Το ρετιρέ της κολάσεως

Κάτι άλλο ήθελα να γράψω σήμερα αλλά όταν είδα αυτό το trailer κατάλαβα το αληθινό μου καθήκον. Λόγια δεν έχω Μόνο δείτε το!

Η μετακόμιση της Φρόσως Θεμιστοκλέους

Μερικοί από εσάς ίσως να θυμούνται πώς μπήκε στη ζωή μας η Φρόσω ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι. Πώς την βουτήξαμε από το ορφανοτροφείο και την κάναμε μωρό.
Στην αρχή την πήρα στο σπίτι και κοιμόμασταν 'γκαλιά. Mου έφαγε παπούτσια, σεντόνια και μιά μελόντικα αλλά τί να κάνεις; Παιδί ήταν ακόμα. Όταν μετακομίσαμε έναν όροφο πιο κάτω χαιρόταν πολύ γιατί επιτέλους είχε πολύ χώρο να τρέξει. Εκεί όμως ανακάλυψε και το σκουπιδιάρικο που επισκεπτόταν εκκωφαντικώς το δρόμο μας κάθε βράδυ στις 11. Αυτό είχε σαν επακόλουθο, ν' ανακαλύψει και όλη η γειτονιά την Φρόσω!
Τα πρωινά στο θέατρο, τ' απογεύματα στο θέατρο περνούσε τις μέρες της με χάδια κι αγκαλιές απ' όλο τον κόσμο, ακόμα και από αυτούς που δεν συμπαθούν τα σκυλιά. Γιατί η Φρόσω μπορεί να είναι ασκημομούρα κοπελιά αλλά είναι επίσης και ακαταμάχητη.
Κι εκεί που άρχισε να συνηθίζει το πολιτιστικό γλωσσάρι της Αθήνας, την μάζεψε η Πρόνοια. Στον ρόλο της Πρόνοιας η Τασία. Το Σού μπορεί να αποκαλούσε την Φρόσω 'Γεωργία' (a.k.a. Βασιλειάδου) αλλά της φαινόταν αδιανόητο ένα χοντρό σκυλί που θα έπρεπε να ραχατεύει σε παχουλό καναπέ κοιτάζοντας το κενό μ' ευδαιμονία, ανεβοκατεβαίνει ολημερίς σκάλες και χαιδολογιέται με τον πρώτο τυχάρπαστο που έχει όραμα αλλά όχι την κοινή αίσθηση καθαριότητας (κάπως έτσι ορίζει το Σου τους καλλιτέχνες). Και έτσι έγινε.
Η Φρόσω Θεμιστοκλέους μετακόμισε στη Μαυρομιχάλη αλλά κράτησε το πατρικό της. Στην αρχή την βλέπαμε συχνά. Μετά αραιότερα. Μετά μας έβλεπε κι έκανε πως δεν μας ήξερε. Προφανώς γιατί στο δικό μας πρόσωπο δεν αναγνώριζε το αυστηρό πρόγραμμα του Σου: ξύπνημα στις 07:00 με πρωινό κοτόπουλο και μετά ελεύθερη να κοιμηθεί μέχρι τις 19:30. Εκείνη την ώρα που έκανε δεύτερο διάλειμμα το σαπούνια της Εδέμ, η Φρόσω είχε ραντεβού με την κατσαρόλα. Το ραντεβού χανόταν μόνο αν έρχονταν οι εξωγήινοι και απήγαγαν το Σου, πράγμα που έως τη σήμερον δεν έχει συμβεί. Στη συνέχεια το πρόγραμμα περιλάμβανε 'γκαλιά με την Τασία μέχρι μία από τις δύο να βγάλει την κόρυζα και να πάει στο κρεβάτι της.
Το τέλειο πρόγραμμα.
Το ωραιότερο ήταν πόσο αρμονικά κούμπωσε η Φρόσω στη ζωή της Τασίας και τ' αντίστροφο. Το Σου με ανεξάντλητα αποθέματα αγάπης και αστείρευτη όρεξη να διηγείται τις αναρίθμητες κουλεμανσόν ιστορίες της και η Φρόσω ήθελε μόνο την ασφάλεια πως το αφεντικό της θα γυρίσει στην ώρα του από τη δουλειά και θα την έπαιρνε αγκαλιά. Αυτό ήταν όλο.
Βρήκαμε την Φρόσω πριν ένα χρόνο και δυό μήνες περίπου και αναδρομικά σκέφτομαι πως αυτό το σκυλί είχε πολύ συγκεκριμένο λόγο που μπήκε στις ζωές μας: ήρθε για να μας θυμίσει πως στο τέλος τέλος ό,τι και να έχει συμβεί το μοναδικό πράγμα που μπορεί να σου δώσει δύναμη είναι η αγκαλιά των άλλων. Και δεν το λέω με την ρομαντική έννοια ξαπλωμένος ανάσκελα, δαγκώνοντας ένα τριαντάφυλλο. Η Φρόσω λόγω του καρδιακού της προβλήματος θα έπρεπε να είχε πεθάνει όταν ήταν έξι μηνών. Ήταν όμως πολύ αποφασισμένη να βρει ανθρώπους να την αγαπήσουν πραγματικά. Όπως και έγινε.
Πριν λίγο καιρό, την πήγαμε για τις καθιερωμένες εξετάσεις της κι εκεί φάνηκε πως η κατάσταση της είχε επιδεινωθεί πολύ. Εξωτερικά όλα ήταν υπέροχα αλλά δυστυχώς ο χρόνος τελείωνε. Η γιατρός ήταν εκείνη που είπε πως αυτό το σκυλί το συντήρησε μόνο η αγάπη. Και λόγω της αγάπης έπρεπε να την κοιμήσουμε μόλις φαίνονταν τα πρώτα σημάδια εξασθένησης γιατί θα υπέφερε. Αλλά όλοι υπολογίζουμε χωρίς τον ξενοδόχο.
Όπως εκείνο το απόγευμα του Αυγούστου που με είδε η Φρόσω και σκέφτηκε "αυτό είναι το θύμα που θα με βγάλει από τ' ορφανοτροφείο" έτσι και πριν λίγες μέρες, ενώ καθόταν ανάμεσα στα μπούτια του Σου και του μπωλ της με το κοτόπουλο σκέφτηκε "τώρα είμαι πολύ ευτυχισμένη, δεν θα βρω καλύτερη στιγμή". Και απλά διάλεξε ποιός χτύπος θα ήταν ο τελευταίος. Αληθινά δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή!

Season premiere

Κανονικά θα έπρεπε να είχα ξεκινήσει να ξαναγράφω εδώ και 3,5 εβδομάδες, μόλις γύρισα δηλαδή πάνω κάτω από τις διακοπές. Αλλά κάτι η προσαρμογή, κάτι μιά νέα γρίπη που έπρεπε να δοκιμάσω, κάτι τα πατάρια που είναι συγκοινωνούντα δοχεία κι έχουν μετατρέψει τον μπερντέ σε haunted mansion, ξεχάστηκα και πέρασαν οι μέρες. Αν βέβαια ήξερα πριν λίγα λεπτά πως ο Πασχάλης θα ξανακάνει τεστ DNA θα κατέβαζα για πάντα τα ρολά! Αλίκη, σ' αγαπώ!
Ελπίζω να είστε όλοι γεροί και δυνατοί, να ξεφουσκώσατε από τα πολλά καρπούζια και, κυρίως, ο γυναικείος πληθυσμός ν' απέβαλλε αυτό το φρικτό πορτοκαλί χρώμα που παίρνετε όταν σας λιώνει η αυγουστιάτικη σούπερ νόβα. Για να είμαι ειλικρινής, μου έλειψε αυτός ο μαχαλάς όσο τίποτε.

Στρώστε τα τραπέζια, το μαγαζί άνοιξε.
Καλό μας φθινόπωρο!

Λίγο ακόμα...

The curious case of Bebe Lilly

Κυριακή πρωί. 9 το πρωί, που αν το μετατρέψεις σε καλοκαιρινό ωράριο ισούται με 05:15 -05:20 περίπου μιάς οποιασδήποτε άλλης μέρας του χρόνου. Είχα κοιμηθεί πριν λίγες ώρες μετά από αδυσώπητο ξενύχτι στην κουζίνα του 'Top Chef' - μαγειρέυαμε κάκτους και μας βρήκε το χάραμα. Κι έκει που ονειρεύομουν πως είχα κερδίσει στον πρωινό διαγωνισμό και είχα ασυλία για το βράδυ κάτι άρχισε να με τραβάει μακριά από την κουζίνα του Λας Βέγκας και τους λαοπρόβλητους συμπαίκτες μου.
Μιά εκνευριστική φωνή ανάμεσα στην Μπρίτνη και την Αρετούλα την Κετιμέ περασμένη από ογδοντάρι τόρνο. Ήταν φριχτό. Ξύπνησα περισσότερο από την ανατριχίλα και λιγότερο από την φασαρία. Μέχρι να συνέλθω ολοσχερώς, ο εφιάλτης είχε περάσει αλλά μέσα στο κεφάλι μου στροβιλιζόταν ένα αναπάντητο ερώτημα: "είναι ο παππούς εκεί?!" Σηκώθηκα όπως όπως κι άρχισα να ψάχνω το σπίτι, αναθεματίζoντας την ώρα και τη στιγμή που ήθελα μεγάλο διαμέρισμα με 4 πατάρια. Κάτω από το κρεββάτι, πίσω από τις κουρτίνες, κάτω από το ντοφινουά άφαντος ο παππούς. Και το μάτι ημίκλειστο και με κριθαράκι.
Άφου ξετίναξα το σπίτι και παππού δεν βρήκα, κάθησα να πιώ ένα ρημαδοκαφέ μπας και κοιμηθώ λιγάκι. Μόλις πήγε να με πιάσει το κινέζικο κι άρχισα τα χασμουρητά έβαλε πάλι μπρος ο δαίμονας. Ήταν η Μπεμπέ Λιλύ κι έψαχνε τον παππού! Άκου λοιπόν τί ανακάλυψα!
Η Μπεμπέ Λιλύ είναι ένα βουβαλομωρό που ψάχνει τον παππού. Όχι τον παππού της, έναν παππού γενικά. Του τηλεφωνεί στο σπίτι και απαντά μια κοπελιά (πιθανότατα η αποκλειστική που του προσέχει το χόλτερ) αλλά αυτή η γκαμούζα δεν τον δίνει στο τηλέφωνο αν δεν μάθει πρώτα ποιά τον ζητάει. Λογικό μου φαίνεται γιατί σου λέει τον ξεσκατίζω όλη μέρα τον κωλόγερο, να έρθει τώρα η πρώτη τυχάρπαστη να μου φάει το επικουρικό μέσα από τα χέρια?'. Η Μπεμπέ Λιλύ δεν μιλάει ποτέ με τον παππού. Θέλει μόνο να έρθει να την πάρει αγκαλιά, να της μιλήσει για τον ήλιο και το φεγγάρι, να πάνε ταξίδι μακρινό στ' αστέρια και τον ουρανό. Πιλότος ο παππούλης! Και απ' όσο είδα μετά στο ιντερνέτ, η Μπεμπέ τηλεφωνεί στον παππού από το κινητό της ενώ κρύβεται πίσω από το τραπέζι και κάτι φυτά εσωτερικής διακόσμησης. Παίζει κρυφτό για χάρη του παππούλη που όπως φαίνεται, μιλάνε μεταξύ τους και μέσω msn (με κάμερα παρακαλώ) ή facebook. Κάτι αυτά, κάτι η Χρύσπα που παντρεύοτανε και είχε πάρει σβάρνα τους καναπέδες πρωί πρωί διερωτώμενη τί κυλότα θα φορέσει στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της, δεν ξανακοιμήθηκα.
Μέχρι το μεσημέρι προσπαθούσα να καταλάβω ποιό μπαλκόνι ήταν η ένατη πύλη που με έσουρε στην κόλαση της Μπεμπέ Λιλύ. Όχι τίποτε άλλο να πάω την ώρα που θα έτρωγαν το κυριακάτικο λεμονάτο να κάνω σαματά στους γονείς και να ξεμπροστιάσω το ανώμαλο που τσιλιμπουρδίζει με τον κάθε τιποτένιο που το παραμυθιάζει πως είναι ο Άγιος Βασίλης. Και νομίζαμε πως ο πράσινος χοντροσαλαμάκης ήταν το χειρότερο που θα μας τύχαινε. Πρώτα ο Gummy bear, μετά η κρίση, ύστερα η τρικυμιώδης περούκα του Χάρη Ρώμα και τώρα η Μπεμπέ. Συμπέρασμα: η Τζούλια τώρα δικαιώνεται!

Διάβασε με

Φέτος το καλοκαίρι, η Φρόσω ταξιδεύει στο 'Νησί κάτω από την ομίχλη'!

Prepare to die

Φρόσω Θεμιστοκλέους/ Words of wisdom

"Δεν είναι εξαντλητικό όταν ένας ηλίθιος σου βάζει τα γυαλιά νομίζοντας πως αυτό είναι εξυπνάδα?"

(Δρ Φρόσω Θεμιστοκλέους σε road trip στην Χαλκίδα
Γιούνης του 2010)

Η.Ε.Α.R.T.S.

Μόλις κοίταξα πως η τελευταία μου ανάρτηση ήταν πριν ένα μήνα! Σοκ! Πότε πέρασε ο μήνας?! Θα ήθελα να γράψω κάτι βαθυστόχαστο του τύπου "ο χρόνος κυλά και η ζωή μας γίνεται μιά περίληψη: Discuss" αλλά ξέρετε καλά πως οι λοβοτομές που κάνω εδώ και χρόνια δεν αποδίδουν, γιατί να πιάσει αυτή που έκανα την Δευτέρα?!
Τώρα που η δουλειά και οι καθημερινές αγωνίες έχουν ηρεμήσει ελπίζω πως θα έχω λίγο παραπάνω χρόνο για να σας αναλύσω τα θέματα μου που, ως συνήθως, είναι εξαντλητικά πολλά. Ακολουθούν previews:



Καταρχάς, η Σούκι! Θα μείνει Σούκι ή θα γίνει Ρογκ και θα φωνάξει και την υπόλοιπη παλιοπαρέα των Χ-Μεν? Πού θα παέι η βαλίτσα με τον Μπιλ: θα κοιμηθούν ποτέ στο ίδιο φέρετρο? Θα γίνει ο Λαφαγιέτ ο πρώτος trans βρυκόλακας? Τί θα κάνει η Τζέσικα με τον παρθενικό της υμένα (huge issue!)? Και κυρίως, πότε θα μας τραγουδήσει η μάνα της Τάρα το "What's love got to do with it?" Κανονικά θα με απασχολούσαν και οι παρονυχίδες της Μαριάν αλλά σήμερα - αύριο θα την φάει το έρεβος οπότε δεν σέρνω και αυτόν τον καημό. (Υγ. αν δεν κατάλαβες για τί πράγμα παραλυρώ, δεν μπορώ να σε βοηθήσω!)


Στην υγεία μου είμαι -μάλλον- καλά. Έχασα 4 κιλά αλλά ευτυχώς τα ξαναπήρα. Για λίγες μέρες δεν κοιμόμουν τα βράδια γιατί θυμήθηκα μιά μέρα πως και τα δυο μου ξαδέλφια - στην ηλικία μου πάνω κάτω- είχαν ένα θεματάκι με την καρδιά. Όπως καταλαβαίνεις, ξάπλωνα αγκαλιά μ' ένα σακ βουαγιάζ ψιθυρίζοντας το "Πιστεύω" και το "Του παραδείσου λεμονιά" εναλλάξ γιατί είναι στα sos. Κάποια στιγμή βαρέθηκα να κουτουλάω από τη νύστα όλη την ημέρα και πήρα απόφαση πως αν είναι να με βρει η ώρα η καλή είναι προτιμότερο να πάω ξεκούραστος και φράπα παρά να με δει τόσος κόσμος σαν λιαστή τομάτα. Ξέρω πως είναι λίγο μακάβριο (και κακόγουστο) αλλά έχω ζητήσει στην κηδεία μου να μ' έχουν ξαπλωτό σ' έναν καναπέ. Με ίσιο μαλλί. Και ανοιχτά μάτια. Και μιά 'Βαβούρα' στο χέρι. It'll be a blast, σου λέω!



Την προηγούμενη Κυριακή, έγινα νονός! Βάφτισα έναν υπέροχο μπόμπιρα, τροφαντό σαν χριστουγεννιάτικο χαμ, καλόκαρδο σαν χόμπιτ και διαρκώς γελαστό λες και του γαργαλάς μόνιμα τα μαλακά πατουσάκια. Και μοσχοβολάει. Πώς μοσχοβολάει αυτό το παιδάκι, είναι απίθανο. Φωτογραφία δεν μπορώ να σας βάλω γιατί θα το ματιάσετε και είναι κρίμα αλλά τις επόμενες μέρες θα σας μιλήσω για την βάφτιση που (δώσε προσοχή!) είχε bonus παρέλαση οπλαρχηγών του 1821! Ναι,καλά διάβασες!



Με την εγγόνα της σπιτονοικοκυράς βγήκαμε εν τέλει και φάγαμε. Σκέφτηκα να γράψω λίγα λόγια γι' αυτό το δείπνο αλλά μετά αποφάσισα πως είναι αμαρτία να το υποβαθμίσω. Έτσι μέσα στο σαββατοκύριακο - αν δεν έχω λιποθυμίσει από την χαρά μου για τους Aerosmith- θα αναρτηθεί ως ξεχωριστό 'Ημερολόγιο Χωρισμένων' με working title "Δείπνο Ηλιθίων"! Αν και μου φαίνεται πως ο τίτλος υποτιμά την εμπειρία. Θα δω!



A! Kαι κάτι άλλο που ξέχασα...



Για την ώρα σας αφήνω γιατί έρχεται η Τσούγκου για φραπέ και πρέπει να προλάβω να χώσω το κεφάλι μου στην λεκάνη γιατί νιώθω την ψαλίδα να τριχοτομείται από την λαύρα!

The heart asks pleasure first

Dear diary,

από την τελευταία φορά που σε μουτζούρωσα τα ακόλουθα συνταρακτικά έχουν συμβεί:

Η Μπουλού ξαναπέθανε! Αληθινά έχω αρχίσει να πιστεύω πως το αυτοκίνητο είναι possessed από το πνεύμα της Μπέττυ Βαλάση τότε που ανά τρίμηνο φούσκωνε και ξεφούσκωνε σαν σαμπρέλα: μιά πεθαίνει, δυό σηκώνεται! Στο πρόσφατο επεισόδιο, η Μπουλού έκαψε φλάντζα (fladja!). Αυτό είναι κάτι μηχανικό! Επίσης κάτι έχει το καπάκι. Μην μπερδεύεσαι: δεν είναι κάτι σαν το καπάκι του τάπερ αλλά ένα κομμάτι της μηχανής. Θα έπρεπε κανονικά να την νεκροφιλήσω, να πάρω ένα κουτί μελομακάρονα που έχω ξεχάσει στο πορτ μπαγκάζ από το μιλένιουμ και να την αφήσω ν'αναπαυθεί εν ειρήνη. Αλλά εξακολουθώ να είμαι συναισθηματικά γραπωμένος πάνω της όπως ο πτεροδάκτυλος στην Τέα Λεόνι. Τώρα είναι στο χειρουργείο και την επόμενη εβδομάδα θα την παραλάβω με καινούρια μηχανή και νέα δίψα για ζωή. Ή τουλάχιστον αποφασιστικότητα για άλλα 200 χιλιόμετρα!
Για αύριο το βράδυ κανονίστηκε τελικά το ρομαντικό ραντεβού με την εγγονή της σπιτονοικοκυράς μου. Χρήσιμο παρασκήνιο: τα Χριστούγεννα οι γονείς μου πέτυχαν στο μονοθέσιο ασανσέρ την Lady Fraga.Eκεί αντάλλαξαν ευχές και κοπλιμέντα - λόγω ημερών - και η κυρία τάδε τους ενημέρωσε πως είμαι τόσο καλό παιδί (εγώ) που θέλει να μου γνωρίσει την εγγονή της. "Τέτοιος που 'ναι, τέτοια του αξίζουν" είπε η μητέρα και το θέμα ξεχάστηκε. Μέχρι που ένα βράδυ χτύπησε η πόρτα κι εμφανίστηκε μιά κοπελίτσα να με ρωτήσει αν έχω διαρροή. Της είπα 'όχι' και της έκλεισα ευγενικά την πόρτα γιατί είχα και την Ugly Betty στο ημίχρονο. Στις αρχές του μήνα, τηλεφώνησα στην σπιτονοικοκυρά και εκτυλίχτηκε ο ακόλουθος διάλογος:
"Κυρία τάδε καλημέρα...μπλα μπλα...πώς είστε... μπλα μπλα... τί κάνει η αδελφή σας με την βγαλμένη μέση?"
"(Έχε κατά νου ότι η κυρία τάδε μιλάει ακριβώς όπως ο Βέλγος σεφ του Μάπετ Σόου) Καλά αγόρι μου, θα έρθεις για το ενοίκιο?"
"Δεν θα έρθω σήμερα...θα σας το φέρω μεθαύριο αν δεν σας πειράζει"
"(Παρατεταμένη σιωπή...το μυαλό της κυρίας τάδε λειτουργούσε πιο αργά και θορυβωδώς από το ασανσέρ) Την άλλη εβδομάδα θα κατέβει η εγγόνα μου και μου είπε να σου πω να βγείτε για φαγητό. Είναι αρχιτέκτονας!"
Δεν πα' να 'ναι και τενίστρια, ήθελα να της πω αλλά ένεκα η ανάγκη.
"Με μεγάλη μου χαρά (not) να βγούμε (not). Είμαι σίγουρος πως θα περάσουμε πολύ ωραία (seriously doubt it!). Την είχα συμπαθήσει πολύ (τη δυσεντερία)"
"Ωραία. Θα της το πω για να φορέσει παπούτσια (ντόινγκ!)"
"Για το ενοίκιο είστε εντάξει?"
"Και καθόλου να μην μου το φέρεις παίρνω άλλα 12 και τη σύνταξη του άντρα μου. Εισαγγελέας ήταν."
Στις βεντούζες να τα φας, ήθελα να πω. Αλλά είναι και θεόκουφη και δεν θα έπιανε τόπο η έξωση.
Έτσι θα βγούμε αύριο με την δεν-θυμάμαι-πώς - την-λένε. Ήθελα να πάμε στα McDs, ήθελε να πάμε στο Κόνα Κάι (γιατί ρουπώνει ελαφρυά το βράδυ) τελικά θα πάμε για ένα ποτό και αν έχουμε όρεξη μετά στον Πλούταρχο που "πήρε το cd του από το ψιλικατζίδικο και το έχει λιώσει" (ain't gonna happen!).
Tέλος, αγαπημένο μου ημερολόγιο, με τούτα και μ' εκείνα η καρδιά μου δεν είναι και πάρα πολύ καλά και ο γιατρός είπε πως μπορεί κάποια στιγμή να κάνει κρακ και να ξεραθώ στα καλά καθούμενα. Οκ, δεν είπε αυτό ακριβώς αλλά δεν ήταν και πολύ ευοίωνος. Να αποφεύγω συγκινήσεις, στεναχώριες, το Greek Idol, να πάρω κάτι χάπια, να κάνω βίαιτα (την κοίταξα την λέξη και δεν βρήκα το λήμμα), να ξεκουραστώ και να κάνω τον σταυρό μου. "Στους Aerosmith μπορώ να πάω?" τον ρώτησα. "Πού?!" ήταν η απάντηση του. Σκατά καρδιολόγος. Θα παώ στον Preston Burke. Aν πάντως μου συμβεί το ανεπανόρθωτο, η γιαγιά έχει τους κωδικούς του μπλογκ και θα σας ενημερώσει.
Αυτά τα λίγα. Πάω να πλύνω τα κατασαρόλια γιατί θα έρθει η Πωλινίτσα και υποτίθεται πως δεν έφαγα κοκκινιστό με πατάτες τηγανιτές χθες βράδυ!
Toodles!

Στάση για τσιγάρα

Νωρίτερα σήμερα το απόγευμα κάναμε με τον Λέννυ μιά βόλτα στη γειτονιά μπας και μυρίσουμε λίγο τις νερατζιές και ανοίξει λίγο η ψυχή μας. Μάταια.
Στην Τοσίτσα σταματήσαμε για τσιγάρα. Έξω από το ψιλικατζίδικο με τα μισοκατεβασμένα στόρια καμιά δεκαπενταριά αστυνομικοί. Άλλοι πέντε μέσα. Ετοιμάζονταν να κατέβουν στο κέντρο για περιπολία. Συνομίλικοι μου μερικοί, μικρότεροι μου οι περισσότεροι. Ένας από αυτούς κρατώντας ένα τυποποιημένο προφιτερόλ είπε σ' έναν συνάδελφο του: "Πόσο έχω λαχταρίσει ένα τέτοιο. Φουσκώνει όμως το γαμημένο". "Φάτο ρε μαλάκα και μην το σκέφτεσαι..." του είπε ο φίλος του , "ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι το τελευταίο σου έτσι όπως γίναμε".
Και τότε κατάλαβα πως γίναμε: φουσκώσαμε τόσο πολύ από πίκρα, θυμό κι απογοήτευση που πλέον δεν μας νοιάζει το αύριο. Όχι γιατί απολαμβάνουμε το σήμερα αλλά γιατί το αύριο μοιάζει με πολυτέλεια. Σαν να μην υπάρχει. Χάθηκε μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες μας. Φτάσαμε στο σημείο που ακόμα και το να ελπίσεις χρειάζεται προσπάθεια κι αγώνα. Ποιός χέστηκε για τα μέτρα και την οικονομία όταν μια έγκυος γυναίκα πεθαίνει την ώρα που δίνει τον προσωπικό της αγώνα για να εξασφαλίσει το μέλλον του παιδιού της? Πώς να μιλήσεις για δικαιοσύνη όταν τρέχει το αίμα? Πώς αφήσαμε να τρέξει αίμα? Εμείς. Όχι οι "άλλοι", όχι οι πολιτικοί, οι αρχηγοί, οι ταγοί, όσοι βγαίνουν σε παράθυρα και μπαλκόνια και μας διαφεντεύουν. Εμείς. Πώς φτάσαμε από το να τους μισούμε τόσο πολύ στο να μισούμε τους διπλανούς και τους εαυτούς μας? Όλοι ξέρουμε πώς. Κι εγώ κι εσείς. Και αύριο θα γυρίσουμε πίσω στην καθημερινότητα μας και σε λίγο καιρό θα έχουμε ξεχάσει τί έγινε σήμερα. Πέφτω για ύπνο με την ελπίδα πως σήμερα όλοι συνειδητοποιήσαμε ότι ο χρόνος μας τελειώνει. Και, δυστυχώς, πλέον δεν είναι σχήμα λόγου.

Εnough!

To χειρότερο πράγμα με την κρίση της οικονομίας είναι η κυριαρχία του καφέ χρώματος. Έχουμε βαφτεί όλοι καφέ και ό,τι αγγίζουμε γίνεται κι αυτό με τη σειρά του καφέ. Σκατά! Παντού σκατά! "Τί κάνεις?","Πώς είσαι?", "Πως πάει η δουλειά/τα παιδιά/ η ζωή σου?", "Πώς λες να τα πάμε στη Γιουροβίζιον?", όλα έχουν μία μονολεκτική και δύσοσμη απάντηση: σκατά!
Ακόμα και το Λέννυ που είναι φύσει αισιόδοξο πλάσμα, τον έπληξε το δυσοίωνο κλίμα και προχτές έπαιζε για ώρες στο πιάνο το θέμα από το "Love story".
Jinx!
Γι' αυτό αποφάσισα από χθες να νιώθω υπέροχα. Να λέω πως περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου στον ωραιότερο πεζόδρομο της Αθήνας. Τί κι αν αύριο βγω σε ρομαντικό δείπνο με την εγγονή της σπιτονοικοκυράς μου (δεν θες να ξέρεις!)? Τί κι αν τον Αύγουστο ενδέχεται να τηγανίζω πατάτες σε καντίνα της Χαλκίδας? Η ζωή συνεχίζεται. Με λιγότερα λεφτά, αλλά συνεχίζεται. Το αληθινά σκατένιο θα ήταν εκτός από λεφτά να ήταν χάλια οι εξετάσεις μου, να μην είχα την οικογένεια, τους φίλους και την προοπτική πως κάποια στιγμή θα έλθουν στην Ελλάδα οι Bon Jovi. Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα να σηκώνεσαι το πρωί βρίζοντας και βλασφημόντας και να συνεχίζεις έτσι όλη τη μέρα, όλη την εβδομάδα, όλο τον μήνα.
Enough!
Aπό χθες αποφάσισα πως η ζωή είναι η ωραία. Όχι απαραίτητα γιατί είναι αλλά περισσότερο γιατί έτσι θέλω εγώ να είναι. Κι ας έχει αγώνες και θυσίες και προβλήματα και ζωνάρι για την μεσούλα της Dita von Teese. Γι' αυτό από χθες έχει ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο που θα το ονομάσω "ουράνιο τόξο". Κι ευτυχώς δεν έχει καφέ χρώμα!
Αυτά και την καλύτερη καλημέρα μου!

Easter eggs

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και στον παπά που με διαβάζει πως θα ξαναέγραφα στο μπλογκ μου όταν θα είχε νέο επεισόδιο "Glee". Η Gleemania που με καταδιώκει τους τελευταίους μήνες επιστρέφει απόψε όποτε κι εγώ με τη σειρά μου επιστρέφω στον τόπο του εγκλήματος. Τον τελευταίο χρόνο βέβαια αυτό το ιστολόγιο ανοιγοκλείνει με τέτοια συχνότητα που αν ήταν πατζούρι θα του είχαν ξεκολλήσει οι μεντεσέδες. Anywho!
Θα σας τα πω εν τάχει γιατί στο σπίτι με περιμένουν μπριζόλες και πατάτες τηγανητές. Το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία:
Ταξιδέψαμε με τη γιαγιά και το χοντρό για Γαλαξείδι με πλαστές πινακίδες που τις είχα πατήσει κιόλας χάμω για να φαίνονται παλιές και κακοποιημένες. Αυτό συνέβη γιατί στην τροχαία δεν μου έδιναν τις αληθινές ενώ πήγα και έπαιξα όλο το κλασσικό ρεπερτόριο στον διοικητή - από Εκάβη μέχρι Matrix- δεν με λυπήθηκε κανείς. Βγαίνοντας από την Τροχαία, στην ακριβώς διπλανή πόρτα, έχει μαγαζάκι ένας κύριος που με είκοσι ευρώ σου φτιάχνει ό,τι ταμπλέτα θέλεις. Είκοσι ευρώ δεν είχα αλλά του έδωσα προσκλήσεις για το θέατρο και μισό κιλό αρετσίνωτο. Κι έτσι σαλπάραμε. Κι ευτυχώς ο καλός Θεούλης μας λυπήθηκε και δεν καταλήξαμε στα μπουντρούμια της Άμφισσας να κάνουμε τον σταυρό στο κατώφλι του κελιού 33.
Την Μεγάλη Πέμπτη έβαψα τ' αυγά. Για την ακριβεία τα πιο αποτυχημένα αυγά από καταβολής ζαχαροπλαστικής μπογιάς. Σαράντα αυγά. Καλογυαλισμένα μεν, ροζ δε. Λες και ζούσαμε στο κοτέτσι της BiBiBo. Το χειρότερο όμως ήταν πως το βράδυ της Ανάστασης όταν πήγαμε να τσουγκρίσουμε τα αυγά φανέρωσαν κι άλλο ένα ελάττωμα τους: ήταν μελάτα! Όπως καταλαβαίνεις, κάναμε Ανάσταση με τα σφουγγαρόπανα προσπαθώντας να ξεβρωμίσουμε το σπίτι από την αυγουλίλα. Της γιαγιάς ευτυχώς είχε προλάβει να γίνει κοτοπουλάκι (κίτρινο με ροζ πιτσιλιές) όποτε ο Λέννυ τσέπωσε και αδελφάκι. Tην επομένη βέβαια το πάτησε ο χοντροδεινόσαυρος αλλά γιορτές χωρίς λίγο δράμα δεν είναι γιορτές.
Την Μεγάλη Παρασκεύη το μεσημέρι ενώ κοιμόμουν έσπασε το κρεββάτι μου (φαντάσου!). Το λυπηρό ήταν πως κάτω από το κρεββάτι είχα ξεχάσει το λαπτοπ από το προηγούμενο βράδυ που έβλεπα American Idol. Στεναχωρήθηκα για ένα δεκάλεπτο και κυρίως γιατί ήθελα να κάνω επανάληψη στους 'Sopranos'. Ανασύρθηκε κυριολεκτικό πτώμα από τα συντρίμια και έζησα το δράμα της χοντρής παραμάνας που πλακώνει με τα στήθια της το βρέφος που κοιμάται στο κρεββάτι μαζί της. Το καινούριο κομπιούτερ δεν το έχω αγαπήσει ακόμα (και νομίζω πως το έχει καταλάβει).
Γενικά στις διακοπές πέρασα ωραία: κοιμήθηκα πολύ, έφαγα πολύ αρνί, πέρασα χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου που είχα παραμελήσει τον τελευταίο καιρό και ανακάλυψα πως μου λείπει ένα δόντι. Γύρευε πού το έχασα.
Το καλό είναι πως είναι πια άνοιξη και οι νεραντζιές μοσχοβολούν σε όλη την Αθήνα. Και είναι όμορφο αυτό γιατί όταν επιστρέφεις από λίγες μέρες ξενοιασιάς, πολλές φορές δεν σου αρκούν οι αναμνήσεις και θες κάτι που να σου θυμίζει πως δεν είναι όλα γκρίζα και θλιβερά. Η μικρή διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά τα απογεύματα, μου δημιουργεί αυτό το αίσθημα που ώρες ώρες με σφίγγει σαν ζώνη ασφαλείας. Και του χρόνου.
Φιλιά από τις μπριζόλες μου!

Έπεσε έρωτας

Χθες το πρωί, αν και είχε κρύο, ήταν μιά ωραία συννεφιαμένη μέρα ιδανική για περπάτημα στη κατεψυγμένη Αθήνα. Επειδή όμως είναι πρησμένο το αριστερό μου κότσι τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσα να περπατήσω. Έτσι λοιπόν, κατά το μεσημεράκι ήρθε ο Κώστας (ο Μακεδόνας) και πήγαμε βόλτα με το ελικόπτερο. Είχα πάρει και την κουκουνάρα μου μαζί αλλά το όχημα δεν είχε πρίζα κι έτσι ξύλιασαν τα πόδια μου.
Είναι πολύ ωραία η Αθήνα από ψηλά. Μπετό, μπετό, μπετό, θάλασσα και στη μέση η κόκκινη ρόδα του λούνα πάρκ. Βέβαια επειδή η αίσθηση του προσανατολισμού που έχω είναι χειρότερη κι από χάσκι, εκεί που είναι ο Πειραιάς έβλεπα την Κηφισιά κι εκεί που είναι η εθνική όδος έβλεπα την Βουλιαγμένης. Όπως καταλαβαίνεις αυτό οδήγησε σ' επικοινωνιακό αδιέξοδο εμένα και τον Κώστα γιατί εκτός από χαλασμένο dar είμαι και ισχυρογνώμων με αποτέλεσμα να επιμένω πως το καζίνο της Πάρνηθας ήταν το φυλάκιο υπ' αριθμόν 7 του ναύσταθμου Σαλαμίνας - γνωστό και ως 'Φωφώ 7'. Mεγάλο μπλέξιμο. Επίσης, με είχε εκνευρίσει απίθανα το γεγονός πως οδηγούσε και ταυτόχρονα έπαιζε το μπαγλαμαδάκι του. "Είσαι σίγουρος πως μπορείς να οδηγήσεις έτσι?" τον ρώτησα. "Σοβαρολογείς?! Μιά φορά πέταξα αγκαλιά με το τρομπόνι μου" απάντησε. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε πως η σιωπή έπρεπε επιτέλους να μιλήσει. Έτσι ο Κώστας άρχισε να σιγοψυθιρίζει ένα ποτ πουρί από τις δύο μεγάλες του επιτυχίες κι εγώ αφέθηκα στην τελευταία μου αγαπημένη φαντασίωση (ότι δηλαδή είμαι ο βασικός τραγουδιστής του Glee Club και κάνω πρόβα το 'Παράλληλα' του Notis). Πότε καταλήξαμε να μουρμουρίζουμε και οι δυό "το παιδί από την Κρήτη που το λέγανε Κοσμά" ούτε και κατάλαβα.
Τη σκέψη μου διέκοπτε η φλύαρη πινακίδα που οδηγούσε το ελικόπτερο και κάθε δυό και λίγο έλεγε: "Πετράλωνα" - γκραν κάνει ο μπαγλαμάς, "Μαρούσι"- ξανά μανά γκραν, "Χαλκηδόνα" - δος του να παίζουν τα μπαγλαμαδάκια. Προάστιο και panadol. "Θρακομακεδόνες : λευτεριά στον πατριώτη!" ούρλιαξε ο φον μπαγλαμαδιάν. Πετούσαμε πολύ χαμηλά και αφού ζύγισα τις πιθανότητες άνοιξα την πόρτα και πήδηξα στη λύτρωση του πολλαπλού κατάγματος. Φώναξα "Μάνα, συγχώρα με!" και μετά γκντούπ.
Ξύπνησα το μεθεπόμενο Σαββατοκύριακο. Άνοιξα τα μάτια μου κι ένιωσα όπως η Grace Adler όταν είχε κουτουλήσει στον φανοστάτη και μόλις συνήλθε είδε τον πρίγκιπα της που ήταν ωραίος και γιατρός. Και εβραίος. Και ο Harry Connick jr. Αυτό έπαθα.
Τον είδα να με κοιτά και λιγώθηκα. Ένιωσα αυτό το μοναδικό συναίσθημα, το 'μόλις σε είδα είπα φέρτε σεισμογράφο'. Τον λένε Νέστορα. Γόνος εξέχουσας ιταλικής οικογενείας που ζει στο εξωτερικό κι έτυχε να είναι στην Ελλάδα για μερικές μέρες γιατί ήθελε ν' αγοράσει ελβιέλες. Με περιμάζωξε μετά το πέσιμο, μου έβαλε το πόδι και τα μαλλιά σε νάρθηκα και με φρόντιζε ταίζοντας με πατέ σε ορό. Moυ είπε πως θα έπρεπε να μείνω λίγες μέρες ακόμα στο κρεββάτι για να συνέλθω πλήρως. Δεν ήθελα να τον προσβάλλω. Έμεινα για 2 εβδομάδες. Τηλεφώνησα στο Λέννυ να μην ανησυχεί (και κυρίως να μην πουλήσει όλο μου το βιός) και μετά στη γιαγιά να βάλει τα λαζάνια στην κατάψυξη για να τα βρω όταν γυρίσω.
Έζησα για 2 εβδομάδες τον απόλυτο έρωτα. Ο Νέστορας ήταν ένας αληθινός άγγελος. Ευγενής, περιποιητικός, καθαρός. Τιναζόταν από τον ύπνο του για να δει αν είμαι καλά και αν χρειάζομαι κάτι.
Τα μεσημέρια έψηνε στον κήπο και έρχονταν οι φίλοι του για φαγητό. Αν και έκανε κρύο, καθόμασταν έξω και μασουλούσαμε μπριζολάκια και νεφραμιές. Οι φίλοι του ήταν πολύ προσιτοί και όλες τους οι ιστορίες είχαν μια πολύ ζεστή οικειότητα.
Τις νύχτες τυλιγόμασταν με μπλουζοκουβέρτες και καθόμασταν αγκαλιά στην ταράτσα. Κοιτάζαμε τον ουρανό, μιλούσαμε για τις χίμαιρες μας και προσπαθούσαμε ν' αφουγκραστούμε τα μυστικά του κόσμου όλου.
Περνούσαμε όλη τη μέρα μαζί. Ακόμα και τα απογεύματα που έρχονταν οι συνάδελφοι του και κλείνονταν στο μικρό στούντιο του γκαράζ για να ηχογραφήσουν το νέο τους δίσκο, ήμουν κι εγώ εκεί με το καροτσάκι, τη ντουντού και το σουντόκου μου και τον καμάρωνα.
Όλα όμως τα παραμύθια έχουν κι ένα τέλος. Ο Νέστορας είχε τελειώσει με τα ψώνια του και τα μαλλιά μου ήταν πιο μεταξωτά από ποτέ. Είχε έρθει η ώρα να χωρίσουμε. Εγώ να γυρίσω πίσω στα Εξάρχεια που ήταν ανησυχητικά ήρεμα τις εβδομάδες που έλειπα και ο Νέστορας να ξεκινήσει την μεγάλη περιοδεία με το συγκρότημα του.
Νωρίς χθες το πρωί ήρθε ο Κώστας με το ελικόπτερο να με περισυλλέξει. Εν τω μέσω των μπουτιών του είχε μια μπασαβιόλα- θα 'παιρνα ταξί αλλά έπεσα πάνω στην απεργία. Ο έλικας είχε σηκώσει μαϊστρο. Σήκωσα τον γιακά του επενδύτη και κοίταξα το Νέστορα που στεκόταν στην εξώπορτα. Πελώριος, χνουδωτός, ευγενικός με λίγες τσίμπλες στα μάτια. Δεν μιλήσαμε. Του έστειλα ένα φιλί. Το πήρε ο έλικας και το πέταξε πάνω σ' ένα πιθάρι. Όπως σηκωνόταν το ελικόπτερο του έριξα μια τελευταία ματιά.
Ο Κώστας κοίταξε το δεξί μου μάτι που είχε βουρκώσει. Μετά κοίταξε την αλογοουρά μου. "Να σου πω ένα τραγούδι?" με ρώτησε. "Αν πεις τη 'Λίζα και την κορνίζα' μόλις κατεβούμε θα σου κάνω μήνυση" απάντησα. "Όχι άλλο θα πω. Ένα που ταιριάζει στην περίσταση" είπε. "Έτσι όπως γίναμε, πες το να σου φύγει ο καημός" του είπα και κοίταξα μπροστά. Το παρμπρίζ του ελικοπτέρου ήταν βρώμικο. Ήταν όμως ξεκάθαρο πως ο ήλιος είχε βγει ξανά.

Τραγούδια για τις μέρες #42: In love (with Glee)

Imagine



Jump



Defying gravity


Sweet Caroline


Don't stop believing


Somebody to love


Maybe this time


Bust your windows


My life would suck without you

Δικαιολογητικά απουσίας

Στα 5 χρόνια που έχω αυτό το μπλογκ είχα ακούσει πολλές φορές από άλλους μπλόγκερς που διάβαζα και σιγά σιγά έγραφαν όλο και αραιότερα (μέχρι που έκλεισαν οι περισσότεροι) πως δεν είχαν χρόνο για να γράψουν. "Βλακείες" σκεφτόμουν. Γιατί πώς γίνεται να μην βρίσκεις λίγα λεπτά έστω κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα για να γράψεις δυό λόγια. Μια σκέψη, μια φωτογραφία, κάτι που να δηλώνει πως δεν εξαφανίστηκες. Τους τελευταίους μήνες έκανα ακριβώς την ίδια σκέψη και για τον εαυτό μου. Και όλο έλεγα αύριο και αύριο και αύριο. Και περνούσαν οι εβδομάδες. Τελικά όμως δεν φταίει ο χρόνος.
Τους τελευταίους μήνες, τον τελευταίο χρόνο περίπου δηλαδή, ζω στη δουλειά μου. Ξέρω πως αυτό ακούγεται παράδοξο γιατί μόνο εγώ γνωρίζω πόσο τεμπέλης είμαι. Ο πραγματικός χρόνος που αφιερώνω τους τελευταίους μήνες στην προσωπική μου ζωή είναι σχεδόν μηδαμινός. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην έχω άλλες εικόνες ή ερεθίσματα πέραν αυτών της δουλειάς. Φίλους δεν έβλεπα, γονείς δεν έβλεπα, το Λέννυ μπήκε στο bootcamp κι ούτε ξέρω τί κάνει, η Φρόσω έπεσε σε νάρκη, η γιαγιά παντρολογιέται. Όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω ιδέα τί γίνεται στο σύμπαν.
Θα μπορούσα βεβαίως να σ' ενημερώνω διαρκώς για τα παράδοξα που συμβαίνουν στη δουλειά αλλά αυτό θα σήμαινε κατάφωρο bitching με συνεπάγοντα σαλόνια στην Espresso και πολλά ζευγάρια μαύρων γυαλιών έξω από την Ευελπίδων και, τελικώς, μερική ή όλικη αναπηρία (μου) από τις απανταχού κλωτσιές. Γιατί λοιπόν να σύρω στο βούρκο των tabloids τον πολύπαθο χώρο της Τέχνης που, ως γνωστόν, είναι αγγελικά πλασμένος?


Τώρα πια όμως πέρασε η μπόρα. Οι παραστάσεις ανέβηκαν, το μυαλό άρχισε πάλι να πήζει, το άγχος υποχωρεί μέρα με τη μέρα και ίσως στις επόμενες μέρες επανέλθει η ζωή (μου) στους κουλεμανσόν ρυθμούς της.
Καλά κούλουμα! Not!

A smile for the morning after

Σκέφτηκα να μην αρχίσω κατευθείαν με το τερατώδες ποστ που ετοιμάζω. Είναι βράδυ και βρέχει και μάλλον θα ξυπνήσουμε με βροχή. Οπότε για πρωινό καφέ προτίμησα ένα πολύ ωραίο τραγούδι και μια βόλτα με ποδήλατο. Οι μέρες που έρχονται ξεκινούν από "Α" κι έχουν χρώμα "Μελί". Καλημέρα!

Η καλή η μέρα

Η ώρα είναι 05:50 και είμαι εδώ και δυό ώρες ξύπνιος. Έβλεπα στον ύπνο μου πως περνούσαν οι μέρες. Πώς είναι στο "Πιο λαμπρό αστέρι" με τη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Ραζέλλο που κυνηγιούνται στις ακρογιαλιές της Γλυφάδας, υπό τους ήχους του "γύρε στην πέτρα και δεν πειράζει", ενώ μαδιέται αχνά αλλά δαιμονισμένα ένα από εκείνα τα ημερολόγια τοίχου που στην πίσω πλευρά έγραφαν πετυχημένες παροιμίες? Αυτό έβλεπα. Μόνο που αντί να σβαρνιέμαι στα βότσαλα της παραλίας καθόμουν λέει σε μιά καρέκλα, ο χρόνος περνούσε και τα νύχια μου δεν μάκραιναν! Αυτό ήταν πολύ alarming γιατί (α) τα νύχια μου τα περιποιούμαι τουλάστιχον δις εβδομαδιαίως και (β) ακόμα και στην πιο άβολη καρέκλα θα βρω τρόπο ν' απλωθώ σαν φρεσκοπλυμένο κατωσέντονο αντί να κάτσω σαν καθωσπρέπει ουρσουλίνα.
Γύρισα από δω, χτυπήθηκα από 'κει στο τέλος σηκώθηκα. Αρχικά με πιάσαν τα διαόλια μου και σκέφτηκα να βάλω ηλεκτρική και να σηκώσω το τριώροφο στο ποδάρι. Αλλά το σπίτι λάμπει και δεν υπάρχει λόγος να μαδήσω τα χαλιά. Ζέστανα ένα σουβλάκι (της μαμάς) κι εκεί στην άκρη της κουζίνας μ' έπιασε ένας ανεξήγητος θυμός με τον Σκάι και το σλόγκαν "ούτε σταγόνα χαμένη". Ο θυμός προήλθε από ένα ντοκυμαντέρ που έβλεπα προχτές με ένα παιδάκι που δεν είχε πρόσωπο. Επειδή ήταν το πιο ανατριχιαστικό πράγμα που έχω δει στη ζωή μου (την Τζέσσυ Παπουτσή με μαγιό included) ξαγρύπνησα και προχτές. Σύνολο δύο αγρυπνίες! Γι' αυτό πήγα κι έβαλα πλυντήριο με 9 κάλτσες κι ένα σόρτς του τέννις.
Τώρα είμαι κάπως καλύτερα! Ο καφές είναι ζεστός, το κέηκ μισοφαγωμένο και το τασάκι έχει μόνο ένα τσιγάρο. Το ξέρω από τώρα πως κατά τις 11 θα κουτουλάω από τη νύστα αλλά χάρη στο νέο μου teenie-weenie μαξιλαράκι, τον Μαξ, μπορώ οπουδήποτε να ξεραθώ έστω και για ένα λυτρωτικό δεκάλεπτο.
Σήμερα είναι μιά μέρα με χιλιάδες υποχρεώσεις. Αλλά είναι πλέον η Καινούρια μέρα. Καλημέρα λοιπόν. Έστω κι άν πολύ νωρίς ακόμα.