Based on true events.

Χτες το απόγευμα, με φώναξε η γιαγιά στο δωμάτιο επικοινωνίας να μιλήσουμε για τα προβλήματα της. «Πάρε ένα κάθισμα» μου λέει και πήρε βαθιά ανάσα:
« Ως γνωστόν, η Ρούλα περνάει κρίση».
«Η Ρούλα του θείου Βασίλη;» την ρωτάω απορημένος.
«Βασίλη τον λένε τον Γαλακτερό;»
«Για τη Κορομηλά μου μιλάς;»
«Για τη Κορομηλά φυσικά. Άκου παιδί μου και μη με διακόψεις. Xτές είχα πάει στη Νίκαια να δω την εκπομπή της από κοντά και ήταν τι ωραία. Δεν έπεφτε καρφίτσα στο γήπεδο. Βλέπω σήμερα τα νούμερα της AGB και η εκπομπή άφαντη. Σα να μην παίχτηκε. Θα ήθελα λοιπόν να σε παρακαλέσω, εσύ που ξέρεις τόσο κόσμο, να κάνεις κάτι να ξαναπάρει τα πάνω του το Ρουλάκι μας. Κρίμα κι άδικο είναι. Γκαστρώνονται και ξαναγκαστρώνονται όλες οι άλλες και η Ρούλα μόνο έχει μείνει άκληρη. Δεν είναι αμαρτία να της κόψουν και την εκπομπή;»
Πριν ακόμα βάλει τελεία η γιαγιά πετάγεται ο Λέννυ:
«Μια που το έθιξε η γιαγιά θέλω κι εγώ να ρωτήσω κάτι επ’ αυτού: μπορώ απόψε αντί για κροκέτες να φάω σουβλάκια;»
Στο ιατρικό ιστορικό μου τα δευτερόλεπτα που μόλις είχαν περάσει ήμουν βέβαιος πως θα γράφονταν ως ‘αρχή αυχενικού συνδρόμου’.
«Καταρχάς, γιαγιά την Κυριακή υποτίθεται πως ήσουν σε τσάι στο Μετροπόλιταν με τη Βασιλική. Πως βρέθηκες στη Νίκαια;»
«Βαρεθήκαμε με όλες τις γριές που τραγουδούσανε ‘Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες'…»
«…και πήγατε στη Ρούλα να τραγουδήσετε με τον Γονίδη»
«…ήταν και ο Διονύσης Μακρής!»
«Πες το μας κι αυτό! Τέλος πάντων, next question: που ξέρεις εσύ τα νούμερα της?»
«Τα είπε ο Πετιπόν στη Λαμπίρη. Τι νόμιζες; Πως ζω πίσω από τους ουραγκοτάγκους;»
«Μήπως εκτός από τα νούμερα της Ρούλας είπε τίποτε και για τα γιουβαρλάκια;»
«Τα δικά μου;»
«Τα γιουβαρλάκια γενικά. Σαν έννοια.»
«Δεν μαγειρεύουνε στης Λαμπίρη το κονάκι.»
«Κακώς. Γιατί αν βάζανε και κανένα τσουκάλι μπορεί και να έπεφτε στην αντίληψη σου πως ο τραχανάς δεν συνοδεύει ΟΛΑ τα φαγητά. Δεν είναι πανάκεια.»
«Τα πανάκια του Λέννυ θες; Κάτσε να στα φέρω»
«Κάτσε κάτω άλλο εννοούσα. Και φτάνουμε στην ερώτηση για το αυτοκίνητο: πως πιστεύεις ότι μπορώ εγώ να βοηθήσω την εκπομπή της Ρούλας;»
«Να βάλεις λίγο μπλάνκο και να τα διορθώσεις»
«Μα δεν δουλεύω στην AGB .»
«Ε, και; Στη τηλεόραση δουλεύεις. Όλοι ένα συναφή είναι. Θα βγούνε τα νούμερα, θα κάνεις μια μουτζουρίτσα και αντί για 10% θα γράψεις 80%.»
«80 δεν έκανε το Μουντιάλ, θα κάνει η Ρούλα;»
«Λέγε, λέγε το κοπέλι κάνει το παιδί να θέλει!»
«Γιαγιά για να τελειώνει η κουβέντα αυτό το πράγμα δεν γίνεται και φυσικά εγώ δεν έχω καμία σχέση με τα νούμερα κανενός.»
«Όταν σας έφερνε τον Ρίκι Μάρτιν ήταν καλή η Ρούλα.»
«Όταν μας έφερνε τον Ρίκι Μάρτιν ήταν καλός και ο Ρίκι.»
«Τον σαρκασμό κάτω από τη γλώσσα τον έχεις!»
«Ήθελα να’ ξερα που τις ακούς αυτές τις λέξεις και τις ξεπατικώνεις;»
«Εσύ να μην ασχολείσαι με τις δουλειές μου. Σε ποιόν να μιλήσω για το θέμα της Ρούλας;»
«Στην αντιτρομοκρατική. Αυτοί θα ξέρουν.»
«Έχεις το τηλέφωνο της;»
«Θα πάρεις το 131 και θα επαναλάβεις αυτά μου είπες χρησιμοποιώντας τις ίδιες ακριβώς λέξεις κι αυτοί θα σε συνδέσουν με το αρμόδιο τμήμα.»
Έκανα να σηκωθώ αλλά με σταμάτησε ο Λέννυ:
«Με το δικό μου θέμα τι θα γίνει;» μου γάβγισε.
«Για το δικό σου θέμα μια λέξη έχω μόνο: ‘ευθανασία’»
«Αύριο μήπως;»
«Αύριο Λέννυ θα σου έχω δυο λέξεις: ‘επώδυνη ευθανασία’. Αυτά και καληνύχτα».

Un cuore malato

Αν δεν λατρέψεις αυτό το κομμάτι - που μου έστειλε χθες βράδυ ο Κωστάκης- θα κλείσω απόψε κιόλας το μπλόγκ του Πρόβατου!
Κι αν δεν καταφέρει να συμμαζέψει τη βροχερή σου διάθεση, θα με πάω εγώ ο ίδιος στον εισαγγελέα!
Κι αν δεν αλλάξει το ρυθμό του φθινοπώρου σου, θα παραιτηθώ από την έδρα μου στη Σχολή Κουλών Μανσόν!
Ευτυχώς μερικά τραγούδια από τη πρώτη στιγμή που τ' ακούμε, ξέρουμε πως θα τ' αγαπάμε...πάντα!

Un cuore malato - Gigi d' Alessio & Lara Fabian

Δεν φτάνει που δεν ήξερες, δεν ρώταγες κιόλας!

Είναι σχεδόν αδύνατον και πολύ πέρα από τις συμβατικές ανθρώπινες δυνάμεις να μην αγαπήσεις μια εκπομπή όπου:

(1) βλέπεις τον Γιώργο Ταμπάκη να ψήνει κρέπες στη Καλαμάτα και να κάνει στριπτίζ,

(2) μια τραβεστί λέει πως νοίκιαζε μωρά από τους τσιγγάνους κι έκανε την άπορη στην Ομόνοια (« Και πάω στη γύφτισσα μου λέει ‘Σοκερέ’ της απαντώ ‘Λατσέ’!»),

(3) η τρανσέξουαλ Τζένη κατηγορείται από τη κυρία Βουναλάκου πως έβαλε γνωστούς της να στείλουν μήνυμα στη κυρία Βουναλάκου στις 3 τα ξημερώματα «Η Τζένη μας σκοτώθηκε σε τροχαίο. Να ζήσουμε να την θυμόμαστε». Από τη σύγχυση η κυρία Βουναλάκου πήγε 2 ώρες νωρίτερα στο γραφείο της,

(4) η μεγαλειώδης Αλόμα θέλοντας να βάλει τα πράγματα στη θέση τους αποκαλύπτει πως η Εύα Κουμαριανού την δεκαετία του ’80 –κατά την οποία έβραζαν οι βιντεοταινίες – πρωταγωνίστησε σε πορνοταινίες μια εκ των οποίων έφερε τον τίτλο «Οι βλάχοι προτιμούν τραβεστί»!,

(5) ο κύριος Κωλοτούμπας αποκαλύπτει πως μια τραβεστί στη Συγγρού τον πλάκωσε στις τσαντιές / δεν χρησιμοποιεί χαρτί υγείας / έχει 2 χρόνια να πάει με γυναίκα (λογικό!),

(6) ο Μίστερ Εθνικά Μπούτια κύριος Σταυρόπουλος ερμηνεύει Βέμπο (tribute στην 28η Οκτωβρίου), Κατερίνα Χέλμη από τα Κόκκινα Φανάρια και αν δεν κάνω λάθος Μήδεια (ή Μύδια, θα σε γελάσω),

(7) ο προαναφερθείς την περασμένη Τετάρτη ρημάχτηκε από κλωτσιά που του έδωσε ο Γιώργος Ταμπάκης στα παρασκήνια. Τα μπούτια – όπως δήλωσε – είναι ασφαλισμένα και θα απαιτήσει αποζημίωση ύψους 1 εκατ. Ευρώ,

(8) η λατρεμένη Εύα Κουμαριανού αποκάλεσε την κυρία Βουναλάκου «Κουράδα του Ελέφαντα»,

(9) η γυμνόστηθη dj Λατόγια τραγούδησε σε αποκλειστικότητα το νέο της χιτ «Θέλω πίπα» (‘θέλω πίπα, θέλω πίπα, θέλω πίπα και καπνό’),

(10) την ώρα που τραγουδίστρια πεμπτοέκτης κατηγορίας αντέκρουε καταγγελίες περί ‘πισωκολλητών και πορνοταινιών’, της έφυγε η θήκη του δοντιού και την έψαχνε στα (καθαρά according to Kampouris) πατώματα και,

(11) άλλαξαν οι απαιτήσεις μας αναφορικά με τις τραγουδίστριες πίστας: τώρα πια δεν μας νοιάζει τι και πως το τραγουδάνε, τι και πως το φοράνε αλλά μόνο ένα πράγμα βασανίζει τα πρώτα τραπέζια: ποια επιτέλους φοράει πάνα για την ακράτεια κάτω από το πανάκριβο pr?t a porter?!


Συντονίσου κάθε Τετάρτη & Σάββατο γύρω στις 00:30 στο Extra 3

60 λεπτά νωρίτερα

Απόψε η ώρα αλλάζει. Μην ξεχαστείς: μια ώρα πίσω! Μια ώρα περισσότερου ύπνου, περισσότερου χορού, περισσότερου σεξ... ό,τι περισσότερου θες. 60 λεπτά όμως που μας φέρνουν, επιτέλους και ωρολογιακά, τον χειμώνα. Τέρμα το καλοκαιράκι. Όσο κι αν αποφεύγαμε τη σκέψη, τώρα πια δεν μπορούμε να αποφύγουμε την πραγματικότητα. Χαίρομαι που χειμώνιαζει. Και χάιρομαι διπλά γιατί είχα αφήσει γι ' αυτή τη μέρα τρία τραγούδια που συνόδεψαν τα καλοκαιρινά μου απογεύματα. Ειδικά τις βόλτες στο δάσος με τον Λέννυ στο τέλος του Αυγούστου. Τα κράταγα μέχρι τώρα γιατί ήθελα να φυλάξω λίγη από τη μυρωδιά της θάλασσας και του πεύκου. Άλλο όμως δεν μπορώ. Τα αφήνω να πετάξουν από τη καρδιά στο μπλόγκ, από το μπλόγκ στα ηχεία σας κι από εκεί στο γλυκό παρελθόν. Τρία μοναδικά τραγούδια του δικού μου καλοκαιριού που απόψε αποχαιρετώ με γλυκιά νοσταλγία.

Summertime in Prague - Έλλη Πασπαλά

Επιμένει - Ελένη Πέτα

Η συνάντηση - Παναγιώτης Ραφαηλίδης

Την επόμενη καληνύχτα θα την πούμε 60 λεπτά νωρίτερα...

Πριν γράψεις το επόμενο σου ποστ θυμήσου να...

- έχεις ετοιμάσει ένα βαλιτσούι με τα είδη πρώτης ανάγκης: σωβρακοκυλόττες, καθαρές κάλτσες, προφυλακτικά, κονσέρβες με ντολμαδάκια "Παλίρροια", τσιγάρα, ένα μυθιστόρημα άνω των 500 σελίδων, ipod, οδοντόβουρτσα και σεμνά πασουμάκια. Όπως οι έγκυες, μόνο που αντί για μαιευτήριο εσύ θα βγεις στον πηγεμό για το κρατητήριο.

- να σβήσεις όλα τα πορνό από το κομπιούτερ σου και να σώσεις όλα τα τραγούδια που έχεις 'κατεβάσει' με τόσο παράνομο κόπο.

- να ζητήσεις συγχώρεση από την οικογένεια, τους πρώην και τους φίλους που γκαντέμιασες. Δεν είναι ανάγκη να μεταλάβεις. Η χάρη του παπά φτάνει μέχρι και στο κελί 33.

- φόρα κάτι άνετο, σικ αλλά όχι προκλητικό. Το ένδυμα κρατητηρίου πρέπει να υπόσχεται αλλά και να δίνει σ' εσένα το πάνω χέρι.

- καλλυντικά καλής μάρκας, βούρτσες και νυχοκόπτη. Δεν ξέρεις πότε θα βγεις σε ζωντανή σύνδεση με το ΑΛΤΕΡ, να μην είσαι σαν τη Τζόντι στους 'Κατηγορούμενους'.

Αν ξέχασα κάτι συμπληρώστε το γιατί δεν προλαβαίνω. Μου χτυπάει ο εισαγγελέας.

The (stupid) People Vs Blogme.gr

Χτες το βράδυ, έκανα μια βόλτα στα μπλόγκς και πήρα είδηση το μεγάλο θέμα σχετικά με το blogme.gr. Την αμαρτία μου θα την εξομολογηθώ: δεν το είχα επισκεφτεί ποτέ αυτό το μπλόγκ, και για να είμαι και ακριβέστερος δεν ήξερα καν πως υπάρχει. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πως όλοι συγκλονίστηκαν από αυτό που συνέβη.

«Λογοκρισία στα μπλόγκς! OMG!! Aερίστε με γιατί θα λιποθυμήσω από το σοκ».

Εμένα γιατί δεν με εξέπληξε καθόλου?? Η λογοκρισία είναι ακριβώς το ίδιο με την ηλιθιότητα: όλοι έχουμε δικαίωμα σ’ αυτή. Δεν μπορείς να μετρήσεις τη νοημοσύνη κανενός και δεν μπορείς να καταδικάσεις κανέναν για την ανοησία του. Ακόμα και αν αυτή είναι εις βάρος των άλλων. Έναν άνθρωπο με προβληματική αντίληψη δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις - εξ ολοκλήρου - για τις πράξεις του.
Ως γνωστό, οι ηλίθιοι άνθρωποι υπάρχουν για να μην νιώθουν μοναξιά οι εξυπνότεροι, να κρατάνε την ισορροπία του πλανήτη για να μην μπατάρει και, όπως αποδείχτηκε εσχάτως, για να λογοκρίνουν. Όποιοι από εσάς πιστέψατε πως ζούμε σε μια κοινωνία που η ελευθερία λόγου είναι δεδομένη, μάλλον δεν βλέπετε πολύ Τριανταφυλλόπουλο. Εξάλλου, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η έκφραση «θα σου κάνω μήνυση» είναι η Νο 1 φράση που χρησιμοποιείται σε μεσημεριανούς τηλεκαβγάδες. Γιατί δεν πιστεύω πως αυτός που λογόκρινε το οποιοδήποτε μπλογκ καταλαβαίνει περισσότερα από την Στέλλα Μπεζαντάκου. Οοουπς!! Μάλλον δεν έπρεπε να το πω αυτό! Sorry! Η κακιά η ώρα!
Τέλος πάντων, κι εγώ θέλω να συμπαρασταθώ στον blogme.gr αλλά ταυτόχρονα να υπερασπιστώ και το δικαίωμα του ενάγοντα να είναι απερίφραστα ηλίθιος.

Blogme, ελπίζω να μην σε μήνυσαν γι’ αυτά που είχα γράψει για τη Μάρα Μείμαρίδη ή τη Βέρα Λάμπρου ή κάποιος από τα Ημερολόγια Χωρισμένων - 2-3 είχαν εκνευριστεί πολύ. Το χειρότερο είναι πως μετά από αυτά δεν θα μπορέσω ποτέ να γράψω το Ημερολόγιο Χωρισμένων με τη Μαριάννα Τόλη και την Ιωάννα Κουταλίδου. Δε γαμιέται;!

Σεμινάρια Κουλεμανσόν Αρ. 2

Αγαπημένοι μου μαθητές (που σας τρώει το στρες),

το σημερινό μας μάθημα είναι ιδιαιτέρως σημαντικό γι’ αυτό και θα παρακαλέσω την αμέριστη προσοχή σας. Επίσης, το παλιοΠρόβατο και η Vasvoe παρακαλούνται να μην φάνε τις τιράντες τους μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι γιατί σήμερα δεν θα ανεχτώ κουλιγκανισμούς. Λοιπόν…
Το πρώτο βήμα στον κόσμο του κουλεμανσόν είναι η συνειδητοποίηση. Όσοι έχετε ντιλέη και χρειάζεστε 2-3 μέρες για να χωνέψετε τον λογαριασμό της πιστωτικής, είστε καταδικασμένοι σε παραδειγματική αποτυχία. Για να είναι η αντίδραση άμεση πρέπει και η αντίληψη σας να είναι αντιστοίχως οξυμμένη και σ’ εγρήγορση.
Αυτό που πρέπει να γνωρίζετε είναι η φύση του εχθρού. Μόνο αν γνωρίζεις το κακό που σε βρήκε, μπορεί και ν’ αντεπιτεθείς. Κι εδώ βρίσκεται όλη η ουσία του σημερινού μαθήματος.

Το κουλεμανσόν ΔΕΝ είναι το παράλογο! Το παράλογο είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κουλεμανσόν καθώς είναι έννοιες που συχνά ταυτίζονται. Το κουλεμανσόν είναι αυτό που ξεκινά μετά το παράλογο. Όταν ακούμε ή μας συμβαίνει κάτι παράλογο προσπαθούμε, συνήθως με φωνές κι επιχειρήματα, να διορθώσουμε. Παράλογο είναι αυτό που μπορούμε να εξηγήσουμε άρα και να διορθώσουμε.
Παράδειγμα 1: Η Πουπέτα καθαρίζει φακές. Με το τρυπητό της άχνης ζάχαρης. Με λογικά επιχειρήματα της εξηγείς πως οι κόκκοι της φακής δεν χωράνε να περάσουν από το τρυπητό.
Παράδειγμα 2: Η Πουπέτα θέλει να ντυθεί Άγιος Βασίλης τις επόμενες Απόκριες. Με ήρεμη φωνή της εξηγείς πως ο Άγιος Βασίλης δεν κυκλοφορεί μετά τις 31 Δεκεμβρίου, ιδίως χωρίς έλκηθρο.

Αντιθέτως, όταν ακούμε ή μας συμβαίνει το κουλεμανσόν δεν μπορούμε να το αναχαιτίσουμε ή να το αποπροσανατολίσουμε. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε επιχειρήματα, λογική και φυσικά, φωνές. Είναι το απίστευτο που καλούμαστε να αποδεχτούμε ή να σχολιάσουμε με μια σύντομη αλλά ευθύβολη φράση/κίνηση.
Παράδειγμα 1: Η Πουπέτα παρακολουθεί την εκπομπή του κύριου Φίλιππου Καμπούρη με τίτλο «Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;». Σημερινό θέμα: ποια πασίγνωστη τραγουδίστρια φοράει πάνα την ώρα που τραγουδάει στη πίστα λόγω ακράτειας? Η Πουπέτα σχολιάζει: «Ε, μην τα φορτώνουμε όλα στους εξωγήινους».
Παράδειγμα 2: Η Πουπέτα ροχαλίζει πολύ. Για να μην ακούγεται στους υπόλοιπους ορόφους της πολυκατοικίας, τα βράδια, ακολουθώντας την τακτική της γιαγιάς, αφήνει ανοιχτά όλα τα ντουλάπια της κουζίνας.


Εργασία για το σπίτι: Αποδώστε με δυο προσωπικά σας παραδείγματα τη διαφορά μεταξύ παραλόγου και κουλεμανσόν.


Essential koulemanson listening: Τα νύχια μου μπήγω (Υπάρχει άλλη) – Μάρω Λύτρα

Τhe first cut is the deepest

Σήμερα το πρωί πήγα στο νοσοκομείο αυτοκινήτων να δω τη Μπουλού. Η δόλια η Μπουλού. Ανεβασμένη σ’ ένα σιδερένιο κρεβατάκι με τα μάτια κλειστά. Ναρκωμένη.
Το ψαλίδι της στράβωσε, το τόξο έσπασε, κάτι μπουκάλες που κάτι λαδώνουν, μπρος και πίσω φτερό θέλουν άλλαγμα, μπρος και πίσω ρόδα και κάτι άλλα που δεν θυμάμαι. Πολύ μεγάλη ζημιά. Ο γιατρός της Μπουλούς είπε πως θα ήταν καλύτερα αν είχα πέσει με φόρα πάνω σε τοίχο και απορεί πώς δεν σκοτώθηκα. Το καλό είναι πως μέχρι την άλλη Πέμπτη όλα θα έχουν τελειώσει και θα κάνουμε πάλι βόλτες.
Το περίεργο είναι που έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται τόσο πολύ με μια υλική ζημιά (για την οποία ξανατονίζω πως δεν έφταιγα!). Στεναχωρήθηκα. Όχι για τη ζημιά, το κόστος ή το σοκ του νέου οδηγού. Στεναχωρήθηκα γιατί η Μπουλού είναι φίλη μου: μαζί τραγουδάμε δυνατά, μαζί πάμε στη δουλειά, μαζί πάμε βόλτες. Και που θα γίνει καλά, τι θα πει αυτό? Στη ζωή ξέρω πως όλα διορθώνονται ετσι κι αλλιώς. Τα αυτοκίνητα, οι μηχανές, τα λάθη, οι καρδιές… όλα. Το μόνο που δεν μπορείς να διορθώσεις ή να σβήσεις είναι οι εικόνες που σου φέρνουν αυτό τον κόμπο στο λαιμό. Μπορεί να διορθώσεις το λάθος, να φτιάξεις το αυτοκίνητο ή να αγαπήσεις ξανά. Ποτέ όμως δεν μπορείς να λύσεις τον κόμπο που θα σου φέρνει η θλιβερή εικόνα στο μυαλό σου. Μερικές στεναχώριες, μάλιστα, έχουν και τη δική τους, κατά δική τους μυρωδιά. Κι εγώ ξέρω πως από σήμερα κάθε φορά που θα μυρίζω το ερωτηματικό 'τι θα είχε γίνει αν...', θα θυμάμαι το πρώτο μου αυτοκίνητο πληγωμένο, σ' ένα υπόγειο της οδού Πειραιώς. Και αυτή είναι η πρώτη μου στεναχωρηματική σκέψη εδώ και πολύ καιρό.

Crash! Boom! Bang!

Θα μπω κατευθείαν στο ψητό: μόλις τράκαρα! Πριν λίγες ώρες δηλαδή, μη φανταστείς πως είμαι στη μέση της Μαραθώνος κι έχω βγάλει το λαπτοπ για να σου γράψω τις εντυπώσεις. Πριν 5 μαρτυρικές ώρες. Να τι έγινε:
Βγαίνοντας απόψε από το στούντιο και στρίβοντας για Μαραθώνος, ένα ΤΟΥΟΤΑ από αυτά τα δίπορτα, κοντοκλώτσικα πέρασε σαν σίφουνας το πίσω μου κόκκινο. Εγώ, όντας στραβόγιαννο στο τιμόνι, τον είδα να έρχεται καταπάνω μου σαν εκείνο το καρτούν με το λοφίο που κάνει Μπιπ-Μπιπ κι έστριψα με δύναμη το τιμόνι μια αριστερά και μια δεξιά. ΜΠΑΑΑΜ κάνει η Μπουλού στην αριστερή τιμονιά, ΧΡΑΑΑΑΠ κάνει η Μπουλού στη δεξιά τιμονιά. Μέχρι να παρκάρω τη Μπουλού στην άκρη του δρόμου το ΤΟΥΟΤΑ είχε διακτινιστεί.
Σηκώνω χειρόφρενο, λύνω τη ζώνη κι αφού είχα αλλάξει δώδεκα διαφορετικές αποχρώσεις του άσπρου κατεβαίνω να δω τη ζημιά. Το πίσω φτερό γρατζουνισμένο. «Δεν βαριέσαι, λέω, πες πως μου το ‘γδαρε δεινόσαυρος». Πάω μπροστά. Φανάρι σπασμένο – μόνο το τζάμι. «Πες πως το χτύπησα με τη ρακέτα» είπα. Μπροστινό φτερό. Την αλήθεια θα την πω: μια κλίση προς τα μέσα την είχε. Πήγα να πω «δε γαμιέται, πες μου το κλώτσησε ελέφαντας» και να βάλω μπρος αλλά η Μπουλού είχε άλλη γνώμη. Άρχισε να κάνει έναν πολύ άσχημο θόρυβο. Σα να έβηχε, σα να αγκομαχούσε, σα να μου έλεγε «Παλιομαλάκα, στα επόμενα 14 εκατοστά I Will Self-Destruct!».
Ανοίγω τα αλάρμ, τρώω 4 κουλουράκια – γιατί στα δύσκολα λιγουριάζω – και άρχισα τα τηλέφωνα. Πρώτα στην οδική βοήθεια, στη Πωλινίτσα και μετά στη μαμά μου να της πω να μην τηγανίσει το σνίτσελ.
Στην οδική βοήθεια ήταν ευγενέστατοι. Το πρώτο που με ρώτησαν ήταν αν είμαι καλά στην υγεία μου. «Καλά είμαι» της λέω της κοπέλας «αλλά είμαι στην ερημιά κι αν αργήσετε θα γίνω και απαχθείς και βιασθείς». «Σε 50 λεπτά θα είμαστε εκεί» μου λέει η κοπελίτσα.
Να μην περνάνε τα λεπτά με τίποτε. Μόνο αυτοκίνητα που με μουτζώνανε γιατί τους έκοβα το ράλι. Πέρασε κι ένα ζευγάρι που έψαχνε μια εκκλησία γιατί παντρευόταν ένας παλιός συμφοιτητής του κυρίου. 2 ακόμα μπισκότα και 4 τσιγάρα μετά έφτασε η οδική βοήθεια. Και μαζί της 80 με 82 κιλά κουλεμανσόν.
«Πωπω φίλε, σώβρακο το ‘κανες το αυτοκίνητο» μου λέει ο κύριος. «Και που την έκανες τη μαλακία?» συνέχισε. Εγώ υπέμενα στωικά τις ερωτήσεις υποδυόμενος τον κουφό δίδυμο αδελφό μου.
Ανεβάζουμε την δόλια τη Μπουλού στη καρότσα και μπαίνω στο φορτηγό για να πάμε στο συνεργείο.
«Ψαλίδι!» μου κάνει.
Πάω ν’ ανοίξω το ντουλαπάκι να του δώσω το ψαλίδι «Όχι εκεί ρε, το ψαλίδι της μπεβέ…έσπασε». Δεν πολυκατάλαβα αλλά «Για να το λέτε». Με ρώτησε πως έγινε το μοιραίο κι αφού πλέον δεν μπορούσα να κάνω τη Μαρλίν Ματλίν, του εξήγησα.
«Μαλακία έκανες. Δεν έπρεπε να τον αποφύγεις τον άλλον, έπρεπε να τον χτυπήσεις» απεφάνθη.
«Μα θα σκοτωνόμασταν. Έτρεχε πάρα πολύ» προσπαθούσα να βγάλω άκρη.
«Ναι αλλά θα σε πλήρωνε»
«Και που θα τα βαζα τα λεφτά? Το παντελόνι μου θα βρισκόταν μισό χιλιόμετρο πιο πέρα. Μαζί με τα πόδια μου».
«Εεεε, μαλακίες…τίποτα δεν θα πάθαινες» είπε ο εμπειρογνώμων.
Για λίγη ώρα το βουλώσαμε. Εγώ δηλαδή γιατί αυτός τραγουδούσε το «Σώσε με» της Ρίτας. By the way, καλώ ΟΛΟΥΣ τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς της επικράτειας και τους απανταχού εξωγήινους να απαγάγουν ΟΛΟ το crew του ‘Ντέρτι FM’ και να τους χρησιμοποιήσουν για πειράματα. Απόψε κιόλας!!
Τηλεφωνεί στο μωρό του. Κάτι για νερά, κάτι για φώτα λέγανε, σημασία δεν έδωσα. Κοίταζα τα ματάκια της Μπουλούς που είχαν κλείσει κι απελπιζόμουν.
«Τις γυναίκες φίλε» μου λέει ο Βούδας «πρέπει να τις δέρνεις δυο φορές τη μέρα. Χωρίς λόγο, αυτές ξέρουν. Συμφωνείς?»
«Τι να σου πω τώρα? Έπεσες στη περίπτωση»
«Παντρεμένος είσαι?» με ρωτά.
«Αχ, φίλε…να χαρείς ό,τι αγαπάς έχε το νου σου στο δρόμο γιατί θα σου απαντήσω και θα ζήσω και δεύτερο τροχαίο».
Περιέργως το βούλωσε. Μετά από 10 λεπτά ξαναπαίρνει το ‘μωρό’.
«Πω πω καύλααα! Άναψε τα φώτα και βάλε τα μαύρα που με φτιάχνουν» είπε ο αγαπημένος οδηγός. «Φίλε, σήμερα τελείωσε το τζακούζι στο σπίτι μου» με ενημερώνει.
«Πες το μας κι αυτό!» του απαντώ εμβρόντητος.
«Και είναι και μεγάλο…6 άτομα χωράνε μέσα…ε, ρε κάτι παρτούζες που θα γίνουν!» θριαμβολόγησε.
Δεν μπορούσα να αξιολογήσω τι ήταν το χειρότερο που μου είχε τύχει: που τράκαρα ή που έπεσα στον παρτουζιάρη οδηγό του Λάρυ Φλίντ?
Μέχρι να φτάσουμε στο συνεργείο μου είχε αναλύσει όλους τους λόγους που συνεπικούρησαν στην απόφαση του να φτιάξει τζακούζι ( ο εξής ένας: σεξ με μπουρμπουλήθρες) και σε ένα παιχνίδι του Ολυμπιακού που έγινε/θα γίνει/ αναβλήθηκε, ψέμματα θα σας πω. Φυσικά και με ρώτησε τι ομάδα είμαι. «Δεν παρακολουθώ λυπάμαι. Παίζω τένις» του είπα και για μερικά υπέροχα δευτερόλεπτα αναχαιτίστηκε και το βούλωσε.
Με τα πολλά φτάσαμε στο συνεργείο, βάλαμε τη Μπουλού στο νεκροτομείο και χαιρετηθήκαμε. «Ελπίζω να μην τα ξαναπούμε φίλε, αχρείαστος να σου είμαι» μου ευχήθηκε. «Ευχαριστώ κι αντεύχομαι. Καλά μπάνια» απάντησα και σταμάτησα το πρώτο ταξί που πέρασε.
Το σοκ ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει. Απλά δεν ξέρω ποιό σοκ απ' όλα... Να προσέχετε.

What lies beneath

Η κυρία Mrs Πόπη μένει στο δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας. Από τη πρώτη στιγμή που τη γνώρισα, την κατασυμπάθησα. Όχι γιατί είναι ιδιαίτερα καλός άνθρωπος αλλά γιατί την λένε Πόπη κι εγώ έχω ένα θέμα μ’ αυτού του είδους τα δισύλλαβα ονόματα παλαιάς κοπής (δεν είναι τυχαίο που η προσωπική μου τραγουδίστρια είναι η Λίτσα Γιαγκούση και ο αγαπημένος μου δρόμος η Λέλας Καραγιάννη).
Η κυρία Mrs Πόπη είναι γύρω στα 78 με 83. Ψηλή, ξανθιά και όλες τις ώρες της ημέρας φτιασιδομένη λες και πάει στη ‘Φαντασία’. Γλυκόλαλη δεν τη λες. Ούτε και σβέλτη. Μέχρι να κάνει τη διαδρομή από την εξώπορτα στο ασανσέρ, η Τσουμελέκα έχει πάει, έχει έρθει κι έχει ανακυκλώσει και τις μπαταρίες της.
Τα καλοκαίρια πάει και κάθεται στο ψιλικατζίδικο/παντοπωλείο του Γιάννη. Η γυναίκα του Γιάννη την φωνάζει την κυρία Mrs Πόπη μπετονιέρα αλλά η κυρία Mrs Πόπη δεν το έχει ακούσει ποτέ γιατί έχει και τα’ αυτιά του Μπετόβεν. Ήσυχη κυρία. Δεν ενοχλούσε κανέναν, δεν ακουγόταν, δεν γκρίνιαζε και τον Λέννυ πολύ τον αγαπούσε (aka δεν τον κλώτσαγε).
Πριν λίγο καιρό, την ώρα που η καθαρίστρια της σχολής οδηγών μου έκλεβε το κινητό (θα σας τα διηγηθώ μια άλλη στιγμή), ένας νεαρός γύρω στα 28-30 έριχνε κάτω την κυρία Mrs Πόπη και την πλάκωνε στο ξύλο. Έξω από το διαμέρισμα της. Της έδωσε μερικές σφαλιάρες, της έφυγαν κολιέ και σκουλαρίκια και αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά αφήνοντας την κυρία Mrs Πόπη χυμένη τα μπρούμυτα στο κατώφλι του σπιτιού της να σκούζει και να ολοφύρεται.
Η κυρία Mrs Πόπη δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Κάτι μώλωπες στο πρόσωπο που έτσι κι αλλιώς δεν φαίνονται κάτω από τα 2,5 μέτρα μέικ απ. Μόλις γύρισα σπίτι και τα έμαθα όλα αυτά έγινα έξαλλος και απόρησα που κανείς δεν ειδοποίησε την αστυνομία. Πήγα για debriefing στη διαχειρίστρια Στέλλα που δεν ανακατεύεται ποτέ στις ζωές των άλλων (όποιον ακούσετε να λέει ποτέ κάτι τέτοιο να ξέρετε πως το αγαπημένο του μάθημα στο Δημοτικό ήταν το ‘Εμείς και ο Κόσμος’).
Ο Τόνι Αλμέϊντα της πολυκατοικίας με ενημέρωσε πως αυτός που πλάκωσε την κυρία Mrs Πόπη του δευτέρου, δεν ήταν κλέφτης ούτε πρεζάκι. Ήταν ο Γιωργάκης, ο γκόμενος της κυρίας Mrs Πόπης! Καλό παιδί αλλά άτυχο. Είχαν γνωριστεί στα Παρατράγουδα όταν η κυρία Mrs Πόπη είχε πάει για να βρει σύντροφο και τα ‘χουν εδώ και 4 χρόνια. Ο καυγάς είχε να κάνει με την κυρία Μrs Πόπη που για άλλη μια φορά, επέμενε να γνωρίσει τους γονείς του Γιωργάκη! Ε, και κουβέντα στη κουβέντα ήρθανε στα χέρια. Ζευγαρωμένοι είστε πολλοί από εσάς και ξέρετε τώρα πως καταλήγει η συζήτηση με θέμα «Δεν με θέλει η κάρια η μάνα σου». Έχουν ξαναπλακωθεί (γιατί σύμφωνα με την κυρία Στέλλα, η κυρία Mrs Πόπη την σηκώνει τη μαγκούρα της) αλλά για άλλη θεματολογία.
Σας τα διηγούμαι όλα τούτα γιατί χτες είδα τον Γιωργάκη να φεύγει από την πολυκατοικία μας αργά το βράδυ αγκαλιά με μια κοπελίτσα. Απ’ ό,τι με ενημέρωσε η καλύτερη φίλη της διαχειρίστριας (aka η γιαγιά μου) η κυρία Mrs Πόπη τα απογεύματα πάει και παίζει χαρτιά με τις φίλες της και αφήνει το σπίτι ελεύθερο στον Γιωργάκη για να διαβάζει με την ησυχία του γιατί στο δικό του σπίτι χτίζεται μια οικοδομή δίπλα και έχει πολύ φασαρία.

Σεμινάρια Κουλεμανσόν Αρ.1

Κουλεμανσόν: ετυμολογικά λέξη αποτελούμενη από τα συνθετικά κουλό- (το πλάσμα – συνήθως άνθρωπος αλλά πολλές φορές και εξωγήινος- από το οποίο λείπουν τα χέρια) και τη λέξη μανσόν (γούνινο ενδυματολογικό εξάρτημα που χρησιμεύει στο χουχούλιασμα των χεριών. Απαντάται σε χώρες με πολύ χαμηλά βαρομετρικά και στη Dame Νόνικα Γαληνέα). Ουσιαστικό ουδέτερο και άκλιτο καθώς το δεύτερο συνθετικό είναι ξενικό. Ενίοτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως επιθετικός προσδιορισμός.
Νοηματικά υπογραμμίζει το παράλογο, το απροσδόκητο, το αναπάντεχο, τον Μόλντερ και την Ντέϊνα Σκάλι. Περιγράφει ένα πρόσωπο, ζώο, πράγμα ή κατάσταση που όχι μόνο αντιτίθεται στην πραγματικότητα αλλά κλωτσά τα όρια της λογικής in a galaxy far, far away. Συνώνυμα: σανσόν, κουλεσανσόν, μανσόν, κουλεμανσόν σανσόν, κουλεσανσόν μανσόν, τζαζλοματέξ-παπλωματέξ.
Προέλευση: ένα πέπλο μυστηρίου σκεπάζει τις ρίζες της λέξης και την πατρότητα της. Υπάρχουν τρεις θεωρίες: (α) πλάστης της λέξης είναι ο Γιαννάκης που σε μια και μόνο λέξη απόσταξε δεκαετίες εκπαίδευσης και σοφίας πλάι στα μεγαλύτερα ονόματα του υποκόσμου, του πάρκου, του σκοινιού, του παλουκιού, του φτερού και του πίπουλου, (β) γεννήθηκε στη Πατριάρχου Σεργίου το απόγευμα της κηδείας του Ανδρέα Παπανδρέου από εμένα και την Πωλινίτσα με αφορμή έναν πρώην κρατούμενο φυλακών, που κάτι έκανε στο απέναντι διαμέρισμα αλλά δεν θυμάμαι τι και, (γ) κάπου, κάπως, κάποτε την ακούσαμε, σημειώθηκε στο υποσυνείδητο και εξελίχτηκε με την πρόοδο της ιστορίας.

Εργασία για το σπίτι: Δώστε ένα παράδειγμα κουλεμανσόν από την προσωπική σας εμπειρία.


Essential koulemanson listening: Οι άνδρες θέλουν σκότωμα - Ιωάννα Κουταλίδου

Πρωινός εξευτελισμός

To αυτοκίνητο μου, τη Μπουλού, το παρκάρω στο πάρκινγκ της μαρίνας στη Ζέας. Την Τετάρτη το πρωί, μπήκα μέσα, έκανα όπισθεν και έφυγα χαρούμενος για τη δουλειά μου.
Χτες το πρωί, είχε μια ωραία συννεφιά και είχα αποφασίσει να ακούσω το playlist με τη Britney στη διαδρομή. Πάω να μπω χαρούμενος μέσα στη Μπουλού κι ακούω μια φωνή «Να σου πω, αρχηγέ!». Σε ένα κότερο ήταν τέσσερις κύριοι που το καθάριζαν, ηλικίας από 65 έως 67. Και μετά το ‘αρχηγέ’ ξεκίνησε ένας μαρτυρικός πεντάλεπτος δημόσιος εξευτελισμός. Κατά τα λεγόμενα τους, την Τετάρτη το πρωί ξεπαρκάροντας, γρατζούνισα το φτερό του διπλανού μου αυτοκινήτου. Αυτοί οι κύριοι προφανώς με είδαν που έφυγα και μου την είχαν στημένη. Τι αφιλότιμο με είπαν, τι ανεύθυνο, τι πως έχει γεμίσει ο κόσμος κωλόπαιδα που μπαίνουν σ’ ένα αυτοκίνητο και όποιον πάρει ο Χάρος, τι πως έχουν δώσει τις πινακίδες μου σ’ αυτόν που μ’ έψαχνε και θα πάει στην αστυνομία, τι πως αν γρουτζούνισω και τα δικά τους αυτοκίνητα θα μου κάνουν τη Μπουλού βίδες κλπ κλπ κλπ.
Το λαϊκό δικαστήριο κράτησε ένα ατελείωτο πεντάλεπτο. Η δική μου γλώσσα είχε δεθεί κόμπος και το μόνο που έλεγα ήταν «συγγνώμη δεν το είδα». Με κάποιο τρόπο μάζεψα τα ρημάδια μου και μπήκα στ’ αυτοκίνητο. Ήθελα να εξαφανιστώ και να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου! Φεύγοντας μου φώναξε ο εισαγγελέας «Δε μου λες ρε φίλε? Δικηγόρος είσαι?» Εκτός από καταγγελτικός ήταν και μέντιουμ. «Γιατρός, γιατρός» φώναξα κι έφυγα πριν προλάβουν να με ρωτήσουν τι συγγένεια έχω με τον Έλτον Τζον.
Για Μπρίτνευ, δεν το συζητώ. Μουσική έβαλα φτάνοντας στην Αγία Παρασκεύη κι αυτή ήταν Αρβανιτάκη. Τα βαριά της. Σε όλη τη διαδρομή μου’ρχόταν να βάλω τα κλάμματα. Ένιωθα πως είχα ζήσει την υπέρτατη ταπείνωση. Η μέρα μου ήταν officially ruined!
Φτάνοντας στη δουλειά άρχισα να λέω το πόνο μου σε όποιον έβρισκα: μοντέρ, σκηνοθέτες, συντάκτες, καθαρίστριες, σεκιούριτι, κομμώτριες. Δεν πέρασε πολύ ώρα προτού καταλάβω πως υπάρχει ένας άγραφος οδικός νόμος τον οποίο αγνοούσα. Αpparently, σε παρόμοιες περιστάσεις η απάντηση είναι μια: «Θα μου κλασεις τα’ αρχίδια ρε μαλάκα…άντε γαμήσου πρωί πρωί!». Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι 23 από τους 24 έβαλαν τα γέλια ακούγοντας την ιστορία μου και έδωσαν ακριβώς την παραπάνω απάντηση. Το Πρόβατο, βέβαια, με ενημέρωσε πως υπάρχει και μια συνομωσία των στρέιτ ενάντια σε όμορφους, κουτσουπωτούς, νέους οδηγούς – αλλά δεν τον πολυπιστεύω γιατί παίρνει χάπια για την πίεση και καμιά φορά τον πειράζουν.
Η αλήθεια είναι πως ένιωσα καλύτερα. Το έκανα και δυό φορές πρόβα με παιδιά του προσωπικού και κάπως έφτιαξαν τα πράγματα. Αν και μετά ξαναδαιμονίστηκα γιατί σκέφτηκα πως οι τέσσερις ταπεινωτές μου ίσως και να γελάνε ακόμα που με ‘ψάρωσαν’ τόσο πολύ. Και είμαι σίγουρος πως με περιμένουν για να με ξυρίσουν και γουλί!

Ταχύρυθμα Μαθήματα Κουλεμανσόν Νο 1

Ξέρω πως τα μαθήματα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει από τη Δευτέρα αλλά έχουν πέσει πολλά τελευταία. Μεταξύ άλλων και πολλά, πολλά…πολλά αυτοκίνητα πάνω στο δικό μου κάθε φορά που προσπαθώ να παρκάρω. F.I.Y., χτες φώναξα το πρώτο μου «Τι κορνάρεις, μαντάμ?!» σε μια καναβατσότριχα που κόρναρε πριν ακόμα ανάψει πράσινο. Κατά τα άλλα, ησυχία.
Σήμερα δεν θα κάνουμε κανονικό μάθημα. Θα σας βάλω ένα υποτυπώδες τεστ για να δω το επίπεδο του γκρουπ και να σας κατατάξω αντίστοιχα. Σαν βιογραφικό αλλά τελείως διαφορετικό. Η βαθμολογία θα είναι με άριστα το 10 και το τεστ αυτό δεν θα μετρήσει στους βαθμούς του τριμήνου. Να θυμάστε πως η πρώτη απάντηση που μας έρχεται στο νου είναι συνήθως η σωστή. Να σας πω επίσης πως τα περισσότερα προβλήματα που θα κληθείτε να απαντήσετε – όπως το σημερινό – είναι βλαμμένα από την ίδια τη ζωή. Να μην αντιγράψετε και να μην σας βοηθήσει ο διπλανός σας γιατί σημασία έχει η δική σας πρόοδος και όχι του συναδέλφου στο γραφείο που πλήττει αβάδιστα κι αλύπητα.

«Έχετε βγει για φαγητό με μια αρκετά μεγάλη παρέα. Με μπλόγκερς παραδείγματος χάρην. Η βραδυά κυλάει ήρεμα και συζητάτε για την αγγλική γλώσσα και το πώς είναι διεθνής. Κάποιοι από την παρέα απορούν πώς είναι δυνατόν να μιλούν ελληνικά μερικοί Άγγλοι πανεπιστημιακοί και όχι όλη η πλάση. Η κουβέντα παίρνει αμπάριζα τα αρχαία ελληνικά. Μέχρι που κάποιος πετάγεται και λέει: «Τα λατινικά είναι αρχαία ελληνικά αλλά διαφορετική διάλεκτος. Κάτι σαν βλάχικα, να πούμε»
Περιγράψτε την αντίδραση σας.

Essential koulemanson listening: Αποθεώστε τον - Ελεάννα Παπαιωάννου

Λεμονάτο & πατάτες τηγανιτές

Στη πίσω γειτονιά, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας ζούνε μια γιαγιά κι ένας παππούς. Ούτε τους ξέραμε , ούτε μας ήξεραν. Το ζευγαράκι κάθεται στο μπαλκονάκι της κουζίνας που βλέπει στο δρόμο και περνάει ήσυχα τη ζωή του. Τα πρωινά βλέπουνε Τέρενς και τα’ απογεύματα ‘Βέρα στο δεξί’. Το ζευγαράκι αυτό λοιπόν εδώ και ενάμιση χρόνο, κάθε πρωί περιμένουν τον Λέννυ να περάσει. Τον πάω από πάνω για να δει τον φίλο του, τον Ντόριαν, και τον κυρ Νίκο που’χει το περίπτερο και τον μπουκώνει λιχουδιές) Ο Λέννυ κάθε πρωί κάθεται για λίγο κάτω από το μπαλκόνι και κουβεντιάζει με τους παπούδες. Το παιδί μου είναι σχετικά μουγκό. Όμως τα πρωινά τους κοιτάει στα μάτια, κουνάει σαν δαιμονισμένος την ουρά του και βγάζει περίεργους ήχους όσο του μιλάνε. Κάτι τους λέει αλλά δεν καταλαβαίνω. Κάτι σημαντικό κι ευχάριστο πάντως πρέπει να είναι γιατί η γιαγιά κάθε φορά του λέει «Να’σαι καλά, αγοράκι μου!»
Σήμερα το πρωί, πήρα το θάρρος και τους πήγα λίγα τυροπιττάκια. Μην φανταστείς από οίκτο για την Τρίτη ηλικία ή κάτι τέτοιο. Το ζευγάρι αυτό έχει παιδιά κι εγγόνια που τους αγαπάνε και μάλιστα το καλοκαίρι έλειπαν 3 μήνες διακοπές μαζί τους. Απλά ήθελα κάτι να τους πάω. Η γιαγιά – Μαρίνα την λένε- πήρε τα τυροπιττάκια και μου είπε «Κι αν κάποια Κυριακή δεν έχεις που να τον αφήσεις, να μας τον φέρεις. Σαν παιδί θα τον έχουμε. Θα του κάνω κι ένα λεμονάτο να ευχαριστηθεί».
Για μια στιγμή νόμιζα πως είχα μεταφερθεί στο σύμπαν της Αλκυόνης Παπαδάκη. «Θα σας τον φέρω» της είπα. Και το εννοούσα. Γιατί και ο δικός μου ο παππούς κάθε Κυριακή μας έφτιαχνε λεμονάτο με πατάτες τηγανιτές και μας έκανε το τραπέζι. Κι αν ζούσε, είμαι βέβαιος πως θα είχαν πολλά να πουν με τον Λέννυ. Ίσως γιατί καμιά φορά, τις Κυριακές συνήθως, θες να πεις και κάτι παραπάνω. Ο παππούς μου έλεγε πως κάθε Κυριακή πρέπει να έχουμε μαζέψει ένα μυστικό απ’όλη την εβδομάδα. Κι αυτό να το πούμε σε κάποιον που θα ξέρει να το φυλάξει. Αλλιώς η εβδομάδα που πέρασε θα είναι χαμένη. Πέρασαν τόσα χρόνια και σήμερα το θυμήθηκα αυτό. Και σας το λέω, για να μην πάει στο βρόντο η εβδομάδα που πέρασε. Καλή Κυριακή.

Take the fall

Χθες το βράδυ, επιστρέφοντας από άλλη μια μέρα σκληρής δουλειάς και ακόμα σκληρότερου παρκαρίσματος (όπου γνώρισα την Ελένη, θα σας τα πω άλλη φορά) πλησιάζοντας στο σπίτι των γονιών μου, είδα τη μαμά μου στην εξώπορτα με το παιδί (στο ρόλο του παιδιού, το Λέννυ). Μόλις με πήρε χαμπάρι το παχουλό από μακριά πήρε φόρα για να τρέξει προς το μέρος μου. Η μαμά μου όμως - παρ' ότι δεν το συνηθίζει- τον είχε δεμένο και μάλιστα με το λουρί τυλιγμένο γύρω από τον καρπό της. Πρέπει να ξέρετε πως το παχουλό εκτός του ότι με λατρεύει, έχει και πολύ πολύ δυνατά ποδάρια. Μέσα σε δευτερόλεπτα είδα τη μαμά να σωριάζεται με τα μούτρα στο πεζοδρόμιο. Κάτι σαν το Jackass αλλά στο πιο δραματικό γιατί κανείς - θέλω να πιστεύω- δεν θέλει να βλέπει τους γονείς του να χτυπάνε.
Έτρεξα και τη σήκωσα, έδεσα το παιδί στο δένδρο και καθίσαμε για λίγο στο πεζούλι της πολυκατοικίας. Πόναγε πάρα πολύ στο στήθος και τα πλευρά. Μόλις πήρε μια ανάσα, ανεβήκαμε στο σπίτι και ξάπλωσε (αγκαλιά με το παιδί που ως γνωστόν "παιδάκι είναι, δεν φταίει σε τίποτε").
Στο σπίτι ήταν η γιαγιά που είχε άλλα προβλήματα εκείνη την ώρα: σε μια σειρά με τη Μπάρμπα, η Κουλίεβα ανακάλυπτε κάτι που φαινόταν πολύ δραματικό και δεν είχε χρόνο ν' ασχοληθεί με άλλα θέματα. Η μαμά βόγκαγε και επαναλάμβανε ξανά και ξανά πως ούτε όταν με γεννούσε δεν είχε τέτοιους πόνους (για να καταλάβεις, μέχρι τελευταία στιγμή ήμουν με το κεφάλι πάνω και τον λώρο τυλιγμένο στο λαιμό μου. Βγήκα και ήμουν μωβ!)
Πήγα νωρίς το πρωί να δω πως ήταν και πονούσε ακόμα. Μπήκαμε αμέσως στο αυτοκίνητο και πήγαμε για ακτινογραφίες. Δεν έχει τίποτε αλλά θα της πάρει 2-3 μέρες να συνέλθει.
Αυτό που σκεφτόμου όταν γύρισα σπίτι είναι πώς άλλαξαν τα χρόνια: έφυγα το πρωί για τη δουλειά και το βράδυ ξαφνικά επέστρεψα και είχα γίνει αυτός που σήκωνε τη μαμά με τα γδαρμένα γόνατα από το πεζοδρόμιο. Ένιωσα εγώ να ήμουν ο γονιός κι εκείνη το παιδί. Η αλήθεια είναι πως αρχικά με σόκαρε αυτή η σκέψη κυρίως γιατί οι γονείς μου είναι ακόμα πολύ νέοι. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Στη ζωή μεγαλώνουμε τελικά όχι όταν σβήνουμε κεράκια αλλά όταν αναλαμβάνουμε ευθύνες. Στο δικό μου κεφάλι έρχονται στιγμές που η λέξη 'ευθύνη' κλωτσάει. Γι' αυτό διαλέγω τη λέξη 'ανάγκη'. Μεγαλώνουμε ανάλογα με τις ανάγκες των άλλων. Και είναι καλό αυτό. Είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που σ' έχουν ανάγκη. Όχι γιατί μεγαλώνει ο εγωισμός σου αλλά γιατί ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει, ο κόσμος να διαλυθεί εσύ πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να κουβαλήσεις αυτούς που αγαπάς. Σαν τα χόμπιτ αλλά με παπούτσια.
Όταν είμαστε παιδιά πιστεύουμε πως οι γονείς μας είναι παντοδύναμοι, πως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να καταφέρουν και είναι το καταφύγιο μας. Άραγε όταν γίνονται αυτοί ξανά παιδιά να πιστεύουν το ίδιο για εμάς;

Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής

Ο Αλέξης είναι ένας πολυαγαπημένος μου φίλος - και μπλόγκερ! - του οποίου τις ικανότητες και το πνεύμα εμπιστεύομαι τυφλά. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι σας το πω. Αν και τα αποδεικνύει καλύτερα ο ίδιος στα μαθήματα του. Πληροφορίες στο www.nterpoulis.gr

Ξημερώνει Κυριακή

Ξαφνικά μέσα στη νύχτα, ήρθε ο Λένυ κι έπεσε με φόρα πάνω στο κρεββάτι μου. Ακούμπησε το χνουδωτό του κεφαλάκι δίπλα στο μαξιλάρι μου και γουργούρισε με παράπονο. Σα να είχε ξυπνήσει από όνειρο κακό. Τα μάτια του γυάλισαν λίγο παραπάνω από το φως των λαμπιονιών της βιβλιοθήκης. Ξύπνησα κι εγώ απότομα και μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω πως όποιος σε ξυπνά τη νύχτα, θέλει να τον πάρεις αγκαλιά. Μέσα στη ζάλη μου, ξέχασα την απαγόρευση να τον ανεβάζω στο κρεββάτι μου. Τον πήρα σφιχτά αγκαλιά και τον φίλησα. Του ψιθύρισα για λίγο στ' αυτί μέχρι ν' αρχίσει να ροχαλίζει ξανά.
Τώρα τον κοιτάζω όπως κοιμάται ανάσκελα στο κρεββάτι μου, με το κεφάλι ακουμπησμένο στο μαξιλάρι, τη γλώσσα λίγο να κρέμεται και τα παχουλά του ποδαράκια στον αέρα.
Απόψε θα κοιμηθώ στον καναπέ. Και δεν θα με νοιάζει. Ευτυχία είναι να παραχωρείς... και μετά να καμαρώνεις. Κι αν δεν τα 'χεις όλα, καταλαβαίνεις πως έχεις πολλά, ίσως και πάρα πολλά σ' αυτή τη ζωή.
Επίλογο δεν έχει. Εσείς καταλάβατε περισσότερα απ' όσα υπαγορεύει η ευτυχία.

Καλή Κυριακή & καλό σας μήνα.

Aπαραίτητη μουσική μιας ευτυχισμένης Κυριακής: Ξημερώνει Κυριακή