Στάση για τσιγάρα

Νωρίτερα σήμερα το απόγευμα κάναμε με τον Λέννυ μιά βόλτα στη γειτονιά μπας και μυρίσουμε λίγο τις νερατζιές και ανοίξει λίγο η ψυχή μας. Μάταια.
Στην Τοσίτσα σταματήσαμε για τσιγάρα. Έξω από το ψιλικατζίδικο με τα μισοκατεβασμένα στόρια καμιά δεκαπενταριά αστυνομικοί. Άλλοι πέντε μέσα. Ετοιμάζονταν να κατέβουν στο κέντρο για περιπολία. Συνομίλικοι μου μερικοί, μικρότεροι μου οι περισσότεροι. Ένας από αυτούς κρατώντας ένα τυποποιημένο προφιτερόλ είπε σ' έναν συνάδελφο του: "Πόσο έχω λαχταρίσει ένα τέτοιο. Φουσκώνει όμως το γαμημένο". "Φάτο ρε μαλάκα και μην το σκέφτεσαι..." του είπε ο φίλος του , "ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι το τελευταίο σου έτσι όπως γίναμε".
Και τότε κατάλαβα πως γίναμε: φουσκώσαμε τόσο πολύ από πίκρα, θυμό κι απογοήτευση που πλέον δεν μας νοιάζει το αύριο. Όχι γιατί απολαμβάνουμε το σήμερα αλλά γιατί το αύριο μοιάζει με πολυτέλεια. Σαν να μην υπάρχει. Χάθηκε μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες μας. Φτάσαμε στο σημείο που ακόμα και το να ελπίσεις χρειάζεται προσπάθεια κι αγώνα. Ποιός χέστηκε για τα μέτρα και την οικονομία όταν μια έγκυος γυναίκα πεθαίνει την ώρα που δίνει τον προσωπικό της αγώνα για να εξασφαλίσει το μέλλον του παιδιού της? Πώς να μιλήσεις για δικαιοσύνη όταν τρέχει το αίμα? Πώς αφήσαμε να τρέξει αίμα? Εμείς. Όχι οι "άλλοι", όχι οι πολιτικοί, οι αρχηγοί, οι ταγοί, όσοι βγαίνουν σε παράθυρα και μπαλκόνια και μας διαφεντεύουν. Εμείς. Πώς φτάσαμε από το να τους μισούμε τόσο πολύ στο να μισούμε τους διπλανούς και τους εαυτούς μας? Όλοι ξέρουμε πώς. Κι εγώ κι εσείς. Και αύριο θα γυρίσουμε πίσω στην καθημερινότητα μας και σε λίγο καιρό θα έχουμε ξεχάσει τί έγινε σήμερα. Πέφτω για ύπνο με την ελπίδα πως σήμερα όλοι συνειδητοποιήσαμε ότι ο χρόνος μας τελειώνει. Και, δυστυχώς, πλέον δεν είναι σχήμα λόγου.