Ο κύριος Επισκοπάκης (part 1)

*Πόστ μέσα στο πόστ του πόστ

Την Κυριακή το βράδυ (μεθαύριο δηλαδής) ελπίζω να καταφέρω επιτέλους να κοιμηθώ για ένα χορταστικό πεντάωρο. Μόλις ξυπνήσω θα καθίσω ήσυχα ήσυχα στο κομπουτεράκι μου και θα σας πω αναλυτικά τα νέα των τελευταίων 10 ημερών. Μερικά θέματα προς συζήτηση: "Πώς αναγνώστης του Αθηνοράματος μου έκοψε κομμάτι από τον αγκώνα" / "Βολταρέν υπόθετο" / "Πλήθος μαινόμενο" και πολλά, πολλά άλλα. Θα σας έλεγα να έρθετε στο θέατρο αλλά για τις επόμενες 2 εβδομάδες είμαστε γεμάτοι. Χο, χο, χο ...χρρρρ...φσσστ

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου

Κηδεύουμε απόψε στις 11 τον φίλο, ζάπλουτο ασθενή και γκόμενο της Ίζι Στήβενς
Ντένυ Ντουκέτ
ετών 38 (πες 45).
Θα ακολουθήσει δέηση στο Σύνταγμα.
Dress code: Αυστηρά και μόνο αποχρώσεις του ροζ.
Προτεινόμενη στάση: ξάπλα στο πεζοδρόμιο με βλέμμα απλανές για τουλάχιστον 40 τηλεοπτικά λεπτά.

Mε λένε Μήτσο

"Από τον Απρίλιο του 1996, ο Μήτσος ζει κι αυτός κάτω από τα φυλλώματα της οξιάς στο Καταφύγιο της Αρκούδας. Τρώει μεγάλες ποσότητες τροφής (περίπου 18 κιλά ημερησίως). Του αρέσουν πολύ τα λαχανικά, όπως και στις περισσότερες αρκούδες του καταφυγίου. Το βάρος του ξεπερνά τα 250 κιλά.Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο Μήτσος ήταν αρκετά δραστήριος για τα δεδομένα της ηλικίας του. Τριγυρνούσε σε όλη την έκταση του χώρου του, έκανε μπάνια και ξάπλωνε για ώρες έξω από τη φωλιά του, στη δροσιά που δημιουργούσαν τα φυλλώματα των δέντρων. Πολλά πρωινά, ο Μήτσος πάλευε παίζοντας με την φίλη του Κατερίνα, και άλλες φορές έκανε μπάνιο στην πισίνα του, παίζοντας με κλαδιά και φύλλα.Του αρέσει πολύ να κοιμάται, όλες τις ώρες της ημέρας και έτσι πολλές φορές θα τον δούμε να κοιμάται στη φωλιά του, ή και έξω στα σκιερά μέρη του Καταφυγίου".

Εγώ λέω να τα βροντήξουμε όλα και να πάμε να κάνουμε τις διακοπές της αρκούδας - με προαιρετική βέβαια την μεγάλη κατανάλωση των λαχανικών. Πού θα βρεις καλύτερα?

υγ Στο www.arcturos.gr μπορείς να υιοθετήσεις τον Μήτσο ή κάποιον από τους φίλους του (τον Κυριάκο, την Κατερίνα, την Τασούλα, τον Γιωργάκη κ.α.)

Starfish

Είναι ιδέα μου ή ξαφνικά έχουν εξαφανιστεί οι αστερίες από τη θάλασσα? Όλο το καλοκαίρι το πέρασα με μάσκα κι αναπνευστήρα και δεν είδα ούτε έναν. Που πήγαν?

Η κυρία με τη φωτογραφία

Οι Κυριακές. Ξαπλωμένοι μέχρι αργά στο κρεββάτι. Χουζουρεύοντας μέχρι η απόλυτη ανάγκη για καφέ να μας διώξει από το κρεββάτι. Με τις πυτζάμες ξαπλωμένοι στους καναπέδες διαβάζοντας εφημερίδα. Μετά φαγητό που μοσχοβολάει, ταινίες που δεν μας πολυαρέσουν αλλά μας κοιμίζουν γλυκά κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα. Φίλοι, μια βόλτα, γέλια και το βράδυ η σκέψη πως όσο έχεις αυτόν που αγαπάς κοντά σου, η εβδομάδα δεν θα είναι και τόσο δύσκολη. Οι Κυριακές. Ήσυχες μέρες οι Κυριακές. Έτσι θα έπρεπε να είναι.
Τις τελευταίες εβδομάδες έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τις Κυριακές. Νιώθω μιά μικρή ενοχή για τις δικές μου όμορφες Κυριακές.

Πριν μερικές εβδομάδες, χρειάστηκε να κάνουμε μιά φωτογράφηση σ’ ένα ξενοδοχείο γνωστής αλυσίδας ξενοδοχείων ημιδιαμονής. Σε αυτά που όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε πάει λόγω έλλειψης εντελώς ιδιωτικού χώρου.
Ήταν Κυριακή πρωί και ο ιδιοκτήτης μας είχε διαβεβαιώσει πως ο κόσμος είναι ελάχιστος κι έτσι δεν θα ενοχλούσαμε. Κουβέντες, γέλια, αστεία – διακριτικά πάντα για να μην ενοχλήσουμε. Κάποια στιγμή που ήμουν στη ρεσεψιόν και κουβέντιαζα με τον ιδιοκτήτη μπήκε μια κυρία μέσα. Πρέπει να ήταν μεταξύ 45-55 χρονών. Κομψή, καλοχτενισμένη, με μιά κόκκινη τσάντα. Από εκεί έβγαλε μια φωτογραφία . Από αυτές που βγάζουν στα μπουζούκια και κορνιζάρουν μετά στο σαλόνι για να έχουν να θυμούνται τις όμορφες στιγμές. Στη φωτογραφία ήταν η ίδια κυρία και ο σύζυγος της. Άρχισε να ρωτάει επίμονα τον ιδιοκτήτη αν τον έχει δει, αν είναι σίγουρος, αν και πότε αλλάζει η βάρδυα στη ρεσεψιόν, αν έχουν αρχεία με όσους έρχονται στο ξενοδοχείο.Ο ιδιοκτήτης της απάντησε αρνητικά σε όλες τις ερωτήσεις χωρίς να γίνει αγενής. Η κυρία, που θα μπορούσε να ήταν η μαμά μου, ξααέχωσε τη φωτογραφία στη τσάντα της κι έφυγε λέγοντας πως θα ξαναπεράσει αργότερα για να ρωτήσει τους απογευματινούς. Ήταν Κυριακή μεσημέρι. Λίγο μετά τη μία.

Ήταν λες κι έβλεπες ελληνικό σίριαλ, μόνο που δεν ήταν καθόλου αστείο. Φαντάσου μιά γυναίκα που αντί να ετοιμάζει το οικογενειακό τραπέζι ή να βάφεται να βγει για μιά βόλτα στη κυριακάτικη λιακάδα, πήρε σβάρνα τα ξενοδοχεία τέταρτης κατηγορίας ψάχνοντας τον άνδρα της. Φαντάσου τί μπορεί να πέρναγε εκείνες τις ώρες από το μυαλό της. Φαντάσου πώς πέρασε και τί μεσολάβησε την προηγούμενη νύχτα. Μάλλον, δεν μπορείς. Τρελλή θα την πεις, αναξιοπρεπή ίσως. Την απόγνωση της όμως μάλλον δεν την φαντάζεσαι. Ούτε η ίδια θα μπορούσε ποτέ να την φανταστεί. Κανείς μας δεν μπορεί.


Και σκέφτομαι πώς αλλάζει ρότα η ζωή μας. Πώς χάνουμε την επάφη μας με την πραγματική πραγματικότητα και φέρνουμε σβούρες γύρω από το χείλος του γκρεμού. Πώς ξεπουλάμε τα όρια μας για ν’ αγοράσουμε μιά πετονιά που δεν μπορεί ν’ αντέξει όλες μας τις ελπίδες. Σκέφτομαι πως ίσως αυτή η κυρία να μοιάζει με την Αντιγόνη του «κυρίου Επισκοπάκη»: ίσως να περίμενε κι αυτή όλη της τη ζωή έναν Σωτήρη για να την σώσει. Κι αυτός μετά να γύρισε την πλάτη στην ίδια και στον κόσμο της που είχε βάλει σε τροχιά γύρω από αυτόν. Αυτό είναι το κακό με τον έρωτα: σε αναγκάζει να τα βγάλεις όλα στο σφυρί για να καταλήξεις με μιά φωτογραφία στο χέρι κι ένα σωρό ερωτήσεις σε ξένους. Το μόνο πράγμα που δεν πρέπει τελικά να ψάχνεις σε αυτή τη ζωή, είναι δικαιοσύνη. Και γιατί άλλωστε να μας δικαιώσει κάποιος για όσα φορτώσαμε σε ξένους ώμους;

Δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα της γυναίκας εκείνης. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να ζουν έτσι. Οι ζωές των ανθρώπων δεν θα έπρεπε να φτάνουν εκεί. Δεν θα έπρεπε οι Κυριακές να ξεφεύγουν από την ακτίνα του οικογενειακού τραπεζιού και να φωλιάζουν σε βρώμικα δωμάτια. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν στους δρόμους γυαναίκες με κόκκινη τσάντα και πρησμένα μάτια. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να ψάχνουμε γι’ αυτόν που θα μας σώσει. Τις Κυριακές δεν θα έπρεπε να ευχόμασταν να ήμασταν κάποιος άλλος. Τις Κυριακές θα έπρεπε να πέρναμε ό,τι καλύτερο μας αξίζει και να το πολλαπλασιάσουμε για να μας βγάλει την εβδομάδα. Όχι να διαλύουμε τα κομμάτια μας σε μικρότερα κομμάτια.

Τις Κυριακές θα έπρεπε να μην ήταν πια πολύ αργά. Nα μην μας κυνηγάει κανένας. Πολύ δε περισσότερο, ο ίδιος μας ο δυστυχισμένος εαυτός.

To άλλο σου μισό

Νατάσα: Εγώ τώρα ποιά είμαι?
Γιώργης: Εσύ είσαι εγώ.
Νατάσα: Κι εσύ ποιά είσαι?
Γιώργης: Εγώ είμαι εσύ!
Νατάσα: Το χέρι με τα μπιζού τίνος είναι?
Γιώργης: Της Τάμουτας είναι. Μετά τις 20 παραστάσεις θα της δείξουμε και το πόδι.
Νατάσα: Γιατί μας βγάλανε Victor/Victoria?
Γιώργης: Γιατί ο φωτογράφος έφαγε για βράδυ σουπιές με σπανάκι και ξύπνησε με καούρες.
Νατάσα: Και τί απεικονίζουμε ακριβώς για να ξέρω τί θα πω αν με ταπεινώσει ο πρώην?
Γιώργης: Μια αθηναϊκή πίστα μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Νάτασα: Τέλεια! Πολύ προχωρημένη ιδέα! Ποιός το σκέφτηκε?
Γιώργης: Ένας ταλαντούχος.
Νατάσα: Θα του στείλω τα cds μου.
Γιώργης: Άργησες: τον σταυρώσανε χτες βράδυ έξω από το μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
Νατάσα: Ποιάς?
Γιώργης: Μιάς, μην ασκολείσαι. Η Τάμουτα πού είναι?
Νατάσα: Βγήκε να πάρει πλίξ.
Γιώργης: Μόλις γυρίσει να την βάνεις να γυαλίσει τα ντράμς.
Νατάσα: Μόλις γυρίσει θα την βάνω να μου κάνει πεντικιούρ με ρολό για να μαθαίνει στην οικοδομή.
Γιώργης: Είσαι μεγάλο σκολείο! Είναι τιμή μου που θα είμαι μαζί σου μέχρι την 28η Οκτωβρίου.
Nατάσα: Κι εγώ πολύ χαίρομαι που θα σε βοηθήσω να κλείσεις την καριέρα σου.

Οι ταινία της εβδομάδας: Μπρίκι, Κουρτίνα, Παντελόνα

Δυό φιλενάδες πηγαίνουν για δίμηνες καλοκαιρινές διακοπές στη Βαρκελώνη. Εκεί ερωτεύονται έναν ζωγράφο, μετά από λίγο έρχεται και η πρώην γυναίκα του που είναι τρελλή για το τρελλοκομείο και στο τέλος όλοι πεθαίνουν. Ή παντρεύονται, θα σε γελάσω.
Η τελευταία ταινία του Γούντυ Άλεν, Vicky Christina Barcelona, έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές και θεωρείται μία από τις καλύτερες του εδώ και πολλά χρόνια. Μιά σατιρική σπουδή στην αμερικάνικη ρηχότητα και στο μποέμ ευρωπαϊκό ταπεραμέντο. Στον ανεκπλήρωτο έρωτα και το ατελείωτο ταξίδι μέχρι να βρούμε την τέλεια συνταγή της ευτυχίας. What a load of crap!
Αν την ίδια ταινία υπέγραφε κάποιος άλλος σκηνοθέτης, θα του πέταγαν χαμόν. Η Σκάρλετ περιφέρεται από δω κι από 'κει σαν αγγούρι με ρόδες γλείφοντας τα χείλια της και τινάζοντας τα μαλλιά της που τα έχει βάψει πλέον στο κίτρινο του ταξί. Μαζί της η Ρεμπέκα Χόλ που είναι η μελαχροινή φωτοτυπία της: ίδιο στήσιμο, ίδιες μούτες, ίδιες κινήσεις. Άντι για χιούμορ, βαρετές εξυπνάδες και η Βαρκελώνη κινηματογραφημένη σαν καμβάς σε ταξιδιωτικό ρεπορτάζ του Τόκου. Φυσικά και υπήρχε και το voiceover που όλοι αγαπάμε στις ταινίες του Άλεν αλλά αυτή τη φορά κλώτσαγε πολύ άσχημα.
Ευτυχώς που υπήρχε και ο Μπαρδέμ που μετά από τόσες ταινίες αποφάσισε να κάνει τον ωραίο και όχι τον φτυσμένο από τη ζωή και τη μοίρα. Η πολύ ευχάριστη έκπληξη της ταινίας ήταν η Πενέλοπε που, ευτυχώς, το Volver της γύρισε τη βίδα στον εγκέφαλο κι αποφάσισε να δείχνει σταθερά σε κάθε της πλέον ταινία πως έχει ταλέντο. Έχει γίνει πια γυναίκα με εκρηκτικές ερμηνείες και δεν θυμίζει σε τίποτα το εκνευριστικό ποντίκι που ξέραμε. Άρχισε να στρογγυλεύει κιόλας μπας και γίνει η νέα Σοφία Λόρεν - αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Το 'Μπρίκι, Κουρίνα, Παντελόνα' δεν είναι κακή ταινία. Είναι μιά αδιάφορη ταινία που πολυδιαφημίστηκε για το ερωτικό της τρίγωνο και οι περισσότεροι έτρεξαν να τη δουν μπας και πάρουν μάτι την Πηνελόπη που φιλάει τη Σκάρλετ που φιλάει τον Χαβιέρ. Αυτό συμβαίνει στα πεταχτά για 3 δευτερόλεπτα. And that's that. Από την άλλη, η ταινία δεν είναι το 'Match point' που, όσο να το κάνεις, μας είχεξεκολλήσει η ψυχή από την πλήξη. Απλά είναι μια ταινία που αν δεν την είχε κάνει ο Άλεν δεν θα έβγαινε ποτέ στις αίθουσες.
Σάτσελ, αν με διαβάζεις, πες στον μπαμπά σου ν' αποκηρύξει όλες του τις ταινίες από το "Everyone says 'I love you'" και δώθε και να κάτσει σπίτι του να παίζει όμποε - αλλά όχι σε ώρες κοινής ησυχίας γιατί ενοχλεί. Οι υπόλοιποι προλαβαίνετε το Wall-E!

Ευχαριστώ τα Εξάρχεια

Προς του κατοίκους των Εξαρχείων

Αγαπητοί κάτοικοι των Εξαρχείων

Θα ήθελα να σας ενημερώσω πως ευθύνομαι σε μεγάλο βαθμό για τους ρημαγμένους καθρέφτες των διπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων. Για σπασμένες ζάντες από ρόδες που δεν ίσιωσαν κατά το παρκάρισμα. Για βαθουλωμένες πόρτες και γρατζουνισμένα πλαϊνά αυτοκινήτων που παρατήθηκαν άτσαλα και χωρίς δεύτερη σκέψη κλείνοντας γωνίες και δρόμους. Για στραπατσαρισμένους προφυλακτήρες που βρέθηκαν παρκαρισμένοι - κυριολεκτικά- πάνω στο δικό μου, αγνοώντας την πιθανότητα πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί κι εγώ να ξεπαρκάρω.
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που με βοηθήσατε να αντιμετωπίζω πλέον το αυτοκινητάκι μου (a.k.a.. τη Μπουλού) ως τανκ. Με την απλή νοητή πινακίδα στα αυτοκίνητα σας "Χτύπα! Το αξίζω" κατάφερα σήμερα να κυκλοφορώ χαρούμενος κι αμέριμνος στους στενούς δρόμους της ακόμα πιο στενής σας συνοικίας. Σας χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη που διαψεύσατε τις όποιες φοβίες του μπαμπά μου πως η ζωή του αυτοκινήτου στα Εξάρχεια είναι δύσκολη.
Δεν θα μπορούσα να τα είχα καταφέρει χωρίς την πολύτιμη βοήθεια σας.
Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου,

Νανάκος.

Τραγούδια για τις μέρες # 36: Missing

Saving all my love for you
Where do broken hearts go?
Exhale (shoop shoop)
One moment in time
I learned from the best
Step by step
Didn't we almost have it all?


K α λ ή
ε β δ ο μ ά δ α !

Θέματα προς συζήτηση

Σε ολιγοήμερο σεμινάριο υποκριτικής, η δασκάλα ρωτάει τους συμμετέχοντες ποιές είναι οι προσδοκίες τους από το σεμινάριο. Ένας νεαρός της απαντάει:

"Εγώ από το αυτό το σεμινάριο περιμένω πως, μετά από ένα διάλειμμα πέντε μηνών, θα ξαναβρώ τον εαυτό μου".

Discuss

Η ανύπαρκτη γενιά των 700 ευρώ

Πριν λίγο καιρό χρειάστηκε να προσλάβουμε στη δουλειά έναν βοηθό. Έναν άνθρωπο που θα ερχόταν για 4 έως 6 (το πολύ) ώρες στη διάρκεια των οποίων θα περιφερόταν διακριτικά σ' ένα χώρο, απαντώντας ευγενικά και πολιτισμένα σε όποιον ζητούσε κάποια πληροφορία. Στο τέλος της βραδιάς, θα κλείδωνε και θα πήγαινε για τεκίλες σε καπηλιό της αρεσκείας του. Γι' αυτή την κοπιαστική δουλειά θα έπαιρνε έναν κανονικότατο μισθό, συν δώρα, ασφάλιση, άδειες κλπ.
Όπως αποδείχτηκε, η γενιά των 700 ευρώ δεν έχει καμία πρόθεση να γίνει η γενιά των 800 ευρώ δουλεύοντας τέσσερις μόνο ώρες.
Σε άλλους φαίνονταν οι ώρες πολλές(!), σε άλλους μικρή η αμοιβή (!!). "Μμμμμ, ναι. Να το σκεφτώ και θα σας απαντήσω". Και, φυσικά, ποτέ δεν τηλεφωνούσαν (γιατί, ως γνωστόν, οι καλοί τρόποι πεθαίνουν πολύ πριν την ελπίδα). Στην πράξη αποδείχτηκε πως το να προσφέρεις μιά δουλειά είναι πολύ δυσκολότερο από το να την αναζητήσεις. Όλοι βαριούνταν, όλοι είχαν κάτι άλλο να κάνουν (αγγλικά, γυμναστήριο κλπ κλπ). Βασικά, η κυριότερη ασχολία όλων ήταν να γκρινιάζουν για την ανεργία. "Δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχουν καλοί συνεργάτες, οι εργατοπατέρες σου πίνουν το αίμα". Το να σηκωθεί ένας από όλους όσους πέρασαν από τον καναπέ και να δουλέψει, φαντάζομαι πως δεν τους πέρασε από το μυαλό. Κι έχουν δίκιο τα παιδια: πού ν' αφήνεις τώρα το πλέστεησον και φρέντο και να τρέχεις σε μιά ευχάριστη και με προοπτικές δουλειές. Δεν έχει νόημα.
Όλοι σε αυτή τη χώρα έχουμε δεξιότητες που δεν αμοίβονται μόνο με 800 ευρώ. Και σίγουρα οι 4 ή 5 ώρες είναι υπερβολικός χρόνος απασχόλησης.
Το ίδιο ακριβώς σενάριο επαναλήφθηκε λίγες μέρες αργότερα για παρόμοια θέση αλλά αυτή τη φορά σε γυναίκες. Είναι δύσκολο να κρατηθείς και να αρπάξεις από τα μαλλιά μια κοπέλα που είναι άνεργη 1,5 χρόνο και όταν της περιγράφεις τη θέση και τις απολαβές παρακολουθείς σε αργή κίνηση τα μούτρα της να γίνοντα δειγματολόγιο των ξινότερων εκφράσεων. "Είναι μακριά τα Εξάρχεια από την πλατεία Βικτωρίας και δεν θα μπορέσω". Ήθελα να της υποσχεθώ πως την επόμενη φορά θα την φωνάξω από την κουζίνα του σπιτιού της αλλά η ανατροφή μου ήταν πολύ καλύτερη απ' όσο νόμιζα.
Δεν θέλω να ξανακούσω για ανεργία. Απλά, δεν θέλω. Δεν την πιστεύω. Το μόνο που πιστεύω είναι η απαξίωση που πολλοί νέοι δείχνουν σήμερα για τη δουλειά και το μεροκάματο. Ξέρω τον σνομπισμό που δείχνει μιά νέα κοπέλα σε μιά δουλειά για την οποία θα απασχοληθεί 2 ώρες και θα πάρει 150 ευρώ. Γνωρίζω μόνο το θράσος μιάς απλής μακιγιέζ που δήλωσε στα μούτρα μου πως δεν σηκώνεται από το κρεββάτι της για λιγότερο από 300 ευρώ! 300 ευρώ για 2 ώρες! Και "δεν σηκώνεται από το κρεββάτι της". Αυτό δεν είναι αντιπρόταση, είναι σκάνδαλο! Τί της λες εκείνη την ώρα? Σε ρωτάω τί?
Φαντάζομαι πως την παροιμία με το ζύμωμα και το κόσκινο την ξέρετε. Από εδώ και στο εξής θα την λέω σε όποιον κλαφτεί πως δεν έχει δουλειά. Το πολύ πολύ να με πει ισοπεδωτικό. Ξέρεις τώρα.