Straight για μια εβδομάδα: Mέρα Tέταρτη

Step 4 : Οι παλιοί φαντάροι

Μια από τις φράσεις που σημαδεύουν τη ζωή ενός άνδρα, είναι το περιβόητο «Αααα, τώρα θα γίνεις άντρας!» που τον πολιορκεί από κάθε πλευρά όταν το κοινωνικό του σύμπαν μάθει πως έλαβε την κλήση για τη στρατιωτική θητεία. Αυτό το λένε, μάλλον, γιατί στο στρατό θα μάθει να πειθαρχεί, να υπακούει σε διαταγές, να υπομένει καψόνια και να χέζει σε βρώμικες τουαλέτες. Τούτου δοθέντος, θα μπορούσαν να του λένε και «Αααα, τώρα θα γίνεις submissive pig!» αλλά που να βρεις θεία με τέτοιο χιούμορ.
Αποφάσισα λοιπόν πως αν πρέπει να διορθώσω κάτι στη σεξουαλική μου ταυτότητα, θα πρέπει να ανατρέξω στις μέρες της θητείας μου. Από τις μέρες μου στο ναυτικό θυμάμαι 4 πράγματα:

α) συνέπεσε με τον χωρισμό μου,
β) η «Πολίτικη κουζίνα» έκανε θραύση,
γ) είχα οργανώσει το χειρότερο και πιο βαρετό ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς ΟΛΩΝ των εποχών – δύο καλεσμένοι είχαν λιποθυμήσει από την πλήξη και,
δ) κάθε βράδυ υποχρέωνα τουλάχιστον 8 άτομα να παρακολουθούν το Fame Story 2.

Τηλεφώνησα λοιπόν σε 4 παλιούς γνωστούς από το στρατό και κανόνισα να βρεθούμε και να ‘θυμηθούμε τα παλιά’. Δεν δυσκολεύτηκα και πολύ γιατί οι στρέητ άνδρες λατρεύουν να μιλάνε για τις μέρες στο στρατό. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να χαίρομαι για τις μέρες που ζούσα σε ένα στρατόπεδο που έφερνε την ‘Espresso’ μόνο μια φορά την εβδομάδα αλλά, αν καταλάβαινα μάλλον δεν θα υπήρχε λόγος να περάσω την εβδομάδα που περνάω!
Πήγαμε σε ένα ρεμπετάδικο/μεζεδοκουλομανσόν με ζωντανή μουσική κάπου στην Αμφιθέας. Οι παλιοί φαντάροι μεγαλώνοντας έφτιαξαν ακριβώς το προφίλ που θα με βοηθούσε: ένας μηχανολόγος, ένας ηλεκτρονικός, ένας δεν θυμάμαι κι άλλος ένας που πάλι δεν θυμάμαι. Ένας παντρεμένος, δυο αρραβωνιασμένοι και ο άλλος … θα σας πω ψέμματα. Αφού μιλήσαμε για τα γενικά και αδιάφορα άρχισαν να αναπολούν τις ένδοξες μέρες της θητείας. Όλες οι φράσεις ξεκινούσαν είτε με το «Θυμάσαι ρε μαλάκα…?», είτε με το «Γιατί, ρε μαλάκα, το άλλο…?»
Για να έρθετε λίγο στη θέση μου, φανταστείτε κάποιον που έχει πάθει αμνησία από βαρύ πιάνο που του έπεσε στο κεφάλι και μια οικογένεια δίπλα του που του δείχνει φωτογραφίες γάμου μπας και ρημαδοθυμηθεί ποιο είναι το pin της πιστωτικής του. Έπινα ρακί και μούγκριζα καταφατικά, επιδοκιμαστικά και με θαυμασμό. Υπάρχει μια περίπτωση δε, να εφήυρα 6 νέα είδη μουγκρίσματος. Το χειρότερο ήταν όταν μιλούσαν για τον τάδε πλοίαρχο, τον δείνα ανθυποπλοίαρχο και τον αποτέτοιο ναύαρχο. Για να καταλάβετε, 15 μήνες στο ναυτικό ο μόνος βαθμός που έμαθα ήταν ο δικός μου: ναύτης! Κι αυτό όχι γιατί είμαι εγωκεντρικό piece of shit αλλά γιατί απλά δεν μπορούσα να μάθω με τίποτε τι σήμαιναν τα αστεράκια στους ώμους τους. Γι’ αυτό και όλοι ήταν απλά «οι ανώτεροι»!
Με τα χίλια ζόρια θυμήθηκα τα εξής περιστατικά:

- μια βόλτα με τη σκουπιδιάρα κατά τη διάρκεια της οποίας τραγουδούσα το ‘Σκουπιδιάρικο’ της Θεοδωρίδου,
- μια ανθυποκυρία – Σουζάννα την φώναζα- που δούλευε στη καντίνα και είχε κλέψει τον παπαγάλο του πλοιάρχου,
- την ίδια κυρία που μου είχε κλέψει την magic 8 ball μου,
- τον διευθυντή του γραφείου μου που ένα πρωί του είπα πως είδα στον ύπνο μου την Παναγία να μου δίνει 3 μέρες τιμητική,
- τον αστυνομικό που πήγε στο σπίτι των γονιών μου με μια κλήση για να παρουσιαστώ εντός 24ώρου στη μονάδα και να παραλάβω το απολυτήριο μου –που είχε εκδοθεί 2 εβδομάδες νωρίτερα.

Τρεις ώρες, πολλά κανατάκια με ρακί και έντονες συγκινήσεις –των άλλων – μετά, δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν τελικά αυτό που θα με έκανε ‘άνδρα’ στο στρατό: το σφουγγάρισμα? Οι σκοπιές, στις οποίες πάλι σφουγγαρίζαμε για να μην είμαστε σαν τα γουρούνια? Το μαγείρεμα? Οι καφέδες και το ατελείωτο κουτσομπολιό στα γραφεία? Τα θελήματα – θελήματα, όχι αγγαρείες- που μας έστελναν να κάνουμε οι αξιωματικοί? Μέχρι άδειες γάμου είχα πάει να βγάλω – ο γάμος εκείνος φυσικά δεν έγινε ποτέ και ο αξιωματικός εκείνος παράτησε τη μέλλουσα γυναίκα του και τα έφτιαξε με την ανθυποτέτοια της καντίνας.
Η βραδιά για ‘μένα τελείωσε όταν άρχισαν τα «και τι δεν θα ’δινα να ξαναπάω στρατό!».
Το στρέητ παρελθόν μου μπορεί να μην το βρήκα, ανακάλυψα όμως τη στιγμή που απέκλεισα ένα συγκεκριμένο επάγγελμα από τον προσανατολισμό μου: αυτό της υπηρέτριας.

Υ.Γ. Ήπια πολλές ρακές αλλά περιέργως δεν ζαλίστηκα!