Crash! Boom! Bang!

Θα μπω κατευθείαν στο ψητό: μόλις τράκαρα! Πριν λίγες ώρες δηλαδή, μη φανταστείς πως είμαι στη μέση της Μαραθώνος κι έχω βγάλει το λαπτοπ για να σου γράψω τις εντυπώσεις. Πριν 5 μαρτυρικές ώρες. Να τι έγινε:
Βγαίνοντας απόψε από το στούντιο και στρίβοντας για Μαραθώνος, ένα ΤΟΥΟΤΑ από αυτά τα δίπορτα, κοντοκλώτσικα πέρασε σαν σίφουνας το πίσω μου κόκκινο. Εγώ, όντας στραβόγιαννο στο τιμόνι, τον είδα να έρχεται καταπάνω μου σαν εκείνο το καρτούν με το λοφίο που κάνει Μπιπ-Μπιπ κι έστριψα με δύναμη το τιμόνι μια αριστερά και μια δεξιά. ΜΠΑΑΑΜ κάνει η Μπουλού στην αριστερή τιμονιά, ΧΡΑΑΑΑΠ κάνει η Μπουλού στη δεξιά τιμονιά. Μέχρι να παρκάρω τη Μπουλού στην άκρη του δρόμου το ΤΟΥΟΤΑ είχε διακτινιστεί.
Σηκώνω χειρόφρενο, λύνω τη ζώνη κι αφού είχα αλλάξει δώδεκα διαφορετικές αποχρώσεις του άσπρου κατεβαίνω να δω τη ζημιά. Το πίσω φτερό γρατζουνισμένο. «Δεν βαριέσαι, λέω, πες πως μου το ‘γδαρε δεινόσαυρος». Πάω μπροστά. Φανάρι σπασμένο – μόνο το τζάμι. «Πες πως το χτύπησα με τη ρακέτα» είπα. Μπροστινό φτερό. Την αλήθεια θα την πω: μια κλίση προς τα μέσα την είχε. Πήγα να πω «δε γαμιέται, πες μου το κλώτσησε ελέφαντας» και να βάλω μπρος αλλά η Μπουλού είχε άλλη γνώμη. Άρχισε να κάνει έναν πολύ άσχημο θόρυβο. Σα να έβηχε, σα να αγκομαχούσε, σα να μου έλεγε «Παλιομαλάκα, στα επόμενα 14 εκατοστά I Will Self-Destruct!».
Ανοίγω τα αλάρμ, τρώω 4 κουλουράκια – γιατί στα δύσκολα λιγουριάζω – και άρχισα τα τηλέφωνα. Πρώτα στην οδική βοήθεια, στη Πωλινίτσα και μετά στη μαμά μου να της πω να μην τηγανίσει το σνίτσελ.
Στην οδική βοήθεια ήταν ευγενέστατοι. Το πρώτο που με ρώτησαν ήταν αν είμαι καλά στην υγεία μου. «Καλά είμαι» της λέω της κοπέλας «αλλά είμαι στην ερημιά κι αν αργήσετε θα γίνω και απαχθείς και βιασθείς». «Σε 50 λεπτά θα είμαστε εκεί» μου λέει η κοπελίτσα.
Να μην περνάνε τα λεπτά με τίποτε. Μόνο αυτοκίνητα που με μουτζώνανε γιατί τους έκοβα το ράλι. Πέρασε κι ένα ζευγάρι που έψαχνε μια εκκλησία γιατί παντρευόταν ένας παλιός συμφοιτητής του κυρίου. 2 ακόμα μπισκότα και 4 τσιγάρα μετά έφτασε η οδική βοήθεια. Και μαζί της 80 με 82 κιλά κουλεμανσόν.
«Πωπω φίλε, σώβρακο το ‘κανες το αυτοκίνητο» μου λέει ο κύριος. «Και που την έκανες τη μαλακία?» συνέχισε. Εγώ υπέμενα στωικά τις ερωτήσεις υποδυόμενος τον κουφό δίδυμο αδελφό μου.
Ανεβάζουμε την δόλια τη Μπουλού στη καρότσα και μπαίνω στο φορτηγό για να πάμε στο συνεργείο.
«Ψαλίδι!» μου κάνει.
Πάω ν’ ανοίξω το ντουλαπάκι να του δώσω το ψαλίδι «Όχι εκεί ρε, το ψαλίδι της μπεβέ…έσπασε». Δεν πολυκατάλαβα αλλά «Για να το λέτε». Με ρώτησε πως έγινε το μοιραίο κι αφού πλέον δεν μπορούσα να κάνω τη Μαρλίν Ματλίν, του εξήγησα.
«Μαλακία έκανες. Δεν έπρεπε να τον αποφύγεις τον άλλον, έπρεπε να τον χτυπήσεις» απεφάνθη.
«Μα θα σκοτωνόμασταν. Έτρεχε πάρα πολύ» προσπαθούσα να βγάλω άκρη.
«Ναι αλλά θα σε πλήρωνε»
«Και που θα τα βαζα τα λεφτά? Το παντελόνι μου θα βρισκόταν μισό χιλιόμετρο πιο πέρα. Μαζί με τα πόδια μου».
«Εεεε, μαλακίες…τίποτα δεν θα πάθαινες» είπε ο εμπειρογνώμων.
Για λίγη ώρα το βουλώσαμε. Εγώ δηλαδή γιατί αυτός τραγουδούσε το «Σώσε με» της Ρίτας. By the way, καλώ ΟΛΟΥΣ τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς της επικράτειας και τους απανταχού εξωγήινους να απαγάγουν ΟΛΟ το crew του ‘Ντέρτι FM’ και να τους χρησιμοποιήσουν για πειράματα. Απόψε κιόλας!!
Τηλεφωνεί στο μωρό του. Κάτι για νερά, κάτι για φώτα λέγανε, σημασία δεν έδωσα. Κοίταζα τα ματάκια της Μπουλούς που είχαν κλείσει κι απελπιζόμουν.
«Τις γυναίκες φίλε» μου λέει ο Βούδας «πρέπει να τις δέρνεις δυο φορές τη μέρα. Χωρίς λόγο, αυτές ξέρουν. Συμφωνείς?»
«Τι να σου πω τώρα? Έπεσες στη περίπτωση»
«Παντρεμένος είσαι?» με ρωτά.
«Αχ, φίλε…να χαρείς ό,τι αγαπάς έχε το νου σου στο δρόμο γιατί θα σου απαντήσω και θα ζήσω και δεύτερο τροχαίο».
Περιέργως το βούλωσε. Μετά από 10 λεπτά ξαναπαίρνει το ‘μωρό’.
«Πω πω καύλααα! Άναψε τα φώτα και βάλε τα μαύρα που με φτιάχνουν» είπε ο αγαπημένος οδηγός. «Φίλε, σήμερα τελείωσε το τζακούζι στο σπίτι μου» με ενημερώνει.
«Πες το μας κι αυτό!» του απαντώ εμβρόντητος.
«Και είναι και μεγάλο…6 άτομα χωράνε μέσα…ε, ρε κάτι παρτούζες που θα γίνουν!» θριαμβολόγησε.
Δεν μπορούσα να αξιολογήσω τι ήταν το χειρότερο που μου είχε τύχει: που τράκαρα ή που έπεσα στον παρτουζιάρη οδηγό του Λάρυ Φλίντ?
Μέχρι να φτάσουμε στο συνεργείο μου είχε αναλύσει όλους τους λόγους που συνεπικούρησαν στην απόφαση του να φτιάξει τζακούζι ( ο εξής ένας: σεξ με μπουρμπουλήθρες) και σε ένα παιχνίδι του Ολυμπιακού που έγινε/θα γίνει/ αναβλήθηκε, ψέμματα θα σας πω. Φυσικά και με ρώτησε τι ομάδα είμαι. «Δεν παρακολουθώ λυπάμαι. Παίζω τένις» του είπα και για μερικά υπέροχα δευτερόλεπτα αναχαιτίστηκε και το βούλωσε.
Με τα πολλά φτάσαμε στο συνεργείο, βάλαμε τη Μπουλού στο νεκροτομείο και χαιρετηθήκαμε. «Ελπίζω να μην τα ξαναπούμε φίλε, αχρείαστος να σου είμαι» μου ευχήθηκε. «Ευχαριστώ κι αντεύχομαι. Καλά μπάνια» απάντησα και σταμάτησα το πρώτο ταξί που πέρασε.
Το σοκ ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει. Απλά δεν ξέρω ποιό σοκ απ' όλα... Να προσέχετε.