Πρωινός εξευτελισμός

To αυτοκίνητο μου, τη Μπουλού, το παρκάρω στο πάρκινγκ της μαρίνας στη Ζέας. Την Τετάρτη το πρωί, μπήκα μέσα, έκανα όπισθεν και έφυγα χαρούμενος για τη δουλειά μου.
Χτες το πρωί, είχε μια ωραία συννεφιά και είχα αποφασίσει να ακούσω το playlist με τη Britney στη διαδρομή. Πάω να μπω χαρούμενος μέσα στη Μπουλού κι ακούω μια φωνή «Να σου πω, αρχηγέ!». Σε ένα κότερο ήταν τέσσερις κύριοι που το καθάριζαν, ηλικίας από 65 έως 67. Και μετά το ‘αρχηγέ’ ξεκίνησε ένας μαρτυρικός πεντάλεπτος δημόσιος εξευτελισμός. Κατά τα λεγόμενα τους, την Τετάρτη το πρωί ξεπαρκάροντας, γρατζούνισα το φτερό του διπλανού μου αυτοκινήτου. Αυτοί οι κύριοι προφανώς με είδαν που έφυγα και μου την είχαν στημένη. Τι αφιλότιμο με είπαν, τι ανεύθυνο, τι πως έχει γεμίσει ο κόσμος κωλόπαιδα που μπαίνουν σ’ ένα αυτοκίνητο και όποιον πάρει ο Χάρος, τι πως έχουν δώσει τις πινακίδες μου σ’ αυτόν που μ’ έψαχνε και θα πάει στην αστυνομία, τι πως αν γρουτζούνισω και τα δικά τους αυτοκίνητα θα μου κάνουν τη Μπουλού βίδες κλπ κλπ κλπ.
Το λαϊκό δικαστήριο κράτησε ένα ατελείωτο πεντάλεπτο. Η δική μου γλώσσα είχε δεθεί κόμπος και το μόνο που έλεγα ήταν «συγγνώμη δεν το είδα». Με κάποιο τρόπο μάζεψα τα ρημάδια μου και μπήκα στ’ αυτοκίνητο. Ήθελα να εξαφανιστώ και να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου! Φεύγοντας μου φώναξε ο εισαγγελέας «Δε μου λες ρε φίλε? Δικηγόρος είσαι?» Εκτός από καταγγελτικός ήταν και μέντιουμ. «Γιατρός, γιατρός» φώναξα κι έφυγα πριν προλάβουν να με ρωτήσουν τι συγγένεια έχω με τον Έλτον Τζον.
Για Μπρίτνευ, δεν το συζητώ. Μουσική έβαλα φτάνοντας στην Αγία Παρασκεύη κι αυτή ήταν Αρβανιτάκη. Τα βαριά της. Σε όλη τη διαδρομή μου’ρχόταν να βάλω τα κλάμματα. Ένιωθα πως είχα ζήσει την υπέρτατη ταπείνωση. Η μέρα μου ήταν officially ruined!
Φτάνοντας στη δουλειά άρχισα να λέω το πόνο μου σε όποιον έβρισκα: μοντέρ, σκηνοθέτες, συντάκτες, καθαρίστριες, σεκιούριτι, κομμώτριες. Δεν πέρασε πολύ ώρα προτού καταλάβω πως υπάρχει ένας άγραφος οδικός νόμος τον οποίο αγνοούσα. Αpparently, σε παρόμοιες περιστάσεις η απάντηση είναι μια: «Θα μου κλασεις τα’ αρχίδια ρε μαλάκα…άντε γαμήσου πρωί πρωί!». Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι 23 από τους 24 έβαλαν τα γέλια ακούγοντας την ιστορία μου και έδωσαν ακριβώς την παραπάνω απάντηση. Το Πρόβατο, βέβαια, με ενημέρωσε πως υπάρχει και μια συνομωσία των στρέιτ ενάντια σε όμορφους, κουτσουπωτούς, νέους οδηγούς – αλλά δεν τον πολυπιστεύω γιατί παίρνει χάπια για την πίεση και καμιά φορά τον πειράζουν.
Η αλήθεια είναι πως ένιωσα καλύτερα. Το έκανα και δυό φορές πρόβα με παιδιά του προσωπικού και κάπως έφτιαξαν τα πράγματα. Αν και μετά ξαναδαιμονίστηκα γιατί σκέφτηκα πως οι τέσσερις ταπεινωτές μου ίσως και να γελάνε ακόμα που με ‘ψάρωσαν’ τόσο πολύ. Και είμαι σίγουρος πως με περιμένουν για να με ξυρίσουν και γουλί!