Take the fall

Χθες το βράδυ, επιστρέφοντας από άλλη μια μέρα σκληρής δουλειάς και ακόμα σκληρότερου παρκαρίσματος (όπου γνώρισα την Ελένη, θα σας τα πω άλλη φορά) πλησιάζοντας στο σπίτι των γονιών μου, είδα τη μαμά μου στην εξώπορτα με το παιδί (στο ρόλο του παιδιού, το Λέννυ). Μόλις με πήρε χαμπάρι το παχουλό από μακριά πήρε φόρα για να τρέξει προς το μέρος μου. Η μαμά μου όμως - παρ' ότι δεν το συνηθίζει- τον είχε δεμένο και μάλιστα με το λουρί τυλιγμένο γύρω από τον καρπό της. Πρέπει να ξέρετε πως το παχουλό εκτός του ότι με λατρεύει, έχει και πολύ πολύ δυνατά ποδάρια. Μέσα σε δευτερόλεπτα είδα τη μαμά να σωριάζεται με τα μούτρα στο πεζοδρόμιο. Κάτι σαν το Jackass αλλά στο πιο δραματικό γιατί κανείς - θέλω να πιστεύω- δεν θέλει να βλέπει τους γονείς του να χτυπάνε.
Έτρεξα και τη σήκωσα, έδεσα το παιδί στο δένδρο και καθίσαμε για λίγο στο πεζούλι της πολυκατοικίας. Πόναγε πάρα πολύ στο στήθος και τα πλευρά. Μόλις πήρε μια ανάσα, ανεβήκαμε στο σπίτι και ξάπλωσε (αγκαλιά με το παιδί που ως γνωστόν "παιδάκι είναι, δεν φταίει σε τίποτε").
Στο σπίτι ήταν η γιαγιά που είχε άλλα προβλήματα εκείνη την ώρα: σε μια σειρά με τη Μπάρμπα, η Κουλίεβα ανακάλυπτε κάτι που φαινόταν πολύ δραματικό και δεν είχε χρόνο ν' ασχοληθεί με άλλα θέματα. Η μαμά βόγκαγε και επαναλάμβανε ξανά και ξανά πως ούτε όταν με γεννούσε δεν είχε τέτοιους πόνους (για να καταλάβεις, μέχρι τελευταία στιγμή ήμουν με το κεφάλι πάνω και τον λώρο τυλιγμένο στο λαιμό μου. Βγήκα και ήμουν μωβ!)
Πήγα νωρίς το πρωί να δω πως ήταν και πονούσε ακόμα. Μπήκαμε αμέσως στο αυτοκίνητο και πήγαμε για ακτινογραφίες. Δεν έχει τίποτε αλλά θα της πάρει 2-3 μέρες να συνέλθει.
Αυτό που σκεφτόμου όταν γύρισα σπίτι είναι πώς άλλαξαν τα χρόνια: έφυγα το πρωί για τη δουλειά και το βράδυ ξαφνικά επέστρεψα και είχα γίνει αυτός που σήκωνε τη μαμά με τα γδαρμένα γόνατα από το πεζοδρόμιο. Ένιωσα εγώ να ήμουν ο γονιός κι εκείνη το παιδί. Η αλήθεια είναι πως αρχικά με σόκαρε αυτή η σκέψη κυρίως γιατί οι γονείς μου είναι ακόμα πολύ νέοι. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Στη ζωή μεγαλώνουμε τελικά όχι όταν σβήνουμε κεράκια αλλά όταν αναλαμβάνουμε ευθύνες. Στο δικό μου κεφάλι έρχονται στιγμές που η λέξη 'ευθύνη' κλωτσάει. Γι' αυτό διαλέγω τη λέξη 'ανάγκη'. Μεγαλώνουμε ανάλογα με τις ανάγκες των άλλων. Και είναι καλό αυτό. Είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που σ' έχουν ανάγκη. Όχι γιατί μεγαλώνει ο εγωισμός σου αλλά γιατί ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει, ο κόσμος να διαλυθεί εσύ πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να κουβαλήσεις αυτούς που αγαπάς. Σαν τα χόμπιτ αλλά με παπούτσια.
Όταν είμαστε παιδιά πιστεύουμε πως οι γονείς μας είναι παντοδύναμοι, πως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να καταφέρουν και είναι το καταφύγιο μας. Άραγε όταν γίνονται αυτοί ξανά παιδιά να πιστεύουν το ίδιο για εμάς;