Τhe first cut is the deepest

Σήμερα το πρωί πήγα στο νοσοκομείο αυτοκινήτων να δω τη Μπουλού. Η δόλια η Μπουλού. Ανεβασμένη σ’ ένα σιδερένιο κρεβατάκι με τα μάτια κλειστά. Ναρκωμένη.
Το ψαλίδι της στράβωσε, το τόξο έσπασε, κάτι μπουκάλες που κάτι λαδώνουν, μπρος και πίσω φτερό θέλουν άλλαγμα, μπρος και πίσω ρόδα και κάτι άλλα που δεν θυμάμαι. Πολύ μεγάλη ζημιά. Ο γιατρός της Μπουλούς είπε πως θα ήταν καλύτερα αν είχα πέσει με φόρα πάνω σε τοίχο και απορεί πώς δεν σκοτώθηκα. Το καλό είναι πως μέχρι την άλλη Πέμπτη όλα θα έχουν τελειώσει και θα κάνουμε πάλι βόλτες.
Το περίεργο είναι που έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται τόσο πολύ με μια υλική ζημιά (για την οποία ξανατονίζω πως δεν έφταιγα!). Στεναχωρήθηκα. Όχι για τη ζημιά, το κόστος ή το σοκ του νέου οδηγού. Στεναχωρήθηκα γιατί η Μπουλού είναι φίλη μου: μαζί τραγουδάμε δυνατά, μαζί πάμε στη δουλειά, μαζί πάμε βόλτες. Και που θα γίνει καλά, τι θα πει αυτό? Στη ζωή ξέρω πως όλα διορθώνονται ετσι κι αλλιώς. Τα αυτοκίνητα, οι μηχανές, τα λάθη, οι καρδιές… όλα. Το μόνο που δεν μπορείς να διορθώσεις ή να σβήσεις είναι οι εικόνες που σου φέρνουν αυτό τον κόμπο στο λαιμό. Μπορεί να διορθώσεις το λάθος, να φτιάξεις το αυτοκίνητο ή να αγαπήσεις ξανά. Ποτέ όμως δεν μπορείς να λύσεις τον κόμπο που θα σου φέρνει η θλιβερή εικόνα στο μυαλό σου. Μερικές στεναχώριες, μάλιστα, έχουν και τη δική τους, κατά δική τους μυρωδιά. Κι εγώ ξέρω πως από σήμερα κάθε φορά που θα μυρίζω το ερωτηματικό 'τι θα είχε γίνει αν...', θα θυμάμαι το πρώτο μου αυτοκίνητο πληγωμένο, σ' ένα υπόγειο της οδού Πειραιώς. Και αυτή είναι η πρώτη μου στεναχωρηματική σκέψη εδώ και πολύ καιρό.