απορίες μ' εσάς! Δεν έχω όμως καμία απολύτως απάντηση! Από μία απόψη είναι ευχάριστο το γεγονός πως πάντα υπάρχει μιά απάντηση στο κρίσιμο και καθημερινό ερώτημα "Νταίζη Ντούκουνα, τί άλλο θ' ακούσω ακόμα?". Επίσης, χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί θα παώ αύριο πρωί-πρωί να γράψω τη γιαγιά στον "Σύλλογο Ληστευθέντων", καθώς αρνείται πεισματικά να φοιτήσει στα ΚΑΠΗ (που ως γνωστον πηγαίνουν μόνο οι γριές).
Η γιαγιά βλέπετε ληστεύθηκε το ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς του 1994. Όση ώρα ήταν σπίτι μας και βιαζόταν να τελειώσει το φαγητό της για να επιστρέψει σπίτι της και να δει την Κορομηλά, ένας ναρκωμανής της ανακάτευε τις λιζέζ με τις κομπινεζόν. Ο άτυχος όμως πρέπει να ήταν σε μεγάλη βιασύνη γιατί δεν είδε ούτε τα ομόλογα της γιαγιάς ούτε τα χρήματα που τα είχε τρουπώσει σ' ένα κρυστάλλινο ποτήρι μιάς βιτρίνας. Κι έτσι τα μόνα του λάφυρα ήταν μια γούνα - η οποία έτσι κι αλλιώς δεν φοριόταν γιατί ήταν στο μέγεθος του Μίστερ Τ- και 2οο δραχμές από το πορτοφόλι. Μετά από χρόνια η γιαγιά παραδέχτηκε πως ερχόμενη στο σπίτι μας, του άνοιξε την εξώπορτα και του ευχήθηκε 'Καλή χρονιά'!
Με το πέρασμα των χρόνων, η ιστορία αυτή έχει αλλάξει πολλές φορές με πιο ακραία την εκδοχή όπου η γιαγιά επιστρέφει σπίτι, βρίσκει τον λήσταρχο στη ντουλάπα, τον κλειδώνει και καλεί την αστυνομία. Tah-daaah!
Kαι τώρα...επιτέλους! Ανήκει κι αυτή η ταλαιπωρημένη συνταξιούχα κάπου!