Η Τριλογία του καλοκαιριού, μέρος Β: Κι ύστερα ήρθες και μ' έλυσες

Πριν 11 μήνες περίπου ένα ζευγάρι αγόρασε από έναν εκτροφέα, ένα θηλυκό αγγλικό μπουλντόγκ. Δεν είχαν σκοπό ν' αποκτήσουν σκύλο αλλά το μικρό τους αγοράκι έπασχε από ελαφρυάς μορφής αυτισμό και οι γιατροί τους συνέστησαν πως θα έκανε πολύ καλό στο παιδί αν μεγάλωνε μαζί μ' έναν σκύλο. Και είχαν απόλυτο δίκιο.
Σε λίγους μόνο μήνες το αγοράκι έδειξε θεαματική βελτίωση στην αντίληψη και την επικοινωνία του. Όπως ήταν φυσικό, το αγοράκι και ο σκύλος έγιναν ένα. Μέχρι που μιά μέρα ο σκύλος άρχισε να βήχει.
Ο μπαμπάς πήγε τον σκύλο στον κτηνίατρο και μετά από πολλές εξετάσεις ο κτηνίατρος του είπε πως το σκυλί έχει στένωση αορτής και πολύ σύντομα θα πέθαινε.
Όπως καταλαβαίνεις, αν μιά μέρα το σκυλάκι ξεψυχούσε στην αγκαλιά του παιδιού θα ήταν μιά φρικτή εμπειρία για τον μικρό και θα σήμαινε απίθανη επιδείνωση της υγείας του. Έτσι, λοιπόν, οι γονείς, συμβουλευόμενοι τους γιατρούς που παρακολουθούσαν το παιδί αντικατέστησαν τον σκύλο μ' έναν άλλο, όμοιας ράτσας, μικρότερης ηλικίας αλλά υγιή λέγοντας στο παιδί πως ο σκύλος του έπρεπε να πάει διακοπές κι έστειλε στη θέση του την μικρή της αδελφή.
Ο κτηνίατρος άφησε το άρρωστο μπουλντόγκ σε μιά κλινική μικρών ζώων ελπίζοντας πως εκεί θα περνούσε ήρεμα τις λίγες μέρες που του απέμεναν.
Τρεις μήνες μετά, ένα απογεύμα στην αρχή του Αυγούστου βρεθήκαμε σε αυτή την κλινική. Πριν ακόμα μπούμε μέσα μας γάβγιζε ένα μπουλντόγκ από μιά περιφραγμένη αλάνα με άλλα σκυλιά, στο πλαί της κλινικής. Τα μάτια της ήταν πιο μεγάλα κι από την κοιλίτσα της! Η κτηνίατρος μας είπε την παραπάνω ιστορία σημειώνοντας πως η στένωση αορτής είναι πολύ συνηθισμένη στα μπουλντόγκ αλλά δεν είναι θανατηφόρα: με προσοχή στις δραστηριότητες κι ένα λασίξ την ημέρα το σκυλί θα ζήσει μιά απόλυτα φυσιολογική ζωή.
Το συγκεκριμένο βέβαια σκυλί που είχε μάθει μεγαλώνοντας να είναι όλος ο κόσμος ενός μικρού παιδιού, ζούσε τους τελευταίους μήνες σ' ένα κλουβί, με λίγες ώρες παιχνιδιού την ημέρα. Είχε στο βλέμμα την ίδια προσμονή που είχε ο Λέννυ όταν τον πρωτοαντίκρυσα στη βιτρίνα του pet shop πριν 4,5 χρόνια: λες και σου ζητούσε να την σώσεις.
Την φώναζαν Κλειώ. Κι αν κατά μία διαβολική σύμπτωση διαβάζει αυτό το πόστ κάποιος από την παλιά της οικογένεια να ξέρει πως αυτή τη στιγμή που γράφω ροχαλίζει ευτυχισμένη στο παχιό της μαξιλάρι. Τώρα πια την λέμε 'Φρόσω' και είναι πολύ καλά.