Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006

Take the fall

Χθες το βράδυ, επιστρέφοντας από άλλη μια μέρα σκληρής δουλειάς και ακόμα σκληρότερου παρκαρίσματος (όπου γνώρισα την Ελένη, θα σας τα πω άλλη φορά) πλησιάζοντας στο σπίτι των γονιών μου, είδα τη μαμά μου στην εξώπορτα με το παιδί (στο ρόλο του παιδιού, το Λέννυ). Μόλις με πήρε χαμπάρι το παχουλό από μακριά πήρε φόρα για να τρέξει προς το μέρος μου. Η μαμά μου όμως - παρ' ότι δεν το συνηθίζει- τον είχε δεμένο και μάλιστα με το λουρί τυλιγμένο γύρω από τον καρπό της. Πρέπει να ξέρετε πως το παχουλό εκτός του ότι με λατρεύει, έχει και πολύ πολύ δυνατά ποδάρια. Μέσα σε δευτερόλεπτα είδα τη μαμά να σωριάζεται με τα μούτρα στο πεζοδρόμιο. Κάτι σαν το Jackass αλλά στο πιο δραματικό γιατί κανείς - θέλω να πιστεύω- δεν θέλει να βλέπει τους γονείς του να χτυπάνε.
Έτρεξα και τη σήκωσα, έδεσα το παιδί στο δένδρο και καθίσαμε για λίγο στο πεζούλι της πολυκατοικίας. Πόναγε πάρα πολύ στο στήθος και τα πλευρά. Μόλις πήρε μια ανάσα, ανεβήκαμε στο σπίτι και ξάπλωσε (αγκαλιά με το παιδί που ως γνωστόν "παιδάκι είναι, δεν φταίει σε τίποτε").
Στο σπίτι ήταν η γιαγιά που είχε άλλα προβλήματα εκείνη την ώρα: σε μια σειρά με τη Μπάρμπα, η Κουλίεβα ανακάλυπτε κάτι που φαινόταν πολύ δραματικό και δεν είχε χρόνο ν' ασχοληθεί με άλλα θέματα. Η μαμά βόγκαγε και επαναλάμβανε ξανά και ξανά πως ούτε όταν με γεννούσε δεν είχε τέτοιους πόνους (για να καταλάβεις, μέχρι τελευταία στιγμή ήμουν με το κεφάλι πάνω και τον λώρο τυλιγμένο στο λαιμό μου. Βγήκα και ήμουν μωβ!)
Πήγα νωρίς το πρωί να δω πως ήταν και πονούσε ακόμα. Μπήκαμε αμέσως στο αυτοκίνητο και πήγαμε για ακτινογραφίες. Δεν έχει τίποτε αλλά θα της πάρει 2-3 μέρες να συνέλθει.
Αυτό που σκεφτόμου όταν γύρισα σπίτι είναι πώς άλλαξαν τα χρόνια: έφυγα το πρωί για τη δουλειά και το βράδυ ξαφνικά επέστρεψα και είχα γίνει αυτός που σήκωνε τη μαμά με τα γδαρμένα γόνατα από το πεζοδρόμιο. Ένιωσα εγώ να ήμουν ο γονιός κι εκείνη το παιδί. Η αλήθεια είναι πως αρχικά με σόκαρε αυτή η σκέψη κυρίως γιατί οι γονείς μου είναι ακόμα πολύ νέοι. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Στη ζωή μεγαλώνουμε τελικά όχι όταν σβήνουμε κεράκια αλλά όταν αναλαμβάνουμε ευθύνες. Στο δικό μου κεφάλι έρχονται στιγμές που η λέξη 'ευθύνη' κλωτσάει. Γι' αυτό διαλέγω τη λέξη 'ανάγκη'. Μεγαλώνουμε ανάλογα με τις ανάγκες των άλλων. Και είναι καλό αυτό. Είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που σ' έχουν ανάγκη. Όχι γιατί μεγαλώνει ο εγωισμός σου αλλά γιατί ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει, ο κόσμος να διαλυθεί εσύ πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να κουβαλήσεις αυτούς που αγαπάς. Σαν τα χόμπιτ αλλά με παπούτσια.
Όταν είμαστε παιδιά πιστεύουμε πως οι γονείς μας είναι παντοδύναμοι, πως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να καταφέρουν και είναι το καταφύγιο μας. Άραγε όταν γίνονται αυτοί ξανά παιδιά να πιστεύουν το ίδιο για εμάς;

17 σχόλια:

mindstripper είπε...

Ίσως το χρωστάμε στον εαυτό μας περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλον, να τους κάνουμε να το πιστέψουν.

Καλημέρα Νανάκο μου. Αγκαλιά μεγάλη.

Xilaren είπε...

:-)

Trilian είπε...

με πηραν τα ζουμια παναθεμα σε... σνιφ!

vasvoe είπε...

πολύ, πολύ καλό. μπράβο.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με mindstripper (κι όχι για πρώτη φορά...)
PS: Πολύ τρυφερούλης και ευαισθητούλης μας βγαίνεις τελευταία - όχι ότι δε μ'αρέσει, απλή διαπίστωση.

Ανώνυμος είπε...

Σαν τα χόμπιτ αλλά με παπούτσια!
Καλά, με έστειλες!
Πέραν του αστείου, βρίσκεις πάντα τον τρόπο να με συγκινείς. Είσαι το αγαπημένο μου blog! Να'σαι πάντα καλά, νανάκο!

Provato είπε...

αααααχ!!!! χτύπησε η αγαπημένη μου μαγείρισα!!!!


ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΠΕΡΑΣΤΙΚΆ ΠΕΡΑΣΤΙΚΆ ΝΑ ΤΗΣ ΠΕΙΣ!!!


και αν χρειαστείς κάτι να με πάρεις ΑΜΕΣΩΣ!!!

σε φιλώ πολύ!

An-Lu είπε...

Στα σίγουρα κάποιοι γονείς το πιστεύουν ή έστω το συνειδητοποιούν κάποια στιγμή...

Ανώνυμος είπε...

dreams..and passion in my life..;)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Για τους γονείς μας, δεν μεγαλώνουμε ποτέ - αυτό είναι βέβαιο και παγκοίνως γνωστό. Κι ίσως να μη είναι και τόσο πρόβλημα...
Μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργεί το για κάποιους γονείς ούτε οι ίδιοι δεν μεγαλώνουν ποτέ. Αρνούνται να το πιστέψουν, να το αποδεχθούν, να το εννοήσουν και βάζουν έτσι τον εαυτό τους σε περιττούς κινδύνους κι εμάς σε αχρείαστο stress κι ανησυχίες.
Η μητέρα σου φαίνεται πως πραγματικά δεν έχει μεγαλώσει ακόμη. Περαστικά της νάναι!

nanakos είπε...

Aster-oid, δυστυχώς δεν έχεις άδικο. οι γονείς μου είναι ακόμα νέοι (50 κι 60) και αυτό δεν ξέρω αν τους αντιστοιχεί ...ακόμα. Βλέπω όμως πως έχουν την ξεροκεφαλιά του ανθρώπου που δεν θέλει να γεράσει. Όχι γιατί είναι ερωτευμένοι με την παντοτινή νεότητα αλλά γιατί δεν θέλουν να επιβαρύνουν κανέναν. Κι αυτό τελικά ίσως να είναι προβληματικό. Αλλά έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας :-)

Την μεγάλη καλημέρα μου σε όλους...αν και τώρα είναι απογευματάκι. Κατά τις 18:30 θα πάω βόλτα με το αυτοκίνητο προς Σούνιο γι' αυτό καλό θα ήταν να αποφύγετε την παραλιακή! Αυτά!

άρχοντας Κώστας είπε...

ελπίζω να είναι περαστικό!

όμορφο ποστ :)

iPol είπε...

Κακό timing...
Η Ελένη έπρεπε να έχει κάνει την εμφάνισή της την εβδομάδα 18-24 Σεπτεμβρίου...

nonplayer είπε...

Δυστυχώς δεν θα το πιστέψουν... εμείς αλλάζουμε ρόλους, εκέινοι ποτέ.

mauve είπε...

Αχ αυτά τα παιδιά!
Χρειάζονται φροντίδα και αγάπη και proderm...
και καμμιά φωνή μερικές φορές,
αλλά πώς να την βάλεις
που όπως λέει και ο Μαίανδρος
εκείνοι ρόλο δεν έχουν αλλάξει...

Μωβ ε; χμμ...
:-)
περαστικά και γρήγορα στη μαμά

Φαίη είπε...

Περαστικά στην μητέρα σου,ελπίζω να είναι καλύτερα.

Να σταθώ σε κάτι που έγραψες."Μεγαλώνουμε ανάλογα με τις ανάγκες των άλλων".Επέτρεψέ μου να διαφωνήσω.Μεγαλώνουμε ανάλογα με τις ανάγκες τις δικές μας...

Καλημέρα!

snikolas είπε...

Νανάκο έχεις απόλυτο δίκιο. Βλέπω και ‘γω σιγά σιγά τους ρόλους να αντιστρέφονται. Σχεδόν, γιατί εκείνοι όσο αδύναμοι και αν γίνονται σε βλέπουν πάντα το μικρό τους.