Dance one year in, kiss one goodbye

It was the best of times, it was the worst of times...

Φαντάζομαι θα θυμάστε πως από τα μέσα σχεδόν της χρονιάς, είχα ρίξει ένα τεράστιο Χ στο 2007 και είχα ξεκινήσει από την άνοιξη κιόλας, να ξεμαλλιάζω την ουρά του Λέννυ μετρώντας μία- μία τις ώρες μέχρι να καταλήξει το λεγόμενο έτος της ευτυχίας στο σιφόν της λεκάνης. Σε λίγες ώρες, η μεγαλύτερη επιθυμία μου για το 2007 θα έχει επιτέλους εκπληρωθεί! Αν και πλέον δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το πόσο δίκαιος ήμουν μ' αυτή τη χρονιά.

we were all going direct to heaven, we were all going direct the other way...

Νομίζω πως σε προσωπικό επίπεδο το μεγαλύτερο δώρο του 2007 ήταν η υγεία μου. Για την ακρίβεια το θαύμα που παρενέβη και δεν κατέληξα παζλ μαζί με κάθε παιδικό γεύμα στα McDonalds μετά το τροχαίο που είχα τον Απρίλιο. Μπορεί να μου έχει μείνει ακόμα ένα teenie weenie τραύμα για τις απότομες στροφές αλλά το μάθημα μου το πήρα: όποια καταστροφή κι αν έρθει τα πράγματα που αγαπάς περισσότερο στον κόσμο θα σωθούν και με αυτά θα προχωρήσεις και θα ξαναφτιάξεις τη ζωή σου, ίσως και καλύτερα από πριν. Εκείνο το πρωί όλα είχαν πάρει το χρώμα της λαμαρίνας. Εκτός από το ipod μου και μιά λουκανικόπιτα.

it was the spring of hope, it was the winter of despair...

Η συναισθηματική πλευρά του 2007 ξεκίνησε, μετά από αρκετά χρόνια, πολύ ελπιδοφόρα. Για να καταλήξει πολύ σύντομα σε μια με μεγάλη απογοήτευση. Ναι, ήταν πολύ δύσκολο κι ανυπόφορα δυσάρεστο. Τώρα όμως που βρίσκομαι εκατοντάδες ώρες μακριά από εκείνες τις στιγμές δυστυχίας, σχεδόν χαίρομαι. Κυρίως γιατί ήμουν έτοιμος να πιστέψω πως το παρελθόν είχε γαμήσει οριστικά κι αμετάκλητα την συναισθηματική μου φύση και θα περνούσα τα επόμενα χρόνια αγκαλιά με τον κυνισμό μου. Το ότι οι άνθρωποι δεν ταιριάζουν ή δεν μπορούν να ζήσουν μαζί για διάφορους λόγους είναι κάτι φυσικό. Το να μην αντέχουν όμως την ιδέα κάποιου άλλου στη ζωή τους, είναι θλιβερό και μοιραίο. Τελειώνοντας το 2007, επιβεβαιώνω με μεγάλη περηφάνια πως δεν ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Έστω κι αν μου πήρε καιρό να το καταλάβω.

it was the season of Light, it was the season of Darkness...

Το 2007 χορτάσαμε αρρώστιες και κηδείες. Πήρα 4 κιλά μόνο από τα τσουρέκια των μνημοσύνων. Ο μπαμπάς αρρώστησε, ο ξάδελφος πέθανε, φίλοι αρρώστησαν, γονείς φίλων πέθαναν. Πες μου νεκροταφείο, να σου σχεδιάσω την κάτοψη. Άλλοι ανάρρωσαν, άλλοι όχι ακόμα, άλλοι μας κούνησαν το μαντήλι. Κι εγώ μέσα σε όλα αυτά να προσπαθώ να στηρίξω οικογένεια, συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Χωρίς να μπορώ να κλάψω. Το 2007 ανακάλυψα κάτι πολύ σημαντικό: οι αρρώστιες και ο θάνατος είναι το πιο σίγουρο κομμάτι της ζωής. Πιο βέβαιο ακόμα και από την ίδια μας τη γέννηση. Είδα ανθρώπους να λυγίζουν, να χάνονται, να προσπαθούν, να παλεύουν. Όσοι νίκησαν, νίκησαν γιατί το ήθελαν. Όσοι έσβησαν, έσβησαν γιατί παραιτήθηκαν. Σε μια κηδεία έκλαψα μόνο αλλά όχι για την απώλεια. Για την παραίτηση πιο πολύ.

we had everything before us, we had nothing before us...

Το 2007 έζησα την χειρότερη εμπειρία της ζωής μου: δούλεψα για 3 εβδομάδες στο 'Κουτί' σε χρέη σερβιτόρου. Είναι πολύ κρίμα που αυτό το μαγαζί λειτουργεί ως εστιατόριο και όχι ως πλατό hardcore ριάλιτι. Το περιβάλλον είναι τόσο ευχάριστο που αντί για ποδιές, θα έπρεπε όλοι να κυκλοφορούν με κράνη. Κάθε βάρδια έμοιαζε με tour στα πλατό του Hostel και ξεναγό τον Jerry Springer. Ό,τι βγάζεις τα τρως σε εξτένσιονς κι επιδέσμους. Το θέμα τελικά δεν είναι η τέλεια δουλειά αλλά οι συνεργάτες. Τώρα που έχω την τέλεια δουλειά και την καλύτερη μου Πωλινίτσα για συνεργάτη, όλο αυτό μου φαίνεται απίθανα προφανές. Και το 'Κουτί' θα μείνει στο μυαλό μου σαν σημείο αναφοράς για την φράση "...rock bottom".

it was the age of wisdom, it was the age of foolishness...

Νέοι άνθρωποι, νέα πρόσωπα, νέοι φίλοι. Χρόνο με τον χρόνο η άλλη σου οικογένεια, οι φίλοι που διάλεξες, αλλάζουν. Κάποιοι αποσύρονται, κάποιοι χάνονται για λίγο κι επαναμφανίζονται, κάποιοι παραμένουν σταθερά κοντά σου, κάποιοι άλλοι εμφανίζονται για να διεκδικήσουν τον χρόνο και το συναίσθημα σου. Υποτίθεται πως με τα χρόνια ωριμάζεις κι επιλέγεις πιο προσεκτικά ποιός θα μπει στη ζωή σου - για λόγους αυτοσυντήρησης κυρίως. Η χρονιά που τελειώνει δεν παίρνει κανέναν από τους παλιούς μου φίλους. Αντιθέτως, έφερε νέα πρόσωπα, κάποια μάλιστα και από εδώ, που με μεγάλη εντιμότητα, φρεσκάδα κι αξιοπρέπεια εισέβαλλαν στη ζωή μου. Μεγάλο πράγμα η εντιμότητα των προθέσεων. Μεγάλο πράγμα να βλέπεις στον τελικό απολογισμό πως αντί να χάσεις, κέρδισες.

it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity...

Το 2007 πίστεψα σε πολλά πράγματα. Πολλές προσδοκίες που ματαιώθηκαν, πολλά όνειρα που βούλιαξαν στο κενό, πολλά χαμόγελα που δεν ήταν όσο διάπλατα έπρεπε. Πολλές λανθασμένες προσωπικές επιλογές. Οι τελευταίοι μήνες όμως άνοιξαν νέους δρόμους. Πιο ειλικρινείς, πιο ξεκάθαρους, ίσως δυσκολότερους από αυτούς που θα διάλεγα φυσιολογικά αλλά με σπουδαίους συμμάχους στο πλάι μου. Το μεγαλύτερο μάθημα του 2007 ήταν αυτό: οι σύμμαχοι. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι συνεργάτες. Ό,τι προσπάθησα να φτιάξω αποκλείοντας τους πάντες από τα πλάνα μου, απέτυχε. Όχι γιατί δεν είχα βοήθεια αλλά γιατί δεν απολαμβάνω την απουσία. Μεγάλη απάτη η έπαρση και η ξεροκεφαλιά.

for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.

Από το 2008 ζητάω τα πάντα και υπόσχομαι να παλέψω για τα πάντα. Γιατί αυτή τη χρονιά έμαθα πως αν δεν ζητήσεις κανένας δεν θα μαντέψει αυτό που επιθυμείς. Κι αν δεν παλέψεις ούτε θα κερδίσεις αλλά ούτε και θα κρατήσεις όσα ήδη σου ανήκουν.

12 4 '08

La complainte de la Butte - Patrick Bruel & Francis Cabrel

Rule the world - Take That

Old habits die hard - Mick Jagger & Dave Stewart

Walking on the milky way - OMD

Brave - Jennifer Lopez

Together we are strong - Mireille Mathieu & Patrick Duffy

There for me - La Bionda

The only ones - Reamonn & Lucie Silvas

We have all the time in the world - Louis Armstrong

Seasons in the sun - Mammas & the Pappas

Tears dry on their own - Amy Winehouse

Two to tango - Paul Voudouris

Σας εύχομαι μια υπέροχη χρονιά για εσάς και όσους αγαπάτε!

Τα λέμε του χρόνου!

υ.γ. Σταματήστε τα forwarded ευχετήρια μηνύματα στο κινητό! Είναι κάπως αγενή για όσους ξέρετε πάνω από μία μέρα!

Christmas birthday puppy

"Σήμερα γίνομαι 3 χρονών και θα φάω ακόμα και τα λίπη του ταψιού"

Τραγούδια για τις (χριστουγεννιάτικες) μέρες # 12

It's the most wonderful time of the year - Andy Williams


Christmas (Baby please come home) - Mariah Carey

Feliz Navidad - Celine Dion & Family

Rockin' around the christmas tree - Mel & Kim

Do they know it's christmas - Band Aid II

All alone on Christmas - Darlene Love

Merry Christmas everyone - Shakin Stevens

Les cloches du Hameau - Traditional

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα σε όλους σας!

Χωρίς χριστουγεννιάτικο τίτλο

Είναι πολύ παράξενο αυτό που συμβαίνει μ' εμένα και τα Χριστούγεννα. Ενώ είναι η πιο αγαπημένη μου εποχή του χρόνου, πάντα κάτι συμβαίνει και έχω απίθανα μούτρα (στην καλύτερη περίπτωση). Πάντα κάτι θα συμβεί που θα με στεναχωρήσει και θα μου χαλάσει τη διάθεση. Παλαιότερα, κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς ήμουν άρρωστος με πυρετό - γι' αυτό άλλωστε θυμάμαι και όλους τους νικητές των ριάλιτι καλύτερα και από την Κατερίνα Κωλέτση.
Φέτος, λοιπόν, η επανάληψη του πατρόν ξεκίνησε από νωρίς. Πολύ δυσάρεστη ατμόσφαιρα, λόγια-λόγια-λόγια, κι αντί για έλκυθρα, αναπάντητοι καλικάντζαροι παντού. Αυτό ήταν ιδιαίτερα στεναχωρηματικό όχι τόσο επειδή είναι Χριστούγεννα αλλά κυρίως γιατί απεχθάνομαι τις φωνές, τη γκρίνια και τα μούτρα. Άσε που δεν θέλω ν' αρχίσω από τώρα να τρέχω το Λέννυ στους ψυχαναλυτές για να στοκάρουν τα παιδικά του τραύματα.
Αποφάσισα, λοιπόν, να σπάσω την παράδοση φέτος.
Μετά από ένα φρικτό τετραήμερο που τριγυρνούσα σαν τον κλοσάρ κουράζοντας με σκέψεις το λιγοστό μου μυαλό, πήρα το Λέννυ στο κρεβάτι μου και κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Σφιχτή αγκαλιά. Αποφάσισα, να μην κατεβάσω μούτρα και ρολά γιατί όσο στραβό και ανάποδο και να υπήρξε το 2007, αν το καλοσκεφτώ όλο και κάτι μου έμαθε. Και ίσως να ήρθαν πολλές στιγμές μέσα στις τελευταίες 353 ημέρες που να ήθελα να τα παρατήσω όλα και να μην ήξερα πού να σταθώ αλλά δεν το έκανα. Όπως και πολλοί από εσάς αλλά και απ' όσους ξέρω. Όχι από περηφάνια ή από τον φόβο της ήττας. Απλά δεν το κάναμε. Μάλλον γιατί όλοι ελπίζουμε πως η επόμενη μέρα, εβδομάδα ή χρόνος όλα θα είναι καλύτερα. Και πού ξέρεις μπορεί και αυτή να είναι άλλη μια μεγάλη αλήθεια.
Το σημαντικό τελικά δεν είναι οι χρωματιστές μπάλες και τα δώρα που σου επιβάλλουν να χαμογελάσεις. Το σημαντικό τα Χριστούγεννα είναι να θυμηθείς πού ανήκεις. Και να επιστρέφεις εκεί που σε περιμένουν. Όπου κι αν είναι αυτό. Όπως κι αν γυρίσεις, ό,τι κι αν έχει συμβεί, ό,τι κι αν έχεις χάσει πάντα κάποιος θα σε περιμένει.

υ.γ. Ένα τεράστιο αμπαλαρισμένο 'ευχαριστώ' μέσα από την καρδιά μου σε όλους σας... για όλα!

Το πνεύμα των φετινών Χριστουγέννων

"... without hope or agenda"

Τραγούδια για τις μέρες #11

Stars - Simply Red

Wind of change - Scorpions

I can't give you anything (but my love) - Thomas Anders

Get here - Oleta Adams

It's so hard to say goodbye to yesterday - Boyz II Men

Rush Rush - Paula Abdul

Thinking about your love - Kenny Thomas

Sit down - James

Promise me - Beverley Craven

Shiny happy people - R.E.M.

Don't cry - Guns n' roses

More than words - Extreme

How can I ease the pain - Lisa Fischer

You - Ten Sharp

When you tell me that you love me - Diana Ross

Se stiamo insieme - Riccardo Cocciante

Gypsy woman (she's homeless) - Crystal Waters

One more try - Timmy T

Unforgettable - Natalie & Nat King Cole

Walking in Memphis - Marc Cohn



Νanakos' 1991



Κ α λ ή Ε β δ ο μ ά δ α !

Εγώ, εσύ και η τρελλή σου αδελφή

Πριν λίγες μέρες, μαζέψαμε τα κομμάτια μας και πήγαμε να φάμε στο El Pecado. Δεν είχα και πολύ καλή διάθεση και βγήκα με το ζόρι, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω αυτό που λένε: ότι δηλαδή αν είσαι χάλια, οφείλεις να βγεις για να σου φτιάξει το κέφι.
Πήγα, λοιπόν, να φάω μιά ρημαδομπουκιά, ν' ακούσω τους φίλους μου να μιλάνε και μετά να ξανατρυπώσω στο κονάκι μου. Στο El Pecado όμως με περίμενε ο εφιάλτης που λέγεται "Αδελφές Μαγγίρα".
Γενικά, τις συμπαθώ πολύ. Είναι έξυπνες, έχουν πολύ χιούμορ, ετοιμόλογες και πολύ αυτοσαρκασμό. Αλλά φαντάσου τώρα να θέλει ο λιχούδης ο άνθρωπος να ευχαριστηθεί την κατατονική του πιρουνιά και να έχει πάνω από το κεφάλι του τις δυό οδοντογλυφίδες να χοροπηδάνε σαν τα ανορεξικά easter bunnies. Καλή η δίαιτα κορίτσια αλλά κανονικά θα έπρεπε να μετονομαστεί στο "Η τρανς και η πατατράνς". Πολλά κόκκαλα και πολλά δόντια. Να τις βράσεις, ούτε δυό πιάτα κονσομέ δεν βγάζεις.
Το πρόγραμμα δε, μου φάνηκε τόσο απίθανα πληκτικό που ένιωθα εσωτερικές ενοχές για το "Je t' aime". Μπορεί βέβαια να είμαι κι εγώ ο ηλίθιος γιατί όλο το υπόλοιπο μαγαζί είχε κατουρηθεί στα γέλια. Nαι, έχει εναλλαγές. Ναι, είναι αεικίνητες και ταλαντούχες. Αλλά δεν έχει πλέον πλάκα να μιμήσαι τον Ψινάκη και τη Βάνα Μπάρμπα. Προσωπικά, δεν το θεωρώ αστείο αλλά κακόγουστο ακόμα κι όταν έχεις το πιο ευφάνταστο κείμενο. Και είχε ενδιαφέρον να κάνεις τον Μάικλ Τζάκσον το 1987, όχι 20 χρόνια μετά. Εκτός κι αν είσαι ο ίδιος ο Τζάκσον, μόνο που τότε είναι θλιβερό με μια πρέζα νοσταλγίας circa 'περασμένα ξεχασμένα'.
Και πάνω απ' όλα, δεν χρειάζεται να χορεύεις σαν την Σακίρα για να υποδυθείς τη Σακίρα. Απλά καλό είναι εκεί που έχει η Σακίρα τον κώλο της, να έχεις λίγο κρέας αντί για τ' απομεινάρια της δίαιτας με τη λαχανόσουπα. Λέμε τώρα.

Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος ΙΕ: Κώνος Οδοποιίας (Part ΙI)

O γάμος κανονίστηκε για τον Οκτώβρη. Κι επειδή ο Σανσονόπουλος θεωρούσε μπανάλ όλο το πόπολο Ολλανδίας, Ισπανίας κλπ, αποφασίσαμε να παντρευτούμε στον Καναδά, το κατώφλι του οποίου καμία μπαναλιτέ δεν πέρασε ποτέ.



Ήταν τέλος Αυγούστου όταν τελειώσαμε με τα διαδικαστικά: πρεσβείες, άδειες, αεροπορικά και ξενοδοχεία. Και παρ’ ότι πολλοί από τους φίλους μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους όταν τους ανακοινώναμε την απόφαση μας, εμείς νιώθαμε απίθανα χαρούμενοι.

Ο Σανσονόπουλος δε, είχε πάρει πολύ σοβαρά την όλη προετοιμασία του γάμου και περνούσε όλη την ημέρα διαβάζοντας περιοδικά γάμου.


Σιγά σιγά είχα αρχίσει να αποχαιρετώ το σπίτι μου καθώς περνούσαμε όλο και περισσότερο χρόνο στο σπίτι του Σανσονόπουλο. Στην ουσία, το σπίτι του έμοιαζε περισσότερο με κλουβί αλλά τα μάτια των ερωτευμένων το έβλεπαν φωλίτσα. Eυτυχώς, ο Σανσονόπουλος εκτός από παιδί από σπίτι ήταν και major παστρικοθοδώρα.

Σε αυτή τη φωλιά όμως άρχισαν να συμβαίνουν μερικά ανεξήγητα πράγματα.Ένα ωραίο πρωί, έφυγα για τη δουλειά φορώντας ένα δικό του σακάκι στη μέσα τσέπη του οποίου βρήκα ένα προφυλακτικό. Τί το ήθελε το καποτάκι?


Ο διάλογος που ακολούθησε το απόγευμα ήταν ο εξής:

Ν.: Βρήκα ένα προφυλακτικό στο σακάκι σου.

Σ.: Δεν είναι αυτό που νομίζεις! Είναι για τη συλλογή μου!

Ν.: Συλλέγεις προφυλακτικά?

Σ.: Ναι! Εδώ και χρόνια!

Ν.: Μπορώ να τη δω?

Σ: Εμ, όχι! Γιατί την έχω στείλει σ' ένα φίλο στο Παρίσι για να μου φτιάξει αυτό που θα φορέσω στο γάμο. Είναι κουτίρ, δεν ξέρεις εσύ!


Μια μέρα, χρησιμοποίησα το κομπιούτερ του για μια δουλειά μου. Εκεί βρήκα έναν φάκελλο που έγραφε «Πάρτυ Τζες.» Το άνοιξα και χάζευα διάφορες φωτογραφίες από το πάρτυ της φίλης του. Όταν ξαφνικά είδα αυτό:


Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν ο εξής:

Ν.: Τί ακριβώς κάνεις εδώ?

Σ.: Δεν είναι αυτό που νομίζεις! Είναι φωτομοντάζ!

Ν.: Τι ακριβώς έχουν μοντάρει?

Σ.: Μια τσικίτα κι εμένα να σκύβω για τα κορδόνια μου.

Ν.: Φορούσες παπούτσια αλλά όχι βρακί?

Σ.: Σου λέω είναι φωτομοντάζ! Δεν έχεις δει τί σκαρώνουν με μιά φωτογραφία κι ένα κομπούτερ?

Ένα απόγευμα έκανα χώρο στη ντουλάπα για μερικά ρούχα μου. Εκεί βρήκα ένα μεγάλο κουτί που έγραφε "Πράγματα Γραφείου" . Το άνοιξα και, μεταξύ άλλων, βρήκα αυτό.

Ο διάλογος που ακολούθησε το βράδυ ήταν ο εξής.

Ν.: Τι ακριβώς είναι αυτό?

Σ.: Δεν είναι αυτό που νομίζεις! Είναι δώρα από φίλους.

Ν.: Σε τί είδους γραφείο ξέρουν οι φίλοι σου πως δουλεύεις?

Σ.: Οι δημοσιογράφοι έχουν ιδιότυπο χιούμορ. Μεταξύ μας κάνουμε χιούμορ πως δουλεύουμε σε μπουρδέλο.

Ν.: Σε μπουρδέλο? Εγώ υπέθεσα στο Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.

Σ.: Εεεμμμ...

Ν.: Άσε! Κατάλαβα!


Όπως καταλαβαίνεις, είχα αρχίσει να έχω κάποιες αμφιβολίες για το παρελθόν του Σανσονόπουλο. Ήταν τότε που συνειδητοποίησα κάτι που δεν μου είχε κάνει νωρίτερα εντύπωση. Ο Σανσονόπουλος έγραφε μόνο μια στήλη σε μια εφημερίδα με ένα βασικό μισθό. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, αυτός ο μισθός του έφτανε για να πληρώνει δύο δάνεια, πιστωτκές, ενοίκιο, ταξίδια, εξόδους, ακριβά ρούχα και να αποταμιεύει κιόλας.


Δυστυχώς όλα αυτά συνδέθηκαν όταν κάποιο βράδυ υποδεχθήκαμε στο κρεββάτι μια ιδιαίτερα ανεπιθύμητη παρέα.


Η, κατά Σανσονόπουλο, εξήγηση ήταν απλή: «Πήγα να φάω στη μαμά μου και ήταν εκεί ένας ξάδελφος μου που είναι ιατρικός επισκέπτης στο Λοιμωδών».

Η αδιαβάθμητη μαλακία και καλή μου διάθεση είχαν πλέον εξαντληθεί. Δεν κουβεντιάσαμε τί έφαγαν με τον ξάδερφο και, κυρίως, σε ποιά στάση. Αντίθετα, μάζεψα μερικά τσιμπράγκαλα και τσακίστηκα πίσω στο σπιτάκι μου. Από το επόμενο βέβαια πρωί άρχισαν να τηλεφωνούν οι φιλεναδίτσες του Σανσονόπουλου.



Ό,τι όμως και αν μου έλεγαν, η εικόνα που είχα για τον Σανσονόπουλο στο κεφάλι μου ήταν πολύ συγκεκριμένη.



Χωρίσαμε πολιτισμένα. Μου είπε να περάσω να πάρω τα πράγματα μου. Ξέχασε βέβαια να μου πει πως είχε αλλάξει την κλειδωνιά. Σκέφτηκα να την ανοίξω μόνος μου αλλά είπα να μην κλιμακώσω την κατάσταση.



Τηλεφωνηθήκαμε το βράδυ και είπε πως θα μου έφερνε κάποια στιγμή ο ίδιος τα πράγματα. Περίπου μία ώρα αργότερα χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Κατέβηκα και αντίκρυσα όλα μου τα πράγματα, τέλεια αμπαλαρισμένα και τακτοποιημένα κατά μήκος του πεζοδρομίου. Eυτυχώς, οι γείτονες κατάλαβαν αμέσως σε ποιόν ανήκαν όλα τα αντικείμενα και δεν τα πείραξαν.



Με τον Σανσονόπουλο δεν ξαναμιλήσαμε. Ήταν πολλές φορές που ενώ έπρεπε να χτυπήσω το δικό μου κεφάλι στον τοίχο, ήθελα να βάλω κάτι πρόχειρο πάνω μου και να πάω να τον δείρω.



Αλλά κάθε φορά σκεφτόμουν πως το κακό γυρίζει πίσω σαν την κατάρα. Κι όπως μου έλεγε και ο παπουλάκος μου, 'Don't look back in anger'.